Barst
15th September 2009, 02:41
Brusselse daklozen toeristisch succes
BRUSSEL - Brusselse daklozen gidsen toeristen door hún stad. Ze laten zien hoe ze leven. Zelfs buitenlandse stadsgidsen komen naar ons land om te leren van het Brusselse initiatief.
'Je moet eerst en vooral het vertrouwen winnen van de daklozen. Ik heb dat de Nederlandse en Duitse stadsgidsen ook gezegd, maar ze hebben blijkbaar niet goed geluisterd want daar zijn de daklozenwandelingen mislukt', zegt Sonja De Smet tegen de Deense Susannah Sonderlund. Die wil een daklozenwandeling in Kopenhagen opzetten.
Sonja De Smedt gidst al 25jaar in Brussel. 'Toeristen stelden me steeds meer vragen over al die daklozen in de straten: “waar eten ze, waar slapen ze, hoe doen ze dat met persoonlijke hygiëne?, Ik kende de antwoorden niet. Dus ging ik ze zoeken bij de daklozen zelf, eigenlijk al met het idee: zij moeten de gidsen worden van de daklozenwandeling.'
Het werd een initiatief van vallen en weer opstaan.'De daklozen waren achterdochtig, want niemand doet hen nog eerlijke voorstellen. Maar ik bleef teruggaan tot er vertrouwen was en dan koos ik er vier uit voor een intensieve opleiding.'
Dakloze gids Jean-Pierre (56) vertelt: 'Het was basiswerk. Ik moest zelfs opnieuw leren spreken. Daarna moest ik weer leren mensen aan te kijken wanneer ik hen iets vertel. Als dakloze ben je zo diep gekraakt dat je niemand nog in de ogen durft te kijken.'
De wandeling van drie uur in en om de Marollen begint in het Centraal Station waar gids Jean-Pierre eerst kort over zichzelf vertelt. 'Vroeger was ik ambtenaar, maar een depressie pakte me alles af.'
De wandeling leidt onder meer langs de kloosterdouches voor daklozen. 'Een dakloze die zich maanden niet waste, mag je niet ineens onder de douche zetten. Ga ermee naar het Sint-Pietersziekenhuis. Daar weten ze dat ze daklozen in fases moeten wassen', leert Jean-Pierre.
Volgen dan nog: bezoeken aan opvanghuizen en de plek in de metro waar ze gratis eten uitdelen. 'De eerste keer dat ik hier aanschoof, keken de andere daklozen agressief naar mij, alsof ik hen het eten uit de mond stootte. Maar ik had honger, net als zij.'
Men voelt zich een voyeur op deze wandeling. 'Er was in het begin inderdaad kritiek', zegt Sonja De Smedt. 'Mensen zeiden: “Moet je dat nu wel doen: van daklozen een toeristische attractie maken., Maar dat was nooit de bedoeling. Ik wil mensen leren hoe klein de stap is van een regulier leven naar dakloosheid.'
Sonderlund, de gids uit Denemarken, noteert het allemaal. De Smedt drukt haar nog eens op het hart: 'Je moet proberen de vriend te worden van de daklozen. Hen al eens een kus geven.Als ze voelen dat jij hen aanvaardt zoals ze zijn, doen zij dat ook met jou.'
Meer info: 0475-41.07.67
Blog DS, 15-09-2009 (Paul Demeyer)
BRUSSEL - Brusselse daklozen gidsen toeristen door hún stad. Ze laten zien hoe ze leven. Zelfs buitenlandse stadsgidsen komen naar ons land om te leren van het Brusselse initiatief.
'Je moet eerst en vooral het vertrouwen winnen van de daklozen. Ik heb dat de Nederlandse en Duitse stadsgidsen ook gezegd, maar ze hebben blijkbaar niet goed geluisterd want daar zijn de daklozenwandelingen mislukt', zegt Sonja De Smet tegen de Deense Susannah Sonderlund. Die wil een daklozenwandeling in Kopenhagen opzetten.
Sonja De Smedt gidst al 25jaar in Brussel. 'Toeristen stelden me steeds meer vragen over al die daklozen in de straten: “waar eten ze, waar slapen ze, hoe doen ze dat met persoonlijke hygiëne?, Ik kende de antwoorden niet. Dus ging ik ze zoeken bij de daklozen zelf, eigenlijk al met het idee: zij moeten de gidsen worden van de daklozenwandeling.'
Het werd een initiatief van vallen en weer opstaan.'De daklozen waren achterdochtig, want niemand doet hen nog eerlijke voorstellen. Maar ik bleef teruggaan tot er vertrouwen was en dan koos ik er vier uit voor een intensieve opleiding.'
Dakloze gids Jean-Pierre (56) vertelt: 'Het was basiswerk. Ik moest zelfs opnieuw leren spreken. Daarna moest ik weer leren mensen aan te kijken wanneer ik hen iets vertel. Als dakloze ben je zo diep gekraakt dat je niemand nog in de ogen durft te kijken.'
De wandeling van drie uur in en om de Marollen begint in het Centraal Station waar gids Jean-Pierre eerst kort over zichzelf vertelt. 'Vroeger was ik ambtenaar, maar een depressie pakte me alles af.'
De wandeling leidt onder meer langs de kloosterdouches voor daklozen. 'Een dakloze die zich maanden niet waste, mag je niet ineens onder de douche zetten. Ga ermee naar het Sint-Pietersziekenhuis. Daar weten ze dat ze daklozen in fases moeten wassen', leert Jean-Pierre.
Volgen dan nog: bezoeken aan opvanghuizen en de plek in de metro waar ze gratis eten uitdelen. 'De eerste keer dat ik hier aanschoof, keken de andere daklozen agressief naar mij, alsof ik hen het eten uit de mond stootte. Maar ik had honger, net als zij.'
Men voelt zich een voyeur op deze wandeling. 'Er was in het begin inderdaad kritiek', zegt Sonja De Smedt. 'Mensen zeiden: “Moet je dat nu wel doen: van daklozen een toeristische attractie maken., Maar dat was nooit de bedoeling. Ik wil mensen leren hoe klein de stap is van een regulier leven naar dakloosheid.'
Sonderlund, de gids uit Denemarken, noteert het allemaal. De Smedt drukt haar nog eens op het hart: 'Je moet proberen de vriend te worden van de daklozen. Hen al eens een kus geven.Als ze voelen dat jij hen aanvaardt zoals ze zijn, doen zij dat ook met jou.'
Meer info: 0475-41.07.67
Blog DS, 15-09-2009 (Paul Demeyer)