Barst
1st October 2005, 15:32
De maatschappelijke functie van de geadresseerde
Uitzetting van buitenlanders moet afhangen van de ernst van het vergrijp. Een enkeltje Nigeria voor een achterovergedrukt appeltje bij Aldi zou Nederland midden in een roman van Victor Hugo of Emile Zola doen belanden. Zo hoefde de Portugees die ik ooit in mijn auto betrapte toen hij het dashboard inspecteerde, niet van mij op vliegtransport. Enkeltje bosbranden voor een cd van Eros Ramazotti?
Maar als het om het uitheemse canaille gaat dat drie jaar geleden mijn dochter en haar vriendin met zijn vuurwapen onder schot hield alvorens in bar slecht Nederlands hun jaszakken te legen, dan ben ik vurig pro-Rita. De lucht in, denk ik dan, het liefst in een snelle F-16. Alles is een kwestie van proportionaliteit. Dit beginsel zou ook moeten gelden voor de basisschool De Borgh te Zuidhoorn. De directie van De Borgh eist een schoolpleinverbod voor een lastige moeder. Moeke schrijft zich blauw aan mails en wraakzuchtige epistels. Soms wel eens één per week (misschien is het een beter idee om een schoolpleinverbod voor de postbezorger in te stellen). ’Nou én?’, zou ik willen zeggen. Ik krijg sinds misschien wel een jaar, bijna iedere week een onsamenhangend A4’tje van een geschifte lezer uit een verre provincie. Er valt geen touw aan vast te knopen. Ik heb zelfs overwogen de brief met het opschrift ’geweigerd’ weer op de post te doen.
Maar mijn irritatie van de eerste maanden is op den duur met een vloed compassie weggespoeld. Stel je eens voor dat de brievenschrijver zijn productie op zijn eigen deurmat terug ziet vloeien. Wat dan? Omdat ik geen aanstichter wil zijn van een suïcidale actie, maak ik de envelop altijd open en gooit de ongelezen inhoud vervolgens weg. Of neem nou de laveloze junk die iedere zaterdagochtend om halfacht mijn deurbel maltraiteerde totdat ik in ochtendjas voor zijn opgehouden hand verscheen. Had ik dan een stoepverbod moeten aanvragen? Welnee, ik trok gewoon iedere vrijdagavond de stekker van de bel eruit, totdat zijn pavloviaanse mogelijkheden uitgeput raakte. ,,Mijn dag was verpest als ik zo’n envelop weer zag liggen.’’ Zegt iemand van De Borgh. Overdrijven is ook een pedagogisch vak.
De ontvanger van boosaardige reacties heeft een zeer relevante maatschappelijke functie. Net als de columnist. Na mijn stukjes op de Trouwsite verschijnen regelmatig venijnige of woedende reacties. Meestal van dezelfde mensen. Ik herken gelijk hun naam of pseudoniemen. En hoewel ik allang hun vermoeide proza niet meer lees en vrolijk oversla, ben ik me zeer bewust van mijn heilzame rol. Ik vang hun frustratie en emotionaliteit op. Een mooi, poëtisch stukje zonder polemiek en plots is hun dag verpest. Ik ben hun therapie op afstand, een soort ventieltje waaruit de frustratie van een middelmatig en anoniem leven kan ontsnappen. Ze hebben mij keihard nodig om de dag door te komen. En dan zie ik, week in week uit, hun naam onder mijn stukje staan en haal opgelucht adem. Zolang ze bezig zijn ’terug te schrijven’, weet ik tenminste zeker dat ze hun vrouw niet zullen slaan of een appeltje bij Aldi gaan stelen.
Trouw, Sylvain Ephimenco, 01-10-2005
Uitzetting van buitenlanders moet afhangen van de ernst van het vergrijp. Een enkeltje Nigeria voor een achterovergedrukt appeltje bij Aldi zou Nederland midden in een roman van Victor Hugo of Emile Zola doen belanden. Zo hoefde de Portugees die ik ooit in mijn auto betrapte toen hij het dashboard inspecteerde, niet van mij op vliegtransport. Enkeltje bosbranden voor een cd van Eros Ramazotti?
Maar als het om het uitheemse canaille gaat dat drie jaar geleden mijn dochter en haar vriendin met zijn vuurwapen onder schot hield alvorens in bar slecht Nederlands hun jaszakken te legen, dan ben ik vurig pro-Rita. De lucht in, denk ik dan, het liefst in een snelle F-16. Alles is een kwestie van proportionaliteit. Dit beginsel zou ook moeten gelden voor de basisschool De Borgh te Zuidhoorn. De directie van De Borgh eist een schoolpleinverbod voor een lastige moeder. Moeke schrijft zich blauw aan mails en wraakzuchtige epistels. Soms wel eens één per week (misschien is het een beter idee om een schoolpleinverbod voor de postbezorger in te stellen). ’Nou én?’, zou ik willen zeggen. Ik krijg sinds misschien wel een jaar, bijna iedere week een onsamenhangend A4’tje van een geschifte lezer uit een verre provincie. Er valt geen touw aan vast te knopen. Ik heb zelfs overwogen de brief met het opschrift ’geweigerd’ weer op de post te doen.
Maar mijn irritatie van de eerste maanden is op den duur met een vloed compassie weggespoeld. Stel je eens voor dat de brievenschrijver zijn productie op zijn eigen deurmat terug ziet vloeien. Wat dan? Omdat ik geen aanstichter wil zijn van een suïcidale actie, maak ik de envelop altijd open en gooit de ongelezen inhoud vervolgens weg. Of neem nou de laveloze junk die iedere zaterdagochtend om halfacht mijn deurbel maltraiteerde totdat ik in ochtendjas voor zijn opgehouden hand verscheen. Had ik dan een stoepverbod moeten aanvragen? Welnee, ik trok gewoon iedere vrijdagavond de stekker van de bel eruit, totdat zijn pavloviaanse mogelijkheden uitgeput raakte. ,,Mijn dag was verpest als ik zo’n envelop weer zag liggen.’’ Zegt iemand van De Borgh. Overdrijven is ook een pedagogisch vak.
De ontvanger van boosaardige reacties heeft een zeer relevante maatschappelijke functie. Net als de columnist. Na mijn stukjes op de Trouwsite verschijnen regelmatig venijnige of woedende reacties. Meestal van dezelfde mensen. Ik herken gelijk hun naam of pseudoniemen. En hoewel ik allang hun vermoeide proza niet meer lees en vrolijk oversla, ben ik me zeer bewust van mijn heilzame rol. Ik vang hun frustratie en emotionaliteit op. Een mooi, poëtisch stukje zonder polemiek en plots is hun dag verpest. Ik ben hun therapie op afstand, een soort ventieltje waaruit de frustratie van een middelmatig en anoniem leven kan ontsnappen. Ze hebben mij keihard nodig om de dag door te komen. En dan zie ik, week in week uit, hun naam onder mijn stukje staan en haal opgelucht adem. Zolang ze bezig zijn ’terug te schrijven’, weet ik tenminste zeker dat ze hun vrouw niet zullen slaan of een appeltje bij Aldi gaan stelen.
Trouw, Sylvain Ephimenco, 01-10-2005