Barst
24th August 2012, 16:46
Afgekeurd door een salafist
Ja, de strenge salafisten die moslimjongeren trachten te beïnvloeden zijn zeker te mijden, schrijft CHAMS EDDINE ZAOUGUI. Hij kan het weten: hij werd door één gewogen en te licht bevonden. Maar laten we hun gevaar ook niet overdrijven.
De religieuze tentakels van het olierijke Saudi-Arabië reiken tot in België. Tot in scholen en moskeeën, waarschuwt de Staatsveiligheid (DS 22 augustus). En wie Saudi-Arabië zegt, zegt wahabisme – een strenge en ultrapuriteinse strekking binnen de islam. De Saudi's zelf houden niet van de term wahabisme: hij heeft een sektarische connotatie. Ze zien zichzelf het liefst als de enige ware gelovigen, als trouwe volgelingen van de profeet Mohammed en zijn eerste metgezellen. Hoe dan ook, feit is dat Saudi-Arabië als bakermat van de islam en als olieveld voor de wereld zijn interpretatie van de islam graag op een zelfingenomen manier verspreidt. Niet alleen in eigen land, tijdens de jaarlijkse bedevaart, maar ook internationaal. En dus ook in België. Dat is niet nieuw.
Toen ik de paniekerige berichten in de kranten las, moest ik terugdenken aan een gesprek met een Saudische scout twaalf, dertien jaar geleden. Ik zat toen in mijn tweede jaar universiteit en overwoog om mijn studie even te onderbreken. Om te studeren aan de theologische faculteit van Medina. Volledig betaald door de Saudische staat. Waarom niet, dacht ik. Mijn Arabisch zou er sterk op vooruitgaan en ik zou eindelijk met eigen ogen zien hoe het er in het gesloten Saudi-Arabië aan toe gaat.
Met geloof had het niets te maken. Ik beeldde me in daar als een soort antropoloog rond te lopen en alles heel aandachtig te observeren. Mijn vader had trots de nodige papieren ingevuld, ik moest alleen nog gaan praten met een scout, ergens in een moskee in het Gentse. Het leek allemaal zo simpel, tot ik de Saudische scout ontmoette.
De obligate kroezelbaard
Hij was een typische salafist – een extravagant cliché: veel te korte jalabiya tot ver boven zijn smalle enkels, obligate lange kroezelbaard, getrimde snor, kort geschoren haar. Het was geen aangename man. Hij nam me snel op met strenge ogen, en wat hij zag beviel hem niet. De man zocht mensen die doordrongen waren van de islam, geen ‘culturele' moslim zoals ik. Ik maakte de ene na de andere blunder. Toen hij me een glas aanbood – was het een test? – nam ik het spontaan aan met mijn linkerhand. Fout! ‘Je moet met je rechterhand drinken', wierp hij me teleurgesteld toe. Ik kon er niet bij dat hij daar een punt van maakte, van een stom glas water. Na een kort gesprek stelde hij me voor om samen te bidden – nog een test? – en ik antwoordde eerlijk dat ik niet bad. De Saudische scout draaide zich meteen om en begon aan zijn gebed. Een demonstratief gebaar dat ik zijn tijd had verspild. Hij keerde me letterlijk de rug toe, de blik op Allah gericht.
Zijn het deze mensen waar we ons zorgen over moeten maken? Dat kan ik moeilijk geloven. Laat ik het anders zeggen: dat soort enge en kortzichtige mensen is geen goede invloed voor Belgische moslimjongeren. Ze hebben mijn sympathie niet. We moeten, waar mogelijk, hun invloed proberen in te dammen. Maar laten we niet overdrijven. Ik denk bijvoorbeeld aan de recente uitspraak van de chef Staatsveiligheid dat het salafisme ‘de grootste bedreiging is voor de Belgische democratie'. In werkelijkheid gaat het om een marginale groep. Bovendien kun je geen rechtstreekse lijn trekken van wahabieten of salafisten naar jihadisme. Het is niet omdat veel Al-Qaeda-sympathisanten salafisten zijn – vaak new born muslims, geen vrome koran-exegeten – dat we alle salafisten moeten vrezen. Radicalisering ontstaat vooral omdat jongeren zich buitengesloten voelen. Omdat ze woedend zijn over wat er in landen als Israël, Syrië en Afghanistan gebeurt. Omdat vrienden of extremistische en jihadistische websites hen voeden met radicale ideeën (iets waar veel jongeren zich tot aangetrokken voelen). Nee, je kunt salafisten beter vergelijken met ultraorthodoxe chassidische joden voor wie alles wet is. De wet van God. Ze minachten daardoor misschien buitenstaanders, maar willen hen daarom niet dood.
De man met de hamer
De veronderstelling van de Staatsveiligheid dat elke vrome moslim een potentieel gevaar is voor de samenleving, is geen zinvolle of praktische strategie. Die houding doet me denken aan een bekende uitspraak van Mark Twain: ‘To a man with a hammer everything looks like a nail'.
