Barst
14th July 2010, 15:35
Durven zeggen waar het op staat
Weet u het nog? Zo lang gevochten werd voor Opel-Antwerpen, riep iedereen dat onze Opel-werkers de productiefste waren van heel Europa. Maar toen de sluiting duidelijk werd, werd toch weer gegrepen naar het brugpensioen op 52. En wat is dat, brugpensioen op 52? Dat is melden aan mensen in de fleur van hun leven, dat we met hen eigenlijk ‘niets meer kunnen aanvangen': u bent onproductief, de resterende dertien jaar van uw loopbaan hoeft u niet meer te werken, en al degenen die nog wel werkt, zullen daarvoor wel betalen.
Een golf van protest was te horen. Op 52 te oud zijn om nog te werken? Mijn god! Zo weerklonk overal. De gedachten daarover zijn afgelopen jaren veranderd.
Dat is ook onbetaalbaar. Dertien jaar niet werken maar een uitkering krijgen, kost de sociale zekerheid 300.000 euro. De prijs van een nieuwbouwhuis(je).
Brugpensioen op 50 of 52 is ook geen ‘evenredige solidariteit' meer, als alle anderen langer moeten werken om vanaf 65 dan hetzelfde pensioen te krijgen.
Alle politieke partijen bevestigen trouwens sinds kort dat iedereen langer moet werken. De werkgevers en zelfs de vakbonden zeggen dat nu. Maar als er concrete dossiers op tafel komen, durft geen van hen dat uit te voeren. En als er bij Opel een nieuw probleem opduikt, wordt schaamteloos voorgesteld de leeftijd van 52 nog verder te verlagen tot 50! En dan wijst iedereen de andere aan als verantwoordelijke.
Het brugpensioen moet worden afgeschaft. Het is logisch dat er voor mensen die na een lange loopbaan werkloos worden, een behoorlijke werkloosheidsregeling is en dat zij afdoende begeleid worden om een nieuwe baan te vinden; maar mensen op 50 of 52 definitief afschrijven, dat kan niet meer.
Maar in België durven noch de politici, noch de sociale partners doen wat hun collega's in haast alle Europese landen al wel deden. Zeggen waar het op staat.
Wat doet men hier wel? Met opeenvolgende kleine ingreepjes het systeem wat onaantrekkelijker maken, de voorwaarden stapje voor stapje verstrengen, in de stille hoop dat er minder gebruik van gemaakt wordt.
Tekenend is ook dat de sluipende besluitvorming over dat Opel-brugpensioen op 50, bekend raakt de dag dat de Nederlandse vakbeweging zich openlijk neerlegt bij de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar. Wat een verschil! Daar durft men wel zeggen waar het op staat.
De Belgische vakbonden hebben nog één steekhoudend argument in dit dossier. Werknemers van 50 en ouder die hun baan verliezen, komen hier nauwelijks nog aan de bak. Deels omdat ze te veel kosten: de anciënniteit weegt veel te zwaar in onze salarisschalen. Maar dat is al lang gecompenseerd door allerlei premies en lastenverlagingen. Als werkgevers die mensen niet méér gaan aanwerven, houdt de vakbond één argument over pro het achterhaalde brugpensioen.
Blog DS, 14-07-2010 (Guy Tegenbos)
Weet u het nog? Zo lang gevochten werd voor Opel-Antwerpen, riep iedereen dat onze Opel-werkers de productiefste waren van heel Europa. Maar toen de sluiting duidelijk werd, werd toch weer gegrepen naar het brugpensioen op 52. En wat is dat, brugpensioen op 52? Dat is melden aan mensen in de fleur van hun leven, dat we met hen eigenlijk ‘niets meer kunnen aanvangen': u bent onproductief, de resterende dertien jaar van uw loopbaan hoeft u niet meer te werken, en al degenen die nog wel werkt, zullen daarvoor wel betalen.
Een golf van protest was te horen. Op 52 te oud zijn om nog te werken? Mijn god! Zo weerklonk overal. De gedachten daarover zijn afgelopen jaren veranderd.
Dat is ook onbetaalbaar. Dertien jaar niet werken maar een uitkering krijgen, kost de sociale zekerheid 300.000 euro. De prijs van een nieuwbouwhuis(je).
Brugpensioen op 50 of 52 is ook geen ‘evenredige solidariteit' meer, als alle anderen langer moeten werken om vanaf 65 dan hetzelfde pensioen te krijgen.
Alle politieke partijen bevestigen trouwens sinds kort dat iedereen langer moet werken. De werkgevers en zelfs de vakbonden zeggen dat nu. Maar als er concrete dossiers op tafel komen, durft geen van hen dat uit te voeren. En als er bij Opel een nieuw probleem opduikt, wordt schaamteloos voorgesteld de leeftijd van 52 nog verder te verlagen tot 50! En dan wijst iedereen de andere aan als verantwoordelijke.
Het brugpensioen moet worden afgeschaft. Het is logisch dat er voor mensen die na een lange loopbaan werkloos worden, een behoorlijke werkloosheidsregeling is en dat zij afdoende begeleid worden om een nieuwe baan te vinden; maar mensen op 50 of 52 definitief afschrijven, dat kan niet meer.
Maar in België durven noch de politici, noch de sociale partners doen wat hun collega's in haast alle Europese landen al wel deden. Zeggen waar het op staat.
Wat doet men hier wel? Met opeenvolgende kleine ingreepjes het systeem wat onaantrekkelijker maken, de voorwaarden stapje voor stapje verstrengen, in de stille hoop dat er minder gebruik van gemaakt wordt.
Tekenend is ook dat de sluipende besluitvorming over dat Opel-brugpensioen op 50, bekend raakt de dag dat de Nederlandse vakbeweging zich openlijk neerlegt bij de verhoging van de pensioenleeftijd tot 67 jaar. Wat een verschil! Daar durft men wel zeggen waar het op staat.
De Belgische vakbonden hebben nog één steekhoudend argument in dit dossier. Werknemers van 50 en ouder die hun baan verliezen, komen hier nauwelijks nog aan de bak. Deels omdat ze te veel kosten: de anciënniteit weegt veel te zwaar in onze salarisschalen. Maar dat is al lang gecompenseerd door allerlei premies en lastenverlagingen. Als werkgevers die mensen niet méér gaan aanwerven, houdt de vakbond één argument over pro het achterhaalde brugpensioen.
Blog DS, 14-07-2010 (Guy Tegenbos)