Barst
15th July 2009, 16:35
The Wrong Guy
5.179 voorkeurstemmen. Dat volstaat om in Brussel zo goed als levenslang minister te zijn en te blijven. En toch verkast Guy Vanhengel (Open VLD) naar het federale niveau.
Vanhengel is met zijn vijfduizend stemmen de populairste politicus onder de dik 50.000 Vlaamse kiezers in Brussel, die samen 17 Brusselse parlementsleden, zes Vlaamse parlementsleden, twee Brusselse ministers en een staatsecretaris én een Vlaamse minister krijgen om hen behoorlijk te vertegenwoordigen.
Vanhengel heeft negen jaar de tijd gehad om zijn vijfduizend kiezers op ministeriële wijze te vinden, al die tijd bemant hij Begroting en Financiën in de Brusselse regering. Bij de regionale verkiezingen wist Open VLD wat minder te verliezen dan de andere Vlaamse partijen, en plots was Vanhengel de enige Open VLD'er, samen met Sven Gatz, die niet verloor op 7 juni.
Sindsdien wordt de Brusselaar genoemd voor elke topjob die bij de Vlaamse liberalen openvalt, van voorzitter tot vicepremier. Naast zijn 'electorale sterkte', heeft Vanhengel immers nog een grote troef: hij is als voormalig woordvoerder van Guy Verhofstadt een absolute vertrouweling van de sterke man bij het blauwe fabriekje.
Dat Verhofstadt meer dan ooit opnieuw de plak zwaait, bleek nog uit de aanstelling van vertrouwelinge Hilde Vautmans tot fractieleidster in de Kamer. Vautmans verpletterde Rik Daems bij de stemming om het fractieleiderschap, al gebiedt de volledigheid te vermelden dat de Vlaams-Brabander zo overtuigd was van zijn overwinning dat hij niet eens de moeite deed om bij zijn liberale collega's te polsen naar hun steun.
Vanhengel is meteen het volgende mannetje dat Verhofstadt plaatst, nu vicepremier Karel De Gucht (Open VLD) definitief de federale handdoek gooit. Niet dat de Brusselaar een complete handpop is; anders overleef je geen negen jaar tussen PS, MR en CDH in de woelige Brusselse wateren. Vanhengel deed zelfs iets meer: hij kreeg de Brusselse begroting ook op orde. Een evenwicht is een andere zaak, maar absolute anomalieën heeft hij eruit gekregen.
Voorts bekwaamde Vanhengel zich in het Brusselse machtsspel: dit voor jou, dat voor mij, en vooral: meer geld voor Brussel en dus voor ons allebei. Dat leverde hem het respect op van de Franstalige gesprekspartners, althans op dat Brussels niveau.
Grote vraag is of dat genoeg zal zijn om in de federale haaienpoel te overleven. Want vreemd genoeg bedankte Vanhengel eerder nog voor het partijvoorzitterschap wegens de druk die de functie met zich meebrengt. 'Ik denk dat hij het beter niet doet. We zijn bezorgd over zijn gezondheid (Vanhengel was in 2006 maandenlang uitgeteld door een burn-out, red.). Minister zijn is al heel zwaar, maar voorzitter is pas echt een hondenstiel', duidde dochter Eva Vanhengel.
Als vicepremier zou Vanhengel nu op korte termijn het cruciale asieldossier mee moeten oplossen, terwijl zelfs de minst ambitieuze cijfers een regularisatieronde voorspellen die groter zal zijn dan wat de paars-groene regering ooit deed. Hij moet mee een enorm tekort in de kas wegwerken, zonder extra belastingen te slikken. En tussendoor moet hij Open VLD wat meer smoel geven in de federale ploeg. Zelfs voor een sympathiek ketje als hij, lijkt het wat hoog gegrepen.
Maar als Verhofstadt iets vraagt, kun je moeilijk weigeren. Dat Vanhengel net als vicepremier Steven Vanackere (CD&V) de garantie heeft dat hij altijd terug naar Brussel kan, speelt natuurlijk mee. Jean-Luc Vanraes (Open VLD, 796 voorkeurstemmen) mag in tussentijd Vanhengels stoel warm houden.
Terwijl de coalitiepartners ondertussen likkebaardend uitkijken naar de komst van Vanhengel - 'Een vriendelijke jongen, maar een maatje te klein voor dit niveau' - ziet de zogenaamde tussengeneratie bij Open VLD de zaak met lede ogen aan. 'Als Verhofstadt echt blauwe zwaargewichten in die regering wil, had hij zelf maar moeten gaan. We zitten serieus in de shit. En dat blijft de komende jaren zo', stelde een liberale veertiger gisteren.
Wouter Verschelden is redacteur Wetstraat.
