Barst
2nd October 2010, 15:27
Het foutste tv-journaal van Europa
Rechts-populistisch, agressief van toon, en met een voorliefde voor blote tieten: dat is het tv-journaal ‘Pow news', dagelijks op Nederland 3. ‘Dat niemand er hier nog van opkijkt, illustreert hoe hard Nederland veranderd is.'
‘Wij willen ook wel eens een greep doen in de vijfhonderd miljoen die jaarlijks over de slagboom van het Mediapark in Hilversum wordt gekieperd.' Zo kondigde de provocerende maar razend populaire weblog Geen Stijl vorig jaar aan te gaan strijden voor erkenning als radio- en tv-omroep. Het leek een grap. Op de grofgebekte website is inhakken op het saaie omroepbestel immers dagelijkse kost: waarom willen meedoen aan wat je verfoeit?
Een tiental maanden en vijftigduizend handtekeningen later kun je op Nederland 3 vrijwel dagelijks kijken naar Pow news, het nieuwsprogramma van de op 1september opgestarte omroep Powned. Dat staat voor Publieke Omroep Weldenkend Nederland En Dergelijke, en de naam is sarcastisch: de omroep is vierkant tégen ‘weldenkend Nederland'. Of ze het nu hebben over ‘Den Haag' (het politieke bestel) of ‘Hilversum' (de media): voor de achterban van Geen Stijl en Powned is Nederland verziekt door de politieke correctheid van de ‘linkse kerk'. Dominique Weesie, voormalig journalist van De Telegraaf en initiatiefnemer van Geen Stijl en Powned, beschouwt zijn omroep als een paard van Troje dat de verrotting van het hele bestel van binnenuit kan versnellen.
Hufterige reporter
Het vlaggenschip van Powneds uitzendingen op radio en tv is Pow news, op voetballoze weekdagen kort voor elven op Nederland 3. Een uniek soort journaal is het, met als vaste ingrediënten: het opjagen en plagen van politici, bij voorkeur maar niet uitsluitend van linksige signatuur; het aanklagen van een te laks overheidsoptreden tegen allochtonen en criminelen (wat in het Pow news-discours een pleonasme is), en als uitsmijter nog een itempje dat als excuus kan dienen om blote tieten te tonen.
Wie onbevangen zappend op Pow news terechtkomt, zullen enkele dingen meteen opvallen.
1. De selectie van de nieuwsitems. Quasi dagelijks opent het ‘journaal' met van veel suggestief hoofdschuddend commentaar voorziene reportages over pakweg Marokkaanse jongeren die bioscoopcomplexen onveilig maken. Op feiten gebaseerd, maar de nieuwsselectie is op zijn zachtst gezegd eenzijdig. Ook pogingen om bekende Nederlanders van linksige signatuur te kakken te zetten zijn zeer populair.
2. De hufterige overvaltechnieken van Rutger Castricum. Het is deze ‘vliegende reporter' die met zijn jennerige ondervraagstijl in 2008 — toen nog voor Geen Stijl — minister Ella Vogelaar zo belachelijk maakte dat ze moest aftreden. Castricum klampt politici aan op straat of op het Binnenhof en stelt vragen zoals ‘is het nou niet vervelend om op uw leeftijd nog zo'n pak billenkoek te krijgen als daarnet in dat debat?' Hij geeft daarbij nooit af. De meeste politici proberen het spel mee te spelen, omdat niets dodelijker is dan met je mond vol tanden te staan. Sommigen — zoals Mark Rutte — voelen ongeveer de toon aan, anderen verkrampen zodra ze Castricum zien.
3. De buitengewoon onhandige presentatie van het journaal. Dominique Weesie doet dat namelijk zelf, hoeveel kritiek hij ook krijgt. ‘Niet uit ijdelheid, gewoon om te besparen.'
4. De gratuite platte seks: net als je denkt dat je naar een politiek programma zit te kijken, is er altijd wel een reden om blote tieten te laten zien. Een aflevering is zonder niet af.
5. De onverbloemde kritiek van twitteraars onder in beeld. Deze omroep is geboren uit een website, die leefde bij gratie van zijn onverbloemde reaguurders — zure reageerders dus. Zo is dat ook op tv. Stel je het VRT-journaal voor met onder in beeld voortdurend teksten als ‘hoe ziet die er nou uit, die Annelies Van Herck, gisteren te veel gezopen of zo?'
