Barst
12th June 2009, 16:12
Te grof of te gretig?
Is Bart De Wever te grof als hij na de verkiezingen het N-VA-programma herhaalt? Of is hij te gretig wanneer hij spreekt over een regeringsdeelname die dat programma kan compromitteren? PETER DE ROOVER ziet meer risico's in het laatste.
Grof of gretig? Als Bart De Wever daags na de verkiezingen zijn programma herhaalt waarmee hij een groot electoraal succes boekte, wordt hem grove taal verweten. Alsof het not done is in dit land om verkiezingsbeloften over de drempel van de kieszondag te tillen. Zegt hij 's anderendaags dat hij heel erg graag mee wil regeren, lijkt hij wel heel erg gretig om in de regering te stappen. Alsof het voor Vlaams-nationalisten onfatsoenlijk zou zijn om ook echt mee aan beleid te doen.
De zoektocht naar een vergelijk tussen het eigen programma en deelnemen aan een coalitieregering heeft alles van een mijnenveld. Deelnemen aan een regering is, voor wie echt aan politiek wil doen, meer dan eerbaar. Het moet de ambitie zijn om vroeg of laat een plaats achter het stuur te bemachtigen. Maar ook in de oppositie kan, door wie oog heeft voor de langere termijn, politiek bedreven worden. Wie een beetje gelooft in de democratie weet dat je aan de kiezer kunt uitleggen dat je in een regering niet alles kunt binnenrijven. Maar net zo goed heeft de kiezer oor voor de stelling dat je voor de oppositie opteert als je in de regering niet kunt leveren wat verwacht wordt en die kiezer dan vraagt om je electorale gewicht bij een volgende gelegenheid op te krikken. Dat laatste recept heeft de N-VA geen windeieren gelegd. 'De N-VA is als enige partij altijd consequent rechtdoor gegaan. Recht op ons doel af, recht op een sterk Vlaanderen af', verklaarde De Wever zijn spectaculaire verkiezingsoverwinning.
Er bestaan vele definities van het begrip 'staatsman'. We voegen er één aan toe: een staatsman is degene die hét momentum juist weet in te schatten. Wie te vroeg is, eindigt als verliezer; wie te laat is, eindigt in de vergetelheid.
Deze dagen duikt de naam van Hugo Schiltz geregeld op om de rol van De Wever te tekenen. Een Vlaams-nationalist die Schiltz niet als inspirator ziet, kampt met tunnelvernauwende trauma's. Wie blind blijft voor Schiltz' fouten, kent zijn geschiedenis niet.
Naast Schiltz' vele verdiensten, blijft de vaststelling dat hij hét momentum verkeerd heeft ingeschat. Zijn gretigheid om communautaire compromissen te sluiten, vloeide voort uit zijn buikgevoel dat het hoogtepunt van het (vooral zijn) politieke Vlaams-nationalisme voorbij was. De kaarten zouden alleen maar slechter gedeeld worden, vreesde hij, en dus moest snel zoveel als nog mogelijk geoogst worden.
De Wever heeft vandaag de keuze tussen twee analyses. Heeft De Wever gewonnen als op-één-na-slimste-mens-ter-wereld of gaat het over een fase in een fundamentele maatschappelijke evolutie naar steeds meer Vlaanderen?
In het eerste geval moet gevreesd worden dat de N-VA haar hoogtepunt heeft bereikt en De Wevers soufflé volgende keer in elkaar zakt. Dan is er geen alternatief voor regeringsdeelname. Pakken wat er te pakken valt, luidt dan de boodschap. Als De Wever meer gelooft in zijn inhoudelijk project dan in zijn mediasucces, dan lijkt geduld een betere raadgever.
Uiteraard moet de mogelijkheid om nu al te kapitaliseren op de mooie verkiezingsuitslag ernstig worden nagegaan. Elke (in dit geval Vlaamse) regeringsdeelname bij voorbaat afwijzen verraadt politieke onvolwassenheid. Maar het N-VA-succes van zondag mag niet verblinden.
De N-VA was zonder discussie dé winnaar van de verkiezingen, maar behaalde toch 'slechts' 13procent. Niet genoeg natuurlijk om de dans te leiden. De formule van een Vlaamse regering met vier zou het soortelijk gewicht van de N-VA - niet nodig voor de meerderheid en permanent dumpbaar - nog verder doen inkrimpen binnen de regering. Als vierde partij wordt zij het vijfde wiel aan de wagen. Met als coalitiepartners een op België gefixeerde Open VLD, een afremmende SP.A en een CD&V die een rekening met de N-VA te vereffenen heeft, en een situatie waarin er op een ander niveau dan het Vlaamse echt beslist wordt, dreigt de N-VA verplicht te worden boven haar huidige niveau te moeten spelen.
Veelbelovende kasplantjes mogen niet te vroeg in het voorjaar in volle grond gepland worden. Tuinier Dehaene zal Kris Peeters die boerenwijsheid zeker graag influisteren. Of om meer bij De Wevers leefwereld aan te sluiten: het vet moet heet genoeg zijn om een lekkere cervela te bakken.
Peter De Roover is politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging.
