Barst
16th October 2005, 03:39
Portefeuille verdwenen, vinder eist 200 euro - Agenten dachten dat dader slachtoffer was
Uit een rapport van het Comité P bleek dat er steeds meer klachten zijn over de behandeling door de politie (DS 13 oktober). Onze redacteur maakte de sprong van theorie naar praktijk. Van onze verslaggever in nesten.
VRIJDAGOCHTEND
Een in slecht Nederlands opgesteld briefje onder mijn voordeur maakt duidelijk waar de portefeuille is die ik al een halve ochtend tevergeefs zoek. Ik 'verloor' hem op een marktplein om de hoek. De anonieme vinder meldt dat hij de portefeuille heeft teruggevonden, maar hij vindt wel dat hij recht heeft op een vergoeding van 200 euro. Als bewijs van zijn vondst zit bij het briefje mijn lidkaart van een fietsclub. De brief eindigt met het gsm-nummer waarop ik de vinder kan contacteren.
VRIJDAGVOORMIDDAG
Dit ruikt naar afpersing en ik beslis naar het politiekantoor te stappen om een klacht in te dienen. En vooral om hulp te zoeken om de briefschrijver te vinden. De wachttijd in het kantoor is kort, een inspecteur zal zich over de zaak ontfermen. Van het onthaal heeft hij mijn brief al gekregen. Hij heeft al geprobeerd de dader te bellen, maar de gsm wordt niet opgenomen.
Het computersysteem en de inspecteur zijn een slecht huwelijk, het duurt eindeloos lang vooraleer is ingebracht welke spullen ik precies kwijt ben. En het is nog maar het eerste deel van de afhandeling. Pas in een tweede fase zullen het verhaal van de brief en de vraag van het losgeld in een proces-verbaal worden opgenomen.
Als de uiterst opgewekte inspecteur merkt dat in de brief een lidkaart zit van een wielerclub, krijg ik een uitvoerig verslag van zijn fietsavonturen in het Zwarte Woud, ik beklim mee bergen in het noorden van Spanje, verneem alles over de slijtage van fietsmateriaal en weet ook dat diarree daags voor een topprestatie moordend is. Ik blijf vriendelijk, ook al stel ik een halfuur later vast dat het gebrek aan concentratie als resultaat heeft dat mijn naam twee keer fout is geschreven in het verslag.
Wanneer de inspecteur verneemt dat ik ook mijn perskaart verloren heb en daaruit de juiste conclusie trekt dat ik journalist ben, krijg ik zijn visie over het verglijden van die media. ,,Er moet altijd een schuldige zijn, overal zitten ze met hun camera's op.''
Ondertussen brengt de collega van het onthaal een paspoort en een SIS-kaart van een Marokkaanse vrouw wier handtas is gestolen. ,,Diefstal van een handtas van een Marokkaanse? Piece of cake'' , roept de agent die met mij bezig is.
Op het einde van het verhoor vraag ik wat er nu precies gaat gebeuren. De agent zegt dat hij nog eens contact zal proberen op te nemen met de dader en dat ze, als ze hem vatten, zijn leraar zullen aanspreken voor dat slecht Nederlands. Ik kan niet echt lachen met zoveel humor en suggereer dat de dader kan getraceerd worden via het gsm-nummer. Dat moet hij toch eerst natrekken in de radiocentrale op het hoofdkantoor. ,,En als jij nu eens contact opnam met de dader, en ergens met hem afspreekt, dan kunnen wij hem klissen'', zegt de inspecteur.
Ik heb niet het gevoel als slachtoffer te zijn ontvangen, laat staan dat ik er vertrouwen in heb dat dit goed zal aflopen. Ik krijg nadien bij de gespecialiseerde recherche hetzelfde voorstel te horen. Ik moet zelf contact nemen met de dader en agenten in burger zullen hem dan inrekenen. Ik probeer duidelijk te maken dat ik daar weinig zin in heb, want dat de dader na een bolwassing wellicht dezelfde dag wordt vrijgelaten en dan misschien wel wraak wil nemen op mij.