Scherpe kantjes
Het vreemdste aan het hele Pow news is dat de grote kranten er nauwelijks nog over reppen. ‘Omdat we het hele debat al hebben gevoerd rond Geen Stijl', zegt een mediaredacteur van een grote kwaliteitskrant die liever niet geciteerd wordt. Maar is er dan geen groot verschil tussen een website — per definitie moeilijk controleerbaar — en een omroepvereniging die met belastinggeld dagelijks een kwartier mag vullen op een openbare zender?
‘Inderdaad,' zegt televisiewetenschapper Maarten Reesink van de universiteit van Amsterdam, ‘maar dat weten ze bij Powned ook. Ze zijn duidelijk bang voor allerlei klachten en procedures. Pow news probeert het oneerbiedige toontje van Geen Stijl te handhaven, maar je merkt dat ze de scherpe kantjes er af vijlen. Noodgedwongen, omdat je op tv met minder wegkomt dan op een website.'
Reesink betwijfelt of het wel zo'n goed idee was van Weesie om zijn succesformule te kopiëren op tv. ‘Voor de harde fans van Geen Stijl — een mengeling van pubers en “maatschappelijk teleurgestelden”, zeg maar Wilders-aanhangers — is Pow news maar een waterig afkooksel van het origineel. Dat merk je ook aan de kijkcijfers. Rond de 300.000 kijkers, dat is niet slecht op dat late uur, maar ook niet denderend. Wat als straks het nieuwe eraf is?' Een tweede reden waarom Powned een wat onlogisch verhaal is, is dat Weesie en co nu precies doen wat ze op hun website aanvochten: het opmorsen van belastinggeld.
Wat ook niet helpt, is dat Weesie tot dusver absoluut zijn belofte niet waar kon maken ‘minimaal één keer per week de grote headlines te halen'. Wat op Pow news als scoop gepresenteerd wordt, heeft vaak de nieuwswaarde van een vuile mop.
Maar de kijker lijkt daar vrede mee te nemen. ‘Je hoort grosso modo twee reacties', zegt Maarten Reesink. ‘Dat de spelregels nu eenmaal zijn wat ze zijn: wie vijftigduizend handtekeningen voorlegt, kan zendtijd krijgen. En dat niemand er last van heeft.'
Schouderophalende reacties: dat moet wel de nachtmerrie zijn voor een bende Pietje Bells als Weesie en zijn kompanen. Hun provocatieve stijl lijkt trouwens sterk op wat linkse rebelse tv-makers in de jaren zeventig probeerden te doen met rechtse politici. Alleen is het establishment nu links geworden, en de oppositie rechts-populistisch.
De vraag is wat Powned moet beginnen nu Nederland de meest rechtse regering uit zijn geschiedenis krijgt. Wordt het niet heel lastig aan te schoppen tegen de gevestigde macht, als die gevestigde macht zelf mede gedirigeerd wordt door Wilders?
Veranderd Nederland
Bij Powned zeggen ze zich van geen probleem bewust te zijn. Ze vinden zichzelf niet rechts of links, alleen ‘ongenuanceerd en brutaal'. Daarmee lijkt de kous af. Pow news wordt gewoon aanvaard, toch alvast voor 140 afleveringen. ‘Dat niemand nog opkijkt van hun politieke boodschap en hufterige toon, illustreert alleen maar hoe drastisch dit land veranderd is', besluit Reesink.
De mediawetenschapper ziet toch één positief kantje aan het verhaal. ‘Ze zullen bij Powned verbaasd zijn dit te horen uit de mond van zo'n grachtengordelintellectueel als ik, maar hun aanpak van politici zou verfrissend kunnen zijn. Het politieke programma Den Haag vandaag, met al 25 jaar dezelfde presentator, is zo voorspelbaar dat er dringend iets anders mag komen. Alleen jammer dat hun aanpak zo puberaal is. Tegen Femke Halsema, de frontvrouw van Groen Links, zeggen “kom op Femke, tieten vooruit”: wat levert dat nou op behalve wat gegniffel bij een stel tieners? Maar combineer die overvaltechniek met slimme vragen, en je haalt de politici eindelijk eens wat uit hun evenwicht.'
Goed idee, Dominique Weesie? Jammer, hij wenste niet te reageren. We hebben even overwogen om hem gewoon te overvallen, maar tegen Rutger Castricum kunnen we toch niet op.