DS, 12-06-2009
Is Bart De Wever te grof als hij na de verkiezingen het N-VA-programma herhaalt? Of is hij te gretig wanneer hij spreekt over een regeringsdeelname die dat programma kan compromitteren? PETER DE ROOVER ziet meer risico's in het laatste.
Grof of gretig? Als Bart De Wever daags na de verkiezingen zijn programma herhaalt waarmee hij een groot electoraal succes boekte, wordt hem grove taal verweten. Alsof het not done is in dit land om verkiezingsbeloften over de drempel van de kieszondag te tillen. Zegt hij 's anderendaags dat hij heel erg graag mee wil regeren, lijkt hij wel heel erg gretig om in de regering te stappen. Alsof het voor Vlaams-nationalisten onfatsoenlijk zou zijn om ook echt mee aan beleid te doen.
De zoektocht naar een vergelijk tussen het eigen programma en deelnemen aan een coalitieregering heeft alles van een mijnenveld. Deelnemen aan een regering is, voor wie echt aan politiek wil doen, meer dan eerbaar. Het moet de ambitie zijn om vroeg of laat een plaats achter het stuur te bemachtigen. Maar ook in de oppositie kan, door wie oog heeft voor de langere termijn, politiek bedreven worden. Wie een beetje gelooft in de democratie weet dat je aan de kiezer kunt uitleggen dat je in een regering niet alles kunt binnenrijven. Maar net zo goed heeft de kiezer oor voor de stelling dat je voor de oppositie opteert als je in de regering niet kunt leveren wat verwacht wordt en die kiezer dan vraagt om je electorale gewicht bij een volgende gelegenheid op te krikken. Dat laatste recept heeft de N-VA geen windeieren gelegd. 'De N-VA is als enige partij altijd consequent rechtdoor gegaan. Recht op ons doel af, recht op een sterk Vlaanderen af', verklaarde De Wever zijn spectaculaire verkiezingsoverwinning.
Er bestaan vele definities van het begrip 'staatsman'. We voegen er één aan toe: een staatsman is degene die hét momentum juist weet in te schatten. Wie te vroeg is, eindigt als verliezer; wie te laat is, eindigt in de vergetelheid.
Deze dagen duikt de naam van Hugo Schiltz geregeld op om de rol van De Wever te tekenen. Een Vlaams-nationalist die Schiltz niet als inspirator ziet, kampt met tunnelvernauwende trauma's. Wie blind blijft voor Schiltz' fouten, kent zijn geschiedenis niet.
Naast Schiltz' vele verdiensten, blijft de vaststelling dat hij hét momentum verkeerd heeft ingeschat. Zijn gretigheid om communautaire compromissen te sluiten, vloeide voort uit zijn buikgevoel dat het hoogtepunt van het (vooral zijn) politieke Vlaams-nationalisme voorbij was. De kaarten zouden alleen maar slechter gedeeld worden, vreesde hij, en dus moest snel zoveel als nog mogelijk geoogst worden.
De Wever heeft vandaag de keuze tussen twee analyses. Heeft De Wever gewonnen als op-één-na-slimste-mens-ter-wereld of gaat het over een fase in een fundamentele maatschappelijke evolutie naar steeds meer Vlaanderen?
In het eerste geval moet gevreesd worden dat de N-VA haar hoogtepunt heeft bereikt en De Wevers soufflé volgende keer in elkaar zakt. Dan is er geen alternatief voor regeringsdeelname. Pakken wat er te pakken valt, luidt dan de boodschap. Als De Wever meer gelooft in zijn inhoudelijk project dan in zijn mediasucces, dan lijkt geduld een betere raadgever.
Uiteraard moet de mogelijkheid om nu al te kapitaliseren op de mooie verkiezingsuitslag ernstig worden nagegaan. Elke (in dit geval Vlaamse) regeringsdeelname bij voorbaat afwijzen verraadt politieke onvolwassenheid. Maar het N-VA-succes van zondag mag niet verblinden.
De N-VA was zonder discussie dé winnaar van de verkiezingen, maar behaalde toch 'slechts' 13procent. Niet genoeg natuurlijk om de dans te leiden. De formule van een Vlaamse regering met vier zou het soortelijk gewicht van de N-VA - niet nodig voor de meerderheid en permanent dumpbaar - nog verder doen inkrimpen binnen de regering. Als vierde partij wordt zij het vijfde wiel aan de wagen. Met als coalitiepartners een op België gefixeerde Open VLD, een afremmende SP.A en een CD&V die een rekening met de N-VA te vereffenen heeft, en een situatie waarin er op een ander niveau dan het Vlaamse echt beslist wordt, dreigt de N-VA verplicht te worden boven haar huidige niveau te moeten spelen.
Veelbelovende kasplantjes mogen niet te vroeg in het voorjaar in volle grond gepland worden. Tuinier Dehaene zal Kris Peeters die boerenwijsheid zeker graag influisteren. Of om meer bij De Wevers leefwereld aan te sluiten: het vet moet heet genoeg zijn om een lekkere cervela te bakken.
Peter De Roover is politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging.
DS, 12-06-2009