actualiteitsforums - Luc De Bie

Barst

6th August 2009, 12:12

Is het nu echt toeval dat ze allemaal Mohammed of Youssef heten?

Oussama Trimini Langeri, Abdelhalim Akil, Youssef Oulad Haj Chaib. Zo luiden de namen van de drie zware criminelen die in het slecht beveiligde Brussels justitiepaleis het hazenpad kozen. Amper twee weken geleden gingen Mohammed Johry, Abdel Had Kahjary Mulloul en Ashraf Sekkaki hen in Brugge vooraf.

Er lijkt in de fatsoenlijke pers een taboe te rusten op het hoog exotisch gehalte van dit gezelschap, om toch maar het Centrum voor Gelijke Kansen en Anti-Racisme niet te bruskeren. Toch legde een gerespecteerd criminologe als Marion Van San in het verleden al herhaaldelijk de vinger op de zere plek: zowat de helft van de Marokkaanse allochtonen kan als een gewoontecrimineel beschouwd worden. 70% van onze gevangenispopulatie is overigens van allochtone herkomst. Het is in onze contreien een hachelijke zaak om dit aan te kaarten: altijd weer komt men in het extreem-rechtse verdomhoekje terecht. Maar werkelijkheidsontkenning heeft nog nooit een probleem helpen oplossen..

Marion Van San signaleert ook een familiaal-culturele oorzaak: het ontbreken van enig ouderlijk gezag in de Marokkaanse gezinnen, de inherente machocultuur, en het feit dat jongens er sowieso vrij spel hebben, creëert een totale afwezigheid van normbesef. Geweld is de regel, de straat het primaire actieterrein. Achterliggend speelt het idee dat de (westerse) samenleving de oorzaak is van hun sociale achterstand (een mythe die decennia lang door links werd gecultiveerd, waardoor de allochtonen al bij voorbaat elke kans tot responsabilisering werd ontnomen), en dat ze hiervoor zelf de passende compensatie mogen bedenken. Criminaliteit als sociale vendetta en Wiedergutmachung dus.

Meteen komt hier het thema van de multiculturele samenleving terug op tafel. De ironie is namelijk dat het ongebreidelde cultuurrelativisme en de westerse ideologie van de Gleichschaltung een subcultuur in het leven riep en deed bloeien, die helemaal vijandig staan tegenover onze waarden, inbegrepen de multiculturaliteit zelf en het verlichte pluralisme. De homejacking met een kalasjnikov, waarbij een driejarig kind een wapen tegen het hoofd krijgt, is niet alleen een criminele tactiek maar ook een intimiderend gebaar van haat tegen de westerse samenleving. Terreur dus. Daarbij is de houding tegenover onze materiële welstand zeer ambivalent: men haat de symbolen van het decadente westen, maar men wil ze ook toeëigenen. Men wil bezitten én vernietigen, contesteren én imiteren,- vandaar het zo karakteristieke beeld van de jonge Marokkaan-in-de-BMW.

Xenofobe en racistische praat? Wacht, hier komt de uitsmijter. België is – daar weten ze bij de Staatsveiligheid alles van- dé Europese uitvalsbasis van Al Qaeda. De Marokkaanse gemeenschap, vooral in Brussel, vormt een noodzakelijke achtergrond, camouflagegordijn en zelfs rekruteringscentrum voor deze nederzetting.

De Tunesische ex-voetballer Nizar Trabelsi, een Al-Qaeda-activist die momenteel achter slot en grendel zit, schijnt een sleutel- en scharnierfiguur te zijn in de Belgische osmose tussen zware criminaliteit en moslimterrorisme. Het netwerk dat de ontsnapte gangsters assistentie, dekking en een onderkomen gaf, overlapt voor een flink deel met het islamfundamentalistische terreurnetwerk dat vanuit Brussel opereert. Het gaat om dezelfde personen, en vooral, om dezelfde gevoelsmatige, culturele en religieuze onderstromen die in deze schotelantenne-cultuur gisten, vooral bij de jeugd. Mohammed, Youssef, en de anderen, zijn niet alleen slachtoffers van kansarmoede, maar (vooral) krijgsheren in een cultuuroorlog, zeer bewonderd door hun achterban.

De vraag is dan zeer, in hoeverre advocaat Sven Mary, die de internering van Ashraf Sekkaki trachtte tegen te houden, zich ethisch en intellectueel nog wel staande kan houden. Hij onderkent bij zijn cliënt exact het syndroom van de normenloze jongeman die als een god gekoesterd werd in het Marokkaanse moslimgezin (DS 1/8/09), doch trekt hieruit geen maatschappelijke, laat staan politieke conclusies: het wordt louter weeral gebruikt als een stoplap en verontschuldiging. Kunnen advocaten zich nog wel verstoppen achter het Latijnse formalisme van de rechtstaat, zonder zich rekenschap te geven van de cultuurclash die zich voltrekt, die zonder meer bedreigend is voor die rechtstaat zelf? Worden hij en zijn confraters niet eerder gezien als nuttige idioten, in afwachting dat de sharia het zonder hun tussenkomst kan stellen?

Allemaal vragen waar de voorbije ontsnappingsexploten aanleiding toe geven: het gaat niet enkel over budgetten en beveiliging, maar vooral over de wortels van de criminaliteit en over de vraag waar we met deze samenleving naar toe willen. Het zal ook niet volstaan om te bashen op Stefaan De Clerck, die een door-en-door rot departement erft. Veeleer moet een diepgaande en eerlijke sociologische analyse tot op het bot gaan en politieke conclusies trekken die beter gefundeerd zijn dan het goedkoop populisme van Filip De Winter. Mohammed en Youssef vormen wel degelijk een probleem, we hebben het namelijk zelf gecreëerd en zullen het ook moeten oplossen, zonder wollig idealisme.

Ondertussen zijn we nog maar eens de internationale risée. Het surrealistische België viert weer zijn hoogdagen, zo blijkt uit de buitenlandse kranten. Maar ook als Vlaanderen de bevoegdheid van justitie claimt en verwerft, zal het Brussels-Marokkaanse netwerk, met zijn uitlopers naar het internationale terrorisme, niet verdwijnen, integendeel zelfs. Probleemloos zullen zij grenzen overschrijden in een ontgrensd Europa. Ook daarover mag eens nagedacht worden in deze komkommertijd.

Blog DS, 06-08-2009 (Johan Sanctorum)