Vertrouwen in Nederland krijgt knauw

[Barst]

Vertrouwen in Nederland krijgt knauw


BRUSSEL - De manier waarop Nederland terugkomt op gemaakte afspraken, is een aanfluiting van goed nabuurschap.


Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) kwam woensdagavond van een kale reis terug uit Nederland. Hij mocht als eerste op bezoek bij de nieuwe minister-president, Mark Rutte, maar die had hem niets positiefs te melden.

Ooit lagen de kaarten anders. Voormalig minister-president Yves Leterme (CD&V) trok drie jaar geleden nog op solo-slimtocht naar Den Haag om er het wegenvignet, een onderdeel van het Vlaamse regeerakkoord, een eersteklas begrafenis te geven. Leterme stemde in met de Nederlandse vraag om het wegenvignet te vervangen door een kilometerheffing, na protest bij de Nederlanders over de tol die ze zouden moeten betalen als ze met hun sleurhut door België richting zuiden trekken. De Vlaamse toegeving was belangrijk om Nederland mee te krijgen in dossiers zoals de Waterverdragen (verdieping van de Westerschelde), levensbelangrijk voor de Antwerpse haven.

Maar nu komt Nederland inzake de Waterverdragen terug op het internationale principe pacta sunt servanda. De uitdieping van de Schelde is volop aan de gang, daar kan Nederland niet op terugkomen. Maar de ontpoldering van de Hedwigepolder, een stukje Zeeland dat aan het water prijsgegeven moet worden als een natuurcompensatie voor de uitdieping, wil het kabinet-Rutte niet meer uitvoeren. Eerst wil het nog eens een rondje mogelijke alternatieven houden.

Het werkt minister-president Peeters danig op de zenuwen, het is niet de eerste keer dat de Nederlanders op zoek gaan naar alternatieven om ze dan niet te vinden. Terugkomen op de ontpoldering zal stoten op het protest van natuurbewegingen, vreest hij, die dan ook in andere projecten kunnen dwarsliggen. Bovendien blaast de nieuwe Nederlandse regering voortdurend warm en koud. Eind oktober zei Rutte nog aan premier Leterme dat Nederland al zijn internationale engagementen zou nakomen.

Vlaanderen heeft er geen belang bij om de zaak op de spits te drijven omdat het Nederland nodig heeft voor de uitbreiding van de sluizen op het kanaal Gent-Terneuzen, en de IJzeren Rijn.

Erg standvastig is Nederland alvast niet. Eerst wil het een kilometerheffing en moet Vlaanderen bijsturen, nu voert het de heffing af en gaat het accijnzen op brandstof verhogen. De Vlaamse regering zal haar plannen om dergelijke heffing voor vrachtwagens in te voeren tegen 2013 dan maar alleen met Wallonië en Brussel afspreken. Het is wachten tot het protest daartegen in Nederland op kruissnelheid komt.


DS, 12-11-2010 (Wim Winckelmans)

[jurgen]

Het is niet de eerste keer dat Nederland terug komt op eerder gemaakte afspraken, de uitdieping van de Schelde was hier een mooi voorbeeld van. En je kunt er zeker van zijn dat dit in de toekomst opnieuw problemen gaat geven. De monding van de belangrijkste haven van het land, en één van de grootsten van Europa, ligt volledig in de handen van Nederland. Moesten ze willen kunnen ze in theorie de Westerschelde afsluiten.
Persoonlijk vind ik het een zware historische misser dat Zeeuws-Vlaanderen bij Nederland hoort. Het is afgesloten van Nederland en grenst enkel aan Vlaanderen. Bovendien hebben beide landen dan een deel van de Schelde oever, wat me een stuk eerlijker lijkt. Annexeren die handel.

[Michael Van Deun]

Het is toch vreemd dat twee kleine grenslanden met dezelfde moedertaal zoveel 'problemen' en 'verschillen' kunnen opleveren. Is het niet de bedoeling om al te beginnen met vrede en samenwerkingen met onze eigen buurlanden? Maar blijkbaar lijkt dat al niet goed te lukken. Nederland heeft meer dan één keer in de geschiedenis beloften of verwachtingen helemaal anders laten uitdraaien. En vandaag gebeurt dat opnieuw. Voor de samenwerking met België is dit niet zo'n goed plan voor Nederland, omdat onze eigen Kris Peeters er niet al te blij mee is. Maar bovendien schaadt dat ook het imago van Nederland tov andere landen van Europa wanneer Nederland moeilijk doet. België laat zien dat zij duidelijk willen onderhandelen en het beste voorhebben met beide landen, maar het is Nederland die dwarsligt. Op dat gebied gaat het imago van ons land er dan weer op vooruit. Dit is misschien vergezocht, maar toch is het zo wel.