VRIJDAGNAMIDDAG
Een jongen van dertien belt thuis aan. Hij zegt dat een vriend mijn portefeuille heeft gevonden en hem na het achtste lesuur wil komen brengen. En of ik dan de gevraagde vergoeding wil betalen? Ik verwittig de recherche, die zegt enkele observators te zullen sturen. Op het afgesproken uur daagt er geen scholier op. De actie wordt afgeblazen.
WOENSDAGAVOND
Ik heb me al min of meer verzoend met het definitief verlies van de papieren, wanneer mijn vrouw telefoneert dat er een andere jongeman voor de deur staat, met de vraag of ik wil betalen voor de verloren portefeuille. Ik ben het gedoe beu en zeg dat ze hem aan de praat moet houden met de mededeling dat ik onderweg ben met het geld. Een buurman levert assistentie bij het 'opvangen' van de jongeman.
Ondertussen bel ik het gsm-nummer dat ik vorige week van de recherche heb gekregen. Ik vertel de agent dat er een vermoedelijke mededader bij mij thuis zit. Hij antwoordt dat hij vakantie heeft en dat ik best naar de alarmcentrale 101 bel. Een nummer van een collega, die snel en anoniem zou kunnen optreden, krijg ik niet. Het duurt een hele tijd vooraleer ik bij de 101 gehoor krijg, een stem op het bandje vraagt wel heel de tijd om niet in te haken. Wanneer ik nog eens mijn hele verhaal vertel aan de 101-centrale, wordt beslist een patrouille te sturen. Ik krijg de goede raad niet binnen te gaan in mijn woning zonder de agenten.
De opvallende combi met blauwe streep verschijnt even later in mijn straat. De dader heeft ongetwijfeld vriendjes die dat opgemerkt hebben en die hem verwittigden. Bovendien weten de twee agenten niet waarover de zaak gaat. De centrale heeft hen uitgestuurd met de vage melding ,,aftroggelarij''. Ik moet, ondertussen toch wat geïrriteerd, hen nogmaals het verhaal doen.
Binnen zit een jongen die zegt dat hij zelf het slachtoffer is van afpersing. Ze hebben hem die ochtend de dwingende opdracht gegeven om bij mij langs te komen. Hij zegt de ,,opdrachtgevers'' niet te kennen en wil eigenlijk niks met de zaak te maken hebben. Al heeft hij even voordien wel zijn mond voorbijgepraat door tegen mijn vrouw te zeggen dat een kleiner bedrag ook wel goed was voor de daders. Hoe kon hij dat weten als hij ze niet kende?
De geüniformeerde politie vindt dit een geval voor de recherche. De jonge tussenpersoon moet naar de plaats van de afspraak gaan, hij zal worden gevolgd door agenten die de opdrachtgevers zullen oppakken. Drie agenten in burger verschijnen en nemen het commando over. Een halfuur later volgt de melding ,,dat het niets is geworden'', want dat de gewaarschuwde vogel inderdaad was gaan vliegen. De agenten van de recherche hadden de jongen uit onze huiskamer daarom ook maar laten gaan.
Nog een halfuur later staat de combi opnieuw voor de deur. De geüniformeerde agent meldt fier dat hij na een beetje rondtoeren in onze buurt de jongen uit onze huiskamer opnieuw heeft kunnen pakken. De jongen wordt naar het politiekantoor gebracht, waar hij bij een ondervraging bekent dat hij een valse naam en een vals adres heeft opgegeven.
Alles lijkt in een stroomversnelling te zitten. Het verhoor maakt duidelijk dat bezitter van portefeuille en loopjongen mekaar wel goed kennen. De jongen uit de huiskamer heeft trouwens al een klein feit op de kerfstok. Een politiepatrouille brengt die avond nog een bezoek aan de woningen van loopjongen en dader. Die laatste is niet thuis, maar zijn familie vindt de portefeuille in zijn slaapkamer. Het geld wordt geteld en wanneer er vijf euro blijkt te ontbreken, stopt de moeder dat bedrag beschaamd in de portemonnee.
