Barst
23rd October 2009, 15:39
BIG CITY
Ik zat gisteravond in een restaurant tussen een bejaarde kunstenares en een jonge tentoonstellingsmaakster, allebei uit Rio de Janeiro. De eerste vertelde me dat ze in de gevaarlijkste stad ter wereld woonde, volgens de ander was het er veiliger dan in Brussel. Hoe je een stad ervaart, is zuiver subjectief.
'In Brussel voelt niemand zich nog veilig.' Onder die kop publiceerde de Duitse kwaliteitskrant Die Welt deze week een opruiend artikel over Brussel als het 'El Dorado voor criminelen'. EU-ambtenaren en parlementsleden zouden worden beroofd en in elkaar geslagen. 'Maar de Belgische politie kijkt gewoon toe hoe de hoofdstad van Europa in criminaliteit verzinkt.' Aanleiding is een overval op een Duits Europarlementslid in de Europese wijk. Welkom in de hoofdstad van Europa! Iedere Brusselaar weet dat het in de stad nergens zonder meer veilig is. Dat je altijd moet opletten. Ook de 62.000 personen die in Brussel rondlopen met een geprivilegieerd statuut en recht hebben op diplomatieke bescherming moeten leren streetwise te zijn.
De niets-aan-de-handreactie van Jacques Raes van het crisiscentrum van Binnenlandse Zaken: 'De criminaliteitscijfers in de Europese wijk zijn niet te vergelijken met die voor de rest van Brussel. Een voorbeeld: in september waren er drie diefstallen met geweld, tegen 19 in het centrum van Brussel.' Is de Europese wijk veilig omdat de rest van Brussel nog crimineler is?
In de media worden BV's die in Brussel wonen steeds opnieuw gevraagd waarom Brussel zo'n geweldige stad is. Alsof de wereld daarvan nog steeds overtuigd moet worden. Steevast luiden de antwoorden dat het zo multicultureel is en internationaal. Mijn standaardantwoord: iedereen is er een vreemdeling, dus is Brussel van iedereen. Maar het paradijs is anders.
Voor mensen die in Brussel wonen is het een taboe om over onveiligheid te praten. Met de mantel der liefde wordt alles afgedekt. Mensen die de stad onveilig vinden worden voor brave bange burgers uitgemaakt. Went onveiligheid, ontwikkel je vanzelf een tweede huid?
Ik heb vrienden die uit buurten wegtrekken omdat ze zich er niet beschermd voelen. Aanvankelijk gefascineerd door multiculturaliteit en lage huurprijzen beginnen ze zich vragen te stellen als ze om tien uur niet meer alleen buiten durven te komen en ook vrienden hen liever niet meer komen opzoeken. Het is vermoeiend altijd te moeten nadenken waar je je auto parkeert en aan welke kant van de straat je moet lopen.
Een vriendin verliet de Aldolphe Maxlaan in het centrum van Brussel omdat haar man al een paar keer was overvallen en ze zich niet voor kon stellen daar een kind groot te brengen. Omdat taxichauffeurs in Brussel je weigeren voor korte afstanden mee te nemen, moet je je 's nachts soms onbeschermd op straat wagen. De grote bioscopen kun je beter mijden omdat ze door groepjes jongeren onveilig worden gemaakt. Is die onveiligheid soms provinciaalse inbeelding? Laatst moest ik 's avonds in de buurt van het Zuidstation met mijn laptop een café invluchten omdat ik door een groepje achterna werd gezeten. Ook daarbinnen werd ik vreemd aangekeken. Vroeger zou ik dat spannend hebben gevonden, het big city-gevoel, maar mijn verwachtingspatroon is veranderd. In een stad wil ik me vrij kunnen bewegen.
Culturele meerwaardezoekers hebben de neiging te esthetiseren. Armoede, agressie, smerigheid en verval zien ze - van op afstand - als iets moois, in ieder geval interessants. Straks doen ze hun deur achter zich dicht en is de poetsvrouw klaar. Van Brussel houden is een pervers soort liefde. Het is liefde voor de lelijkheid, de armoede, het onvolkomene. Zoals de twee copulerende zwervers op de trappen van de beurs. De schoonheid van het verval.
Je hebt in ieder geval niet het gevoel dat Brussel iets verbergt. Je zou de stad in die zin eerlijk kunnen noemen. Daarom is het goed dat het de hoofdstad van Europa is. Er bestaan geen oogkleppen die groot genoeg zijn om weg te kijken van armoede en sociale wantoestanden. Ook al wordt er sinds kort in Brusselse metrostations omgeroepen om bedelaars niets te geven, hun aanwezigheid in de stad zal er niet door verdwijnen.
Rio de Janeiro heeft boven Brussel het voordeel van de Olympische Spelen. De tropische stad wordt de komende jaren volledig schoongepoetst. Volgens de jonge Braziliaanse curator van gisteravond zal Rio daarmee al haar charme verliezen. De bejaarde kunstenares verheugt zich erop dat ze eindelijk alleen een avondwandelingetje kan gaan maken.
