Barst
28th October 2005, 01:58
Etnische spanningen - Trevor Phillips wekt Britten uit multiculturele droom
Zijn taak is naar rassengelijkheid te streven. Daarbij schuwt Trevor Phillips harde woorden niet. In Groot-Brittannië ontstaan getto’s, zegt hij, en dat wordt verhuld door multicultureel taalgebruik. „Anti-racisten halen graag Martin Luther King aan met zijn droom. Het is tijd om wakker te worden."
Bij zijn benoeming vreesden sommigen nog dat de man wollig zou spreken, te zeer bij het establishment zou horen, de problemen zou verdoezelen. Deze critici heeft Trevor Phillips in elk geval ongelijk gegeven.
Zo zei Phillips, die in 2003 door de regering-Blair tot hoofd werd benoemd van een overheidsinstantie die naar rassengelijkheid streeft, dat Groot-Brittannië ’slaapwandelend op weg is naar getto’s’ in Amerikaanse stijl. Wekenlange ophef was het gevolg van deze uitspraak, die Trevor Phillips onlangs deed in Manchester.
Vervolgens sprak hij recentelijk op het congres van de Conservatieve Partij in Blackpool, waar hij onder meer het vertalen van overheidsdocumenten voor minderheidsgroepen ter discussie stelde.
Het leverde Trevor Phillips het verwijt op dat hij extreem-rechts een handje zou helpen. Opmerkelijk, ook omdat Trevor Phillips zelf een kind is van immigranten. Hij werd in 1953 geboren in Noord-Londen uit Brits-Guyaanse ouders.
In elk geval stond na zijn uitspraken het debat over de minder rooskleurige kanten van multicultureel Groot-Brittannië, dat zelfs na de bomaanslagen van afgelopen juli nog met de grootst mogelijke omzichtigheid was gevoerd, in één klap op scherp.
„Er zijn momenteel weinig mensen die mij voor lijken te willen dragen als de volgende premier van het land”, constateert Phillips met een ironische glimlach in zijn kantoor vlakbij London Bridge. „Maar tegelijkertijd proef ik ook de nodige opluchting over het feit dat bepaalde zaken eindelijk bespreekbaar worden gemaakt.”
„Er bestaat bij de politici in dit land nu eenmaal een enorme angst om man en paard te noemen. Dat is begonnen na de val van Enoch Powell in de late jaren zestig.” Dat was een Lagerhuislid dat uit het Conservatieve schaduwkabinet werd verwijderd na een mogelijk racistische toespraak.
„Velen geloven dat je een wild beest uit zijn kooi laat als je open en eerlijk over rassenverhoudingen spreekt. Er zijn zoveel gevoeligheden. Ik voelde mij vroeger ook gekwetst als iemand mij coloured (kleurling) noemde. Maar waarom eigenlijk? De meeste blanken bedoelen er niets denigrerends mee.”
De risico’s van een dergelijke ’terreur van de stilte’ zijn in Nederland overduidelijk geworden, vindt Phillips. En leverden in andere landen politici als Haider, Dewinter en Le Pen op. „Mensen raken gefrustreerd als verhalen over problemen in hun dagelijks leven door politici en een groot deel van de pers worden weggewuifd als racistisch.”
„Wij kunnen nog steeds voorkomen dat hetzelfde hier gebeurt. Dit land is altijd redelijk succesvol geweest in het accommoderen van nieuwkomers”, zegt Phillips.
„Maar het gaat mis als wij blijven hangen in mooie verhalen over de fantastische diversiteit van dit land of in statistieken over het relatief grote aantal interraciale huwelijken.”
Op het eerste gezicht gaat het helemaal niet zo slecht met multicultureel Groot-Brittannië.
Onmiddellijk na de schok van 7/7 - terreur in metro en bus door jonge moslims die in Engeland waren geboren en getogen- was er even sprake van een toename van de agressie tegen Aziaten. Maar enkele maanden later worden er bij de Londense politie zelfs minder incidenten gemeld dan vóór de zomer. Volgens Phillips is dat mede te danken aan het onvermoeibare massagewerk van de talloze organisaties die zich in het Verenigd Koninkrijk inzetten voor goede rassenverhoudingen. Cynici spreken graag van een complete ’anti-racisme-industrie’.
Maar buiten het bereik van de camera’s gebeurt er van alles dat de beleidsmakers grote zorgen zou moeten baren. In delen van Londen, Manchester en Nottingham is het geweld van jeugdbendes inmiddels zo ernstig geworden, dat Phillips spreekt van ’een langzame slachting van jonge mannen en vrouwen’.
En de vechtpartijen tussen jonge Aziaten en zwarten, afgelopen weekeinde in Birmingham, lieten zien dat etnische spanningen tussen alle bevolkingsgroepen voorkomen, niet alleen tussen Britse blanken en immigranten.
