Barst
20th June 2011, 18:51
Land van ooit
Ruth Joos
Bovengetekende spendeerde een week vol braspartijen in Frankrijk. Je probeert, na een week op adem komen, zo snel mogelijk de verhalen van de wereld weer naar je toe te trekken. Kranten inhalen, sites bekijken, twitter scrollen. Je leert veel bij in een paar uur. Zoals altijd zijn er de kleine en de grote nieuwsfeiten, al zijn ze niet altijd even makkelijk van elkaar te onderscheiden. Over dat probleem gesproken: De Standaard heeft een nieuwe ombudsman. Veel lichaamsdelen in het nieuws ook. Er is het ontslag van het Amerikaanse parlementslid dat graag ongewenste foto's rondtwittert. Foto's van zichzelf, nu eens in ontbloot bovenlijf, dan weer met het lid in staat van paraatheid. Yves Leterme heeft de sociale media blijkbaar ook nog altijd niet helemaal onder de knie. 'Tentslet', het woord van 2010, kent een waardige opvolger in 'slettenmars'. 'Blame men, not boobs' lees je op pancartes. Of ouderwets geschilderd op borsten. En de vraag van vandaag luidt: is Molenbeek nu wel of niet te vergelijken met The Bronx? U mag zelf kiezen wat u de minder of meer belangwekkende verhalen van de voorbije week vindt. Klachten daarover kan u kwijt bij de nieuwe ombudsman.
En o ja, een jaar na de verkiezingen hebben we nog altijd geen regering. De stilzwijgende Di Rupo denkt nog minstens twee weken nodig te hebben voor zijn nota. Twee weken, dan begint voor u en uw kinderen de grote vakantie. Laten we mijn trip zien als een weekje prospectie voor ook u de zomerse tocht naar het buitenland waagt. Want het is geen pretje. Meer nog dan vorige zomer, word je overal aangesproken over de politieke situatie in ons land. Geloof me, dat extra jaartje heeft onze reputatie geen deugd gedaan.
Dat is na de verjaardag van de verkiezingen ook niet zo verwonderlijk. We nemen er voor de lol de verkiezingsslogans van vorig jaar bij. We schrijven eind mei 2010. Leg bij de slogan van N-VA 'Nu durven veranderen' desgewenst de klemtoon op het eerste woord en het lachen wordt een beetje groen. Trouwens, van die 'Maak 13 positief' van Groen! is ook niets in huis gekomen. Dertien is en blijft voorlopig een ongeluksgetal. Met 'We moeten weer vooruit' van SP.A en 'Een nieuwe start' van Open VLD is het een beetje monkellachen, maar hey, ze zijn tenminste recycleerbaar voor de volgende verkiezingen. Vooral de CD&V had een glazen bol in hun huis van vertrouwen: 'Nooit opgeven'. We doen ons best, heren en dames politici.
Maar we waren in la douce France. Het is daar al helemaal geen pretje in het gezelschap van een bebaarde man. Men gaat er als vanzelfsprekend van uit dat elke Belgische baard een proteststem is. Het gegiechel over de seksstakingen van de vrouw (dank u Marleen Lysistrata Temmerman) volgen er naadloos op. Want het is ook in andere landen als in het onze: de petites histoires trekken het meeste aandacht, de faits divers geven vorm aan de reële impasse. Want waar het echt om draait, daar hebben de Fransen geen kaas van gegeten. Dat brengt je het pijnlijke besef dat wij misschien evenmin klok en klepel weten hangen over buitenlandse situaties. Nuance gaat gezwind overboord. Het historisch besef is afwezig. En Brussel geografisch kunnen aanduiden op een kaart, volstaat niet om de om- en diepgang van het probleem te vatten.
Maar ik had mijn antwoorden klaar. De affaire-DSK doet Frankrijk geen deugd, er was net weer een wet op het homohuwelijk weggestemd en de president heeft meer werk met bezwarende films en biografieën dan met regeren. Zullen we deze zomer allemaal een koffer vol replieken meenemen? Luidruchtige Nederlanders snoer je zo de mond door hen te wijzen op hun verontrustende besparingen in hun cultuur(wan)beleid. Griekenland hoef je niet te vrezen, misschien is het wel failliet tegen dat je wil vertrekken. In Spanje mogen de tenten op de Puerta del Sol dan wel verdwenen zijn, de betogingen in Barcelona worden nog altijd hardhandig uit de weg geruimd. In Italië hoef je al helemaal niet ver te zoeken, hun premier is de schaamte voorbij.
Zo wordt het alsnog een leuke zomer. Thuiskomen is bovendien veruit het leukste aspect van op reis gaan. Telkens weer betrap je je op de gedachte: het is zo slecht nog niet in ons land van ooit.
