Barst
1st October 2011, 03:36
Jongeren betalen het gelag
De jonge generatie kan niet alle besparingen op de schouders nemen, zegt PIETER MARECHAL die oproept tot een breed protest.
Na maanden en jaren onderhandelen lijkt het einde van de communautaire tunnel in zicht. Maar voor de postjes in de nieuwe regering verdeeld worden, graag nog even dit: vanuit het standpunt van de jonge generaties begint het werk pas. Nu men eindelijk naar de sociaal-economische uitdagingen kijkt, willen we de onderhandelaars heel duidelijk zeggen wat er voor ons op het spel staat en wat we eisen: een rechtvaardige verdeling van de lasten tussen de generaties. Alle jongeren van alle partijen moeten deze eis op tafel leggen.
Het toekomstbeeld dat de jonge generaties krijgen voorgeschoteld, is somber. Door de vergrijzing en de vervroegde pensionering van de grote generatie babyboomers zullen er in 2030 200.000 mensen minder werken dan vandaag. We zullen de economie draaiende moeten houden en laten groeien met een kleiner wordende groep actieven.
Als jongeren zullen we echter niet kunnen genieten van de winst die dit huzarenstukje met zich meebrengt. Integendeel. Alles zal verdwijnen in het zwarte gat van staatsschulden en stijgende uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg. In 2030 zullen die twee domeinen ons 37 procent en 17,5 procent meer kosten dan vandaag. Voor beleidsdomeinen waar ook de jonge generaties voordeel bij hebben, zoals onderwijs, huisvesting en de combinatie tussen arbeid en gezin, zijn weinig tot geen bijkomende middelen.
Ouderen blijven buiten schot
De jonge generaties worden dus zwaar onder druk gezet. Dit maakt ons opstandig. Zeker als we zien dat de generatie van onze ouders ondertussen het hazenpad kiest en met vervroegd pensioen gaat. Het uitblijven van oplossingen komt neer op een nieuwe transfer in dit land. Niet in de klassieke zin, tussen Vlaanderen en Wallonnië, maar wel tussen de jonge en de oude generaties.
Iedereen weet dit al lang, maar Di Rupo lijkt zich daar niets van aan te trekken. Integendeel. Als het regeerakkoord op zijn nota lijkt, wordt het bestaande onevenwicht nog groter. Het valt op dat men van de jongeren zonder verpinken bijkomende inspanningen vraagt, terwijl de oudere generaties op alle vlakken worden gespaard.
De weinige concrete besparingen die de nota bevat, treffen vooral jongeren. Men bespaart op de dienstencheques, terwijl dit systeem jonge gezinnen helpt om arbeid en gezin te combineren. De fiscale stimuli voor de tweede en derde pensioenpijler bouwt men af, terwijl jongeren er door geholpen worden zelf te sparen voor hun pensioen.
Ook de hervormingen in de werkloosheidsverzekering pakken alleen de jongeren hard aan. De uitkeringen dalen sterker in de tijd, maar niet voor de werkloze 45-plussers. Jongeren vallen terug op een laag forfait, terwijl ouderen hogere uitkeringen blijven ontvangen. Jongeren met een wachtuitkering worden ook veel zwaarder gestraft dan oudere werklozen als ze onvoldoende naar werk zoeken. Ze verliezen hun uitkering dan voor zes maanden, terwijl dit voor andere werklozen niet geldt.
Loopbaan korter dan pensioen
Ondertussen blijven de ouderen in de nota-Di Rupo buiten schot. De grote babyboomgeneratie mag de arbeidsmarkt verder vervroegd verlaten. Onterecht. In vergelijking met de generaties voor en na hen hebben ze de kortste loopbanen en de langste pensioenen in de hele geschiedenis.
Het brugpensioensysteem wordt maar beperkt verstrengd. Werklozen vanaf 50 jaar behouden een verhoogde werkloosheidsuitkering. Werknemers mogen vanaf 55 jaar in een landingsbaan richting vervroegd pensioen stappen.
Er komt wel een beperkte pensioenhervorming, maar die zal enkel de volgende en niet de huidige generatie 50-plussers treffen. Als klap op de vuurpijl wordt de pensioenbonus bovendien verlengd. Een maatregel die meer kost (in termen van verhoogd pensioen) dan hij opbrengt (in termen van langer werken). Als we er toch in zouden slagen ouderen langer te doen werken, vloeit de opbrengst volledig naar hen zelf terug en wordt de last van de jonge generaties niet verlicht.
Wie de nota-Di Rupo grondig bekijkt, weet dat hij bijkomende transfers van jong naar oud organiseert. Dat is onrechtvaardig. Nu we de transfers tussen de verschillende gewesten aan banden leggen, moeten er geen nieuwe tussen de generaties komen. Om de toekomst van ons sociaal systeem veilig te stellen, moeten er grote inspanningen worden geleverd. De jonge generaties moeten en zullen daarin hun deel doen. Maar wij kunnen niet alles op onze schouders nemen. Ook de oudere generaties moeten de borst nat maken.
De jonge generatie kan deze scheeftrekking niet aanvaarden. Vooraleer we Di Rupo willen verwelkomen als nieuwe premier, moet deze onrechtvaardigheid worden rechtgetrokken. Alle jongeren in dit land, en in het bijzonder de jongerenafdelingen van de onderhandelende partijen, moeten daartoe mee oproepen: geen regering op kosten van de jonge generatie. Dit is de boodschap van de jonge generatie aan alle onderhandelaars.
