Barst
4th September 2009, 16:42
Atletiek
Vanavond is er atletiek op de VRT. Jauchzet, frohlocket, zou Johann Sebastian Bach zingen. Ook de Vlaamse sportliefhebber mag juichen en jubelen. Toegegeven, de Memorial Van Damme wordt elk jaar uitgezonden. Toch popelt het hart, want de prestaties van de VRT op het WK in Berlijn hadden van dat hart een steen gemaakt. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat onze eigen staatsomroep in het Olympisch Stadion zo goed als afwezig was? Hadden ze afgehaakt omdat Kim en Tia hebben afgehaakt? Of omdat ze aan de Reyerslaan vermoedden dat de Belgische equipe een samenraapsel van has beens en no hopers was? Als dat de reden was, moet de VRT geen enkele sportwedstrijd waaraan Belgen deelnemen verslaan. I stand corrected. Dan moeten ze enkel onze tennismeisjes op de buis brengen.
Wie de wedstrijden uitgebreid wilde volgen, was dus op buitenlandse zenders aangewezen. Op zich geen nadeel. De Michel Wuyts of de Rik de Saedeleer van de atletiekverslaggeving moet nog geboren worden. Er was keuze genoeg: Eurosport, France 2 en 3, de BBC, de Duitse zenders ARD en ZDF, de NOS en La Deux, onze Waalse vrienden. L'embarras du choix? Niet echt. De NOS viel snel af. Net als de VRT beperkten de Nederlanders zich vooral tot samenvattingen. Zeker, die waren uitgebreider dan de Vlaamse, maar de ware sportfan heeft natuurlijk een draadje los als hij uitgestelde uitzendingen boven rechtstreekse verkiest. De NOS valt trouwens niets te verwijten. Voor hen bestaan slechts twee sporttakken: snelschaatsen in de winter en fierljeppen in de zomer.
Algauw bleek dat ook Eurosport waardeloos was. Om de haverklap reclame. Soms midden in een race. Of net voor een sprong. Om de muren van op te lopen. Eurosport? What's in a name? Euroreclame, dat wel. Het enige pluspunt? De zender schonk aandacht aan alle disciplines en aan alle atleten uit alle landen. In een wereld van sportchauvinisme is dat een verademing. Wallonië speelde evenmin nationale troefkaarten uit. Ten eerste omdat Jonathan Borlée, de helft van de Waalse troeven, buiten strijd was, en ten tweede omdat de zender met haar beperkte financiële middelen geen extra camera's of reporters op het Belgische contingent kon plakken.
Die middelen hadden Duitsland, Engeland en Frankrijk in overvloed. Wat hebben ze met dat extra personeel en dat extra filmwerk bereikt? Wie heeft met andere woorden de atletiekliefhebber op het puntje van zijn stoel gekregen? Verrast het u te horen dat de Duitsers hebben gewonnen? Het is een troost te weten dat ze slechts met een neuslengte de Fransen hebben geklopt. Wat heeft voor het verschil gezorgd? Hoewel beide landen op medaillejacht waren, hadden ze voldoende gezond verstand om te beseffen dat buitenlandse atleten vaak beter zijn dan het eigen volk. Dus lieten ze die sterren in al hun glorie aan het werk zien. Gefeliciteerd! Ook de analyses bleven beperkt. In een wereld van kamerbreed sportgekwek is dat een verademing. Zelfs Nelson Monfort, de polyglotte wervelwind van de Franse sportverslaggeving, slaagde erin om binnen een minuut vier vragen in het Engels af te vuren en vervolgens elke vraag en elk antwoord in mitrailleurtempo naar het Frans te vertalen. De neuslengte voorsprong dankten de Duitsers aan de uitslagenborden. De sportliefhebber wil zo snel mogelijk op de hoogte van de plaatsen en de prestaties geraken. Terwijl Duitsland ook daarin pünktlich was, vergat Frankrijk zo goed als altijd de uitslagen te afficheren.
En de Britten? Terwijl de Fransen en Duitsers voorbij de eindstreep flitsten, zaten de Britten nog in hun startblokken. De rest van de wereld sprong en wierp en spurtte, maar intussen interviewde de BBC de Britse atleet die veertiende in de reeksen van de 5000 meter was geworden. Een regelrechte schande. Mijn voetsporen staan nog altijd op mijn muren. En alsof dat niet voldoende was, werd elke competitie waar een Brit aan meedeed, voorafgegaan door interviews en achterafgegaan door analyses, nog meer analyses, herhalingen, nog meer herhalingen en herhalingen van analyses en interviews. U weet wat dat betekent. Juist. Een lawine van clichés, een anafzienbare rij van open deuren, een waterval van banaliteiten. Eén langgerekte geeuw dus. Toegegeven, de BBC had specialisten ingehuurd. Steve Cram, Michael Johnson, Jonathan Edwards, Colin Jackson, Denise Lewis. Maar zelfs een scherpziend man als Michael Johnson kan onmogelijk schitteren als hij voor de zesde keer dezelfde prestatie moet beschrijven. Het gevolg? De man viel enkel op door zijn hemden. Prachtige, dure hemden waren dat. Tailor-made, dat zag je zo. En wat een goede hemdensmaak! Zijn mannelijke collega's deden wat ze altijd al hadden gedaan: lelijke hemden dragen en elkaar de loef in gemeenplaatsen afsteken.
En Denise Lewis, die schattebout? Die zat erbij en was verrukkelijk mooi, zoals altijd. En de enige reden om niet meteen naar de ARD of France 2 over te schakelen.