WOENSDAG LAAT
,,We hebben zeer goed nieuws voor u'', meldt de agent van de federale politie fier wanneer hij de portefeuille terugbrengt. Ik vraag hoe het zit met die daders. De agenten laten me weten dat hij vermoedelijk een vermaning zal krijgen op het jeugdparket, want het gaat om een vijftienjarige snaak. Ze delen me ook mee dat ik me burgerlijke partij kan stellen (om een schadevergoeding te eisen).
Ik ben nog altijd behoorlijk boos en zeg tegen mezelf dat ik me inderdaad burgerlijke partij zal stellen. Uit principe. Een advocaat ontnuchtert me snel. Dat zal me om te beginnen 625 euro kosten. En dan zijn de kosten van de advocaat nog niet eens in rekening gebracht. ,,Vergeet die burgerlijke partijstelling'', raadt hij me aan.
ZONDAGAVOND
De politie steekt de processen-verbaal en een begeleidende brief van de dienst Slachtofferhulp in de brievenbus. Haarfijn staat er uitgelegd wat ik kan doen en dat ik ook informatie kan proberen in te winnen over het dossier. Ik feliciteer het hoofdcommissariaat voor de nazorg en de aangeboden hulp. Als ik iets wil weten over de sancties voor de daders, dan moet ik nog wel eens langs het parket gaan om me als benadeelde te laten registreren en zelfs die registratie is niet genoeg om het verloop te kunnen volgen. Dat vereist nog eens een brief aan de magistraat die op het parket het dossier beheert.
DINSDAG
De recherche belt nog eens twee dagen later terug, meldt in een gebaar van nazorg nog eens welke stappen ik kan ondernemen, maar zegt toch ook het proces-verbaal nog eens goed te hebben nagevlooid en stelt dat de waarheid iets genuanceerder is dan de agent in uniform me heeft meegedeeld. De agenten in burger lieten de jongen uit mijn huiskamer lopen, omdat ze dachten dat hij het slachtoffer was.
Er is blijkbaar een zwaar communicatieprobleem bij de politiediensten.
Het feitje, dat als ,,afpersing'' in de statistiek zal worden geregistreerd en - eerlijk gezegd - niet meer is dan een faits divers, heeft wel voor een week frustratie en ongenoegen gezorgd.
DS, 15-10-2005 (Guy Fransen)
Uit een rapport van het Comité P bleek dat er steeds meer klachten zijn over de behandeling door de politie (DS 13 oktober). Onze redacteur maakte de sprong van theorie naar praktijk. Van onze verslaggever in nesten.
VRIJDAGOCHTEND
Een in slecht Nederlands opgesteld briefje onder mijn voordeur maakt duidelijk waar de portefeuille is die ik al een halve ochtend tevergeefs zoek. Ik 'verloor' hem op een marktplein om de hoek. De anonieme vinder meldt dat hij de portefeuille heeft teruggevonden, maar hij vindt wel dat hij recht heeft op een vergoeding van 200 euro. Als bewijs van zijn vondst zit bij het briefje mijn lidkaart van een fietsclub. De brief eindigt met het gsm-nummer waarop ik de vinder kan contacteren.
VRIJDAGVOORMIDDAG
Dit ruikt naar afpersing en ik beslis naar het politiekantoor te stappen om een klacht in te dienen. En vooral om hulp te zoeken om de briefschrijver te vinden. De wachttijd in het kantoor is kort, een inspecteur zal zich over de zaak ontfermen. Van het onthaal heeft hij mijn brief al gekregen. Hij heeft al geprobeerd de dader te bellen, maar de gsm wordt niet opgenomen.
Het computersysteem en de inspecteur zijn een slecht huwelijk, het duurt eindeloos lang vooraleer is ingebracht welke spullen ik precies kwijt ben. En het is nog maar het eerste deel van de afhandeling. Pas in een tweede fase zullen het verhaal van de brief en de vraag van het losgeld in een proces-verbaal worden opgenomen.
Als de uiterst opgewekte inspecteur merkt dat in de brief een lidkaart zit van een wielerclub, krijg ik een uitvoerig verslag van zijn fietsavonturen in het Zwarte Woud, ik beklim mee bergen in het noorden van Spanje, verneem alles over de slijtage van fietsmateriaal en weet ook dat diarree daags voor een topprestatie moordend is. Ik blijf vriendelijk, ook al stel ik een halfuur later vast dat het gebrek aan concentratie als resultaat heeft dat mijn naam twee keer fout is geschreven in het verslag.
