Sanne.Nuydens
21st April 2011, 13:38
'De dwingelandij van hulpbehoevende oude mensen is een groeiend probleem.' Dat schreef dorpspastoor Jan in een brief naar het radioprogramma Peeters en Pichal. Ouderenpsycholoog Luc Van de Ven treedt hem bij. 'Bijna dagelijks zien wij mensen kapotgaan aan de zorg voor een ouder, die overdreven eisen stelt.'
Vier pagina's lang was de brief van parochiepriester Jan, zelf 65 jaar. Het zit hem dus duidelijk hoog. 'Ik merk steeds vaker een gespannen relatie tussen hulpbehoevende senioren en hun kinderen', vertelt hij. 'Blijkbaar worden mensen niet wijzer of milder met de jaren. Vaak worden ze net egocentrischer. En dan worden hun kinderen - vaak zij die hen het meest bezoeken of zelfs verzorgen - de dupe van hun tirannie.'
Het zijn scherpe woorden van de dorpspastoor, maar hij meent ze wel. 'Ik denk dat ik bij een op de vier rouwgesprekken zulke verhalen te horen krijg. Onze pa, dat was nen helen goeien, maar nen moeilijken. Die eiste ons helemaal op, we moesten altijd ten dienste staan van hem.'
Niks goed genoeg
Pastoor Jan beseft dat het hier om een groot taboe gaat. 'Kinderen durven geen nee zeggen tegen hun ouders, omdat ze denken: Ons moeder heeft vroeger ook zoveel voor ons gedaan. En je mag wel voor je ouder zorgen, maar je mag niet tot slaaf gemaakt worden. Ik begrijp het wel: dikwijls zijn dat bejaarden, goede mensen, die bij het ouder worden steeds egocentrischer worden, omdat ze bang worden, omdat hun wereld zoveel verkleint, ... Maar op den duur is niks ooit nog goed genoeg.'
En priester Jan ziet dat vooral die kinderen die er dag in dag uit zijn het zwaar te verduren krijgen. 'De ouder vindt het normaal dat hij het kind opeist dat hem dagelijks verzorgt. Maar het kind dat één keer om de twee maanden binnenwipt, die wordt als een prins ontvangen. En het verschrikkelijke is: ze verdragen dat omdat het gaat om hun ouders. En vaak voelen ze zich nog schuldig ook, omdat ze kwaad zijn of denken: Ik hoop dat mama vlug sterft. Daardoor voelen ze zich een slecht kind.'
En dat wil de pastoor nu net uit hun hoofd praten. 'Voel je niet schuldig, praat erover, maak het publiek, schaam je niet. Want er is niks om je over te schamen. Het is een normaal proces dat heel wat ouderen te veeleisend worden, maar daarvan mag jij niet het slachtoffer worden. Blijf daar niet jaren onder gebukt gaan: zoek op tijd hulp.'
Leefbaar
Luc Van de Ven is ouderenpsycholoog in het UZ Leuven. Hem klinkt het fenomeen maar al te vertrouwd in de oren. 'Ik wou dat ik kon zeggen dat we het hier hoogst uitzonderlijk zien passeren, maar we worden bijna dagelijks met zo'n situaties geconfronteerd. Situaties waarin wij denken: Hoe houden zij dit vol? Dit gaat voorbij de grens van het acceptabele', zegt Van de Ven. 'Het is in elk geval een zwaar onderschat probleem: één dat vooral weegt op mensen van 'middelbare' leeftijd, en dan jammer genoeg vooral op vrouwen.'
Van de Ven kreeg zelf al heel wat reacties op de oproep van priester Jan. 'Heel veel mensen herkennen dit probleem. Goed dus dat hij het nog eens onder de aandacht brengt. Thuiszorg is een mooi streven, maar het mag niet ten koste gaan van alles. Het moet leefbaar blijven voor iedereen, en wij merken dat dat bij veel gezinnen toch op het randje is.'
Van de Ven doet dan ook een warme oproep naar huisartsen. 'Zij komen in huis binnen. Zij zien van dichtbij of een situatie werkt. Zij moeten durven vragen: is deze situatie nog leefbaar voor iedereen? Zelf moeten zij niets beslissen, maar ze moeten wel aansporen tot het zoeken van hulp. Want die is er.'
Bron: Het Nieuwsblad (http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleID=GT5396752&_section=38403835&utm_source=nieuwsblad&utm_medium=newsletter&utm_campaign=regio-nb)
Eigen mening:
Ik heb zelf nog nooit een situatie ervaren die aansluit bij het artikel, maar ik kan me wel voorstellen hoe moeilijk het is om thuis voor iemand te zorgen. Telkens wanneer één van mijn grootouders in het ziekenhuis ligt is er een enorme druk binnen de familie om zo vaak mogelijk en zo lang mogelijk op bezoek te gaan. Het is ondenkbaar dat er niemand aanwezig is binnen de bezoekuren.
Ik kan me wel voorstellen dat wanneer je iemand thuis moet verzorgen, die druk nog veel groter is. Je moet instaan voor alle zorgen, maar je moet ook zelf nog leven, werken,... wat erg moeilijk is.
