Barst
10th March 2011, 03:39
Afscheid van een zoon
Morgenochtend neemt gerenommeerd reclamemaker Guillaume Van der Stighelen, medeoprichter van reclamebureau Duval Guillaume, afscheid van zijn zoon Mattias (22), die vorige week overleed door een stom ongeval op een studentenfuif. Guillaume, zijn partner Kris, hun dochter Joline en Mattias' vriendin Nina trokken zich de voorbije weken op aan de duizenden steunbetuigingen die ze kregen, zowel van hun familie en vrienden die zorgden dat hun huis nooit leeg was, maar ook van al die mensen die hen steunden via sms, mail, Facebook en Twitter. Om hen te bedanken schreef Guillaume 's nachts een brief aan een van de mensen van De Morgen, die hem erg goed kent.
Dag Brecht,
Die column voor jullie, ik ga dat toch maar niet doen denk ik.
Het is even genoeg geweest.
Wat ik nog wel even wil doen is iets schrijven aan de massa mensen die berichten hebben gestuurd naar Kris en mij. Via al die nieuwe wegen. Soms via omwegen. Soms via de brievenbus en soms met de deur in huis.
Je hebt er geen idee van hoeveel van die berichten beginnen met "woorden schieten te kort." En "hier zijn geen woorden voor". Onzin, Brecht. Als er iets is waarvoor woorden dienen, dan is het wel voor wat wij nu meemaken.
Je hebt er geen idee van hoe elk woordje, elk berichtje kracht geeft. In de nacht, die donkere dief, kom ik naar beneden en ik lees elk nieuw twitterbericht. Elk Facebookbericht, zelfs van degenen die "dit leuk" vinden. Rechtstreekse berichten, ik lees ze een voor een en soms, zonder eigenlijk goed te zien van wie het komt, begin ik aan een antwoord. Alles heb ik terug moeten leren. De eerste letter. Het eerste woord. Een echte zin. De mails die ik kreeg. Beginnen met een klein antwoordje, dank of zoiets. Later al eens een zin. En vijftig mails later een heel verhaal. Ze mogen het weten, Brecht, elk van die mensen. Iedere sms heb ik geopend en deed mij goed. Antwoorden was een opluchting.
Wat vroegere generaties van ons gemaakt hebben is akelig. Eenzame in zich zelf opgesloten arme sukkels die er trots op zijn dat ze hun verdriet kunnen opvreten. Je weet, Brecht, ik heb iets met woorden. Uitdrukkingen leggen het bezinksel van de volkse ziel bloot . Ik probeer hier aan mijn Amerikaanse vriend uit te leggen dat er in onze taal een bestaat die zegt "he's putting his emotions up for sale". En dat dat gezegd wordt over iemand die gewoon zijn verdriet kwijt wil bij een medemens. Ze vonden het stoer en flink, die mensen uit de vorige eeuwen, van in een hoekje te zitten in het duister. Ver weg van alle eerlijke belangstelling en al dat menselijk medeleven. Want we moesten sterk zijn. Sterk? Aanstellerij was het. Zie mij hier zitten met mijn verdriet. Oho, wat heeft iedereen nu meelij met mij, maar ik hou mij sterk.
Bij ons was het deze week anders. Ons huis is de verzamelplaats geworden van Mattias' vrienden. Hier is verteld geweest, gezongen, gejankt en gelachen. Die jongens en meisjes hebben ons in hun armen genomen, zo warm. Met hun emoties bloot, ja.
Dan kwam dat ene oproepje van één van hen, vrijdagochtend. Op Facebook. En 's avonds stond er in het park bij ons over de deur zo'n overweldigende massa volk. Jong volk, allemaal samengekomen om een kaarsje te branden bij een foto van onze zoon.
Welnu, Brecht, als dat de Facebookgeneratie is, dan mogen ze die Zuckerkerel van mij een standbeeld geven. Bestaat er een Nobelprijs voor samenhorigheid?
