Barst
24th August 2009, 12:17
HORIZONDRIFT
Straks beginnen de universiteiten weer. Je zou denken dat jonge studenten staan te trappelen om een zelfstandig leven te leiden. Eindelijk zelf kunnen uitmaken wat ze doen, met wie ze omgaan, wat ze eten, hoe laat. Leren doe je niet alleen in de collegezaal, maar vooral daarbuiten. Verbazingwekkend is het fenomeen dat studenten steeds meer thuis blijven wonen. Omdat ze daar comfort hebben, bij ouders die hun beste vrienden zijn.
Vroeger waren ouders mensen aan wie je je wilde ontworstelen omdat ze je beperkingen oplegden en hun eigen grenzen stelden. Tegenwoordig durven ouders niet meer autoritair te zijn en zijn ze bang voor grenzen. Misschien zijn ze bang om daarmee hun kinderen te verliezen. Daarom mogen die alles, zelfs met vriendjes en vriendinnetjes in één bed, zolang ze maar de beste vrienden van hun ouders blijven en beloven altijd alles met hen te delen. Wat een nachtmerrie. Ouders en kinderen raken niet meer van elkaar los.
Ik zag deze zomer op het strand een familie in een kuil. Heerlijk in het zonnetje onder een parasol. Vader, moeder en twee kinderen. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat er iets vreemds was aan die familie: de ouders waren bejaarden, de kinderen dertigers. Samen veilig bij elkaar. Het was alsof de familie al twintig jaar in de kuil vastzat.
Ik kan niet tegen jonge mensen die zelfstandig doen maar het helemaal niet zijn. Die met hun look authenticiteit en avontuurlijkheid willen uitstralen, maar alleen op de platgetreden paden lopen en houden van wat MTV en Jim hen voorschrijven. Kuddedieren die nooit hebben geleerd zelfstandig te denken en te voelen. Ik zie ze in hun auto's op weg naar huis, nog even de radio keihard aan, en dan bij mama en papa op de bank. Weten ze hoe een wasmachine werkt? Dat eten ook gekookt moet worden? Dat er mensen bestaan in heel andere milieus dan die waarin zij verkeren? Moeten jongeren niet leren dat je overal thuis kunt zijn en dat de wereld helemaal niet bedreigend is? Wat worden dat later voor mensen?
Waarom gaan jonge mensen niet weg van huis, de wereld in? Studeren in het buitenland. Vreemde talen leren. Nieuwe culturen opzoeken. Waarom blijft iedereen op de plek waar hij of zij vandaan komt? Wat is dat voor matheid, voor gebrek aan avontuurlijkheid? Wel leuk met z'n honderdduizenden naar Pukkelpop om je even vrij te voelen, maar daarna allemaal weer leuk naar mama en papa. Veel jongeren zijn zo conventioneel, saai, behoudensgezind, weinig nieuwsgierig. Veertig jaar na Woodstock!
Ik hoorde onlangs een vrouw op de radio die haar kind van drie jaar nog de borst geeft. 'Ik had nooit gedacht er zo lang mee door te gaan, maar mijn dochter gaf aan dat ze het zo wilde. Natuurlijk zijn er gezondheidsvoordelen, maar het belangrijkste is dat het een natuurlijk onderdeel is van mijn dochters opvoeding en dat het haar veiligheid, geborgenheid en intimiteit biedt. In onze hectische samenleving is er veel te weinig ruimte om te kijken naar de individuele behoefte van een kind.' Gaat het dan om de individuële behoefte van het kind of om die van de moeder? Wie van hen heeft behoefte aan intimiteit? Moet een kind van drie niet leren dat het ook veilig en geborgen is als het niet meer aan de borst sabbelt? Moet je een kind niet zo snel mogelijk leren zelfstandig te zijn?
In Nederland is er enorme commotie ontstaan omdat een meisje van dertien in haar zeilboot een reis om de wereld wil maken. Ze kan zeilen, de boot met complete uitrusting ligt al klaar en haar ouders (die zelf ook om de wereld hebben gezeild) vinden het een prachtig plan. Ze wil in september vertrekken om de jongste mens in de geschiedenis te worden die de wereld om is gevaren. Ze moet zich haasten, want er zijn meer tieners met dezelfde ambitie. Natuurlijk moet zo'n meisje kunnen gaan! Niet omdat het verantwoord is, maar omdat bijzondere kinderen nu eenmaal recht hebben op een bijzonder leven. Ze is van plan zichzelf twee jaar via e-mailcontact te onderwijzen. De Raad voor de Kinderbescherming heeft vrijdag bij de rechtbank een verzoek ingediend tot schorsing van het ouderlijk gezag van beide ouders. Wat een gevangenis om zo'n kind met horizondrift thuis vast te houden. Liever zulke zelfstandige kinderen dan kinderen die aan de moederborst vastgeklonken blijven.
Jongeren zijn de volwassenen van morgen. Laat ze vooral hun vleugels uitslaan en nieuwe werelden opzoeken. Zodat ze ons wat nieuws kunnen vertellen als ze weer thuiskomen.
Oscar van den Boogaard is schrijver.
