Barst
15th August 2011, 19:10
Liefde in tijden van Twitter
In het pre-Twittertijdperk maakten jaloerse partners zich zorgen over een handvol rivalen. Nu zijn dat er al gauw 300. Of 300.000, als je partner écht veel volgers heeft.
'Aah, pinot noir, gnocchi met truffels en mijn lieftallige echtgenote', twitterde een vriend van me onlangs. 'Ik hou van onze romantische uitstapjes!', liet hij nog weten vooraleer hij er een foto van het eten en het adres van de bistro aan toevoegde. Op zijn account was te zien hoe hij tijdens zijn romantisch diner de wedstrijd van Arsenal op de voet volgde. Dat hij eerder op de dag een mooie korting van dertig procent bij de bistro-uitbater had bedongen - via Twitter - stond nog wat lager te lezen.
Dat is nu wat men romantiek noemt in het tijdperk van de sociale media. Een diner bij kaarslicht, de beste wijn, het lekkerste eten en … een partner die allerhande nieuwtjes over jullie relatie op Twitter te grabbel gooit voor zijn, veelal ongeïnteresseerde, volgers. Het is niet dat je partner niet van je houdt, maar hij houdt ook van zijn virtuele leven. En dat drijft hem soms tot ongemanierd gedrag. Ik zie mensen op Twitter flirten en flikflooien. Ik lees hoe ze de dipjes in hun relatie openlijk bespreken en zie volgers die de vraag 'Wat zal ik haar dit jaar kopen voor onze huwelijksverjaardag?' massaal beantwoorden. Ik heb zelfs vrienden die hun (gesynchroniseerde) smartphone en laptop overal mee naartoe sleuren zodat ze hun accounts ten allen tijde kunnen checken. Om toch maar te vermijden dat hun partner een al te flirterig berichtje leest.
Onlangs twitterde een vriend van me dat zijn vriendin de laatste tijd zo koel tegen hem doet. 'Een relatiebreuk lijkt onvermijdelijk', jammerde hij en hij wijdde meteen een hele blogpost aan zijn klaagzang. Natuurlijk was die relatiebreuk onvermijdelijk! Hij spendeerde meer tijd (gemiddeld zes uur per dag) aan twitteren dan aan zijn vriendin.
Tegenwoordig zijn er zelfs mensen die een soort social media strategy in hun testament laten opnemen. Binnen de twee uur na hun overlijden worden al hun sociaalnetwerksites vakkundig gewist. Op die manier willen ze vermijden dat er aan de koffietafel na de begrafenis een gevecht in regel uitbreekt. Uiteraard bekijk ik al deze chaos met een brede grijns, met de morele superioriteit van een vrouw die tientallen keren per dag Twitter checkt en haar man vaak kliekjes serveert omdat ze te druk bezig was op internet om naar de winkel te gaan, laat staan om te koken.
Misschien moeten we, in een poging om geliefd en verliefd te blijven, een aantal inconvenient truths over relaties en sociale netwerken in acht nemen.
Met twitter kun je niet concurreren
Geef toe, samenleven met mensen van vlees en bloed is niet altijd een pretje. In de eerste maanden nemen de hormonen en de vlinders in de buik nog de bovenhand, maar de daaropvolgende vijftig jaar van 'wat eten we vanavond' en 'heb jij het belastingformulier al ingevuld' kunnen soms verdomd lastig zijn.
Dan geeft Twitter en de 'liefde' van duizenden naamloze avatars meer voldoening. Die volgers vallen je niet lastig met vervelende vragen en zijn al lang blij wanneer je nog eens een grappig filmpje post over een Russische kat die in een veel te kleine doos probeert te kruipen. Twitteraars zouden je nooit de telefoon doorgeven om te luisteren naar het geklaag van je schoonmoeder over haar nierstenen. Twitteraars zouden je nooit vragen om een hele zaterdag op die vervelende kinderen te passen terwijl je ook nog naar de supermarkt moet.
Als je jouw volgers zou vragen hoe je die zaterdag moet invullen zouden ze je waarschijnlijk naar het hipste restaurant van het moment sturen, gevolgd door een heerlijk avondje uit met de vriendinnen waarna je voor een midweek richting het wellnesscentrum mag vertrekken om te bekomen van het veel te leuke weekend. Jouw mede-twitteraars weten immers niet dat je eigenlijk al twee jaar niet meer in die sexy strakke jeans kunt. Net daarom komt Twitter vaak als winnaar uit de bus in de strijd tussen liefde en sociale media.
