Barst
29th June 2009, 13:30
Dode mensen
Zo'n prachtig weer, het begin van de zomer, orgastisch. Onze poriën staan wagenwijd open, we willen het leven helemaal opzuigen. Onbegrijpelijk is het nieuws van een vrouw die dat leven niet meer wilde. Een serveerster in een restaurant kwam ons het nieuws donderdagavond vertellen. Zij stond in tranen met de chateaubriand in haar handen. Haar conclusie: liefdesverdriet kan dodelijk zijn.
Ik vond Yasmine een prachtige vrouw. Een van de weinige mensen op tv met een derde dimensie. Ze leek zelf veel dieper dan de oppervlakkige nieuwsfeiten die ze in de Rode Loper presenteerde. Haar humor, de wrange ondertoon, maakte dat ze de sterrenwereld becommentarieerde in plaats van beschreef. Ze was tongue in cheek, ambivalent, geraffineerd. Was het gespeelde luchtigheid om de zwaarte hanteerbaar te maken? Als zangeres leek ze ook meer te willen uitdrukken dan ze met zoveel woorden deed. Een vrouw met een diep geheim. Ik zag haar een keer kleren passen in de winkel van Veronique Branquinho. Een jurkje met een ondergaande zon. Ook die winkel bestaat binnenkort niet meer.
Waarom wil een jong, mooi mens niet leven? De cijfers zijn hallucinant. Zeven per dag in België. Waarom is er geen nultolerantie op zelfdoding? Kun je iemand verplichten te leven? Natuurlijk niet. Waarom is er dan juist geen totale tolerantie en openheid? Waarom kan een vrije dood niet glorieus, schitterend, vol licht zijn. Waarom blijft het iets schemerigs, neveligs, akeligs? Waarom moet een wijkagent zo'n prachtige vrouw achter een schuurtje aantreffen?
Yasmine betekende veel voor homoseksuelen. Het goede voorbeeld. Niet teruggetrokken in een getto maar in het volle leven. Niet stereotiep, geen enkel vooroordeel bevestigend, ogenschijnlijk onproblematisch. Ogenschijnlijk. Ik lees in de krant dat lesbische vrouwen neerslachtiger zijn, vaker over hun eigen einde nadenken. Waarom gunnen mensen zichzelf niet al het geluk op de wereld? Waarom voelen ze zich geremd als ze in principe alles kunnen doen waar ze zin in hebben? Waarom houden ze niet simpelweg van zichzelf? Wat zijn dat voor schijngevangenissen waarin mensen zichzelf opsluiten?
Het leven is zo kwetsbaar en zo eenmalig, zou je daar niet alle mensen steeds van moeten overtuigen? Ik gaf vorige week een lezing aan een club zenuwartsen uit de Kempen. Onderwerp: hoe kan een mens zijn problemen sublimeren? Van zijn zwaktes zijn kracht maken. Van zijn ongeluk zijn geluk. Een psychiater vertelde me over een suïcidale vrouw die na vijf zelfmoordpogingen hoofd intensive care was geworden en voortaan de levens bewaakt van anderen.
Vrijdag hoorde ik bij het wakker worden op de radio dat Michael Jackson gestorven is. De ene dood wordt overvleugeld door de andere. Breaking news: Michael Jacksons dode lichaam vliegt in een helikopter op weg naar de autopsie. Even later wordt het lichaam in lakens verpakt als een soort mummie in een ambulance geschoven. The King of Pop is dood.
Madonna houdt niet op met huilen. Vervang King door Queen. Zij ziet zichzelf al als breaking news in een ambulance worden weggeschoven. Met al het geld en alle roem van de wereld is je uiteindelijke ondergang niet tegen te houden. Beroemde en megarijke mensen hebben misschien het gevoel meer te verliezen als ze alles kwijtraken dan gewone mensen. Wiskundig klopt het misschien, maar 'op is op' en 'dood is dood'.
Jarenlang speculeerde de pers over het ziektebeeld van Michael, we zagen hem steeds met zijn monddoekjes voor, er werd gespeculeerd over drugsverslaving en huidkanker, het leek alsof de wereld niet kon wachten tot het met hem gedaan zou zijn. Nu heeft zij haar zin. Wacko Jacko is eindelijk dood. Nu ze hem totaal heeft uitgemolken kan ze beginnen met hem te bejubelen. De charts staan weer vol met zijn oude nummers. Ieder mens heeft behoefte aan zijn helden, aan nostalgie, de dood van een ander doet je beseffen dat je leeft.
Bijna weggedrukt door de andere doden: ook Farah Fawcett is er niet meer. Ze was er eigenlijk al een hele tijd niet meer. Maar als kind hield ik van haar, ik verheugde me op Charlie's Angels, lag op mijn buik voor de televisie, Farah was mijn blond vehikel om avonturen te beleven, Lara Croft avant la lettre.
De komende dagen stijgen de temperaturen, volle zon en vakantie, er zijn de levens die ophouden, er zijn levens die doorgaan. De dood van een ander verlost je even van de waan van de dag. Tegelijk is die waan het enige wat de levenden hebben. 'Een zwart weekend', predikt de nieuwslezer. 'Ernstige hinder op de autosnelwegen.'
Oscar van den Boogaard is schrijver.