Ik vind het goed dat er over deze problematiek gepraat wordt. In onze maatschappij zijn er, denk ik, veel mensen die zich in zo'n situatie bevinden. Zij hebben ongetwijfeld behoefte om erover te praten en het is goed dat ze weten dat ze niet alleen zijn.
Vier pagina's lang was de brief van parochiepriester Jan, zelf 65 jaar. Het zit hem dus duidelijk hoog. 'Ik merk steeds vaker een gespannen relatie tussen hulpbehoevende senioren en hun kinderen', vertelt hij. 'Blijkbaar worden mensen niet wijzer of milder met de jaren. Vaak worden ze net egocentrischer. En dan worden hun kinderen - vaak zij die hen het meest bezoeken of zelfs verzorgen - de dupe van hun tirannie.'
Het zijn scherpe woorden van de dorpspastoor, maar hij meent ze wel. 'Ik denk dat ik bij een op de vier rouwgesprekken zulke verhalen te horen krijg. Onze pa, dat was nen helen goeien, maar nen moeilijken. Die eiste ons helemaal op, we moesten altijd ten dienste staan van hem.'
Niks goed genoeg
Pastoor Jan beseft dat het hier om een groot taboe gaat. 'Kinderen durven geen nee zeggen tegen hun ouders, omdat ze denken: Ons moeder heeft vroeger ook zoveel voor ons gedaan. En je mag wel voor je ouder zorgen, maar je mag niet tot slaaf gemaakt worden. Ik begrijp het wel: dikwijls zijn dat bejaarden, goede mensen, die bij het ouder worden steeds egocentrischer worden, omdat ze bang worden, omdat hun wereld zoveel verkleint, ... Maar op den duur is niks ooit nog goed genoeg.'
En priester Jan ziet dat vooral die kinderen die er dag in dag uit zijn het zwaar te verduren krijgen. 'De ouder vindt het normaal dat hij het kind opeist dat hem dagelijks verzorgt. Maar het kind dat één keer om de twee maanden binnenwipt, die wordt als een prins ontvangen. En het verschrikkelijke is: ze verdragen dat omdat het gaat om hun ouders. En vaak voelen ze zich nog schuldig ook, omdat ze kwaad zijn of denken: Ik hoop dat mama vlug sterft. Daardoor voelen ze zich een slecht kind.'
En dat wil de pastoor nu net uit hun hoofd praten. 'Voel je niet schuldig, praat erover, maak het publiek, schaam je niet. Want er is niks om je over te schamen. Het is een normaal proces dat heel wat ouderen te veeleisend worden, maar daarvan mag jij niet het slachtoffer worden. Blijf daar niet jaren onder gebukt gaan: zoek op tijd hulp.'
Leefbaar
Luc Van de Ven is ouderenpsycholoog in het UZ Leuven. Hem klinkt het fenomeen maar al te vertrouwd in de oren. 'Ik wou dat ik kon zeggen dat we het hier hoogst uitzonderlijk zien passeren, maar we worden bijna dagelijks met zo'n situaties geconfronteerd. Situaties waarin wij denken: Hoe houden zij dit vol? Dit gaat voorbij de grens van het acceptabele', zegt Van de Ven. 'Het is in elk geval een zwaar onderschat probleem: één dat vooral weegt op mensen van 'middelbare' leeftijd, en dan jammer genoeg vooral op vrouwen.'
Van de Ven kreeg zelf al heel wat reacties op de oproep van priester Jan. 'Heel veel mensen herkennen dit probleem. Goed dus dat hij het nog eens onder de aandacht brengt. Thuiszorg is een mooi streven, maar het mag niet ten koste gaan van alles. Het moet leefbaar blijven voor iedereen, en wij merken dat dat bij veel gezinnen toch op het randje is.'
Van de Ven doet dan ook een warme oproep naar huisartsen. 'Zij komen in huis binnen. Zij zien van dichtbij of een situatie werkt. Zij moeten durven vragen: is deze situatie nog leefbaar voor iedereen? Zelf moeten zij niets beslissen, maar ze moeten wel aansporen tot het zoeken van hulp. Want die is er.'
Bron: Het Nieuwsblad (http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleID=GT5396752&_section=38403835&utm_source=nieuwsblad&utm_medium=newsletter&utm_campaign=regio-nb)
Eigen mening:
Ik heb zelf nog nooit een situatie ervaren die aansluit bij het artikel, maar ik kan me wel voorstellen hoe moeilijk het is om thuis voor iemand te zorgen. Telkens wanneer één van mijn grootouders in het ziekenhuis ligt is er een enorme druk binnen de familie om zo vaak mogelijk en zo lang mogelijk op bezoek te gaan. Het is ondenkbaar dat er niemand aanwezig is binnen de bezoekuren.
Ik kan me wel voorstellen dat wanneer je iemand thuis moet verzorgen, die druk nog veel groter is. Je moet instaan voor alle zorgen, maar je moet ook zelf nog leven, werken,... wat erg moeilijk is.
Ik vind het goed dat er over deze problematiek gepraat wordt. In onze maatschappij zijn er, denk ik, veel mensen die zich in zo'n situatie bevinden. Zij hebben ongetwijfeld behoefte om erover te praten en het is goed dat ze weten dat ze niet alleen zijn.