Barst
6th February 2011, 03:31
Ook dat werkt niet meer
Twee weken geleden werden de sociale partners - werkgeversorganisaties en vakbonden - nog unaniem geprezen. Hún leiders konden het nog, een akkoord sluiten over moeilijke dossiers als loonmatiging en de eenmaking van het statuut van arbeiders en bedienden (al kwam dat 50 jaar te laat). Dat vonden we toen met z'n allen een hoopgevend signaal, in een politiek klimaat waarin op federaal politiek niveau blijkbaar geen enkel compromis nog gevonden kan worden.
Maar het is anders afgelopen. De liberale vakbond ACLVB desavoueert zijn leiders en verwerpt het akkoord. De leiders van de socialistische vakbond durfden het akkoord niet eens te verdedigen en lieten het massaal door hun achterban afschieten. De instemming die het ACV en de werkgeversfederaties kregen van hun achterban, is meteen weggeblazen.
Het ABVV begint prompt met een reeks provinciale acties en plant een nationale staking op 4 maart. Voor zover het buitenland niet zou merken dat we niet alleen politiek, maar ook sociaal-economisch geen beslissingskracht meer hebben, zullen die stakingen dat wel duidelijk maken.
Een regering van lopende zaken kan dat niet compenseren. Zij kan nauwelijks een loonmatiging opleggen: de PS - die zich net als de andere partijen fataal op verkiezingen ziet afstevenen - zal de bevriende vakbond niet voor het hoofd willen stoten. Er komen dus woelige maanden in de bedrijven. Dat kost sowieso geld en zal daarenboven wellicht leiden naar loonsverhogingen die hoger zijn dan goed is voor de werkgelegenheid.
Daarnaast is in die omstandigheden van die regering van lopende zaken ook geen begroting te verwachten die genoeg saneert en internationaal vertrouwen uitstraalt.
Dit land lijkt echt niet meer in staat te zijn een verenigend visionair project te formuleren waarin iedereen zich wat kan herkennen en dat win-winsituaties schept voor werkgevers én werknemers, voor arbeiders én bedienden, of voor Vlamingen en Franstaligen. Altijd is er minstens wel ergens iemand die vreest 'te verarmen' en het project aan diggelen schiet.
De Duitse kanselier Angela Merkel en de Franse president Nicolas Sarkozy vinden dat de EU-landen in een aantal domeinen eenzelfde sociaal-economische politiek moeten voeren. De hunne. Geen automatische indexering van de lonen, de verhoging van de pensioenleeftijd, geharmoniseerde vennootschapsbelastingen.
De meeste EU-landen hebben argumenten om zich te verzetten tegen 'het opdringen van het Duits model' of tegen 'een Frans-Duits dictaat'. Zij kunnen aanvoeren dat ze zelf genoeg bestuurskracht hebben om eigen oplossingen aan te dragen.
Dat kan België vandaag niet meer.
DS, 05-02-2011 (Guy Tegenbos)
Twee weken geleden werden de sociale partners - werkgeversorganisaties en vakbonden - nog unaniem geprezen. Hún leiders konden het nog, een akkoord sluiten over moeilijke dossiers als loonmatiging en de eenmaking van het statuut van arbeiders en bedienden (al kwam dat 50 jaar te laat). Dat vonden we toen met z'n allen een hoopgevend signaal, in een politiek klimaat waarin op federaal politiek niveau blijkbaar geen enkel compromis nog gevonden kan worden.
Maar het is anders afgelopen. De liberale vakbond ACLVB desavoueert zijn leiders en verwerpt het akkoord. De leiders van de socialistische vakbond durfden het akkoord niet eens te verdedigen en lieten het massaal door hun achterban afschieten. De instemming die het ACV en de werkgeversfederaties kregen van hun achterban, is meteen weggeblazen.
Het ABVV begint prompt met een reeks provinciale acties en plant een nationale staking op 4 maart. Voor zover het buitenland niet zou merken dat we niet alleen politiek, maar ook sociaal-economisch geen beslissingskracht meer hebben, zullen die stakingen dat wel duidelijk maken.
Een regering van lopende zaken kan dat niet compenseren. Zij kan nauwelijks een loonmatiging opleggen: de PS - die zich net als de andere partijen fataal op verkiezingen ziet afstevenen - zal de bevriende vakbond niet voor het hoofd willen stoten. Er komen dus woelige maanden in de bedrijven. Dat kost sowieso geld en zal daarenboven wellicht leiden naar loonsverhogingen die hoger zijn dan goed is voor de werkgelegenheid.
Daarnaast is in die omstandigheden van die regering van lopende zaken ook geen begroting te verwachten die genoeg saneert en internationaal vertrouwen uitstraalt.
Dit land lijkt echt niet meer in staat te zijn een verenigend visionair project te formuleren waarin iedereen zich wat kan herkennen en dat win-winsituaties schept voor werkgevers én werknemers, voor arbeiders én bedienden, of voor Vlamingen en Franstaligen. Altijd is er minstens wel ergens iemand die vreest 'te verarmen' en het project aan diggelen schiet.
De Duitse kanselier Angela Merkel en de Franse president Nicolas Sarkozy vinden dat de EU-landen in een aantal domeinen eenzelfde sociaal-economische politiek moeten voeren. De hunne. Geen automatische indexering van de lonen, de verhoging van de pensioenleeftijd, geharmoniseerde vennootschapsbelastingen.
De meeste EU-landen hebben argumenten om zich te verzetten tegen 'het opdringen van het Duits model' of tegen 'een Frans-Duits dictaat'. Zij kunnen aanvoeren dat ze zelf genoeg bestuurskracht hebben om eigen oplossingen aan te dragen.
Dat kan België vandaag niet meer.
DS, 05-02-2011 (Guy Tegenbos)