DS, 02-10-2010 (Steven De Foer)
Rechts-populistisch, agressief van toon, en met een voorliefde voor blote tieten: dat is het tv-journaal ‘Pow news', dagelijks op Nederland 3. ‘Dat niemand er hier nog van opkijkt, illustreert hoe hard Nederland veranderd is.'
‘Wij willen ook wel eens een greep doen in de vijfhonderd miljoen die jaarlijks over de slagboom van het Mediapark in Hilversum wordt gekieperd.' Zo kondigde de provocerende maar razend populaire weblog Geen Stijl vorig jaar aan te gaan strijden voor erkenning als radio- en tv-omroep. Het leek een grap. Op de grofgebekte website is inhakken op het saaie omroepbestel immers dagelijkse kost: waarom willen meedoen aan wat je verfoeit?
Een tiental maanden en vijftigduizend handtekeningen later kun je op Nederland 3 vrijwel dagelijks kijken naar Pow news, het nieuwsprogramma van de op 1september opgestarte omroep Powned. Dat staat voor Publieke Omroep Weldenkend Nederland En Dergelijke, en de naam is sarcastisch: de omroep is vierkant tégen ‘weldenkend Nederland'. Of ze het nu hebben over ‘Den Haag' (het politieke bestel) of ‘Hilversum' (de media): voor de achterban van Geen Stijl en Powned is Nederland verziekt door de politieke correctheid van de ‘linkse kerk'. Dominique Weesie, voormalig journalist van De Telegraaf en initiatiefnemer van Geen Stijl en Powned, beschouwt zijn omroep als een paard van Troje dat de verrotting van het hele bestel van binnenuit kan versnellen.
Hufterige reporter
Het vlaggenschip van Powneds uitzendingen op radio en tv is Pow news, op voetballoze weekdagen kort voor elven op Nederland 3. Een uniek soort journaal is het, met als vaste ingrediënten: het opjagen en plagen van politici, bij voorkeur maar niet uitsluitend van linksige signatuur; het aanklagen van een te laks overheidsoptreden tegen allochtonen en criminelen (wat in het Pow news-discours een pleonasme is), en als uitsmijter nog een itempje dat als excuus kan dienen om blote tieten te tonen.
Wie onbevangen zappend op Pow news terechtkomt, zullen enkele dingen meteen opvallen.
1. De selectie van de nieuwsitems. Quasi dagelijks opent het ‘journaal' met van veel suggestief hoofdschuddend commentaar voorziene reportages over pakweg Marokkaanse jongeren die bioscoopcomplexen onveilig maken. Op feiten gebaseerd, maar de nieuwsselectie is op zijn zachtst gezegd eenzijdig. Ook pogingen om bekende Nederlanders van linksige signatuur te kakken te zetten zijn zeer populair.
2. De hufterige overvaltechnieken van Rutger Castricum. Het is deze ‘vliegende reporter' die met zijn jennerige ondervraagstijl in 2008 — toen nog voor Geen Stijl — minister Ella Vogelaar zo belachelijk maakte dat ze moest aftreden. Castricum klampt politici aan op straat of op het Binnenhof en stelt vragen zoals ‘is het nou niet vervelend om op uw leeftijd nog zo'n pak billenkoek te krijgen als daarnet in dat debat?' Hij geeft daarbij nooit af. De meeste politici proberen het spel mee te spelen, omdat niets dodelijker is dan met je mond vol tanden te staan. Sommigen — zoals Mark Rutte — voelen ongeveer de toon aan, anderen verkrampen zodra ze Castricum zien.
3. De buitengewoon onhandige presentatie van het journaal. Dominique Weesie doet dat namelijk zelf, hoeveel kritiek hij ook krijgt. ‘Niet uit ijdelheid, gewoon om te besparen.'
4. De gratuite platte seks: net als je denkt dat je naar een politiek programma zit te kijken, is er altijd wel een reden om blote tieten te laten zien. Een aflevering is zonder niet af.
5. De onverbloemde kritiek van twitteraars onder in beeld. Deze omroep is geboren uit een website, die leefde bij gratie van zijn onverbloemde reaguurders — zure reageerders dus. Zo is dat ook op tv. Stel je het VRT-journaal voor met onder in beeld voortdurend teksten als ‘hoe ziet die er nou uit, die Annelies Van Herck, gisteren te veel gezopen of zo?'
