Barst
2nd July 2011, 16:40
X, Y, Boom
De grijze babyboomer. Toen ik dit begrip voor het eerst hoorde, kreeg ik het koud. Ik dacht aan Brad Pitt in The Curious Case of Benjamin Button. Het bejaarde kind. In de loop van zijn leven wordt hij telkens jonger. Het moment dat hij in het midden van zijn leven zijn vrouw en kind verlaat is hartverscheurend. Het is een puber die het tuinpad afloopt, zijn kindertijd tegemoet. Hij zal binnen afzienbare tijd moeten leren lopen voordat hij tenslotte zal liggen krijsen in zijn wiegje. Het verhaal van F. Scott Fitzgerald waarop de film is gebaseerd is niet alleen maar fantasie. Als ik mijn hoogbejaarde vader in zijn verzorgingstehuis hapjes naar zijn mond breng en hem rondrijd in zijn karretje, kan ik niet anders dan denken aan Benjamin Button.
De eerste grijze babyboomers (grofweg geboren tussen 1943 en 1960) gaan geleidelijk met pensioen. Volgens de Nederlandse spirituele leraar Tijn Touber mag de vlag uit. Want deze generatie, die rijk en gezond is en goed is opgeleid, zal de wereld redden. Het is de meest idealistische generatie uit de geschiedenis. In de jaren zestig en zeventig hebben zij zich verzet tegen kapitalisme, kernenergie en dictatoren. Zij hebben gevochten voor emancipatie van vrouwen en homo's. Zij streden voor een beter leven. Biologische groente en vrije liefde.
Denken in termen van generaties is natuurlijk al te vereenvoudigend. Een fractie van de mensen in de jaren zestig was hippie en een fractie van de hippies was werkelijk politiek bewust. Mijn vader (geboren in 1923), beroepsmilitair en royalist, was in hippie-ogen waarschijnlijk een rechtse bal, maar hij was werkelijk idealistisch omdat hij in de oorlog met huid en haar gevochten heeft voor onze vrijheid.
En moet je zien wat er van al die zogenaamde hippies geworden is. De meeste zijn gefrustreerde kapitalisten geworden. De eerste pensionerende babyboomers kunnen nu hun vorstelijke pensioenen opstrijken waar de volgende generaties voor moeten opdraaien.
Het optimisme van Tijn Touber is onverwoestbaar. Volgens hem gaan de babyboomers nu ze met pensioen gaan alsnog hun idealen waar maken. Onderzoek zou uitwijzen dat driekwart van hen zich verheugt op een nieuwe, productieve levensfase waarin idealisme en dienstbaarheid de hoofddoelen zijn. Hij voorspelt een maatschappelijke aardverschuiving. Het is namelijk de grootste generatie uit de wereldgeschiedenis. Twee keer zo groot als de eraan voorafgaande generatie en anderhalf keer groter dan de generatie die na hen komt.
Dat klinkt te mooi om waar te zijn. De pensionerende babyboomers die ik vanuit mijn ooghoeken zie, willen allemaal in de Toscane wonen en olijven verbouwen en voortaan alleen maar doen waar ze zin in hebben. Deze hedonisten doen er alles aan om hun lichaam perfect in orde te houden. Niks geen dienstbaarheid. Ze staan te shaken op power plates en duwen gewichten omhoog. Ze laten zich opereren om er jonger uit te zien dan hun kinderen die ze eigenlijk al oud vinden. Die kinderen (generatie X) zijn niet zozeer oud, maar minder lichtzinnig. Ze moeten hard werken om hun hypotheken te betalen, en te sparen voor hun pensioen. Ze voelen zich slachtoffer van hun ouders omdat ze de rommel moeten opruimen die zij hebben achtergelaten. De vrijheden die hun ouders en grootouders hebben bevochten vinden ze vanzelfsprekend. Ze zijn nauwelijks in staat politiek te ageren. Ze hebben er helemaal geen tijd voor.
De grijze babyboomers staan niet alleen. Ze worden geholpen door de idealistische generatie Y, geboren tussen 1982 en 2000. De mensen dus die nu tussen de tien en de dertig zijn. Samen kunnen ze flower poweren. De grijze babyboomers hebben de tijd, financiële middelen en de ervaring. En de Y-generatie heeft de juiste instelling. Volgens Touber zou deze generatie minder somber zijn over de wereld dan de X-generatie en minder individualistisch ingesteld. Het collectief is voor de Y-tjes het hoogste goed. Ze leven in een netwerksamenleving waarin mensen elkaar de bal toespelen en iedereen er beter van wordt. Volgens Touber kunnen ze gebruik maken van spirituele intelligentie zonder in oranje jurken te lopen of er meteen een religie van te maken. Zij zouden spiritualiteit gebruiken niet als een vlucht uit de werkelijkheid, maar als middel om die werkelijkheid te verlichten en te verrijken. Ik wil dit alles graag geloven. De hypotheses zijn even aanlokkelijk als bevrijdend. Als officieel verloren X-generatie-kind voel ik me ermee verwant. Tot de mooie generatie waar Touber het over heeft, behoort iedereen die nu leeft én weldenkend is.
