Nonkel Bob (1920-2010)

[Barst]

Nonkel Bob (89) overleden


Bob Davidse, alias Nonkel Bob, is vanavond in het Antwerpse Erasmusziekenhuis op 89-jarige leeftijd overleden. Dat meldt zijn zoon, David Davidse. Drie weken geleden werd Bob Davidse nog geopereerd.


Zangduo

Bob Davidse werd op 26 juli 1920 geboren in Berchem als Jacobus Henricus Davidse. Zijn ouders waren van Zeeuwse afkomst.
Hij startte zijn carrière als zanger. Heel wat jonge muzikanten gebruikten zijn zangboekjes om gitaar te leren spelen. In 1944 trouwde hij met Annie Vermeulen, met wie hij een zangduo vormde.

Al van bij de start van de Vlaamse televisie was Bob Davidse bij de kinderprogramma's van de openbare omroep betrokken. Davidse begon echter als zanger. Hele generaties hebben gitaar leren spelen met de akkoordenboekjes die hij uitgaf.


Hobby werd werk

Davidse was van 1955 tot 1985, als 'Nonkel Bob', de presentator van jeugdprogramma's op de Vlaamse televisie. Co-presentatrices waren onder meer Tante Paula (Paula Semer), Tante Ria (Mimi Peetermans) en Tante Terry (Terry Vanginderen). In 'Tienerklanken' kregen Nonkel Bob en Tante Terry grootheden als The Rolling Stones over de vloer.

"Ik had een hobby, voor kinderen optreden. Die hobby werd mijn werk op televisie", verklaarde hij later.


Vrolijke Vrienden

In 1955 zocht de toenmalige NIR presentatoren voor het eerste jeugduur op de tv, 'Komt toch eens kijken'. Het werd Bob Davidse, samen met Paula Semer. Davidse deed onmiddellijk een oproep om een club te stichten, de zogenaamde 'Tv-Ohee Club'. Het werd een overdonderend succes, met 55.000 leden. Het bekendste liedje van Davidse was 'Vrolijke Vrienden'.

Later werd het programma omgedoopt tot 'TipTop' en kreeg Davidse assistentie van Zaki en Kris Smet. Nonkel Bob was ook een van de uithangborden van de Melkbrigade.

Later in zijn carrière was Davidse Producer Jeugd van de BRT. In 1985 ging hij met pensioen. In totaal nam hij een driehonderdtal liedjes op plaat op, aldus zijn zoon.

Op 9 augustus 2009 stond Bob Davidse nog een keer op het podium voor 40.000 mensen tijdens het meezingspektakel 'Antwerpen Zingt'.


Blog HLN, 16/02/10 (lb)

[Charlotte Wellens]

Jammer dat het is moeten gebeuren! Maar als het een troost mag wezen: zijn alombekende 'vrolijke vrienden' zal nog tot in de eeuwigheid gekend blijven en gezongen worden onder de bevolking. Het is een simpel, maar erg mooi lied met een nog mooiere betekenis, dat op geen enkel kampvuur kan/mag/zal ontbreken. Maar het is ook een lied waarvan de oorsprong spijtig genoeg is verloren gegaan. Vele jongeren zullen nonkel Bob zelfs niet meer kennen en keken dan waarschijnlijk ook niet verbaasd op wanneer ze het slechte nieuws hoorden op tv/radio/... Spijtig, want je kon hem wel de grondlegger voor kindertelevisie in Vlaanderen noemen.

[Barst]

Heerlijke chaos, warm hart


IN MEMORIAM BOB DAVIDSE — Een waarachtige kindervriend, een perfectionist en een permanente warmtebron voor de ziel: ZAKI is lovend over Nonkel Bob, die eergisteren overleed. 'Ik ben blij dat ik al die tijd naast hem heb mogen lopen.'


Op het feest van het zoveeljarig bestaan van ik-weet-niet-meer-wat neemt hij mij terzijde. 'Je weet niet hoe belangrijk dat was,' zegt de twintiger, 'dat wij eens naar het programma van Nonkel Bob mochten komen. Niemand kan begrijpen hoeveel dat voor ons betekende.' Hij was een van de 'gerechtskinderen', in een instituut geplaatst in opdracht van de jeugdrechter. Ik zie ze nog voor mij: kinderen met de wanhoop op hun gezicht getekend. Maar Bob Davidse maakte televisieprogramma's voor alle kinderen. Hij verzette hemel en aarde zodat deze door het onrecht belaagde kinderen, met hun ogen waarin de glans was uitgedoofd, ook eens konden meedoen op de televisie. Het was een hoop gedoe, extra werk en rompslomp, maar dat was iets waarvoor hij zou gevochten hebben. Dat de gerechtskinderen, die al zo weinig vreugde in hun leven hadden, een plaats zouden krijgen in de programma's van de openbare omroep.

