Anne Van den Bosch
3rd November 2009, 12:16
Elena communiceert twee jaar na haar dood nog altijd met briefjes
02/11
Elena Desserich, een zesjarig meisje uit Cincinnati, blijft haar ouders overstelpen met briefjes, ook al is ze al twee jaar dood.
Elena overleed in 2007 aan een hersentumor. Toen ze op het eind niet meer kon spreken, schreef ze voor haar ouders en haar zusje Grace tientallen briefjes die ze overal in huis verstopte.
Tussen de fotoboeken
“Twee dagen na haar begrafenis vond ik een eerste briefje”, vertelt haar vader Keith.
“Het zat tussen twee boeken. Een kaartje met daarop: mama en papa, ik hou van jullie. Nadien vonden we steeds meer briefjes, kaartjes en tekeningen. Ze had ze overal verstopt. In een rugzak, tussen fotoboeken, in de kleerkast... Zelfs in de zakken waarin we onze kerstversiering bewaren."
"Ze voelde haar einde naderen"
Elena's ouders kregen vlak voor haar zesde verjaardag te horen kregen dat ze nog maar enkele maanden te leven had. Elena mocht alleen weten dat ze ziek was en niet meer naar school hoefde. "Maar elk gevonden briefje spreekt tegen dat Elena niet wist dat ze ging sterven. Blijkbaar voelde ze haar einde naderen,” aldus vader Keith.
De ouders van Elena hebben een boek geschreven over hun dochter. De organisatie die ze oprichtten om het onderzoek naar hersenkanker te steunen, 'The Cure Starts Now', ziet het geld binnenstromen.
http://www.gva.be/nieuws/in-de-rand/aid875917/elena-communiceert-twee-jaar-na-haar-dood-nog-altijd-met-briefjes.aspx
Misschien hoort dit hier niet onmiddellijk thuis, maar ik vind het toch aangrijpend. Het is zoals in de film "PS I love you".
Toch merkwaardig dat zo'n jong kind zich er al mee bezig heeft gehouden, dat ze er aan gedacht heeft om zoiets te doen.
Het is verschrikkelijk om je kind te verliezen, maar ik denk dat de ouders op deze manier toch steun krijgen van hun eigen dochtertje, ook al is ze er niet meer. De briefjes die je overal terug vindt, zorgen ervoor dat het kind nog steeds bij hen is. Het maakt hen ook duidelijk dat het kind echt van hen heeft gehouden, en dat ze haar ouders dankbaar is geweest voor het leven.
Ik denk dat ik zou blijven hopen om elke week opnieuw nog een briefje te vinden, dat moet toch een moment zijn waar die ouders naar uitkijken?
02/11
Elena Desserich, een zesjarig meisje uit Cincinnati, blijft haar ouders overstelpen met briefjes, ook al is ze al twee jaar dood.
Elena overleed in 2007 aan een hersentumor. Toen ze op het eind niet meer kon spreken, schreef ze voor haar ouders en haar zusje Grace tientallen briefjes die ze overal in huis verstopte.
Tussen de fotoboeken
“Twee dagen na haar begrafenis vond ik een eerste briefje”, vertelt haar vader Keith.
“Het zat tussen twee boeken. Een kaartje met daarop: mama en papa, ik hou van jullie. Nadien vonden we steeds meer briefjes, kaartjes en tekeningen. Ze had ze overal verstopt. In een rugzak, tussen fotoboeken, in de kleerkast... Zelfs in de zakken waarin we onze kerstversiering bewaren."
"Ze voelde haar einde naderen"
Elena's ouders kregen vlak voor haar zesde verjaardag te horen kregen dat ze nog maar enkele maanden te leven had. Elena mocht alleen weten dat ze ziek was en niet meer naar school hoefde. "Maar elk gevonden briefje spreekt tegen dat Elena niet wist dat ze ging sterven. Blijkbaar voelde ze haar einde naderen,” aldus vader Keith.
De ouders van Elena hebben een boek geschreven over hun dochter. De organisatie die ze oprichtten om het onderzoek naar hersenkanker te steunen, 'The Cure Starts Now', ziet het geld binnenstromen.
http://www.gva.be/nieuws/in-de-rand/aid875917/elena-communiceert-twee-jaar-na-haar-dood-nog-altijd-met-briefjes.aspx
Misschien hoort dit hier niet onmiddellijk thuis, maar ik vind het toch aangrijpend. Het is zoals in de film "PS I love you".
Toch merkwaardig dat zo'n jong kind zich er al mee bezig heeft gehouden, dat ze er aan gedacht heeft om zoiets te doen.
Het is verschrikkelijk om je kind te verliezen, maar ik denk dat de ouders op deze manier toch steun krijgen van hun eigen dochtertje, ook al is ze er niet meer. De briefjes die je overal terug vindt, zorgen ervoor dat het kind nog steeds bij hen is. Het maakt hen ook duidelijk dat het kind echt van hen heeft gehouden, en dat ze haar ouders dankbaar is geweest voor het leven.
Ik denk dat ik zou blijven hopen om elke week opnieuw nog een briefje te vinden, dat moet toch een moment zijn waar die ouders naar uitkijken?