Doe mee
Als jij Twitter maar niets vindt, terwijl je man er zijn hele dag mee kan vullen, kun je toch maar beter zo snel mogelijk zelf een account aanmaken. Het duurt amper twintig minuten om een account te openen, wat vrienden te verzamelen en vooral je partner toe te voegen. Daarna kan het afbakenen van je virtuele territorium beginnen. Tweets waarin je het hebt over 'onze kinderen' en 'de werken in ons huisje' zijn uitermate geschikt om te tonen dat hij bij jou hoort.
Je zou kunnen zeggen dat je boven al dat getwitter staat, dat 'echte gesprekken', 'genieten van de buitenlucht' en nog van dat gezwets meer voldoening geven, maar ondertussen is je geliefde 3.000 volgers aan het verzamelen en begint hij/zij zichzelf te zien als een of ander stamhoofd. Dan mag je dit niet vergeten: jij bent evengoed de koningin of koning van die clan. Eis je rechten op!
Maak duidelijke afspraken
Je kunt je partner niet verbieden om online te zitten. De meesten onder ons beschouwen toegang tot het internet intussen al als een verworven basisrecht. Schrik dus niet als je hele vriendenkring je voor gek verklaart omdat jij je partner de weg naar de sociale media verspert. Vragen of je zijn paswoorden mag weten, is ook niet aan te raden. Wat wel kan, is op voorhand een aantal afspraken maken om de grens tussen de realiteit en de cyberwereld af te bakenen.
Vragen dat hij/zij geen tweets de wereld instuurt over jouw bezigheden kan perfect. Dat je partner niet constant klaagt bij elk relatiedipje lijkt logisch, maar kun je toch maar beter even aanstippen. Dat zij na de wekelijkse vrijpartij meteen naar haar iPhone grijpt om bij haar vriendinnen verslag uit te brengen, kun je toch ook misschien maar best proberen te vermijden.
Ook al te persoonlijke foto's of tweets over genante situaties mag je hem/haar gerust verbieden. Zeker als het over foto's van jou gaat. Katy Perry wenst nu nog steeds dat ze die afspraak met haar man Russell Brand had gemaakt vóór hij die allesbehalve flatterende ochtendfoto van een ongeschminkte Katy deelde met zijn meer dan twee miljoen volgers. (Voldoende reden om hem te dumpen, naar mijn bescheiden mening.) Stel dus regels op en dwing ze af.
Besef dat niets echt geheim of privé is
Het leuke aan sociale media, en vooraal aan Twitter, is dat je er geen geheimen kan bewaren. Zodra je iets te flirterig uit de hoek komt is er altijd wel iemand die met een 'Zeg, neem een kamer hé!' zal reageren. Twitter zit als het ware vol met vrijwillige privédetectives die iedereen die zich iets te goed lijkt te amuseren van nabij volgen. Handig om weten is ook dat er op aanverwante media zoals Skype en Facebookchat vaak ingepikt wordt op wat er op Twitter gebeurt. Dat 'meta-getwitter' zouden we ook simpelweg roddels en achterklap kunnen noemen. Zo in de stijl van: 'Kijk toch eens naar haar tweets, ik heb altijd geweten dat ze niet eerlijk was tegen haar man. Op haar Facebookfoto's lacht hij ook nooit hé.'
Je virtuele rivaal is (ook) een loser
Hou altijd voor ogen dat de virtuele gesprekspartners van je geliefde grotendeels in zijn/haar verbeelding gecreëerd worden. Denk dus niet meteen het ergste als je hem ziet chatten met @lustigeLinda of haar met @sexySteve69. De meest onderlegde online flirters zijn vooral goed in complimentjes geven van amper 140 lettertekens. Verder houden ze zich hoofdzakelijk bezig met hun (online) imago zodat het lijkt alsof zij wél steeds de beste restaurants en de hipste discotheken bezoeken. En dat terwijl jij daar opgescheept zit met een saaie(re) partner. Die internetlovers lijken ook altijd tijd te hebben om de interessantste boeken te lezen en de meest uitgebreide sportsessies af te werken, zodat ze uiteraard een fantastisch lichaam hebben.