Dat is de Bob Davidse die ik mij het beste herinner. Bob met zijn gouden hart, dat hij zo goed verbergt achter zijn robuuste verschijning. De programma's die Bob maakt, zijn niet zomaar een job. Het is een roeping. Je doet het voor de kinderen, punt uit. En als je een boekje maakt waarin je uitlegt hoe je gitaar kunt leren spelen, dan doe je dat zo goed dat heelder generaties er muzikaal mee opgroeien.

Nog zo'n voorbeeld: om de voedselschaarste van de oorlogsgeneratie wat te compenseren wil men de jeugd melk doen drinken. Dan laat je Bob Davidse de melkbrigade oprichten. Bob doet niet eventjes een actie, hij zet gewoon heel het land in beweging. Want als je iets doet, doe je het goed.

Als Bob Davidse het goede humeur niet heeft uitgevonden, dan moet hij bij die gelegenheid toch dicht in de buurt geweest zijn. Niet voor niets is zijn bekendste lied 'Vrolijke Vrienden' een onbeschaamde ode aan de genegenheid. Ik heb in mijn leven niemand gekend die zo goed als Bob bij andere mensen een glimlach teweeg kon brengen. En hij hoefde daar niets voor te doen. Hij was gewoon. Een soort permanente warmtebron voor de ziel.

Weet je wat zo erg is: als ik lees wat ik hier schrijf, lijkt het een beetje stroperig. Maar dat is het absoluut niet. Bob had geen goed humeur dat ontsproot uit naïviteit. Daarvoor had de man veel te veel meegemaakt in zijn leven. Luister maar naar het ijzige leed dat hij bezingt in 'Annemarie'. Hij was positief omdat hij een diepe afkeer had voor het negatieve.

Hoe was het om met hem te werken? Niet altijd eenvoudig. Zijn bezieling maakte dat hij streng waakte over kwaliteit en dus ook veel mocht eisen van wie met hem meewerkte. Maar daar heb ik nooit iemand over horen klagen. Toch niet iemand van enige waarde. Men zegt: het was chaotisch om met Bob Davidse te werken. Daar is iets van, maar het was heerlijke chaos die nooit tot slechte resultaten leidde. Bob borrelde gewoon over van ideeën. Ja, soms tot een half uur voor we live op antenne gingen. Maar je kunt er van op aan dat het telkens om een verbetering ging. Hij had het ook niet makkelijk. De belachelijk kleine budgetten waar hij mee moest werken, zouden een kleiner talent al lang ontkracht hebben. Maar Bob ging door, gedreven en geïnspireerd. Ik ben blij dat ik al die tijd naast hem heb mogen lopen. Voor alle duidelijkheid: we waren het niet altijd eens. En hij heeft mij dikwijls mijn gelijk gegund, ook al was hij mijn baas. Hij bleef in de eerste plaats mens.

Een zaal met honderden mensen. Bob Davidse komt op het toneel en laat zijn diepe klokkentorenstem weerklinken. Iedereen gepakt door het charisma van de kloeke held op het podium. Hij zingt en iedereen zingt mee. Dat is de Nonkel Bob die de meesten in gedachte hebben. Een uit stevige eik gehouwen, conservatieve man. Maar dan doe je hem geen recht aan. Bob was veel vooruitstrevender dan men op het eerste zicht zou denken.

Op de televisie maakte hij niet alleen programma's voor kinderen, maar ook mét kinderen. Dat lag in die tijd niet voor de hand, geloof me. En altijd met een wezenlijk respect voor de jeugd. Niet betuttelend, maar luisterend en meedenkend. Er was een reden waarom zijn programma's het ook zo goed deden in Nederland.

Dag Bob. Ik zal je missen. Maar dat je met je warme hart, je eerlijkheid en je vriendschap door een stuk van mijn leven getrokken bent, dat gaat nooit meer weg. Daar ben ik dankbaar voor.


DS, 18-02-2010 (Jacky (Zaki) Dewaele)

[sandra.dries]

inderdaad eind jaren '60 de jaren '70
geen enkel kind op woensdagnamiddag dacht eraan om het programma te missen; speelden we buiten ons ma moest ons roepen dat "het tijd" was. Bij een vriendje of thuis het was evident dat ons tiptopuurtje een onderdeel was van de vrije woensdagnamiddag.
We leerden onze eerste muzieknoten spelen op gitaar, blokfluit met "Nonkel Bob"...