DS, 01-07-2011 (Oscar Van Den Boogaard)
De grijze babyboomer. Toen ik dit begrip voor het eerst hoorde, kreeg ik het koud. Ik dacht aan Brad Pitt in The Curious Case of Benjamin Button. Het bejaarde kind. In de loop van zijn leven wordt hij telkens jonger. Het moment dat hij in het midden van zijn leven zijn vrouw en kind verlaat is hartverscheurend. Het is een puber die het tuinpad afloopt, zijn kindertijd tegemoet. Hij zal binnen afzienbare tijd moeten leren lopen voordat hij tenslotte zal liggen krijsen in zijn wiegje. Het verhaal van F. Scott Fitzgerald waarop de film is gebaseerd is niet alleen maar fantasie. Als ik mijn hoogbejaarde vader in zijn verzorgingstehuis hapjes naar zijn mond breng en hem rondrijd in zijn karretje, kan ik niet anders dan denken aan Benjamin Button.
De eerste grijze babyboomers (grofweg geboren tussen 1943 en 1960) gaan geleidelijk met pensioen. Volgens de Nederlandse spirituele leraar Tijn Touber mag de vlag uit. Want deze generatie, die rijk en gezond is en goed is opgeleid, zal de wereld redden. Het is de meest idealistische generatie uit de geschiedenis. In de jaren zestig en zeventig hebben zij zich verzet tegen kapitalisme, kernenergie en dictatoren. Zij hebben gevochten voor emancipatie van vrouwen en homo's. Zij streden voor een beter leven. Biologische groente en vrije liefde.
Denken in termen van generaties is natuurlijk al te vereenvoudigend. Een fractie van de mensen in de jaren zestig was hippie en een fractie van de hippies was werkelijk politiek bewust. Mijn vader (geboren in 1923), beroepsmilitair en royalist, was in hippie-ogen waarschijnlijk een rechtse bal, maar hij was werkelijk idealistisch omdat hij in de oorlog met huid en haar gevochten heeft voor onze vrijheid.
En moet je zien wat er van al die zogenaamde hippies geworden is. De meeste zijn gefrustreerde kapitalisten geworden. De eerste pensionerende babyboomers kunnen nu hun vorstelijke pensioenen opstrijken waar de volgende generaties voor moeten opdraaien.
Het optimisme van Tijn Touber is onverwoestbaar. Volgens hem gaan de babyboomers nu ze met pensioen gaan alsnog hun idealen waar maken. Onderzoek zou uitwijzen dat driekwart van hen zich verheugt op een nieuwe, productieve levensfase waarin idealisme en dienstbaarheid de hoofddoelen zijn. Hij voorspelt een maatschappelijke aardverschuiving. Het is namelijk de grootste generatie uit de wereldgeschiedenis. Twee keer zo groot als de eraan voorafgaande generatie en anderhalf keer groter dan de generatie die na hen komt.
Dat klinkt te mooi om waar te zijn. De pensionerende babyboomers die ik vanuit mijn ooghoeken zie, willen allemaal in de Toscane wonen en olijven verbouwen en voortaan alleen maar doen waar ze zin in hebben. Deze hedonisten doen er alles aan om hun lichaam perfect in orde te houden. Niks geen dienstbaarheid. Ze staan te shaken op power plates en duwen gewichten omhoog. Ze laten zich opereren om er jonger uit te zien dan hun kinderen die ze eigenlijk al oud vinden. Die kinderen (generatie X) zijn niet zozeer oud, maar minder lichtzinnig. Ze moeten hard werken om hun hypotheken te betalen, en te sparen voor hun pensioen. Ze voelen zich slachtoffer van hun ouders omdat ze de rommel moeten opruimen die zij hebben achtergelaten. De vrijheden die hun ouders en grootouders hebben bevochten vinden ze vanzelfsprekend. Ze zijn nauwelijks in staat politiek te ageren. Ze hebben er helemaal geen tijd voor.
De grijze babyboomers staan niet alleen. Ze worden geholpen door de idealistische generatie Y, geboren tussen 1982 en 2000. De mensen dus die nu tussen de tien en de dertig zijn. Samen kunnen ze flower poweren. De grijze babyboomers hebben de tijd, financiële middelen en de ervaring. En de Y-generatie heeft de juiste instelling. Volgens Touber zou deze generatie minder somber zijn over de wereld dan de X-generatie en minder individualistisch ingesteld. Het collectief is voor de Y-tjes het hoogste goed. Ze leven in een netwerksamenleving waarin mensen elkaar de bal toespelen en iedereen er beter van wordt. Volgens Touber kunnen ze gebruik maken van spirituele intelligentie zonder in oranje jurken te lopen of er meteen een religie van te maken. Zij zouden spiritualiteit gebruiken niet als een vlucht uit de werkelijkheid, maar als middel om die werkelijkheid te verlichten en te verrijken. Ik wil dit alles graag geloven. De hypotheses zijn even aanlokkelijk als bevrijdend. Als officieel verloren X-generatie-kind voel ik me ermee verwant. Tot de mooie generatie waar Touber het over heeft, behoort iedereen die nu leeft én weldenkend is.
DS, 01-07-2011 (Oscar Van Den Boogaard)