Het is dan ook volkomen normaal dat jij als jaloerse partner zulke mensen het liefst meteen de kop zou inslaan met hún nieuwe MacBook Air. Hen toevoegen op Facebook is evenwel een beter alternatief. Dan kun je zien hoe ook zij getagd worden op foto's waar ze er allesbehalve sexy uitzien. Met een beetje geluk duikt er vroeg of laat zelfs een oude schoolfoto op waarop je hun intussen bijgewerkte flaporen of verdwenen acne te zien krijgt.
Dit is nog maar het begin
Voor hen die samen zijn met een echte socialemediafanaat is er slechts nieuws: Facebook en Twitter zijn alweer bijna verleden tijd en de sociale media die eraan zitten te komen zijn nog bedreigender voor een relatie. Bij Facebook en zeker bij Twitter is er nog sprake van een zekere openheid. Je hebt of een driehonderdtal vrienden die jouw prikbordberichten kunnen lezen of misschien zelfs duizenden volgers die jouw tweets kunnen volgen. We evolueren echter naar steeds kleinere groepjes van intimi op het internet. Zo heb je bijvoorbeeld bij Google+ kleine vriendenkliekjes in plaats van een grote meute Twittervolgers of Facebookvrienden. En dan is het nog maar zeer de vraag of je het als partner nog kunt maken om in zo'n klein groepje binnen te dringen…
Wat staat er ons te wachten als het concept van video calling helemaal ingeburgerd geraakt? Het bestaat al op iPads en laptops, maar voorlopig reageren de meesten er nog ietwat terughoudend op. Wat als die terughoudendheid wegvalt? Hoe kun je dan voorkomen dat je partner stiekem pikante gesprekken voert achter gesloten deuren? Zodra we al onze foto's, documenten en persoonlijke geheimen toevertrouwen aan een online cloud - die we uiteraard nooit kunnen uitschakelen - is het hek helemaal van de dam. Vanaf dat moment zal geen enkele partner het pleit van de computer nog kunnen winnen.
Over dit alles moet ik toch dringend eens van gedachten wisselen met mijn partner, denk ik. Aan zijn Facebookstatus te zien heeft hij het nu niet al te druk dus misschien moet ik mijn kans maar eens wagen. Eerst nog even mijn mening over de juryleden van The Voice twitteren en dan stuur ik hem een privétweet.
© The Guardian, in DS, 13-08-2011 (Grace Dent )
In het pre-Twittertijdperk maakten jaloerse partners zich zorgen over een handvol rivalen. Nu zijn dat er al gauw 300. Of 300.000, als je partner écht veel volgers heeft.
'Aah, pinot noir, gnocchi met truffels en mijn lieftallige echtgenote', twitterde een vriend van me onlangs. 'Ik hou van onze romantische uitstapjes!', liet hij nog weten vooraleer hij er een foto van het eten en het adres van de bistro aan toevoegde. Op zijn account was te zien hoe hij tijdens zijn romantisch diner de wedstrijd van Arsenal op de voet volgde. Dat hij eerder op de dag een mooie korting van dertig procent bij de bistro-uitbater had bedongen - via Twitter - stond nog wat lager te lezen.
Dat is nu wat men romantiek noemt in het tijdperk van de sociale media. Een diner bij kaarslicht, de beste wijn, het lekkerste eten en … een partner die allerhande nieuwtjes over jullie relatie op Twitter te grabbel gooit voor zijn, veelal ongeïnteresseerde, volgers. Het is niet dat je partner niet van je houdt, maar hij houdt ook van zijn virtuele leven. En dat drijft hem soms tot ongemanierd gedrag. Ik zie mensen op Twitter flirten en flikflooien. Ik lees hoe ze de dipjes in hun relatie openlijk bespreken en zie volgers die de vraag 'Wat zal ik haar dit jaar kopen voor onze huwelijksverjaardag?' massaal beantwoorden. Ik heb zelfs vrienden die hun (gesynchroniseerde) smartphone en laptop overal mee naartoe sleuren zodat ze hun accounts ten allen tijde kunnen checken. Om toch maar te vermijden dat hun partner een al te flirterig berichtje leest.
Onlangs twitterde een vriend van me dat zijn vriendin de laatste tijd zo koel tegen hem doet. 'Een relatiebreuk lijkt onvermijdelijk', jammerde hij en hij wijdde meteen een hele blogpost aan zijn klaagzang. Natuurlijk was die relatiebreuk onvermijdelijk! Hij spendeerde meer tijd (gemiddeld zes uur per dag) aan twitteren dan aan zijn vriendin.
