Barst
15th February 2012, 19:36
Jammer maar helaas, Rudy
Marc Reynebeau
Eén ding moet men Rudy De Leeuw nageven. Als hij altijd zo tekeerging tegen de notionele intrestaftrek, dan was dat toch niet om daar zijn eigen portemonnee mee te dienen. Zijn echte probleem is dat zijn vakbond de slagkracht mist om dit peperdure fiscale faveurtje te laten opdoeken.
Het was voor De Leeuw, die zo al geen communicatief grootmeester is, hoe dan ook onbegonnen werk om zijn affaire goed te praten. Het zou hetzelfde zijn mocht hij zijn hele administratie ontslaan om haar werk naar een lagelonenland te delokaliseren. Perfect wettelijk, perfect logisch ook volgens het nieuwste voorschrift dat de tering altijd naar de nering wil zetten, maar not done, toch niet voor een vakbond.
De schade aan De Leeuws geloofwaardigheid is niet het gevolg van een wetsovertreding, maar komt doordat de man als moreel inconsequent of hypocriet wordt gepercipieerd. Idem met SP.A-politicus Bruno Tuybens, die in zijn bankierstijd ook eens een bonus bleek te hebben geďncasseerd.
Waar het wringt met 'linkse' politici, is dat ze leven in een 'rechtse', kapitalistische samenleving. Daarvan willen ze een paar grondregels veranderen, maar ondertussen gelden die ook wel voor hen, zowel in de voor- als de nadelen ervan. Zo lang eigendom officieel nog geen diefstal is, kunnen ze ook wel een huis erven, net zoals hun beroep, zo lang de meritocratie bestaat, hen recht op een bonus kan geven.
Ze onthouden zich vooral maar beter van het wat duurdere levensgenot. Luxe-uitgaven doen lijkt hen namelijk medeplichtig te maken aan de sociale ongelijkheid die ze altijd aanklagen. Zoals een christendemocraat toch ook maar beter een wat stuurse seksuele moraal volgt. Liberalen kunnen daarentegen helemaal van god los zijn. Zij aanvaarden de wereld zoals hij is en mogen er graag in zwelgen.
Dus kan Herman De Croo in Humo rustig de lof zingen van zijn nieuwe, peperdure Porsche Panamera. Maar DSK werd, nog voor zijn seksschandaal uitbarstte, erop aangesproken dat hij als eventueel socialistisch Frans presidentskandidaat in een Panamera was gespot, al wist iedereen dat hij toen als internationaal bankier al niet kwaad verdiende.
De voorzitter van de Zweedse socialisten kreeg ooit hoon over zich heen kreeg wegens een te duur bevonden handtas. Een blijkbaar goed met de menu's van sterrenrestaurants vertrouwd zijnde, rechtse politicus hoopte de geloofwaardigheid van de Vlaamse groenen te kunnen ondergraven door te onthullen (ten onrechte, zo bleek achteraf) dat zij, ! nog aan toe, een voor hen te duur eethuis hadden bezocht.
Een interessante vraag blijft dan: hoe ver kunnen linksen gaan in de keuze van auto, handtas of restaurant zonder het verwijt van hypocrisie te krijgen? Of worden ze maar beter kluizenaar om altijd rechtlijnig te kunnen blijven?
De knoop ligt in het linkse discours zelf, dat van morele orde is. Het wil de maatschappelijke orde veranderen omdat die onrechtvaardig is, niet fair, moreel onjuist. Dat 'de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen', is zo'n moreel argument. Dat lijkt subjectief en is dus kwetsbaar.
Er hoeft niet eens een andere ethiek tegenover te staan; al dan niet vermeende realiteiten kunnen de moraal altijd ontkrachten. Sterkste schouders, oké, maar misschien moeten sommige sterke schouders toch worden ontzien, want anders raken ze ontmoedigd bij het creëren van jobs, of omdat ze anders met hun geld naar het buitenland zullen trekken. Niet fair, nee, maar zo zit de wereld objectief in elkaar.
Anders dan het linkse, morele discours, heeft het rechtse een ethiek niet eens nodig. Het kan volstaan zich te beroepen op realisme. Vermogensbelasting? Helaas, de kapitalen zullen vluchten. Indexaanpassing? Helaas, dat zal de competitiviteit van de bedrijven aantasten. Gratis buspasjes voor bejaarden? Helaas, we moeten de tering naar de nering zetten.
Zelfs inconsequentie mag daarin geen bezwaar zijn. Want hoezeer werkgevers ook vinden dat het dure werkvolk hun concurrentiekracht schaadt, dat belet niet dat de salarissen en bonussen van de topkaders almaar stijgen en, in het algemeen, de kloof tussen arm en rijk onophoudelijk groter wordt. Het realistische repertoire heeft altijd wel een argument achter de hand, in dit geval dat hoge lonen en bonussen nu eenmaal nodig zouden zijn om de beste stuurlui aan boord te kunnen halen, en omwille van de jobcreatie..., et cetera.
Zo wint realisme altijd van moraal. Behalve als die realiteit meer steunt op perceptie dan op objectiviteit. Daarom redt, jammer maar helaas, De Leeuw het nooit met zijn faveurtje.