Wanneer de inspecteur verneemt dat ik ook mijn perskaart verloren heb en daaruit de juiste conclusie trekt dat ik journalist ben, krijg ik zijn visie over het verglijden van die media. ,,Er moet altijd een schuldige zijn, overal zitten ze met hun camera's op.''
Ondertussen brengt de collega van het onthaal een paspoort en een SIS-kaart van een Marokkaanse vrouw wier handtas is gestolen. ,,Diefstal van een handtas van een Marokkaanse? Piece of cake'' , roept de agent die met mij bezig is.
Op het einde van het verhoor vraag ik wat er nu precies gaat gebeuren. De agent zegt dat hij nog eens contact zal proberen op te nemen met de dader en dat ze, als ze hem vatten, zijn leraar zullen aanspreken voor dat slecht Nederlands. Ik kan niet echt lachen met zoveel humor en suggereer dat de dader kan getraceerd worden via het gsm-nummer. Dat moet hij toch eerst natrekken in de radiocentrale op het hoofdkantoor. ,,En als jij nu eens contact opnam met de dader, en ergens met hem afspreekt, dan kunnen wij hem klissen'', zegt de inspecteur.
Ik heb niet het gevoel als slachtoffer te zijn ontvangen, laat staan dat ik er vertrouwen in heb dat dit goed zal aflopen. Ik krijg nadien bij de gespecialiseerde recherche hetzelfde voorstel te horen. Ik moet zelf contact nemen met de dader en agenten in burger zullen hem dan inrekenen. Ik probeer duidelijk te maken dat ik daar weinig zin in heb, want dat de dader na een bolwassing wellicht dezelfde dag wordt vrijgelaten en dan misschien wel wraak wil nemen op mij.
VRIJDAGNAMIDDAG
Een jongen van dertien belt thuis aan. Hij zegt dat een vriend mijn portefeuille heeft gevonden en hem na het achtste lesuur wil komen brengen. En of ik dan de gevraagde vergoeding wil betalen? Ik verwittig de recherche, die zegt enkele observators te zullen sturen. Op het afgesproken uur daagt er geen scholier op. De actie wordt afgeblazen.
WOENSDAGAVOND
Ik heb me al min of meer verzoend met het definitief verlies van de papieren, wanneer mijn vrouw telefoneert dat er een andere jongeman voor de deur staat, met de vraag of ik wil betalen voor de verloren portefeuille. Ik ben het gedoe beu en zeg dat ze hem aan de praat moet houden met de mededeling dat ik onderweg ben met het geld. Een buurman levert assistentie bij het 'opvangen' van de jongeman.
Ondertussen bel ik het gsm-nummer dat ik vorige week van de recherche heb gekregen. Ik vertel de agent dat er een vermoedelijke mededader bij mij thuis zit. Hij antwoordt dat hij vakantie heeft en dat ik best naar de alarmcentrale 101 bel. Een nummer van een collega, die snel en anoniem zou kunnen optreden, krijg ik niet. Het duurt een hele tijd vooraleer ik bij de 101 gehoor krijg, een stem op het bandje vraagt wel heel de tijd om niet in te haken. Wanneer ik nog eens mijn hele verhaal vertel aan de 101-centrale, wordt beslist een patrouille te sturen. Ik krijg de goede raad niet binnen te gaan in mijn woning zonder de agenten.
De opvallende combi met blauwe streep verschijnt even later in mijn straat. De dader heeft ongetwijfeld vriendjes die dat opgemerkt hebben en die hem verwittigden. Bovendien weten de twee agenten niet waarover de zaak gaat. De centrale heeft hen uitgestuurd met de vage melding ,,aftroggelarij''. Ik moet, ondertussen toch wat geïrriteerd, hen nogmaals het verhaal doen.