Tegenwoordig zijn er zelfs mensen die een soort social media strategy in hun testament laten opnemen. Binnen de twee uur na hun overlijden worden al hun sociaalnetwerksites vakkundig gewist. Op die manier willen ze vermijden dat er aan de koffietafel na de begrafenis een gevecht in regel uitbreekt. Uiteraard bekijk ik al deze chaos met een brede grijns, met de morele superioriteit van een vrouw die tientallen keren per dag Twitter checkt en haar man vaak kliekjes serveert omdat ze te druk bezig was op internet om naar de winkel te gaan, laat staan om te koken.
Misschien moeten we, in een poging om geliefd en verliefd te blijven, een aantal inconvenient truths over relaties en sociale netwerken in acht nemen.
Met twitter kun je niet concurreren
Geef toe, samenleven met mensen van vlees en bloed is niet altijd een pretje. In de eerste maanden nemen de hormonen en de vlinders in de buik nog de bovenhand, maar de daaropvolgende vijftig jaar van 'wat eten we vanavond' en 'heb jij het belastingformulier al ingevuld' kunnen soms verdomd lastig zijn.
Dan geeft Twitter en de 'liefde' van duizenden naamloze avatars meer voldoening. Die volgers vallen je niet lastig met vervelende vragen en zijn al lang blij wanneer je nog eens een grappig filmpje post over een Russische kat die in een veel te kleine doos probeert te kruipen. Twitteraars zouden je nooit de telefoon doorgeven om te luisteren naar het geklaag van je schoonmoeder over haar nierstenen. Twitteraars zouden je nooit vragen om een hele zaterdag op die vervelende kinderen te passen terwijl je ook nog naar de supermarkt moet.
Als je jouw volgers zou vragen hoe je die zaterdag moet invullen zouden ze je waarschijnlijk naar het hipste restaurant van het moment sturen, gevolgd door een heerlijk avondje uit met de vriendinnen waarna je voor een midweek richting het wellnesscentrum mag vertrekken om te bekomen van het veel te leuke weekend. Jouw mede-twitteraars weten immers niet dat je eigenlijk al twee jaar niet meer in die sexy strakke jeans kunt. Net daarom komt Twitter vaak als winnaar uit de bus in de strijd tussen liefde en sociale media.
Doe mee
Als jij Twitter maar niets vindt, terwijl je man er zijn hele dag mee kan vullen, kun je toch maar beter zo snel mogelijk zelf een account aanmaken. Het duurt amper twintig minuten om een account te openen, wat vrienden te verzamelen en vooral je partner toe te voegen. Daarna kan het afbakenen van je virtuele territorium beginnen. Tweets waarin je het hebt over 'onze kinderen' en 'de werken in ons huisje' zijn uitermate geschikt om te tonen dat hij bij jou hoort.
Je zou kunnen zeggen dat je boven al dat getwitter staat, dat 'echte gesprekken', 'genieten van de buitenlucht' en nog van dat gezwets meer voldoening geven, maar ondertussen is je geliefde 3.000 volgers aan het verzamelen en begint hij/zij zichzelf te zien als een of ander stamhoofd. Dan mag je dit niet vergeten: jij bent evengoed de koningin of koning van die clan. Eis je rechten op!
Maak duidelijke afspraken
Je kunt je partner niet verbieden om online te zitten. De meesten onder ons beschouwen toegang tot het internet intussen al als een verworven basisrecht. Schrik dus niet als je hele vriendenkring je voor gek verklaart omdat jij je partner de weg naar de sociale media verspert. Vragen of je zijn paswoorden mag weten, is ook niet aan te raden. Wat wel kan, is op voorhand een aantal afspraken maken om de grens tussen de realiteit en de cyberwereld af te bakenen.
Vragen dat hij/zij geen tweets de wereld instuurt over jouw bezigheden kan perfect. Dat je partner niet constant klaagt bij elk relatiedipje lijkt logisch, maar kun je toch maar beter even aanstippen. Dat zij na de wekelijkse vrijpartij meteen naar haar iPhone grijpt om bij haar vriendinnen verslag uit te brengen, kun je toch ook misschien maar best proberen te vermijden.