Scherpe kantjes
Het vreemdste aan het hele Pow news is dat de grote kranten er nauwelijks nog over reppen. ‘Omdat we het hele debat al hebben gevoerd rond Geen Stijl', zegt een mediaredacteur van een grote kwaliteitskrant die liever niet geciteerd wordt. Maar is er dan geen groot verschil tussen een website — per definitie moeilijk controleerbaar — en een omroepvereniging die met belastinggeld dagelijks een kwartier mag vullen op een openbare zender?
‘Inderdaad,' zegt televisiewetenschapper Maarten Reesink van de universiteit van Amsterdam, ‘maar dat weten ze bij Powned ook. Ze zijn duidelijk bang voor allerlei klachten en procedures. Pow news probeert het oneerbiedige toontje van Geen Stijl te handhaven, maar je merkt dat ze de scherpe kantjes er af vijlen. Noodgedwongen, omdat je op tv met minder wegkomt dan op een website.'
Reesink betwijfelt of het wel zo'n goed idee was van Weesie om zijn succesformule te kopiëren op tv. ‘Voor de harde fans van Geen Stijl — een mengeling van pubers en “maatschappelijk teleurgestelden”, zeg maar Wilders-aanhangers — is Pow news maar een waterig afkooksel van het origineel. Dat merk je ook aan de kijkcijfers. Rond de 300.000 kijkers, dat is niet slecht op dat late uur, maar ook niet denderend. Wat als straks het nieuwe eraf is?' Een tweede reden waarom Powned een wat onlogisch verhaal is, is dat Weesie en co nu precies doen wat ze op hun website aanvochten: het opmorsen van belastinggeld.
Wat ook niet helpt, is dat Weesie tot dusver absoluut zijn belofte niet waar kon maken ‘minimaal één keer per week de grote headlines te halen'. Wat op Pow news als scoop gepresenteerd wordt, heeft vaak de nieuwswaarde van een vuile mop.
Maar de kijker lijkt daar vrede mee te nemen. ‘Je hoort grosso modo twee reacties', zegt Maarten Reesink. ‘Dat de spelregels nu eenmaal zijn wat ze zijn: wie vijftigduizend handtekeningen voorlegt, kan zendtijd krijgen. En dat niemand er last van heeft.'
Schouderophalende reacties: dat moet wel de nachtmerrie zijn voor een bende Pietje Bells als Weesie en zijn kompanen. Hun provocatieve stijl lijkt trouwens sterk op wat linkse rebelse tv-makers in de jaren zeventig probeerden te doen met rechtse politici. Alleen is het establishment nu links geworden, en de oppositie rechts-populistisch.
De vraag is wat Powned moet beginnen nu Nederland de meest rechtse regering uit zijn geschiedenis krijgt. Wordt het niet heel lastig aan te schoppen tegen de gevestigde macht, als die gevestigde macht zelf mede gedirigeerd wordt door Wilders?
Veranderd Nederland
Bij Powned zeggen ze zich van geen probleem bewust te zijn. Ze vinden zichzelf niet rechts of links, alleen ‘ongenuanceerd en brutaal'. Daarmee lijkt de kous af. Pow news wordt gewoon aanvaard, toch alvast voor 140 afleveringen. ‘Dat niemand nog opkijkt van hun politieke boodschap en hufterige toon, illustreert alleen maar hoe drastisch dit land veranderd is', besluit Reesink.
De mediawetenschapper ziet toch één positief kantje aan het verhaal. ‘Ze zullen bij Powned verbaasd zijn dit te horen uit de mond van zo'n grachtengordelintellectueel als ik, maar hun aanpak van politici zou verfrissend kunnen zijn. Het politieke programma Den Haag vandaag, met al 25 jaar dezelfde presentator, is zo voorspelbaar dat er dringend iets anders mag komen. Alleen jammer dat hun aanpak zo puberaal is. Tegen Femke Halsema, de frontvrouw van Groen Links, zeggen “kom op Femke, tieten vooruit”: wat levert dat nou op behalve wat gegniffel bij een stel tieners? Maar combineer die overvaltechniek met slimme vragen, en je haalt de politici eindelijk eens wat uit hun evenwicht.'
Goed idee, Dominique Weesie? Jammer, hij wenste niet te reageren. We hebben even overwogen om hem gewoon te overvallen, maar tegen Rutger Castricum kunnen we toch niet op.
DS, 02-10-2010 (Steven De Foer)