DS, 29-06-2009
Zo'n prachtig weer, het begin van de zomer, orgastisch. Onze poriën staan wagenwijd open, we willen het leven helemaal opzuigen. Onbegrijpelijk is het nieuws van een vrouw die dat leven niet meer wilde. Een serveerster in een restaurant kwam ons het nieuws donderdagavond vertellen. Zij stond in tranen met de chateaubriand in haar handen. Haar conclusie: liefdesverdriet kan dodelijk zijn.
Ik vond Yasmine een prachtige vrouw. Een van de weinige mensen op tv met een derde dimensie. Ze leek zelf veel dieper dan de oppervlakkige nieuwsfeiten die ze in de Rode Loper presenteerde. Haar humor, de wrange ondertoon, maakte dat ze de sterrenwereld becommentarieerde in plaats van beschreef. Ze was tongue in cheek, ambivalent, geraffineerd. Was het gespeelde luchtigheid om de zwaarte hanteerbaar te maken? Als zangeres leek ze ook meer te willen uitdrukken dan ze met zoveel woorden deed. Een vrouw met een diep geheim. Ik zag haar een keer kleren passen in de winkel van Veronique Branquinho. Een jurkje met een ondergaande zon. Ook die winkel bestaat binnenkort niet meer.
Waarom wil een jong, mooi mens niet leven? De cijfers zijn hallucinant. Zeven per dag in België. Waarom is er geen nultolerantie op zelfdoding? Kun je iemand verplichten te leven? Natuurlijk niet. Waarom is er dan juist geen totale tolerantie en openheid? Waarom kan een vrije dood niet glorieus, schitterend, vol licht zijn. Waarom blijft het iets schemerigs, neveligs, akeligs? Waarom moet een wijkagent zo'n prachtige vrouw achter een schuurtje aantreffen?
Yasmine betekende veel voor homoseksuelen. Het goede voorbeeld. Niet teruggetrokken in een getto maar in het volle leven. Niet stereotiep, geen enkel vooroordeel bevestigend, ogenschijnlijk onproblematisch. Ogenschijnlijk. Ik lees in de krant dat lesbische vrouwen neerslachtiger zijn, vaker over hun eigen einde nadenken. Waarom gunnen mensen zichzelf niet al het geluk op de wereld? Waarom voelen ze zich geremd als ze in principe alles kunnen doen waar ze zin in hebben? Waarom houden ze niet simpelweg van zichzelf? Wat zijn dat voor schijngevangenissen waarin mensen zichzelf opsluiten?
Het leven is zo kwetsbaar en zo eenmalig, zou je daar niet alle mensen steeds van moeten overtuigen? Ik gaf vorige week een lezing aan een club zenuwartsen uit de Kempen. Onderwerp: hoe kan een mens zijn problemen sublimeren? Van zijn zwaktes zijn kracht maken. Van zijn ongeluk zijn geluk. Een psychiater vertelde me over een suïcidale vrouw die na vijf zelfmoordpogingen hoofd intensive care was geworden en voortaan de levens bewaakt van anderen.
Vrijdag hoorde ik bij het wakker worden op de radio dat Michael Jackson gestorven is. De ene dood wordt overvleugeld door de andere. Breaking news: Michael Jacksons dode lichaam vliegt in een helikopter op weg naar de autopsie. Even later wordt het lichaam in lakens verpakt als een soort mummie in een ambulance geschoven. The King of Pop is dood.
Madonna houdt niet op met huilen. Vervang King door Queen. Zij ziet zichzelf al als breaking news in een ambulance worden weggeschoven. Met al het geld en alle roem van de wereld is je uiteindelijke ondergang niet tegen te houden. Beroemde en megarijke mensen hebben misschien het gevoel meer te verliezen als ze alles kwijtraken dan gewone mensen. Wiskundig klopt het misschien, maar 'op is op' en 'dood is dood'.
Jarenlang speculeerde de pers over het ziektebeeld van Michael, we zagen hem steeds met zijn monddoekjes voor, er werd gespeculeerd over drugsverslaving en huidkanker, het leek alsof de wereld niet kon wachten tot het met hem gedaan zou zijn. Nu heeft zij haar zin. Wacko Jacko is eindelijk dood. Nu ze hem totaal heeft uitgemolken kan ze beginnen met hem te bejubelen. De charts staan weer vol met zijn oude nummers. Ieder mens heeft behoefte aan zijn helden, aan nostalgie, de dood van een ander doet je beseffen dat je leeft.
Bijna weggedrukt door de andere doden: ook Farah Fawcett is er niet meer. Ze was er eigenlijk al een hele tijd niet meer. Maar als kind hield ik van haar, ik verheugde me op Charlie's Angels, lag op mijn buik voor de televisie, Farah was mijn blond vehikel om avonturen te beleven, Lara Croft avant la lettre.
De komende dagen stijgen de temperaturen, volle zon en vakantie, er zijn de levens die ophouden, er zijn levens die doorgaan. De dood van een ander verlost je even van de waan van de dag. Tegelijk is die waan het enige wat de levenden hebben. 'Een zwart weekend', predikt de nieuwslezer. 'Ernstige hinder op de autosnelwegen.'
Oscar van den Boogaard is schrijver.
DS, 29-06-2009