Oscar van den Boogaard is schrijver
DS, 23-10-2009
Ik zat gisteravond in een restaurant tussen een bejaarde kunstenares en een jonge tentoonstellingsmaakster, allebei uit Rio de Janeiro. De eerste vertelde me dat ze in de gevaarlijkste stad ter wereld woonde, volgens de ander was het er veiliger dan in Brussel. Hoe je een stad ervaart, is zuiver subjectief.
'In Brussel voelt niemand zich nog veilig.' Onder die kop publiceerde de Duitse kwaliteitskrant Die Welt deze week een opruiend artikel over Brussel als het 'El Dorado voor criminelen'. EU-ambtenaren en parlementsleden zouden worden beroofd en in elkaar geslagen. 'Maar de Belgische politie kijkt gewoon toe hoe de hoofdstad van Europa in criminaliteit verzinkt.' Aanleiding is een overval op een Duits Europarlementslid in de Europese wijk. Welkom in de hoofdstad van Europa! Iedere Brusselaar weet dat het in de stad nergens zonder meer veilig is. Dat je altijd moet opletten. Ook de 62.000 personen die in Brussel rondlopen met een geprivilegieerd statuut en recht hebben op diplomatieke bescherming moeten leren streetwise te zijn.
De niets-aan-de-handreactie van Jacques Raes van het crisiscentrum van Binnenlandse Zaken: 'De criminaliteitscijfers in de Europese wijk zijn niet te vergelijken met die voor de rest van Brussel. Een voorbeeld: in september waren er drie diefstallen met geweld, tegen 19 in het centrum van Brussel.' Is de Europese wijk veilig omdat de rest van Brussel nog crimineler is?
In de media worden BV's die in Brussel wonen steeds opnieuw gevraagd waarom Brussel zo'n geweldige stad is. Alsof de wereld daarvan nog steeds overtuigd moet worden. Steevast luiden de antwoorden dat het zo multicultureel is en internationaal. Mijn standaardantwoord: iedereen is er een vreemdeling, dus is Brussel van iedereen. Maar het paradijs is anders.
Voor mensen die in Brussel wonen is het een taboe om over onveiligheid te praten. Met de mantel der liefde wordt alles afgedekt. Mensen die de stad onveilig vinden worden voor brave bange burgers uitgemaakt. Went onveiligheid, ontwikkel je vanzelf een tweede huid?
Ik heb vrienden die uit buurten wegtrekken omdat ze zich er niet beschermd voelen. Aanvankelijk gefascineerd door multiculturaliteit en lage huurprijzen beginnen ze zich vragen te stellen als ze om tien uur niet meer alleen buiten durven te komen en ook vrienden hen liever niet meer komen opzoeken. Het is vermoeiend altijd te moeten nadenken waar je je auto parkeert en aan welke kant van de straat je moet lopen.
Een vriendin verliet de Aldolphe Maxlaan in het centrum van Brussel omdat haar man al een paar keer was overvallen en ze zich niet voor kon stellen daar een kind groot te brengen. Omdat taxichauffeurs in Brussel je weigeren voor korte afstanden mee te nemen, moet je je 's nachts soms onbeschermd op straat wagen. De grote bioscopen kun je beter mijden omdat ze door groepjes jongeren onveilig worden gemaakt. Is die onveiligheid soms provinciaalse inbeelding? Laatst moest ik 's avonds in de buurt van het Zuidstation met mijn laptop een café invluchten omdat ik door een groepje achterna werd gezeten. Ook daarbinnen werd ik vreemd aangekeken. Vroeger zou ik dat spannend hebben gevonden, het big city-gevoel, maar mijn verwachtingspatroon is veranderd. In een stad wil ik me vrij kunnen bewegen.
Culturele meerwaardezoekers hebben de neiging te esthetiseren. Armoede, agressie, smerigheid en verval zien ze - van op afstand - als iets moois, in ieder geval interessants. Straks doen ze hun deur achter zich dicht en is de poetsvrouw klaar. Van Brussel houden is een pervers soort liefde. Het is liefde voor de lelijkheid, de armoede, het onvolkomene. Zoals de twee copulerende zwervers op de trappen van de beurs. De schoonheid van het verval.
Je hebt in ieder geval niet het gevoel dat Brussel iets verbergt. Je zou de stad in die zin eerlijk kunnen noemen. Daarom is het goed dat het de hoofdstad van Europa is. Er bestaan geen oogkleppen die groot genoeg zijn om weg te kijken van armoede en sociale wantoestanden. Ook al wordt er sinds kort in Brusselse metrostations omgeroepen om bedelaars niets te geven, hun aanwezigheid in de stad zal er niet door verdwijnen.
Rio de Janeiro heeft boven Brussel het voordeel van de Olympische Spelen. De tropische stad wordt de komende jaren volledig schoongepoetst. Volgens de jonge Braziliaanse curator van gisteravond zal Rio daarmee al haar charme verliezen. De bejaarde kunstenares verheugt zich erop dat ze eindelijk alleen een avondwandelingetje kan gaan maken.
Oscar van den Boogaard is schrijver
DS, 23-10-2009