Barst
22nd July 2011, 12:55
Boze koning of boze kiezer
Is het The King's Speech, de toespraak van de boze koning, die voor het keerpunt in de formatie zorgde?
Wat de vorst deed, was op zijn minst ongebruikelijk. Publiekrechtelijk alleszins, zoals professor Van Orshoven opmerkt. Maar ook nog in een ander opzicht. De koning wilde zich tonen als de bondgenoot van het volk, tégen de politieke elite in. Hij deed dat vijftien jaar geleden al eens, ten tijde van de Dutroux-crisis. Toen toonde hij dat híj wél de woede van het volk begreep en suggereerde hij dat hij ervoor zou zorgen dat de politici eindelijk hervormingen doorvoerden.
Heeft het dit keer geholpen? Het is niet te bewijzen. Wie het wil geloven, kan het geloven.
Belangrijker dan zijn toespraak is echter een stille ontdekking die de Franstalige partijen afgelopen dagen deden toen ze poogden de spartelende Wouter Beke te begrijpen. Ze begrepen het aan de hand van hun tactisch-strategische analyses. Daarin zijn ze sterker dan in inhoudelijke.
Ofschoon veel Franstalige onderhandelaars het lange tijd anders hebben gezegd, hebben ze altijd gehoopt de zaken te kunnen regelen zonder de duivel, de N-VA. Ze hoopten dat hen dat veel minder zou kosten.
Nu de N-VA aan de kant staat, blijkt plots dat de eisen van de resterende vier Vlaamse partijen niet zoveel afwijken. En dat die zelfs niet veel kúnnen afwijken.
Na het gespartel van Beke beseffen de Franstalige onderhandelaars plots dat Beke, De Croo, Gennez en Van Besien met niet veel minder naar huis kunnen trekken dan wat zij als Franstaligen zouden moeten betalen als de N-VA nog wel aan de tafel zat. Immers, als die vier partijen met veel minder naar huis trekken, worden ze haast zeker electoraal afgestraft, zeker nu de N-VA ongebonden en genadeloos oppositie kan voeren.
Dat is wat het vallen en opstaan van Beke hen duidelijk heeft gemaakt. Aanvaarden die vier Vlaamse partijen een slechte splitsing van BHV, een slappe staatshervorming, een niet responsabiliserende financieringswet, een sanering die vooral uit belastingverhogingen bestaat, dan krijgen ze met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zwaar op hun donder van de kiezer. Daarom zullen die partijen dat wellicht niet aanvaarden. Als ze daar toch toe gedwongen worden, zitten de Franstalige partijen na de volgende verkiezingen met een nóg meer onontwijkbare en radicale N-VA voor zich.
De dreiging van een boze Vlaamse kiezer heeft, wellicht méér dan de boze koning, voor het keerpunt gezorgd.
Sommige onderhandelaars zijn moe na deze inspanning en willen nu vakantie nemen. Begrijpelijk. Maar het is fout. Wie het elan nu breekt, krijgt de grote molen nadien niet meer op gang. Dat is de les die uit de 'pause familiale' van juli 2010 geleerd moet worden.
DS, 22-07-2011 (Guy Tegenbos)
Is het The King's Speech, de toespraak van de boze koning, die voor het keerpunt in de formatie zorgde?
Wat de vorst deed, was op zijn minst ongebruikelijk. Publiekrechtelijk alleszins, zoals professor Van Orshoven opmerkt. Maar ook nog in een ander opzicht. De koning wilde zich tonen als de bondgenoot van het volk, tégen de politieke elite in. Hij deed dat vijftien jaar geleden al eens, ten tijde van de Dutroux-crisis. Toen toonde hij dat híj wél de woede van het volk begreep en suggereerde hij dat hij ervoor zou zorgen dat de politici eindelijk hervormingen doorvoerden.
Heeft het dit keer geholpen? Het is niet te bewijzen. Wie het wil geloven, kan het geloven.
Belangrijker dan zijn toespraak is echter een stille ontdekking die de Franstalige partijen afgelopen dagen deden toen ze poogden de spartelende Wouter Beke te begrijpen. Ze begrepen het aan de hand van hun tactisch-strategische analyses. Daarin zijn ze sterker dan in inhoudelijke.
Ofschoon veel Franstalige onderhandelaars het lange tijd anders hebben gezegd, hebben ze altijd gehoopt de zaken te kunnen regelen zonder de duivel, de N-VA. Ze hoopten dat hen dat veel minder zou kosten.
Nu de N-VA aan de kant staat, blijkt plots dat de eisen van de resterende vier Vlaamse partijen niet zoveel afwijken. En dat die zelfs niet veel kúnnen afwijken.
Na het gespartel van Beke beseffen de Franstalige onderhandelaars plots dat Beke, De Croo, Gennez en Van Besien met niet veel minder naar huis kunnen trekken dan wat zij als Franstaligen zouden moeten betalen als de N-VA nog wel aan de tafel zat. Immers, als die vier partijen met veel minder naar huis trekken, worden ze haast zeker electoraal afgestraft, zeker nu de N-VA ongebonden en genadeloos oppositie kan voeren.
Dat is wat het vallen en opstaan van Beke hen duidelijk heeft gemaakt. Aanvaarden die vier Vlaamse partijen een slechte splitsing van BHV, een slappe staatshervorming, een niet responsabiliserende financieringswet, een sanering die vooral uit belastingverhogingen bestaat, dan krijgen ze met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zwaar op hun donder van de kiezer. Daarom zullen die partijen dat wellicht niet aanvaarden. Als ze daar toch toe gedwongen worden, zitten de Franstalige partijen na de volgende verkiezingen met een nóg meer onontwijkbare en radicale N-VA voor zich.
De dreiging van een boze Vlaamse kiezer heeft, wellicht méér dan de boze koning, voor het keerpunt gezorgd.
Sommige onderhandelaars zijn moe na deze inspanning en willen nu vakantie nemen. Begrijpelijk. Maar het is fout. Wie het elan nu breekt, krijgt de grote molen nadien niet meer op gang. Dat is de les die uit de 'pause familiale' van juli 2010 geleerd moet worden.
DS, 22-07-2011 (Guy Tegenbos)