„Birmingham illustreert wat ik bedoelde met slaapwandelen richting segregatie”, zegt Phillips. „Het idee was altijd dat minderheden hier in de loop van de tijd vanzelf meer geďntegreerd zouden raken omdat met name de jongere generaties steeds meer contact met elkaar zouden krijgen. Onderzoek laat zien dat het tegenovergestelde gebeurt: veel jongeren gaan nog minder om met leeftijdgenoten dan hun ouders deden. Scholen zijn vaak voor negentig procent wit, zwart of bruin. Kinderen worden als het ware opgeleid om vervreemd van elkaar te raken.”
Hoe ondermijnend die rassenscheiding is voor de maatschappij, valt pas op als er een trauma ontstaat, betoogt Phillips. „Dat kan een plotselinge gebeurtenis zijn als de orkaan in New Orleans. Het kan een economische recessie zijn. In Birmingham zag je een meer sluipend trauma: de Pakistanen die stap voor stap het economische hart van een wijk overnemen, ook al zijn ze op zich net zo arm als de Jamaicanen.”
Zijn nachtmerrie, zo vertelde Phillips de Conservatieven in Blackpool, is dat Groot-Brittannië de Verenigde Staten achterna gaat. „Het land waar blanken en zwarten een vlag delen, een volkslied en weinig anders. Hun maatschappij is gebaseerd op de basisgedachte dat mensen nu eenmaal de natuurlijke neiging hebben om bij hun eigen soort te blijven en anderen te mijden.”
In zijn controversiële rede in Manchester verwoordde hij zijn onrust zo: „Anti-racisten halen graag Martin Luther King aan, sprekend over diens droom. Maar het is tijd om wakker te worden.”
Op korte termijn zouden Britse kinderen volgens Phillips moeten worden aangezet om activiteiten met elkaar te ondernemen. „Zet bijvoorbeeld een voetbalcompetitie op waarin blanke, Aziatische en Afro- Caribische kinderen niet tegen elkaar spelen, maar juist in dezelfde teams. Laat lokale overheden iets doen aan de rassenscheiding binnen het onderwijs door grenzen te stellen aan de vrije schoolkeuze van ouders. Zet nieuwe supermarkten bewust tussen twee wijken in, zodat mensen weer bij elkaar in de rij voor de kassa staan.”
„En spreek immigranten ook weer aan op hun ’Britsheid’”, stelt Phillips. Hij grijnst uitdagend: „Dat vinden veel mensen een heel ongemakkelijk woord. En ook ik kan nog niet tot in het kleinste detail verwoorden wat het inhoudt. Maar ik weet wel dat wij ons de afgelopen jaren te veel hebben geconcentreerd op het ’multi’ in het woord ’multiculturalisme’. En te weinig op wat ons cultureel bindt als Britten.”
Trouw, 28-10-2005
Zijn taak is naar rassengelijkheid te streven. Daarbij schuwt Trevor Phillips harde woorden niet. In Groot-Brittannië ontstaan getto’s, zegt hij, en dat wordt verhuld door multicultureel taalgebruik. „Anti-racisten halen graag Martin Luther King aan met zijn droom. Het is tijd om wakker te worden."
Bij zijn benoeming vreesden sommigen nog dat de man wollig zou spreken, te zeer bij het establishment zou horen, de problemen zou verdoezelen. Deze critici heeft Trevor Phillips in elk geval ongelijk gegeven.
Zo zei Phillips, die in 2003 door de regering-Blair tot hoofd werd benoemd van een overheidsinstantie die naar rassengelijkheid streeft, dat Groot-Brittannië ’slaapwandelend op weg is naar getto’s’ in Amerikaanse stijl. Wekenlange ophef was het gevolg van deze uitspraak, die Trevor Phillips onlangs deed in Manchester.
Vervolgens sprak hij recentelijk op het congres van de Conservatieve Partij in Blackpool, waar hij onder meer het vertalen van overheidsdocumenten voor minderheidsgroepen ter discussie stelde.
Het leverde Trevor Phillips het verwijt op dat hij extreem-rechts een handje zou helpen. Opmerkelijk, ook omdat Trevor Phillips zelf een kind is van immigranten. Hij werd in 1953 geboren in Noord-Londen uit Brits-Guyaanse ouders.
In elk geval stond na zijn uitspraken het debat over de minder rooskleurige kanten van multicultureel Groot-Brittannië, dat zelfs na de bomaanslagen van afgelopen juli nog met de grootst mogelijke omzichtigheid was gevoerd, in één klap op scherp.
„Er zijn momenteel weinig mensen die mij voor lijken te willen dragen als de volgende premier van het land”, constateert Phillips met een ironische glimlach in zijn kantoor vlakbij London Bridge. „Maar tegelijkertijd proef ik ook de nodige opluchting over het feit dat bepaalde zaken eindelijk bespreekbaar worden gemaakt.”
„Er bestaat bij de politici in dit land nu eenmaal een enorme angst om man en paard te noemen. Dat is begonnen na de val van Enoch Powell in de late jaren zestig.” Dat was een Lagerhuislid dat uit het Conservatieve schaduwkabinet werd verwijderd na een mogelijk racistische toespraak.
