Barst
30th June 2009, 18:05
Het geheim wapen van de moslima
Dankzij de beslissing van twee athenea om hun schoolreglement te veranderen en de heetgebakerde reactie daarop van een welbepaald deel van de islamitische opinie, beleven we het zoveelste hoofdstuk in het maatschappelijk debat over de plaats van de hoofddoek in de Vlaamse publieke cultuur.
Het is opvallend hoe streng gelovige moslims er op zulke momenten telkens wonderwel in slagen om voeding te geven aan welbepaalde politieke krachten die de islam in zijn geheel willen afdoen als een achterlijke godsdienst die aanstuurt op een kolonisatie van het Westen. De beelden van protesterende jonge meisjes in alles verhullende zwarte gewaden, met de ogen dan nog verstopt achter een zonnebril, zijn onbetaalbare propaganda voor wie de mensen graag bang maakt voor een op handen zijnde clash of civilisations. Even opvallend is dat een welbepaalde linkerzijde nog steeds niet in staat is om de islam op een evenwichtige manier onder ogen te nemen. Als Godfried Danneels zich na de dood van Hugo Claus laat ontvallen dat euthanasie voor hem geen heldendaad is, dan staat men aan te schuiven om de kardinaal tot schaamte aan te manen. Als de paus de evidentie verkondigt dat de strijd tegen aids niet kan gewonnen worden door alleen maar condooms te promoten, dan gaat er in ijltempo een resolutie door het parlement om de kerkvorst te beschuldigen van een misdaad tegen de mensheid.
Maar zo gauw de islam in beeld komt, put men zich uit in begrip voor de sociale normen die van deze godsdienst uitgaan. In de naam van Christus mag men nauwelijks nog een aanvechtbare mening uiten of men krijgt de hele goegemeente over zich heen, maar wie spreekt in de naam van Allah moet met de grootste omzichtigheid worden benaderd. De goorste grappen over het christendom passeren moeiteloos via de vrijheid van meningsuiting, maar de minste kritiek op de islam - zeker vanuit de rechterzijde - wordt streng afgewogen tegen het noodzakelijke respect voor de gevoeligheden van deze geloofsgemeenschap. Opinies en gedrag die namens de islam worden gepromoot en strijdig zijn met de basiswaarden van een verlichte samenleving, kunnen nog steeds rekenen op een flinke portie cultuurrelativerende vergoelijking. Van een progressieve krant - opgericht in de geest van een tijdvak waarin feministes hun bh verbrandden als symbolisch protest tegen de seksuele ondergeschiktheid van de vrouw - zou men bijvoorbeeld mogen verwachten dat ze onverkort opkomt voor een samenleving waarin vrouwen niet geacht worden van zich te bedekken maar mannen van zich te beheersen. Maar nee, het weekendcommentaar van De Morgen slaagde er zowaar in om - met een stuitend paternalisme - de hoofddoek te dedouaneren als geheim wapen van de geëmancipeerde moslima: zelfbewuste vrouwen dragen de sluier om te kunnen studeren en carrière te maken ondanks het traditionalistische milieu waarin ze zich moeten handhaven. Mocht het over katholieke vrouwen gaan, de commentaarschrijver werd terstond door zijn redactie met pek en veren buiten gedragen.
In Turkije windt men er minder doekjes om, het dragen van een hoofddoek op school is er verboden. Toen 80procent van de Turkse parlementsleden oordeelden dat dit verbod moest opgeheven worden voor studentes aan de universiteit, botste deze wet op een veto van het grondwettelijk hof dat de lekenstaat beschouwt als een 'onwijzigbaar principe' van de grondwet. Bij ons wordt de wetgever daarentegen opgeroepen door Jozef De Witte - leidend ambtenaar van het CGKR - om dringend een algemene regeling uit te vaardigen 'die geen verbod kan zijn' (met andere woorden een algemene toelating). Zo'n maatregel zou in een land met een sterke traditie van vrij onderwijs even absurd zijn als het instellen van een algeheel verbod op opzichtige religieuze symbolen zoals in het Jacobijnse Frankrijk. Wie een traditie kent van levensbeschouwelijk onderwijs, kan niet anders dan de beslissing aan de scholen of netten zelf overlaten.
In Vlaanderen moet men iedere school of elk net de vrijheid laten om een schoolreglement uit te vaardigen dat uitingen van een individuele identiteit kan verbieden indien de goede orde en de harmonie onder de leerlingen dit vereist. Het lijdt mijns inziens geen enkele twijfel dat de betrokken Antwerpse scholen, na rijp beraad en zonder negatieve vooringenomenheid, in deze geest hebben gehandeld.
Bart De Wever is voorzitter van N-VA. 'Het kostbare weefsel' verschijnt tweewekelijks op dinsdag.
