Barst
6th April 2010, 13:32
Positieve gastvrije boodschap vinden
Wie ergens te gast is maar de basisregels van de beleefdheid negeert en geen respect opbrengt voor de rechten van de gastheer en voor wat hij belangrijk vindt, moet niet verbaasd zijn als hij op ongastvrij gedrag stoot. Al is dat laatste dom gedrag van de gastheer.
Dat is de essentie van de taalconflicten die telkens weer opduiken in Vlaams-Brabant.
Grote aantallen Franstalige Belgen vestigen zich in Vlaamse gemeenten en handelen – daartoe aangezet door de houding van de meeste Franstalige partijen – alsof er geen taalgrens afgesproken is in dit land en alsof Vlaanderen Franstalig of tweetalig gebied is. Ze vinden het vanzelfsprekend dat de Vlaamse bevolking en overheden zich aanpassen aan hen. Ze eisen onterecht rechten op in plaats van gastvrijheid.
Dat lokt reacties uit die soms haaks staan op de gastvrijheid die Vlamingen normaal beoefenen. Sociaal gekleurde reacties van inwoners van wie de kinderen verdreven worden omdat zij niet de prijzen kunnen betalen die de inwijkelingen betalen. Reacties van wie terecht het Nederlandstalig karakter van het dorp en landsdeel wil bewaren. Reacties van Vlaamse politici die zien dat hun Franstalige collega's het bestaan van de taalgrens ontkennen en klaar zitten om straks de inlijving van Vlaamse gemeenten bij het zogenaamd tweetalige Brussel te eisen.
Vlaanderen en die gemeenten nemen dan maatregelen die ‘begrijpelijk zijn', soms correct zijn, soms onaanvaardbaar en soms theoretisch wel aanvaardbaar maar feitelijk ‘niet meer uitlegbaar' in Europa, waar het vrije verkeer van mensen de norm is.
Soms worden ze ook – bewust of onbewust – enkel verkeerd uitgelegd; zo zijn er – onder en boven de taalgrens – die ‘bereid zijn Nederlands te leren' stelselmatig verengen tot ‘Nederlandssprekend zijn'.
Een gemeente die gaat controleren of de klanten van een privé-projectontwikkelaar Nederlands spreken of bereid zijn het te leren, dat is ‘erover'. Een gemeente mág een bouwpromotor meedelen dat ze het Nederlandstalig karakter van de gemeente wil behouden en ze kan hem vragen daarmee rekening te houden door bijvoorbeeld in het Nederlands te adverteren. Maar zelf selecteren wie een huis mag kopen van die projectontwikkelaar, is over de grens. Dat maakt Vlaanderen ook zwak in andere dossiers, waarin het wel terechte eisen stelt. Van iemand die als werkloze inwijkt en een gesubsidieerde huurwoning wil, mag men bereidheid eisen om Nederlands te leren dat nodig is om werk te vinden.
Vlaanderen en zijn gemeenten moeten leren waar de grenzen van het aanvaardbare en die van het uitlegbare liggen. En ze moeten een positieve boodschap vinden die ook de anderstaligen aanspreekt die zich almaar meer rond de Europese hoofdstad vestigen.
Maar de sleutel voor taalvrede in dit land blijft liggen bij de Franstalige partijen. Zolang zij burgers blijven aansporen te handelen alsof er geen taalwetten en -grenzen zijn in dit land, is taalvrede onmogelijk.
DS, 06-04-2010 (Guy Tegenbos)
Wie ergens te gast is maar de basisregels van de beleefdheid negeert en geen respect opbrengt voor de rechten van de gastheer en voor wat hij belangrijk vindt, moet niet verbaasd zijn als hij op ongastvrij gedrag stoot. Al is dat laatste dom gedrag van de gastheer.
Dat is de essentie van de taalconflicten die telkens weer opduiken in Vlaams-Brabant.
Grote aantallen Franstalige Belgen vestigen zich in Vlaamse gemeenten en handelen – daartoe aangezet door de houding van de meeste Franstalige partijen – alsof er geen taalgrens afgesproken is in dit land en alsof Vlaanderen Franstalig of tweetalig gebied is. Ze vinden het vanzelfsprekend dat de Vlaamse bevolking en overheden zich aanpassen aan hen. Ze eisen onterecht rechten op in plaats van gastvrijheid.
Dat lokt reacties uit die soms haaks staan op de gastvrijheid die Vlamingen normaal beoefenen. Sociaal gekleurde reacties van inwoners van wie de kinderen verdreven worden omdat zij niet de prijzen kunnen betalen die de inwijkelingen betalen. Reacties van wie terecht het Nederlandstalig karakter van het dorp en landsdeel wil bewaren. Reacties van Vlaamse politici die zien dat hun Franstalige collega's het bestaan van de taalgrens ontkennen en klaar zitten om straks de inlijving van Vlaamse gemeenten bij het zogenaamd tweetalige Brussel te eisen.
Vlaanderen en die gemeenten nemen dan maatregelen die ‘begrijpelijk zijn', soms correct zijn, soms onaanvaardbaar en soms theoretisch wel aanvaardbaar maar feitelijk ‘niet meer uitlegbaar' in Europa, waar het vrije verkeer van mensen de norm is.
Soms worden ze ook – bewust of onbewust – enkel verkeerd uitgelegd; zo zijn er – onder en boven de taalgrens – die ‘bereid zijn Nederlands te leren' stelselmatig verengen tot ‘Nederlandssprekend zijn'.
Een gemeente die gaat controleren of de klanten van een privé-projectontwikkelaar Nederlands spreken of bereid zijn het te leren, dat is ‘erover'. Een gemeente mág een bouwpromotor meedelen dat ze het Nederlandstalig karakter van de gemeente wil behouden en ze kan hem vragen daarmee rekening te houden door bijvoorbeeld in het Nederlands te adverteren. Maar zelf selecteren wie een huis mag kopen van die projectontwikkelaar, is over de grens. Dat maakt Vlaanderen ook zwak in andere dossiers, waarin het wel terechte eisen stelt. Van iemand die als werkloze inwijkt en een gesubsidieerde huurwoning wil, mag men bereidheid eisen om Nederlands te leren dat nodig is om werk te vinden.
Vlaanderen en zijn gemeenten moeten leren waar de grenzen van het aanvaardbare en die van het uitlegbare liggen. En ze moeten een positieve boodschap vinden die ook de anderstaligen aanspreekt die zich almaar meer rond de Europese hoofdstad vestigen.
Maar de sleutel voor taalvrede in dit land blijft liggen bij de Franstalige partijen. Zolang zij burgers blijven aansporen te handelen alsof er geen taalwetten en -grenzen zijn in dit land, is taalvrede onmogelijk.
DS, 06-04-2010 (Guy Tegenbos)