Ook al te persoonlijke foto's of tweets over genante situaties mag je hem/haar gerust verbieden. Zeker als het over foto's van jou gaat. Katy Perry wenst nu nog steeds dat ze die afspraak met haar man Russell Brand had gemaakt vóór hij die allesbehalve flatterende ochtendfoto van een ongeschminkte Katy deelde met zijn meer dan twee miljoen volgers. (Voldoende reden om hem te dumpen, naar mijn bescheiden mening.) Stel dus regels op en dwing ze af.
Besef dat niets echt geheim of privé is
Het leuke aan sociale media, en vooraal aan Twitter, is dat je er geen geheimen kan bewaren. Zodra je iets te flirterig uit de hoek komt is er altijd wel iemand die met een 'Zeg, neem een kamer hé!' zal reageren. Twitter zit als het ware vol met vrijwillige privédetectives die iedereen die zich iets te goed lijkt te amuseren van nabij volgen. Handig om weten is ook dat er op aanverwante media zoals Skype en Facebookchat vaak ingepikt wordt op wat er op Twitter gebeurt. Dat 'meta-getwitter' zouden we ook simpelweg roddels en achterklap kunnen noemen. Zo in de stijl van: 'Kijk toch eens naar haar tweets, ik heb altijd geweten dat ze niet eerlijk was tegen haar man. Op haar Facebookfoto's lacht hij ook nooit hé.'
Je virtuele rivaal is (ook) een loser
Hou altijd voor ogen dat de virtuele gesprekspartners van je geliefde grotendeels in zijn/haar verbeelding gecreëerd worden. Denk dus niet meteen het ergste als je hem ziet chatten met @lustigeLinda of haar met @sexySteve69. De meest onderlegde online flirters zijn vooral goed in complimentjes geven van amper 140 lettertekens. Verder houden ze zich hoofdzakelijk bezig met hun (online) imago zodat het lijkt alsof zij wél steeds de beste restaurants en de hipste discotheken bezoeken. En dat terwijl jij daar opgescheept zit met een saaie(re) partner. Die internetlovers lijken ook altijd tijd te hebben om de interessantste boeken te lezen en de meest uitgebreide sportsessies af te werken, zodat ze uiteraard een fantastisch lichaam hebben.
Het is dan ook volkomen normaal dat jij als jaloerse partner zulke mensen het liefst meteen de kop zou inslaan met hún nieuwe MacBook Air. Hen toevoegen op Facebook is evenwel een beter alternatief. Dan kun je zien hoe ook zij getagd worden op foto's waar ze er allesbehalve sexy uitzien. Met een beetje geluk duikt er vroeg of laat zelfs een oude schoolfoto op waarop je hun intussen bijgewerkte flaporen of verdwenen acne te zien krijgt.
Dit is nog maar het begin
Voor hen die samen zijn met een echte socialemediafanaat is er slechts nieuws: Facebook en Twitter zijn alweer bijna verleden tijd en de sociale media die eraan zitten te komen zijn nog bedreigender voor een relatie. Bij Facebook en zeker bij Twitter is er nog sprake van een zekere openheid. Je hebt of een driehonderdtal vrienden die jouw prikbordberichten kunnen lezen of misschien zelfs duizenden volgers die jouw tweets kunnen volgen. We evolueren echter naar steeds kleinere groepjes van intimi op het internet. Zo heb je bijvoorbeeld bij Google+ kleine vriendenkliekjes in plaats van een grote meute Twittervolgers of Facebookvrienden. En dan is het nog maar zeer de vraag of je het als partner nog kunt maken om in zo'n klein groepje binnen te dringen…
Wat staat er ons te wachten als het concept van video calling helemaal ingeburgerd geraakt? Het bestaat al op iPads en laptops, maar voorlopig reageren de meesten er nog ietwat terughoudend op. Wat als die terughoudendheid wegvalt? Hoe kun je dan voorkomen dat je partner stiekem pikante gesprekken voert achter gesloten deuren? Zodra we al onze foto's, documenten en persoonlijke geheimen toevertrouwen aan een online cloud - die we uiteraard nooit kunnen uitschakelen - is het hek helemaal van de dam. Vanaf dat moment zal geen enkele partner het pleit van de computer nog kunnen winnen.
Over dit alles moet ik toch dringend eens van gedachten wisselen met mijn partner, denk ik. Aan zijn Facebookstatus te zien heeft hij het nu niet al te druk dus misschien moet ik mijn kans maar eens wagen. Eerst nog even mijn mening over de juryleden van The Voice twitteren en dan stuur ik hem een privétweet.
© The Guardian, in DS, 13-08-2011 (Grace Dent )