Ruth Joos maakt het programma 'Joos' op Radio 1
DS, 20-06-2011
Ruth Joos
Bovengetekende spendeerde een week vol braspartijen in Frankrijk. Je probeert, na een week op adem komen, zo snel mogelijk de verhalen van de wereld weer naar je toe te trekken. Kranten inhalen, sites bekijken, twitter scrollen. Je leert veel bij in een paar uur. Zoals altijd zijn er de kleine en de grote nieuwsfeiten, al zijn ze niet altijd even makkelijk van elkaar te onderscheiden. Over dat probleem gesproken: De Standaard heeft een nieuwe ombudsman. Veel lichaamsdelen in het nieuws ook. Er is het ontslag van het Amerikaanse parlementslid dat graag ongewenste foto's rondtwittert. Foto's van zichzelf, nu eens in ontbloot bovenlijf, dan weer met het lid in staat van paraatheid. Yves Leterme heeft de sociale media blijkbaar ook nog altijd niet helemaal onder de knie. 'Tentslet', het woord van 2010, kent een waardige opvolger in 'slettenmars'. 'Blame men, not boobs' lees je op pancartes. Of ouderwets geschilderd op borsten. En de vraag van vandaag luidt: is Molenbeek nu wel of niet te vergelijken met The Bronx? U mag zelf kiezen wat u de minder of meer belangwekkende verhalen van de voorbije week vindt. Klachten daarover kan u kwijt bij de nieuwe ombudsman.
En o ja, een jaar na de verkiezingen hebben we nog altijd geen regering. De stilzwijgende Di Rupo denkt nog minstens twee weken nodig te hebben voor zijn nota. Twee weken, dan begint voor u en uw kinderen de grote vakantie. Laten we mijn trip zien als een weekje prospectie voor ook u de zomerse tocht naar het buitenland waagt. Want het is geen pretje. Meer nog dan vorige zomer, word je overal aangesproken over de politieke situatie in ons land. Geloof me, dat extra jaartje heeft onze reputatie geen deugd gedaan.
Dat is na de verjaardag van de verkiezingen ook niet zo verwonderlijk. We nemen er voor de lol de verkiezingsslogans van vorig jaar bij. We schrijven eind mei 2010. Leg bij de slogan van N-VA 'Nu durven veranderen' desgewenst de klemtoon op het eerste woord en het lachen wordt een beetje groen. Trouwens, van die 'Maak 13 positief' van Groen! is ook niets in huis gekomen. Dertien is en blijft voorlopig een ongeluksgetal. Met 'We moeten weer vooruit' van SP.A en 'Een nieuwe start' van Open VLD is het een beetje monkellachen, maar hey, ze zijn tenminste recycleerbaar voor de volgende verkiezingen. Vooral de CD&V had een glazen bol in hun huis van vertrouwen: 'Nooit opgeven'. We doen ons best, heren en dames politici.
Maar we waren in la douce France. Het is daar al helemaal geen pretje in het gezelschap van een bebaarde man. Men gaat er als vanzelfsprekend van uit dat elke Belgische baard een proteststem is. Het gegiechel over de seksstakingen van de vrouw (dank u Marleen Lysistrata Temmerman) volgen er naadloos op. Want het is ook in andere landen als in het onze: de petites histoires trekken het meeste aandacht, de faits divers geven vorm aan de reële impasse. Want waar het echt om draait, daar hebben de Fransen geen kaas van gegeten. Dat brengt je het pijnlijke besef dat wij misschien evenmin klok en klepel weten hangen over buitenlandse situaties. Nuance gaat gezwind overboord. Het historisch besef is afwezig. En Brussel geografisch kunnen aanduiden op een kaart, volstaat niet om de om- en diepgang van het probleem te vatten.
Maar ik had mijn antwoorden klaar. De affaire-DSK doet Frankrijk geen deugd, er was net weer een wet op het homohuwelijk weggestemd en de president heeft meer werk met bezwarende films en biografieën dan met regeren. Zullen we deze zomer allemaal een koffer vol replieken meenemen? Luidruchtige Nederlanders snoer je zo de mond door hen te wijzen op hun verontrustende besparingen in hun cultuur(wan)beleid. Griekenland hoef je niet te vrezen, misschien is het wel failliet tegen dat je wil vertrekken. In Spanje mogen de tenten op de Puerta del Sol dan wel verdwenen zijn, de betogingen in Barcelona worden nog altijd hardhandig uit de weg geruimd. In Italië hoef je al helemaal niet ver te zoeken, hun premier is de schaamte voorbij.
Zo wordt het alsnog een leuke zomer. Thuiskomen is bovendien veruit het leukste aspect van op reis gaan. Telkens weer betrap je je op de gedachte: het is zo slecht nog niet in ons land van ooit.
Ruth Joos maakt het programma 'Joos' op Radio 1
DS, 20-06-2011