Binnen zit een jongen die zegt dat hij zelf het slachtoffer is van afpersing. Ze hebben hem die ochtend de dwingende opdracht gegeven om bij mij langs te komen. Hij zegt de ,,opdrachtgevers'' niet te kennen en wil eigenlijk niks met de zaak te maken hebben. Al heeft hij even voordien wel zijn mond voorbijgepraat door tegen mijn vrouw te zeggen dat een kleiner bedrag ook wel goed was voor de daders. Hoe kon hij dat weten als hij ze niet kende?
De geüniformeerde politie vindt dit een geval voor de recherche. De jonge tussenpersoon moet naar de plaats van de afspraak gaan, hij zal worden gevolgd door agenten die de opdrachtgevers zullen oppakken. Drie agenten in burger verschijnen en nemen het commando over. Een halfuur later volgt de melding ,,dat het niets is geworden'', want dat de gewaarschuwde vogel inderdaad was gaan vliegen. De agenten van de recherche hadden de jongen uit onze huiskamer daarom ook maar laten gaan.
Nog een halfuur later staat de combi opnieuw voor de deur. De geüniformeerde agent meldt fier dat hij na een beetje rondtoeren in onze buurt de jongen uit onze huiskamer opnieuw heeft kunnen pakken. De jongen wordt naar het politiekantoor gebracht, waar hij bij een ondervraging bekent dat hij een valse naam en een vals adres heeft opgegeven.
Alles lijkt in een stroomversnelling te zitten. Het verhoor maakt duidelijk dat bezitter van portefeuille en loopjongen mekaar wel goed kennen. De jongen uit de huiskamer heeft trouwens al een klein feit op de kerfstok. Een politiepatrouille brengt die avond nog een bezoek aan de woningen van loopjongen en dader. Die laatste is niet thuis, maar zijn familie vindt de portefeuille in zijn slaapkamer. Het geld wordt geteld en wanneer er vijf euro blijkt te ontbreken, stopt de moeder dat bedrag beschaamd in de portemonnee.
WOENSDAG LAAT
,,We hebben zeer goed nieuws voor u'', meldt de agent van de federale politie fier wanneer hij de portefeuille terugbrengt. Ik vraag hoe het zit met die daders. De agenten laten me weten dat hij vermoedelijk een vermaning zal krijgen op het jeugdparket, want het gaat om een vijftienjarige snaak. Ze delen me ook mee dat ik me burgerlijke partij kan stellen (om een schadevergoeding te eisen).
Ik ben nog altijd behoorlijk boos en zeg tegen mezelf dat ik me inderdaad burgerlijke partij zal stellen. Uit principe. Een advocaat ontnuchtert me snel. Dat zal me om te beginnen 625 euro kosten. En dan zijn de kosten van de advocaat nog niet eens in rekening gebracht. ,,Vergeet die burgerlijke partijstelling'', raadt hij me aan.
ZONDAGAVOND
De politie steekt de processen-verbaal en een begeleidende brief van de dienst Slachtofferhulp in de brievenbus. Haarfijn staat er uitgelegd wat ik kan doen en dat ik ook informatie kan proberen in te winnen over het dossier. Ik feliciteer het hoofdcommissariaat voor de nazorg en de aangeboden hulp. Als ik iets wil weten over de sancties voor de daders, dan moet ik nog wel eens langs het parket gaan om me als benadeelde te laten registreren en zelfs die registratie is niet genoeg om het verloop te kunnen volgen. Dat vereist nog eens een brief aan de magistraat die op het parket het dossier beheert.
DINSDAG
De recherche belt nog eens twee dagen later terug, meldt in een gebaar van nazorg nog eens welke stappen ik kan ondernemen, maar zegt toch ook het proces-verbaal nog eens goed te hebben nagevlooid en stelt dat de waarheid iets genuanceerder is dan de agent in uniform me heeft meegedeeld. De agenten in burger lieten de jongen uit mijn huiskamer lopen, omdat ze dachten dat hij het slachtoffer was.
Er is blijkbaar een zwaar communicatieprobleem bij de politiediensten.
Het feitje, dat als ,,afpersing'' in de statistiek zal worden geregistreerd en - eerlijk gezegd - niet meer is dan een faits divers, heeft wel voor een week frustratie en ongenoegen gezorgd.
DS, 15-10-2005 (Guy Fransen)