DS, 15-07-2009
5.179 voorkeurstemmen. Dat volstaat om in Brussel zo goed als levenslang minister te zijn en te blijven. En toch verkast Guy Vanhengel (Open VLD) naar het federale niveau.
Vanhengel is met zijn vijfduizend stemmen de populairste politicus onder de dik 50.000 Vlaamse kiezers in Brussel, die samen 17 Brusselse parlementsleden, zes Vlaamse parlementsleden, twee Brusselse ministers en een staatsecretaris én een Vlaamse minister krijgen om hen behoorlijk te vertegenwoordigen.
Vanhengel heeft negen jaar de tijd gehad om zijn vijfduizend kiezers op ministeriële wijze te vinden, al die tijd bemant hij Begroting en Financiën in de Brusselse regering. Bij de regionale verkiezingen wist Open VLD wat minder te verliezen dan de andere Vlaamse partijen, en plots was Vanhengel de enige Open VLD'er, samen met Sven Gatz, die niet verloor op 7 juni.
Sindsdien wordt de Brusselaar genoemd voor elke topjob die bij de Vlaamse liberalen openvalt, van voorzitter tot vicepremier. Naast zijn 'electorale sterkte', heeft Vanhengel immers nog een grote troef: hij is als voormalig woordvoerder van Guy Verhofstadt een absolute vertrouweling van de sterke man bij het blauwe fabriekje.
Dat Verhofstadt meer dan ooit opnieuw de plak zwaait, bleek nog uit de aanstelling van vertrouwelinge Hilde Vautmans tot fractieleidster in de Kamer. Vautmans verpletterde Rik Daems bij de stemming om het fractieleiderschap, al gebiedt de volledigheid te vermelden dat de Vlaams-Brabander zo overtuigd was van zijn overwinning dat hij niet eens de moeite deed om bij zijn liberale collega's te polsen naar hun steun.
Vanhengel is meteen het volgende mannetje dat Verhofstadt plaatst, nu vicepremier Karel De Gucht (Open VLD) definitief de federale handdoek gooit. Niet dat de Brusselaar een complete handpop is; anders overleef je geen negen jaar tussen PS, MR en CDH in de woelige Brusselse wateren. Vanhengel deed zelfs iets meer: hij kreeg de Brusselse begroting ook op orde. Een evenwicht is een andere zaak, maar absolute anomalieën heeft hij eruit gekregen.
Voorts bekwaamde Vanhengel zich in het Brusselse machtsspel: dit voor jou, dat voor mij, en vooral: meer geld voor Brussel en dus voor ons allebei. Dat leverde hem het respect op van de Franstalige gesprekspartners, althans op dat Brussels niveau.
Grote vraag is of dat genoeg zal zijn om in de federale haaienpoel te overleven. Want vreemd genoeg bedankte Vanhengel eerder nog voor het partijvoorzitterschap wegens de druk die de functie met zich meebrengt. 'Ik denk dat hij het beter niet doet. We zijn bezorgd over zijn gezondheid (Vanhengel was in 2006 maandenlang uitgeteld door een burn-out, red.). Minister zijn is al heel zwaar, maar voorzitter is pas echt een hondenstiel', duidde dochter Eva Vanhengel.
Als vicepremier zou Vanhengel nu op korte termijn het cruciale asieldossier mee moeten oplossen, terwijl zelfs de minst ambitieuze cijfers een regularisatieronde voorspellen die groter zal zijn dan wat de paars-groene regering ooit deed. Hij moet mee een enorm tekort in de kas wegwerken, zonder extra belastingen te slikken. En tussendoor moet hij Open VLD wat meer smoel geven in de federale ploeg. Zelfs voor een sympathiek ketje als hij, lijkt het wat hoog gegrepen.
Maar als Verhofstadt iets vraagt, kun je moeilijk weigeren. Dat Vanhengel net als vicepremier Steven Vanackere (CD&V) de garantie heeft dat hij altijd terug naar Brussel kan, speelt natuurlijk mee. Jean-Luc Vanraes (Open VLD, 796 voorkeurstemmen) mag in tussentijd Vanhengels stoel warm houden.
Terwijl de coalitiepartners ondertussen likkebaardend uitkijken naar de komst van Vanhengel - 'Een vriendelijke jongen, maar een maatje te klein voor dit niveau' - ziet de zogenaamde tussengeneratie bij Open VLD de zaak met lede ogen aan. 'Als Verhofstadt echt blauwe zwaargewichten in die regering wil, had hij zelf maar moeten gaan. We zitten serieus in de shit. En dat blijft de komende jaren zo', stelde een liberale veertiger gisteren.
Wouter Verschelden is redacteur Wetstraat.
DS, 15-07-2009