DS, 24-08-2012 (Chams Eddine Zaougui)
Ja, de strenge salafisten die moslimjongeren trachten te beïnvloeden zijn zeker te mijden, schrijft CHAMS EDDINE ZAOUGUI. Hij kan het weten: hij werd door één gewogen en te licht bevonden. Maar laten we hun gevaar ook niet overdrijven.
De religieuze tentakels van het olierijke Saudi-Arabië reiken tot in België. Tot in scholen en moskeeën, waarschuwt de Staatsveiligheid (DS 22 augustus). En wie Saudi-Arabië zegt, zegt wahabisme – een strenge en ultrapuriteinse strekking binnen de islam. De Saudi's zelf houden niet van de term wahabisme: hij heeft een sektarische connotatie. Ze zien zichzelf het liefst als de enige ware gelovigen, als trouwe volgelingen van de profeet Mohammed en zijn eerste metgezellen. Hoe dan ook, feit is dat Saudi-Arabië als bakermat van de islam en als olieveld voor de wereld zijn interpretatie van de islam graag op een zelfingenomen manier verspreidt. Niet alleen in eigen land, tijdens de jaarlijkse bedevaart, maar ook internationaal. En dus ook in België. Dat is niet nieuw.
Toen ik de paniekerige berichten in de kranten las, moest ik terugdenken aan een gesprek met een Saudische scout twaalf, dertien jaar geleden. Ik zat toen in mijn tweede jaar universiteit en overwoog om mijn studie even te onderbreken. Om te studeren aan de theologische faculteit van Medina. Volledig betaald door de Saudische staat. Waarom niet, dacht ik. Mijn Arabisch zou er sterk op vooruitgaan en ik zou eindelijk met eigen ogen zien hoe het er in het gesloten Saudi-Arabië aan toe gaat.
Met geloof had het niets te maken. Ik beeldde me in daar als een soort antropoloog rond te lopen en alles heel aandachtig te observeren. Mijn vader had trots de nodige papieren ingevuld, ik moest alleen nog gaan praten met een scout, ergens in een moskee in het Gentse. Het leek allemaal zo simpel, tot ik de Saudische scout ontmoette.
De obligate kroezelbaard
Hij was een typische salafist – een extravagant cliché: veel te korte jalabiya tot ver boven zijn smalle enkels, obligate lange kroezelbaard, getrimde snor, kort geschoren haar. Het was geen aangename man. Hij nam me snel op met strenge ogen, en wat hij zag beviel hem niet. De man zocht mensen die doordrongen waren van de islam, geen ‘culturele' moslim zoals ik. Ik maakte de ene na de andere blunder. Toen hij me een glas aanbood – was het een test? – nam ik het spontaan aan met mijn linkerhand. Fout! ‘Je moet met je rechterhand drinken', wierp hij me teleurgesteld toe. Ik kon er niet bij dat hij daar een punt van maakte, van een stom glas water. Na een kort gesprek stelde hij me voor om samen te bidden – nog een test? – en ik antwoordde eerlijk dat ik niet bad. De Saudische scout draaide zich meteen om en begon aan zijn gebed. Een demonstratief gebaar dat ik zijn tijd had verspild. Hij keerde me letterlijk de rug toe, de blik op Allah gericht.
Zijn het deze mensen waar we ons zorgen over moeten maken? Dat kan ik moeilijk geloven. Laat ik het anders zeggen: dat soort enge en kortzichtige mensen is geen goede invloed voor Belgische moslimjongeren. Ze hebben mijn sympathie niet. We moeten, waar mogelijk, hun invloed proberen in te dammen. Maar laten we niet overdrijven. Ik denk bijvoorbeeld aan de recente uitspraak van de chef Staatsveiligheid dat het salafisme ‘de grootste bedreiging is voor de Belgische democratie'. In werkelijkheid gaat het om een marginale groep. Bovendien kun je geen rechtstreekse lijn trekken van wahabieten of salafisten naar jihadisme. Het is niet omdat veel Al-Qaeda-sympathisanten salafisten zijn – vaak new born muslims, geen vrome koran-exegeten – dat we alle salafisten moeten vrezen. Radicalisering ontstaat vooral omdat jongeren zich buitengesloten voelen. Omdat ze woedend zijn over wat er in landen als Israël, Syrië en Afghanistan gebeurt. Omdat vrienden of extremistische en jihadistische websites hen voeden met radicale ideeën (iets waar veel jongeren zich tot aangetrokken voelen). Nee, je kunt salafisten beter vergelijken met ultraorthodoxe chassidische joden voor wie alles wet is. De wet van God. Ze minachten daardoor misschien buitenstaanders, maar willen hen daarom niet dood.
De man met de hamer
De veronderstelling van de Staatsveiligheid dat elke vrome moslim een potentieel gevaar is voor de samenleving, is geen zinvolle of praktische strategie. Die houding doet me denken aan een bekende uitspraak van Mark Twain: ‘To a man with a hammer everything looks like a nail'.
DS, 24-08-2012 (Chams Eddine Zaougui)