DS, 30-09-2011 (Pieter Maréchal)
De jonge generatie kan niet alle besparingen op de schouders nemen, zegt PIETER MARECHAL die oproept tot een breed protest.
Na maanden en jaren onderhandelen lijkt het einde van de communautaire tunnel in zicht. Maar voor de postjes in de nieuwe regering verdeeld worden, graag nog even dit: vanuit het standpunt van de jonge generaties begint het werk pas. Nu men eindelijk naar de sociaal-economische uitdagingen kijkt, willen we de onderhandelaars heel duidelijk zeggen wat er voor ons op het spel staat en wat we eisen: een rechtvaardige verdeling van de lasten tussen de generaties. Alle jongeren van alle partijen moeten deze eis op tafel leggen.
Het toekomstbeeld dat de jonge generaties krijgen voorgeschoteld, is somber. Door de vergrijzing en de vervroegde pensionering van de grote generatie babyboomers zullen er in 2030 200.000 mensen minder werken dan vandaag. We zullen de economie draaiende moeten houden en laten groeien met een kleiner wordende groep actieven.
Als jongeren zullen we echter niet kunnen genieten van de winst die dit huzarenstukje met zich meebrengt. Integendeel. Alles zal verdwijnen in het zwarte gat van staatsschulden en stijgende uitgaven voor pensioenen en gezondheidszorg. In 2030 zullen die twee domeinen ons 37 procent en 17,5 procent meer kosten dan vandaag. Voor beleidsdomeinen waar ook de jonge generaties voordeel bij hebben, zoals onderwijs, huisvesting en de combinatie tussen arbeid en gezin, zijn weinig tot geen bijkomende middelen.
Ouderen blijven buiten schot
De jonge generaties worden dus zwaar onder druk gezet. Dit maakt ons opstandig. Zeker als we zien dat de generatie van onze ouders ondertussen het hazenpad kiest en met vervroegd pensioen gaat. Het uitblijven van oplossingen komt neer op een nieuwe transfer in dit land. Niet in de klassieke zin, tussen Vlaanderen en Wallonnië, maar wel tussen de jonge en de oude generaties.
Iedereen weet dit al lang, maar Di Rupo lijkt zich daar niets van aan te trekken. Integendeel. Als het regeerakkoord op zijn nota lijkt, wordt het bestaande onevenwicht nog groter. Het valt op dat men van de jongeren zonder verpinken bijkomende inspanningen vraagt, terwijl de oudere generaties op alle vlakken worden gespaard.
De weinige concrete besparingen die de nota bevat, treffen vooral jongeren. Men bespaart op de dienstencheques, terwijl dit systeem jonge gezinnen helpt om arbeid en gezin te combineren. De fiscale stimuli voor de tweede en derde pensioenpijler bouwt men af, terwijl jongeren er door geholpen worden zelf te sparen voor hun pensioen.
Ook de hervormingen in de werkloosheidsverzekering pakken alleen de jongeren hard aan. De uitkeringen dalen sterker in de tijd, maar niet voor de werkloze 45-plussers. Jongeren vallen terug op een laag forfait, terwijl ouderen hogere uitkeringen blijven ontvangen. Jongeren met een wachtuitkering worden ook veel zwaarder gestraft dan oudere werklozen als ze onvoldoende naar werk zoeken. Ze verliezen hun uitkering dan voor zes maanden, terwijl dit voor andere werklozen niet geldt.
Loopbaan korter dan pensioen
Ondertussen blijven de ouderen in de nota-Di Rupo buiten schot. De grote babyboomgeneratie mag de arbeidsmarkt verder vervroegd verlaten. Onterecht. In vergelijking met de generaties voor en na hen hebben ze de kortste loopbanen en de langste pensioenen in de hele geschiedenis.
Het brugpensioensysteem wordt maar beperkt verstrengd. Werklozen vanaf 50 jaar behouden een verhoogde werkloosheidsuitkering. Werknemers mogen vanaf 55 jaar in een landingsbaan richting vervroegd pensioen stappen.
Er komt wel een beperkte pensioenhervorming, maar die zal enkel de volgende en niet de huidige generatie 50-plussers treffen. Als klap op de vuurpijl wordt de pensioenbonus bovendien verlengd. Een maatregel die meer kost (in termen van verhoogd pensioen) dan hij opbrengt (in termen van langer werken). Als we er toch in zouden slagen ouderen langer te doen werken, vloeit de opbrengst volledig naar hen zelf terug en wordt de last van de jonge generaties niet verlicht.
Wie de nota-Di Rupo grondig bekijkt, weet dat hij bijkomende transfers van jong naar oud organiseert. Dat is onrechtvaardig. Nu we de transfers tussen de verschillende gewesten aan banden leggen, moeten er geen nieuwe tussen de generaties komen. Om de toekomst van ons sociaal systeem veilig te stellen, moeten er grote inspanningen worden geleverd. De jonge generaties moeten en zullen daarin hun deel doen. Maar wij kunnen niet alles op onze schouders nemen. Ook de oudere generaties moeten de borst nat maken.
De jonge generatie kan deze scheeftrekking niet aanvaarden. Vooraleer we Di Rupo willen verwelkomen als nieuwe premier, moet deze onrechtvaardigheid worden rechtgetrokken. Alle jongeren in dit land, en in het bijzonder de jongerenafdelingen van de onderhandelende partijen, moeten daartoe mee oproepen: geen regering op kosten van de jonge generatie. Dit is de boodschap van de jonge generatie aan alle onderhandelaars.
DS, 30-09-2011 (Pieter Maréchal)