DS, 24-08-2009
Straks beginnen de universiteiten weer. Je zou denken dat jonge studenten staan te trappelen om een zelfstandig leven te leiden. Eindelijk zelf kunnen uitmaken wat ze doen, met wie ze omgaan, wat ze eten, hoe laat. Leren doe je niet alleen in de collegezaal, maar vooral daarbuiten. Verbazingwekkend is het fenomeen dat studenten steeds meer thuis blijven wonen. Omdat ze daar comfort hebben, bij ouders die hun beste vrienden zijn.
Vroeger waren ouders mensen aan wie je je wilde ontworstelen omdat ze je beperkingen oplegden en hun eigen grenzen stelden. Tegenwoordig durven ouders niet meer autoritair te zijn en zijn ze bang voor grenzen. Misschien zijn ze bang om daarmee hun kinderen te verliezen. Daarom mogen die alles, zelfs met vriendjes en vriendinnetjes in één bed, zolang ze maar de beste vrienden van hun ouders blijven en beloven altijd alles met hen te delen. Wat een nachtmerrie. Ouders en kinderen raken niet meer van elkaar los.
Ik zag deze zomer op het strand een familie in een kuil. Heerlijk in het zonnetje onder een parasol. Vader, moeder en twee kinderen. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat er iets vreemds was aan die familie: de ouders waren bejaarden, de kinderen dertigers. Samen veilig bij elkaar. Het was alsof de familie al twintig jaar in de kuil vastzat.
Ik kan niet tegen jonge mensen die zelfstandig doen maar het helemaal niet zijn. Die met hun look authenticiteit en avontuurlijkheid willen uitstralen, maar alleen op de platgetreden paden lopen en houden van wat MTV en Jim hen voorschrijven. Kuddedieren die nooit hebben geleerd zelfstandig te denken en te voelen. Ik zie ze in hun auto's op weg naar huis, nog even de radio keihard aan, en dan bij mama en papa op de bank. Weten ze hoe een wasmachine werkt? Dat eten ook gekookt moet worden? Dat er mensen bestaan in heel andere milieus dan die waarin zij verkeren? Moeten jongeren niet leren dat je overal thuis kunt zijn en dat de wereld helemaal niet bedreigend is? Wat worden dat later voor mensen?
Waarom gaan jonge mensen niet weg van huis, de wereld in? Studeren in het buitenland. Vreemde talen leren. Nieuwe culturen opzoeken. Waarom blijft iedereen op de plek waar hij of zij vandaan komt? Wat is dat voor matheid, voor gebrek aan avontuurlijkheid? Wel leuk met z'n honderdduizenden naar Pukkelpop om je even vrij te voelen, maar daarna allemaal weer leuk naar mama en papa. Veel jongeren zijn zo conventioneel, saai, behoudensgezind, weinig nieuwsgierig. Veertig jaar na Woodstock!
Ik hoorde onlangs een vrouw op de radio die haar kind van drie jaar nog de borst geeft. 'Ik had nooit gedacht er zo lang mee door te gaan, maar mijn dochter gaf aan dat ze het zo wilde. Natuurlijk zijn er gezondheidsvoordelen, maar het belangrijkste is dat het een natuurlijk onderdeel is van mijn dochters opvoeding en dat het haar veiligheid, geborgenheid en intimiteit biedt. In onze hectische samenleving is er veel te weinig ruimte om te kijken naar de individuele behoefte van een kind.' Gaat het dan om de individuële behoefte van het kind of om die van de moeder? Wie van hen heeft behoefte aan intimiteit? Moet een kind van drie niet leren dat het ook veilig en geborgen is als het niet meer aan de borst sabbelt? Moet je een kind niet zo snel mogelijk leren zelfstandig te zijn?
In Nederland is er enorme commotie ontstaan omdat een meisje van dertien in haar zeilboot een reis om de wereld wil maken. Ze kan zeilen, de boot met complete uitrusting ligt al klaar en haar ouders (die zelf ook om de wereld hebben gezeild) vinden het een prachtig plan. Ze wil in september vertrekken om de jongste mens in de geschiedenis te worden die de wereld om is gevaren. Ze moet zich haasten, want er zijn meer tieners met dezelfde ambitie. Natuurlijk moet zo'n meisje kunnen gaan! Niet omdat het verantwoord is, maar omdat bijzondere kinderen nu eenmaal recht hebben op een bijzonder leven. Ze is van plan zichzelf twee jaar via e-mailcontact te onderwijzen. De Raad voor de Kinderbescherming heeft vrijdag bij de rechtbank een verzoek ingediend tot schorsing van het ouderlijk gezag van beide ouders. Wat een gevangenis om zo'n kind met horizondrift thuis vast te houden. Liever zulke zelfstandige kinderen dan kinderen die aan de moederborst vastgeklonken blijven.
Jongeren zijn de volwassenen van morgen. Laat ze vooral hun vleugels uitslaan en nieuwe werelden opzoeken. Zodat ze ons wat nieuws kunnen vertellen als ze weer thuiskomen.
Oscar van den Boogaard is schrijver.
DS, 24-08-2009