Barst
7th November 2005, 00:16
Gaandeweg neemt realisme de plaats in van dom knuffelen en blinde polarisatie
In de eerste maanden na de moord op Van Gogh leek Nederland in de ban van twee nauwelijks te verenigen krachten. De een eiste een keihard optreden, niet alleen tegen terroristen en hun sympathisanten, maar ook tegen alles wat zich al te nadrukkelijk als islamitisch aandiende.
Weg met de hoofddoekjes. De andere meende dat het er juist nu op aankwam gematigde moslims niet al te zeer in het harnas te jagen. Een kracht gericht dus op het uitsluiten van moslims – wij tegen zij. En een kracht om hen ook nu in te sluiten.
Eigenlijk was die spanning al eerder zichtbaar geworden, en wel na de vernietigende aanval op de Twin Towers. Pim Fortuyn kreeg toen de handen op elkaar met de stelling dat de islam een achterlijke godsdienst is en dat we met hun aanhangers een vijfde colonne in huis hebben gehaald. Met de moord op Van Gogh kwam de zaak alleen maar verder op scherp te staan.
Een tijdlang zag het ernaar uit dat een dubbel strategie, een combinatie van hard optreden en de moslims bij de les houden, geen kans van slagen had. Een voornaam obstakel was dat nogal wat mensen de zogenaamde zuivere islam als bron van alle kwaad aanwezen. Bovendien deden zich voortdurend gebeurtenissen voor die hun gelijk bevestigden. Jongeren leken te radicaliseren, nieuwe terreuraanslagen zaaiden angst en ondertussen leek de moslimgemeenschap er grotendeels het zwijgen toe te doen.
Gaandeweg is echter toch ook het inzicht doorgebroken dat het te ver gaat om van moslims te vragen compleet van hun geloof te vallen door de Koran af te zweren en de profeet aan de kaak te stellen als een perverse tiran. En waarom zouden ze ook? De moslimgemeenschap kent geen hiërarchie. Per saldo is er dus een ruime marge voor eigen interpretatie. Omgekeerd zagen ’multiculturalisten’ in dat zij met hun al te grote vrijblijvendheid, gevaarlijke ontwikkelingen in de moslimgemeenschap hebben onderschat. Zo zaaiden zij twijfel over het vermogen van de rechtsstaat om hard op te treden waar dat geboden is.
En ten slotte zijn er in de moslimgemeenschap ook hoopvolle tekenen, zoals gisteren in deze krant te lezen viel. Er blijken gematigde moslims te zijn die zich niet laten intimideren door extremisten en die onverbloemd een liberale boodschap uitdragen. Met foto en al. Deze moedige groep zou wel eens het begin van de oplossing kunnen zijn.
Trouw, 02-11-2005
In de eerste maanden na de moord op Van Gogh leek Nederland in de ban van twee nauwelijks te verenigen krachten. De een eiste een keihard optreden, niet alleen tegen terroristen en hun sympathisanten, maar ook tegen alles wat zich al te nadrukkelijk als islamitisch aandiende.
Weg met de hoofddoekjes. De andere meende dat het er juist nu op aankwam gematigde moslims niet al te zeer in het harnas te jagen. Een kracht gericht dus op het uitsluiten van moslims – wij tegen zij. En een kracht om hen ook nu in te sluiten.
Eigenlijk was die spanning al eerder zichtbaar geworden, en wel na de vernietigende aanval op de Twin Towers. Pim Fortuyn kreeg toen de handen op elkaar met de stelling dat de islam een achterlijke godsdienst is en dat we met hun aanhangers een vijfde colonne in huis hebben gehaald. Met de moord op Van Gogh kwam de zaak alleen maar verder op scherp te staan.
Een tijdlang zag het ernaar uit dat een dubbel strategie, een combinatie van hard optreden en de moslims bij de les houden, geen kans van slagen had. Een voornaam obstakel was dat nogal wat mensen de zogenaamde zuivere islam als bron van alle kwaad aanwezen. Bovendien deden zich voortdurend gebeurtenissen voor die hun gelijk bevestigden. Jongeren leken te radicaliseren, nieuwe terreuraanslagen zaaiden angst en ondertussen leek de moslimgemeenschap er grotendeels het zwijgen toe te doen.
Gaandeweg is echter toch ook het inzicht doorgebroken dat het te ver gaat om van moslims te vragen compleet van hun geloof te vallen door de Koran af te zweren en de profeet aan de kaak te stellen als een perverse tiran. En waarom zouden ze ook? De moslimgemeenschap kent geen hiërarchie. Per saldo is er dus een ruime marge voor eigen interpretatie. Omgekeerd zagen ’multiculturalisten’ in dat zij met hun al te grote vrijblijvendheid, gevaarlijke ontwikkelingen in de moslimgemeenschap hebben onderschat. Zo zaaiden zij twijfel over het vermogen van de rechtsstaat om hard op te treden waar dat geboden is.
En ten slotte zijn er in de moslimgemeenschap ook hoopvolle tekenen, zoals gisteren in deze krant te lezen viel. Er blijken gematigde moslims te zijn die zich niet laten intimideren door extremisten en die onverbloemd een liberale boodschap uitdragen. Met foto en al. Deze moedige groep zou wel eens het begin van de oplossing kunnen zijn.
Trouw, 02-11-2005