DS, 30-06-2009
Dankzij de beslissing van twee athenea om hun schoolreglement te veranderen en de heetgebakerde reactie daarop van een welbepaald deel van de islamitische opinie, beleven we het zoveelste hoofdstuk in het maatschappelijk debat over de plaats van de hoofddoek in de Vlaamse publieke cultuur.
Het is opvallend hoe streng gelovige moslims er op zulke momenten telkens wonderwel in slagen om voeding te geven aan welbepaalde politieke krachten die de islam in zijn geheel willen afdoen als een achterlijke godsdienst die aanstuurt op een kolonisatie van het Westen. De beelden van protesterende jonge meisjes in alles verhullende zwarte gewaden, met de ogen dan nog verstopt achter een zonnebril, zijn onbetaalbare propaganda voor wie de mensen graag bang maakt voor een op handen zijnde clash of civilisations. Even opvallend is dat een welbepaalde linkerzijde nog steeds niet in staat is om de islam op een evenwichtige manier onder ogen te nemen. Als Godfried Danneels zich na de dood van Hugo Claus laat ontvallen dat euthanasie voor hem geen heldendaad is, dan staat men aan te schuiven om de kardinaal tot schaamte aan te manen. Als de paus de evidentie verkondigt dat de strijd tegen aids niet kan gewonnen worden door alleen maar condooms te promoten, dan gaat er in ijltempo een resolutie door het parlement om de kerkvorst te beschuldigen van een misdaad tegen de mensheid.
Maar zo gauw de islam in beeld komt, put men zich uit in begrip voor de sociale normen die van deze godsdienst uitgaan. In de naam van Christus mag men nauwelijks nog een aanvechtbare mening uiten of men krijgt de hele goegemeente over zich heen, maar wie spreekt in de naam van Allah moet met de grootste omzichtigheid worden benaderd. De goorste grappen over het christendom passeren moeiteloos via de vrijheid van meningsuiting, maar de minste kritiek op de islam - zeker vanuit de rechterzijde - wordt streng afgewogen tegen het noodzakelijke respect voor de gevoeligheden van deze geloofsgemeenschap. Opinies en gedrag die namens de islam worden gepromoot en strijdig zijn met de basiswaarden van een verlichte samenleving, kunnen nog steeds rekenen op een flinke portie cultuurrelativerende vergoelijking. Van een progressieve krant - opgericht in de geest van een tijdvak waarin feministes hun bh verbrandden als symbolisch protest tegen de seksuele ondergeschiktheid van de vrouw - zou men bijvoorbeeld mogen verwachten dat ze onverkort opkomt voor een samenleving waarin vrouwen niet geacht worden van zich te bedekken maar mannen van zich te beheersen. Maar nee, het weekendcommentaar van De Morgen slaagde er zowaar in om - met een stuitend paternalisme - de hoofddoek te dedouaneren als geheim wapen van de geëmancipeerde moslima: zelfbewuste vrouwen dragen de sluier om te kunnen studeren en carrière te maken ondanks het traditionalistische milieu waarin ze zich moeten handhaven. Mocht het over katholieke vrouwen gaan, de commentaarschrijver werd terstond door zijn redactie met pek en veren buiten gedragen.
In Turkije windt men er minder doekjes om, het dragen van een hoofddoek op school is er verboden. Toen 80procent van de Turkse parlementsleden oordeelden dat dit verbod moest opgeheven worden voor studentes aan de universiteit, botste deze wet op een veto van het grondwettelijk hof dat de lekenstaat beschouwt als een 'onwijzigbaar principe' van de grondwet. Bij ons wordt de wetgever daarentegen opgeroepen door Jozef De Witte - leidend ambtenaar van het CGKR - om dringend een algemene regeling uit te vaardigen 'die geen verbod kan zijn' (met andere woorden een algemene toelating). Zo'n maatregel zou in een land met een sterke traditie van vrij onderwijs even absurd zijn als het instellen van een algeheel verbod op opzichtige religieuze symbolen zoals in het Jacobijnse Frankrijk. Wie een traditie kent van levensbeschouwelijk onderwijs, kan niet anders dan de beslissing aan de scholen of netten zelf overlaten.
In Vlaanderen moet men iedere school of elk net de vrijheid laten om een schoolreglement uit te vaardigen dat uitingen van een individuele identiteit kan verbieden indien de goede orde en de harmonie onder de leerlingen dit vereist. Het lijdt mijns inziens geen enkele twijfel dat de betrokken Antwerpse scholen, na rijp beraad en zonder negatieve vooringenomenheid, in deze geest hebben gehandeld.
Bart De Wever is voorzitter van N-VA. 'Het kostbare weefsel' verschijnt tweewekelijks op dinsdag.
DS, 30-06-2009