Guillaume
Blog DM, 09-03-2011
Morgenochtend neemt gerenommeerd reclamemaker Guillaume Van der Stighelen, medeoprichter van reclamebureau Duval Guillaume, afscheid van zijn zoon Mattias (22), die vorige week overleed door een stom ongeval op een studentenfuif. Guillaume, zijn partner Kris, hun dochter Joline en Mattias' vriendin Nina trokken zich de voorbije weken op aan de duizenden steunbetuigingen die ze kregen, zowel van hun familie en vrienden die zorgden dat hun huis nooit leeg was, maar ook van al die mensen die hen steunden via sms, mail, Facebook en Twitter. Om hen te bedanken schreef Guillaume 's nachts een brief aan een van de mensen van De Morgen, die hem erg goed kent.
Dag Brecht,
Die column voor jullie, ik ga dat toch maar niet doen denk ik.
Het is even genoeg geweest.
Wat ik nog wel even wil doen is iets schrijven aan de massa mensen die berichten hebben gestuurd naar Kris en mij. Via al die nieuwe wegen. Soms via omwegen. Soms via de brievenbus en soms met de deur in huis.
Je hebt er geen idee van hoeveel van die berichten beginnen met "woorden schieten te kort." En "hier zijn geen woorden voor". Onzin, Brecht. Als er iets is waarvoor woorden dienen, dan is het wel voor wat wij nu meemaken.
Je hebt er geen idee van hoe elk woordje, elk berichtje kracht geeft. In de nacht, die donkere dief, kom ik naar beneden en ik lees elk nieuw twitterbericht. Elk Facebookbericht, zelfs van degenen die "dit leuk" vinden. Rechtstreekse berichten, ik lees ze een voor een en soms, zonder eigenlijk goed te zien van wie het komt, begin ik aan een antwoord. Alles heb ik terug moeten leren. De eerste letter. Het eerste woord. Een echte zin. De mails die ik kreeg. Beginnen met een klein antwoordje, dank of zoiets. Later al eens een zin. En vijftig mails later een heel verhaal. Ze mogen het weten, Brecht, elk van die mensen. Iedere sms heb ik geopend en deed mij goed. Antwoorden was een opluchting.
Wat vroegere generaties van ons gemaakt hebben is akelig. Eenzame in zich zelf opgesloten arme sukkels die er trots op zijn dat ze hun verdriet kunnen opvreten. Je weet, Brecht, ik heb iets met woorden. Uitdrukkingen leggen het bezinksel van de volkse ziel bloot . Ik probeer hier aan mijn Amerikaanse vriend uit te leggen dat er in onze taal een bestaat die zegt "he's putting his emotions up for sale". En dat dat gezegd wordt over iemand die gewoon zijn verdriet kwijt wil bij een medemens. Ze vonden het stoer en flink, die mensen uit de vorige eeuwen, van in een hoekje te zitten in het duister. Ver weg van alle eerlijke belangstelling en al dat menselijk medeleven. Want we moesten sterk zijn. Sterk? Aanstellerij was het. Zie mij hier zitten met mijn verdriet. Oho, wat heeft iedereen nu meelij met mij, maar ik hou mij sterk.
Bij ons was het deze week anders. Ons huis is de verzamelplaats geworden van Mattias' vrienden. Hier is verteld geweest, gezongen, gejankt en gelachen. Die jongens en meisjes hebben ons in hun armen genomen, zo warm. Met hun emoties bloot, ja.
Dan kwam dat ene oproepje van één van hen, vrijdagochtend. Op Facebook. En 's avonds stond er in het park bij ons over de deur zo'n overweldigende massa volk. Jong volk, allemaal samengekomen om een kaarsje te branden bij een foto van onze zoon.
Welnu, Brecht, als dat de Facebookgeneratie is, dan mogen ze die Zuckerkerel van mij een standbeeld geven. Bestaat er een Nobelprijs voor samenhorigheid?
Guillaume
Blog DM, 09-03-2011