DS, 15-02-2012 (Marc Reynebeau)
Marc Reynebeau
Eén ding moet men Rudy De Leeuw nageven. Als hij altijd zo tekeerging tegen de notionele intrestaftrek, dan was dat toch niet om daar zijn eigen portemonnee mee te dienen. Zijn echte probleem is dat zijn vakbond de slagkracht mist om dit peperdure fiscale faveurtje te laten opdoeken.
Het was voor De Leeuw, die zo al geen communicatief grootmeester is, hoe dan ook onbegonnen werk om zijn affaire goed te praten. Het zou hetzelfde zijn mocht hij zijn hele administratie ontslaan om haar werk naar een lagelonenland te delokaliseren. Perfect wettelijk, perfect logisch ook volgens het nieuwste voorschrift dat de tering altijd naar de nering wil zetten, maar not done, toch niet voor een vakbond.
De schade aan De Leeuws geloofwaardigheid is niet het gevolg van een wetsovertreding, maar komt doordat de man als moreel inconsequent of hypocriet wordt gepercipieerd. Idem met SP.A-politicus Bruno Tuybens, die in zijn bankierstijd ook eens een bonus bleek te hebben geďncasseerd.
Waar het wringt met 'linkse' politici, is dat ze leven in een 'rechtse', kapitalistische samenleving. Daarvan willen ze een paar grondregels veranderen, maar ondertussen gelden die ook wel voor hen, zowel in de voor- als de nadelen ervan. Zo lang eigendom officieel nog geen diefstal is, kunnen ze ook wel een huis erven, net zoals hun beroep, zo lang de meritocratie bestaat, hen recht op een bonus kan geven.
Ze onthouden zich vooral maar beter van het wat duurdere levensgenot. Luxe-uitgaven doen lijkt hen namelijk medeplichtig te maken aan de sociale ongelijkheid die ze altijd aanklagen. Zoals een christendemocraat toch ook maar beter een wat stuurse seksuele moraal volgt. Liberalen kunnen daarentegen helemaal van god los zijn. Zij aanvaarden de wereld zoals hij is en mogen er graag in zwelgen.
Dus kan Herman De Croo in Humo rustig de lof zingen van zijn nieuwe, peperdure Porsche Panamera. Maar DSK werd, nog voor zijn seksschandaal uitbarstte, erop aangesproken dat hij als eventueel socialistisch Frans presidentskandidaat in een Panamera was gespot, al wist iedereen dat hij toen als internationaal bankier al niet kwaad verdiende.
De voorzitter van de Zweedse socialisten kreeg ooit hoon over zich heen kreeg wegens een te duur bevonden handtas. Een blijkbaar goed met de menu's van sterrenrestaurants vertrouwd zijnde, rechtse politicus hoopte de geloofwaardigheid van de Vlaamse groenen te kunnen ondergraven door te onthullen (ten onrechte, zo bleek achteraf) dat zij, ! nog aan toe, een voor hen te duur eethuis hadden bezocht.
Een interessante vraag blijft dan: hoe ver kunnen linksen gaan in de keuze van auto, handtas of restaurant zonder het verwijt van hypocrisie te krijgen? Of worden ze maar beter kluizenaar om altijd rechtlijnig te kunnen blijven?
De knoop ligt in het linkse discours zelf, dat van morele orde is. Het wil de maatschappelijke orde veranderen omdat die onrechtvaardig is, niet fair, moreel onjuist. Dat 'de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen', is zo'n moreel argument. Dat lijkt subjectief en is dus kwetsbaar.
Er hoeft niet eens een andere ethiek tegenover te staan; al dan niet vermeende realiteiten kunnen de moraal altijd ontkrachten. Sterkste schouders, oké, maar misschien moeten sommige sterke schouders toch worden ontzien, want anders raken ze ontmoedigd bij het creëren van jobs, of omdat ze anders met hun geld naar het buitenland zullen trekken. Niet fair, nee, maar zo zit de wereld objectief in elkaar.
Anders dan het linkse, morele discours, heeft het rechtse een ethiek niet eens nodig. Het kan volstaan zich te beroepen op realisme. Vermogensbelasting? Helaas, de kapitalen zullen vluchten. Indexaanpassing? Helaas, dat zal de competitiviteit van de bedrijven aantasten. Gratis buspasjes voor bejaarden? Helaas, we moeten de tering naar de nering zetten.
Zelfs inconsequentie mag daarin geen bezwaar zijn. Want hoezeer werkgevers ook vinden dat het dure werkvolk hun concurrentiekracht schaadt, dat belet niet dat de salarissen en bonussen van de topkaders almaar stijgen en, in het algemeen, de kloof tussen arm en rijk onophoudelijk groter wordt. Het realistische repertoire heeft altijd wel een argument achter de hand, in dit geval dat hoge lonen en bonussen nu eenmaal nodig zouden zijn om de beste stuurlui aan boord te kunnen halen, en omwille van de jobcreatie..., et cetera.
Zo wint realisme altijd van moraal. Behalve als die realiteit meer steunt op perceptie dan op objectiviteit. Daarom redt, jammer maar helaas, De Leeuw het nooit met zijn faveurtje.
DS, 15-02-2012 (Marc Reynebeau)