Barst
4th August 2011, 16:00
Geen gelukkige verjaardag
Barack Obama viert vandaag zijn vijftigste verjaardag. Voor de VS is het evenwel geen gelukkige dag. Miljoenen mensen verloren in de Grote Recessie hun baan, hun spaarcenten, hun ziektekostenverzekering, hun huis en hun hoop. En de slachtoffers van de crisis dreigen nu ook nog eens het slachtoffer te worden van het akkoord over de afbouw van de schuldenberg, dat de president dinsdag ondertekende.
Het akkoord moet de komende maanden nog concreet worden ingevuld, maar de grote lijnen liggen vast: besparingen zijn zeker, nieuwe belastingen voor de rijksten geenszins. Degenen die gespaard bleven van de crisis, ontspringen ook nu weer de dans.
Obama werd verkozen op een golf van optimisme dat Amerika kon veranderen: Change, yes we can. Koelere hoofden beseften dat verandering bloed, zweet en tranen zou kosten. De VS zijn immers door en door gepolariseerd, de politieke zeden werden ruwer, de media zijn schaamteloos partijdig en voor het genuanceerde debat is al lang geen plaats meer. Bovendien werkt het Amerikaanse politieke systeem verandering tegen.
Dat verandering tijd vergt, is aanvaardbaar. Maar dat de president zelf zijn belofte van verandering verbreekt, is moeilijk verteerbaar. Obama liet rechts de voorbije maanden de toon van het debat zetten en het probleem definiëren. De VS beleven een gigantische schuldencrisis, dicteerde rechts. En Obama volgde, terwijl gerespecteerde economen nochtans uitlegden dat de VS niet zozeer een schuldencrisis beleven als wel een groeicrisis en dat het grootste probleem de werkloosheid is.
De schuldenberg is hoog, maar draaglijk in verhouding tot de omvang van de economie. En vooral: vóór de Republikeinen twijfel zaaiden op de markten, was de interest op die leningen dragelijk. Wat nodig is, zijn jobs, legden deze economen uit. In plaats van zuurstof uit de economie te halen door besparingen, moet de economie worden gestimuleerd. Maar de president stapte mee in het rechtse verhaal dat het afslanken van de overheid cruciaal is.
Wie door de VS reist, ziet het resultaat van die rechtse ideologie: daklozen in tentenkampen, verloederde wijken, leegstaande straten, stilgevallen fabrieken, scholen zonder boeken voor hun leerlingen, drugsverslaafden zonder hulp... De VS zijn verworden tot een koude, individualistische samenleving, waar solidariteit als zwakheid wordt gezien.
Toen Obama verkozen werd, leefde de hoop dat de 'Reagan Revolution' ten einde was, dat de overheid voortaan niet langer het probleem, maar opnieuw een deel van de oplossing zou zijn. Maar Obama liet zich meesleuren in het rechtse verhaal. De gewone Amerikaan zal zich Obama's vijftigste verjaardag nog lang herinneren.
DS, 04-08-2011 (Evita Neefs)
Barack Obama viert vandaag zijn vijftigste verjaardag. Voor de VS is het evenwel geen gelukkige dag. Miljoenen mensen verloren in de Grote Recessie hun baan, hun spaarcenten, hun ziektekostenverzekering, hun huis en hun hoop. En de slachtoffers van de crisis dreigen nu ook nog eens het slachtoffer te worden van het akkoord over de afbouw van de schuldenberg, dat de president dinsdag ondertekende.
Het akkoord moet de komende maanden nog concreet worden ingevuld, maar de grote lijnen liggen vast: besparingen zijn zeker, nieuwe belastingen voor de rijksten geenszins. Degenen die gespaard bleven van de crisis, ontspringen ook nu weer de dans.
Obama werd verkozen op een golf van optimisme dat Amerika kon veranderen: Change, yes we can. Koelere hoofden beseften dat verandering bloed, zweet en tranen zou kosten. De VS zijn immers door en door gepolariseerd, de politieke zeden werden ruwer, de media zijn schaamteloos partijdig en voor het genuanceerde debat is al lang geen plaats meer. Bovendien werkt het Amerikaanse politieke systeem verandering tegen.
Dat verandering tijd vergt, is aanvaardbaar. Maar dat de president zelf zijn belofte van verandering verbreekt, is moeilijk verteerbaar. Obama liet rechts de voorbije maanden de toon van het debat zetten en het probleem definiëren. De VS beleven een gigantische schuldencrisis, dicteerde rechts. En Obama volgde, terwijl gerespecteerde economen nochtans uitlegden dat de VS niet zozeer een schuldencrisis beleven als wel een groeicrisis en dat het grootste probleem de werkloosheid is.
De schuldenberg is hoog, maar draaglijk in verhouding tot de omvang van de economie. En vooral: vóór de Republikeinen twijfel zaaiden op de markten, was de interest op die leningen dragelijk. Wat nodig is, zijn jobs, legden deze economen uit. In plaats van zuurstof uit de economie te halen door besparingen, moet de economie worden gestimuleerd. Maar de president stapte mee in het rechtse verhaal dat het afslanken van de overheid cruciaal is.
Wie door de VS reist, ziet het resultaat van die rechtse ideologie: daklozen in tentenkampen, verloederde wijken, leegstaande straten, stilgevallen fabrieken, scholen zonder boeken voor hun leerlingen, drugsverslaafden zonder hulp... De VS zijn verworden tot een koude, individualistische samenleving, waar solidariteit als zwakheid wordt gezien.
Toen Obama verkozen werd, leefde de hoop dat de 'Reagan Revolution' ten einde was, dat de overheid voortaan niet langer het probleem, maar opnieuw een deel van de oplossing zou zijn. Maar Obama liet zich meesleuren in het rechtse verhaal. De gewone Amerikaan zal zich Obama's vijftigste verjaardag nog lang herinneren.
DS, 04-08-2011 (Evita Neefs)