„Velen geloven dat je een wild beest uit zijn kooi laat als je open en eerlijk over rassenverhoudingen spreekt. Er zijn zoveel gevoeligheden. Ik voelde mij vroeger ook gekwetst als iemand mij coloured (kleurling) noemde. Maar waarom eigenlijk? De meeste blanken bedoelen er niets denigrerends mee.”
De risico’s van een dergelijke ’terreur van de stilte’ zijn in Nederland overduidelijk geworden, vindt Phillips. En leverden in andere landen politici als Haider, Dewinter en Le Pen op. „Mensen raken gefrustreerd als verhalen over problemen in hun dagelijks leven door politici en een groot deel van de pers worden weggewuifd als racistisch.”
„Wij kunnen nog steeds voorkomen dat hetzelfde hier gebeurt. Dit land is altijd redelijk succesvol geweest in het accommoderen van nieuwkomers”, zegt Phillips.
„Maar het gaat mis als wij blijven hangen in mooie verhalen over de fantastische diversiteit van dit land of in statistieken over het relatief grote aantal interraciale huwelijken.”
Op het eerste gezicht gaat het helemaal niet zo slecht met multicultureel Groot-Brittannië.
Onmiddellijk na de schok van 7/7 - terreur in metro en bus door jonge moslims die in Engeland waren geboren en getogen- was er even sprake van een toename van de agressie tegen Aziaten. Maar enkele maanden later worden er bij de Londense politie zelfs minder incidenten gemeld dan vóór de zomer. Volgens Phillips is dat mede te danken aan het onvermoeibare massagewerk van de talloze organisaties die zich in het Verenigd Koninkrijk inzetten voor goede rassenverhoudingen. Cynici spreken graag van een complete ’anti-racisme-industrie’.
Maar buiten het bereik van de camera’s gebeurt er van alles dat de beleidsmakers grote zorgen zou moeten baren. In delen van Londen, Manchester en Nottingham is het geweld van jeugdbendes inmiddels zo ernstig geworden, dat Phillips spreekt van ’een langzame slachting van jonge mannen en vrouwen’.
En de vechtpartijen tussen jonge Aziaten en zwarten, afgelopen weekeinde in Birmingham, lieten zien dat etnische spanningen tussen alle bevolkingsgroepen voorkomen, niet alleen tussen Britse blanken en immigranten.
„Birmingham illustreert wat ik bedoelde met slaapwandelen richting segregatie”, zegt Phillips. „Het idee was altijd dat minderheden hier in de loop van de tijd vanzelf meer geďntegreerd zouden raken omdat met name de jongere generaties steeds meer contact met elkaar zouden krijgen. Onderzoek laat zien dat het tegenovergestelde gebeurt: veel jongeren gaan nog minder om met leeftijdgenoten dan hun ouders deden. Scholen zijn vaak voor negentig procent wit, zwart of bruin. Kinderen worden als het ware opgeleid om vervreemd van elkaar te raken.”
Hoe ondermijnend die rassenscheiding is voor de maatschappij, valt pas op als er een trauma ontstaat, betoogt Phillips. „Dat kan een plotselinge gebeurtenis zijn als de orkaan in New Orleans. Het kan een economische recessie zijn. In Birmingham zag je een meer sluipend trauma: de Pakistanen die stap voor stap het economische hart van een wijk overnemen, ook al zijn ze op zich net zo arm als de Jamaicanen.”
Zijn nachtmerrie, zo vertelde Phillips de Conservatieven in Blackpool, is dat Groot-Brittannië de Verenigde Staten achterna gaat. „Het land waar blanken en zwarten een vlag delen, een volkslied en weinig anders. Hun maatschappij is gebaseerd op de basisgedachte dat mensen nu eenmaal de natuurlijke neiging hebben om bij hun eigen soort te blijven en anderen te mijden.”
In zijn controversiële rede in Manchester verwoordde hij zijn onrust zo: „Anti-racisten halen graag Martin Luther King aan, sprekend over diens droom. Maar het is tijd om wakker te worden.”
Op korte termijn zouden Britse kinderen volgens Phillips moeten worden aangezet om activiteiten met elkaar te ondernemen. „Zet bijvoorbeeld een voetbalcompetitie op waarin blanke, Aziatische en Afro- Caribische kinderen niet tegen elkaar spelen, maar juist in dezelfde teams. Laat lokale overheden iets doen aan de rassenscheiding binnen het onderwijs door grenzen te stellen aan de vrije schoolkeuze van ouders. Zet nieuwe supermarkten bewust tussen twee wijken in, zodat mensen weer bij elkaar in de rij voor de kassa staan.”
„En spreek immigranten ook weer aan op hun ’Britsheid’”, stelt Phillips. Hij grijnst uitdagend: „Dat vinden veel mensen een heel ongemakkelijk woord. En ook ik kan nog niet tot in het kleinste detail verwoorden wat het inhoudt. Maar ik weet wel dat wij ons de afgelopen jaren te veel hebben geconcentreerd op het ’multi’ in het woord ’multiculturalisme’. En te weinig op wat ons cultureel bindt als Britten.”
Trouw, 28-10-2005