DS, 04-09-2009 (Josepg Pearce)
Vanavond is er atletiek op de VRT. Jauchzet, frohlocket, zou Johann Sebastian Bach zingen. Ook de Vlaamse sportliefhebber mag juichen en jubelen. Toegegeven, de Memorial Van Damme wordt elk jaar uitgezonden. Toch popelt het hart, want de prestaties van de VRT op het WK in Berlijn hadden van dat hart een steen gemaakt. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat onze eigen staatsomroep in het Olympisch Stadion zo goed als afwezig was? Hadden ze afgehaakt omdat Kim en Tia hebben afgehaakt? Of omdat ze aan de Reyerslaan vermoedden dat de Belgische equipe een samenraapsel van has beens en no hopers was? Als dat de reden was, moet de VRT geen enkele sportwedstrijd waaraan Belgen deelnemen verslaan. I stand corrected. Dan moeten ze enkel onze tennismeisjes op de buis brengen.
Wie de wedstrijden uitgebreid wilde volgen, was dus op buitenlandse zenders aangewezen. Op zich geen nadeel. De Michel Wuyts of de Rik de Saedeleer van de atletiekverslaggeving moet nog geboren worden. Er was keuze genoeg: Eurosport, France 2 en 3, de BBC, de Duitse zenders ARD en ZDF, de NOS en La Deux, onze Waalse vrienden. L'embarras du choix? Niet echt. De NOS viel snel af. Net als de VRT beperkten de Nederlanders zich vooral tot samenvattingen. Zeker, die waren uitgebreider dan de Vlaamse, maar de ware sportfan heeft natuurlijk een draadje los als hij uitgestelde uitzendingen boven rechtstreekse verkiest. De NOS valt trouwens niets te verwijten. Voor hen bestaan slechts twee sporttakken: snelschaatsen in de winter en fierljeppen in de zomer.
Algauw bleek dat ook Eurosport waardeloos was. Om de haverklap reclame. Soms midden in een race. Of net voor een sprong. Om de muren van op te lopen. Eurosport? What's in a name? Euroreclame, dat wel. Het enige pluspunt? De zender schonk aandacht aan alle disciplines en aan alle atleten uit alle landen. In een wereld van sportchauvinisme is dat een verademing. Wallonië speelde evenmin nationale troefkaarten uit. Ten eerste omdat Jonathan Borlée, de helft van de Waalse troeven, buiten strijd was, en ten tweede omdat de zender met haar beperkte financiële middelen geen extra camera's of reporters op het Belgische contingent kon plakken.
Die middelen hadden Duitsland, Engeland en Frankrijk in overvloed. Wat hebben ze met dat extra personeel en dat extra filmwerk bereikt? Wie heeft met andere woorden de atletiekliefhebber op het puntje van zijn stoel gekregen? Verrast het u te horen dat de Duitsers hebben gewonnen? Het is een troost te weten dat ze slechts met een neuslengte de Fransen hebben geklopt. Wat heeft voor het verschil gezorgd? Hoewel beide landen op medaillejacht waren, hadden ze voldoende gezond verstand om te beseffen dat buitenlandse atleten vaak beter zijn dan het eigen volk. Dus lieten ze die sterren in al hun glorie aan het werk zien. Gefeliciteerd! Ook de analyses bleven beperkt. In een wereld van kamerbreed sportgekwek is dat een verademing. Zelfs Nelson Monfort, de polyglotte wervelwind van de Franse sportverslaggeving, slaagde erin om binnen een minuut vier vragen in het Engels af te vuren en vervolgens elke vraag en elk antwoord in mitrailleurtempo naar het Frans te vertalen. De neuslengte voorsprong dankten de Duitsers aan de uitslagenborden. De sportliefhebber wil zo snel mogelijk op de hoogte van de plaatsen en de prestaties geraken. Terwijl Duitsland ook daarin pünktlich was, vergat Frankrijk zo goed als altijd de uitslagen te afficheren.
En de Britten? Terwijl de Fransen en Duitsers voorbij de eindstreep flitsten, zaten de Britten nog in hun startblokken. De rest van de wereld sprong en wierp en spurtte, maar intussen interviewde de BBC de Britse atleet die veertiende in de reeksen van de 5000 meter was geworden. Een regelrechte schande. Mijn voetsporen staan nog altijd op mijn muren. En alsof dat niet voldoende was, werd elke competitie waar een Brit aan meedeed, voorafgegaan door interviews en achterafgegaan door analyses, nog meer analyses, herhalingen, nog meer herhalingen en herhalingen van analyses en interviews. U weet wat dat betekent. Juist. Een lawine van clichés, een anafzienbare rij van open deuren, een waterval van banaliteiten. Eén langgerekte geeuw dus. Toegegeven, de BBC had specialisten ingehuurd. Steve Cram, Michael Johnson, Jonathan Edwards, Colin Jackson, Denise Lewis. Maar zelfs een scherpziend man als Michael Johnson kan onmogelijk schitteren als hij voor de zesde keer dezelfde prestatie moet beschrijven. Het gevolg? De man viel enkel op door zijn hemden. Prachtige, dure hemden waren dat. Tailor-made, dat zag je zo. En wat een goede hemdensmaak! Zijn mannelijke collega's deden wat ze altijd al hadden gedaan: lelijke hemden dragen en elkaar de loef in gemeenplaatsen afsteken.
En Denise Lewis, die schattebout? Die zat erbij en was verrukkelijk mooi, zoals altijd. En de enige reden om niet meteen naar de ARD of France 2 over te schakelen.
DS, 04-09-2009 (Josepg Pearce)