actualiteitsforums - Bart Sturtewagen

Barst

27th April 2010, 16:40

Niet prettig en een beetje vreemd

Hebben we alle bekentenissen van pedofiele geestelijken nu gehad? Een slachtoffer betwijfelt dat sterk. En is ex-bisschop Vangheluwe ondanks het misbruik een goed mens?

Eerst had mijn oudere broer al met de tractor gereden en enkele weken later mocht ik ook eens proberen van de broeder salvatoriaan, die verantwoordelijk was voor het onderhoud van de tuin van het klooster. Ik was nog geen twaalf, zat trots en een beetje angstig op het zadel van de machine. Het vertrekken lukte niet zo goed: ontkoppeling loslaten en tegelijkertijd gas geven. De machine viel dus geregeld stil maar dat vond de broeder helemaal niet erg.

We mochten ook met een zaklamp uren ronddolen in de kruipkelders van het pasgebouwde klooster en ook dat vonden we machtig. Vervelend was dat de broeder me innig omarmde telkens wanneer ik me met hem alleen in de lift bevond. Ik voelde zijn stoppelbaard tegen mijn wang en vond dat niet prettig en een beetje vreemd. Het gebeurde zonder woorden en het stopte als de lift halt hield en de deur weer openging.

Op een dag kwam ik op zijn kamer en deed hij zijn deur op slot. Ik mocht eerst met zijn geweer - want de broeder schoot op de hazen en konijnen die aan zijn groenten zaten - met een echte kogel naar een houten paaltje van de omheining schieten. Dan nam hij me op zijn schoot en zegde dat we al zo lang vrienden waren en elkaar toch mochten kennen en toen dwong hij me om hem in zijn kruis te betasten. Even later liet hij me los, want er klopte een medebroeder aan de deur.

Gevoelsmatig ondersteboven verliet ik daarna de kamer. Mijn gedachten herhaalden dat het toch juist was dat we vrienden waren en dat we dus elkaar mochten leren kennen. Maar het voelde vreemd en ik bleef erg in de war, ook met mijn eigen ontluikende seksualiteit. Mijn ouders merkten dat er iets scheelde en ik vertelde hen wat er met die broeder gebeurd was. Ze waren ontzet en namen onmiddellijk contact op met de overste van het klooster. Op een avond kwam hij met nog een andere pater bij ons thuis op bezoek. In de afgesloten salonkaler hielden ze een gesprek. Ik was er zelf niet bij. Toen de paters vertrokken waren, legde mijn moeder uit dat de broeder problemen in zijn jeugd had gehad en dat hij daarom zo deed. Er waren ook moeilijkheden geweest in het vorige klooster en daarom was hij naar dit klooster verplaatst. En we mochten daar voortaan niet meer alleen komen.

Later merkte ik dat er in het klooster nieuwe kinderen waren, die met de tractor mochten rijden en mee naar de kamer van de broeder gingen.

Toen enkele jaren geleden de pedofilieschandalen in België opdoken en de kerk een meldtelefoon oprichtte, vond ik het nummer in het parochieblad. Ik knipte het uit en bewaarde het in mijn portefeuille. Wekenlang twijfelde ik of ik zou bellen. Uiteindelijk besloot ik het toch te doen. Er klonk aan de andere lijn: 'Dit nummer bestaat niet, gelieve u tot de inlichtingen te richten.' Zo verliepen weer maanden tot ik ergens een ander meldnummer vond en toen belde ik onmiddellijk. De vrouw aan de andere kant van de lijn wist me te zeggen dat er voordien een verkeerd nummer was gepubliceerd. Ik deed kort mijn verhaal. Ze vroeg me hoe lang het geleden was dat die dingen zich hadden voorgedaan. Ze rekende vlug even en zegde dan: 'Die broeder is dus nu al bijna zeventig, dat zal nu dan wel geen probleem meer zijn.' Einde gesprek.

De volgende jaren dacht ik er af en toe aan om, als die broeder zou sterven, naar zijn begrafenis te gaan en flyers uit te delen om te zeggen hoe die man werkelijk was. Of dat ik zijn graf zou opzoeken en er 'pedofiel' op zou gaan schilderen.

Vorig jaar las ik in een tijdschrift van een natuurvereniging zijn overlijdensbericht met een hele bladzijde lofbetuigingen over zijn inzet voor de natuur en het kosteloos ter beschikking stellen van vergaderzalen in het klooster.

Heb ik nu last van die ervaringen? De psychiater die ik daarover nog niet zo lang geleden consulteerde, zegt van niet omdat ik de dingen bijna onmiddellijk heb kunnen vertellen aan mijn ouders. Mijn vrienden vinden dat ik een te groot schuldgevoel heb en de enkeling aan wie ik het voorgaande verteld heb ziet toch wel een verband met hoe ik soms functioneer. Zelf weet ik het niet.

Maar alles komt nu weer boven. Om één of ander reden voelde ik de voorbije weken vooral verontwaardiging wanneer er gezegd werd dat wij in Vlaanderen de grote golf van onthullingen al gehad hebben. Na de heisa rond Vangheluwe en de oproep om de zaken uit het verleden te melden zocht ik op internet terug naar het telefoonnummer van het meldpunt en belde ik onmiddellijk. Ik kreeg een antwoordapparaat met de mededeling van de enkele uren per week dat het meldpunt bereikbaar is: maandagavond, dinsdag- en donderdagvoormiddag. Voor mij passen die uren niet.

En dan denk ik deze dagen ook terug aan die pater jezuïet die plots in de douchecel opdook, toen ik me aan het ontschminken was ergens in zijn klooster omdat ik voor zwarte Piet had gespeeld. Hij begon me - zonder een woord te zeggen - mee te helpen wassen, hoewel ik dat als twaalfjarige helemaal zelf kon.

Het contactpunt voor slachtoffers van misbruik kan telefonisch bereikt worden via het nummer 078-15.30.70 en sinds kort ook per e-mail:

commissie.adriaenssens@kerknet.be

De auteur van dit getuigenis wenst anoniem te blijven. De redactie had telefonisch contact met hem en kent zijn naam en adres.

DS, 27-04-2010