Jan.Sauvillers
16th February 2010, 09:56
Het Laatste Nieuws brengt vandaag een pakkende getuigenis met de ouders van één van de verongelukte machinisten bij de treinramp in Halle die minstens 18 doden eiste. "Johan leefde voor zijn job als machinist. Apetrots waren we op hem. Onze enige troost is nu dat het ongeval niet zijn schuld was. Een schrale troost, want wij zijn elk doel in ons leven kwijt", treuren de ouders van machinist Johan De Keyser (36) uit Rillaar, die pas gisteravond laat op de hoogte werden gebracht van het tragische nieuws.
Met de dood van Johan verliezen Robert De Keyser en zijn echtgenote Marceline uit Rillaar (Aarschot) hun enige kind. "We kregen pas 's avonds de bevestiging, maar eigenlijk wisten we het al van 's ochtends", zeggen ze in Het Laatste Nieuws. "Toen we rond 10 uur op het radionieuws hoorden dat de trein die van Quiévrain kwam, betrokken was geraakt bij een ramp, sloeg de schrik ons om het hart. Johan belde wel tien keer per dag naar huis. Hij woonde nog bij ons. Dus toen we hem niet konden bereiken op zijn gsm, wisten we het eigenlijk al wel."
Jongensdroom
Johan De Keyser was al acht jaar machinist bij de spoorwegen. "Een jongensdroom die uitkwam. Hij deed het met hart en ziel. Onze Johan deed élk examen mee. Hij mocht met goederentreinen rijden, met passagiers - treinen. Met dieseltreinen, met elektrische. Een crack, onze zoon."
Sprak van kinderen
"Nu hebben wij geen leven meer", zegt vader Robert, terwijl zijn vrouw Marceline instort. "Wat rest ons nog? Onze enige zoon is er niet meer. Hij had sinds een tweetal jaren verkering met een meisje uit Hasselt. Johan woonde nog thuis, maar sprak toch af en toe van samen te gaan wonen met haar. Van aan kinderen te beginnen... Maar dat is hun afgepakt. Wij zullen nooit grootouders worden. We klampen ons een beetje vast aan het feit dat het niet Johans schuld was, het ongeval. Dat is onze enige troost. Een schrale troost, maar toch."
Gewaarschuwd
"Het strafste van alles is dat ik hem vanochtend nog gewaarschuwd heb", zegt vader Robert. "Niet voor een treinongeval, dát niet. Nooit had ik aan zoiets durven denken. Maar wel voor de gladde wegen. Het had zo erg gesneeuwd. Ik zei nog tegen hem: 'Ziet dat ge vanmiddag veilig thuiskomt.' 'Tuurlijk', had hij geantwoord. En weg was hij. Voor de laatste keer."
Bron: het laatste nieuws 16februari2010
Mening: op zo'n manier je kind verliezen moet echt de hel zijn... Gisteren toen het ongeval constant op tv was werd er constant herhaald: 'misschien heeft de machinist een technische fout gepleegd.'... Als je dat hoort terwijl je zelfs nog niet eens weet of je kind nog leeft breekt je hart toch in twee? En ook al zou het over een menselijke fout gegaan hebben: zoiets hebben we meestal niet in handen...
Wat ik ook erg vind is dat er een man heeft geprobeerd naar de centrale te bellen maar dan de verkeerde centrale opbelde... CONSTANT zegt men dit in het nieuws. Dit moet toch een enorm schuldgevoel opwekken bij die man? Hij doet zijn best om het ongeluk te vermijden en maakt een foutje... Oke het is een fout dat mensenlevens heeft gekost maar hij heeft wel actie proberen te ondernemen. Ik heb echt medelijden met die man: hij probeert iets goeds te doen, het mislukt en nu zit hij waarschijnlijk met een schuldgevoel...
Met de dood van Johan verliezen Robert De Keyser en zijn echtgenote Marceline uit Rillaar (Aarschot) hun enige kind. "We kregen pas 's avonds de bevestiging, maar eigenlijk wisten we het al van 's ochtends", zeggen ze in Het Laatste Nieuws. "Toen we rond 10 uur op het radionieuws hoorden dat de trein die van Quiévrain kwam, betrokken was geraakt bij een ramp, sloeg de schrik ons om het hart. Johan belde wel tien keer per dag naar huis. Hij woonde nog bij ons. Dus toen we hem niet konden bereiken op zijn gsm, wisten we het eigenlijk al wel."
Jongensdroom
Johan De Keyser was al acht jaar machinist bij de spoorwegen. "Een jongensdroom die uitkwam. Hij deed het met hart en ziel. Onze Johan deed élk examen mee. Hij mocht met goederentreinen rijden, met passagiers - treinen. Met dieseltreinen, met elektrische. Een crack, onze zoon."
Sprak van kinderen
"Nu hebben wij geen leven meer", zegt vader Robert, terwijl zijn vrouw Marceline instort. "Wat rest ons nog? Onze enige zoon is er niet meer. Hij had sinds een tweetal jaren verkering met een meisje uit Hasselt. Johan woonde nog thuis, maar sprak toch af en toe van samen te gaan wonen met haar. Van aan kinderen te beginnen... Maar dat is hun afgepakt. Wij zullen nooit grootouders worden. We klampen ons een beetje vast aan het feit dat het niet Johans schuld was, het ongeval. Dat is onze enige troost. Een schrale troost, maar toch."
Gewaarschuwd
"Het strafste van alles is dat ik hem vanochtend nog gewaarschuwd heb", zegt vader Robert. "Niet voor een treinongeval, dát niet. Nooit had ik aan zoiets durven denken. Maar wel voor de gladde wegen. Het had zo erg gesneeuwd. Ik zei nog tegen hem: 'Ziet dat ge vanmiddag veilig thuiskomt.' 'Tuurlijk', had hij geantwoord. En weg was hij. Voor de laatste keer."
Bron: het laatste nieuws 16februari2010
Mening: op zo'n manier je kind verliezen moet echt de hel zijn... Gisteren toen het ongeval constant op tv was werd er constant herhaald: 'misschien heeft de machinist een technische fout gepleegd.'... Als je dat hoort terwijl je zelfs nog niet eens weet of je kind nog leeft breekt je hart toch in twee? En ook al zou het over een menselijke fout gegaan hebben: zoiets hebben we meestal niet in handen...
Wat ik ook erg vind is dat er een man heeft geprobeerd naar de centrale te bellen maar dan de verkeerde centrale opbelde... CONSTANT zegt men dit in het nieuws. Dit moet toch een enorm schuldgevoel opwekken bij die man? Hij doet zijn best om het ongeluk te vermijden en maakt een foutje... Oke het is een fout dat mensenlevens heeft gekost maar hij heeft wel actie proberen te ondernemen. Ik heb echt medelijden met die man: hij probeert iets goeds te doen, het mislukt en nu zit hij waarschijnlijk met een schuldgevoel...