'Een coming-out blijft moeilijk'

[Barst]

'Een coming-out blijft moeilijk'


Gheysen (23) is vrijwilliger bij de holebi-jeugdbeweging Wel Jong Niet Hetero. Ze vertelt in Vlaamse scholen over hoe het is om op een meisje verliefd te worden. 'Mijn omgeving heeft er nooit een probleem van gemaakt. Ik maakte er vooral zelf een probleem van.'


'Als je jong bent, weet je niet precies hoe dat voelt, verliefd zijn. Ik had een vriendje en dat was leuk. We amuseerden ons, konden goed praten. Maar toen ik daarna op een meisje verliefd werd, wist ik dat die jongen alleen maar een goede vriend was geweest. Wat ik voor haar voelde, was helemaal anders, veel heftiger.'

'Ik wist dat het bestond, meisjes die op meisjes verliefd worden, maar ik had het nog niet van dichtbij meegemaakt en wist er weinig over. Ik probeerde mijzelf een tijdlang wijs te maken dat het niet klopte, dat het met een jongen “normaler, was. Want daar kun je kinderen mee krijgen. Ik werd voortdurend heen- en weer geslingerd: misschien ben ik wel biseksueel? Of vind ik dat meisje gewoon heel sympathiek en val ik toch op jongens? Het heeft zeker een jaar geduurd voor ik besefte en aanvaardde dat ik echt wel verliefd was. Ik heb het haar uiteindelijk verteld, maar het was niet wederzijds.'

'Het zesde middelbaar was een lang en moeilijk jaar. Ik was ongelukkig, wist niet meer wie ik was. Het beeld dat ik van mezelf had, klopte ineens niet meer. Ik wilde niet anders zijn dan de rest. Ik wilde meelopen in de rij en niet opvallen.'

'Er werd erg weinig over verteld op school. Ik wist dus niet bij wie ik terecht kon en heb zelf veel moeten opzoeken en lezen. Op een dag ben ik toch naar het CLB gestapt. Zij vertelden me over de holebigroep van Leuven. Daar moest ik maar eens naartoe, als ik op kot zat.'

'Toen ik daar na de zomer binnenkwam, zag ik meteen enkele bekende gezichten. Ik dacht: oh nee, nu weten zij dat, hoewel zij daar om dezelfde reden zaten! De holebigroep heeft me geholpen om mezelf te aanvaarden. Ik heb er mensen leren kennen die met dezelfde twijfels zaten en ook openlijk meisjes kunnen keuren.' (lacht) 'Kort daarna heb ik het aan de universiteit verteld. Daar bleek niemand er een probleem mee te hebben. Een grote opluchting! Ik moest het toen ineens aan heel veel mensen vertellen, ook mensen die ik niet zo goed kende. Gewoon, omdat het eruit moest. Ik schrok er wel van hoe snel het rond ging. Blijkbaar is “anders, toch interessanter. Ik begrijp dat niet altijd. Ik ben ook maar gewoon een mens. Maar als de sticker 'lesbisch' sommigen helpt om de wereld beter te begrijpen, doen ze maar.'

'Op het einde van mijn eerste bachelor heb ik het aan mijn ouders verteld. Dat was het allermoeilijkste. Ik had verhalen gehoord over mensen die waren buiten gegooid of naar de dokter gebracht. Ik was dus erg bang voor hun reactie. Ik wilde hen niet verliezen. Tijdens de blokperiode kwamen ze me bezoeken. Ze dachten dat ik een lief had. Ik zei plots: “Als dat al zo zou zijn, zou het wel een meisje zijn!, Ze reageerden daar niet negatief op. Ik was zo opgelucht dat ik er daarna niet op ben teruggekomen. Een jaar later ben ik met mijn eerste vriendin thuisgekomen. Ook toen deden ze normaal.'

'In mijn tweede bachelor heb ik het in de Chiro verteld. Ik zei gewoon: “Ik kom volgende week niet, want ik ben op weekend met de holebigroep,. Een aantal mensen reageerde verbaasd en er werden heel wat vragen gesteld, maar niemand heeft me anders behandeld.'

'Het is wel gek. Achteraf gezien heeft niemand in mijn directe omgeving er ooit een probleem van gemaakt. Voor mijn grootmoeder was het wel vreemd in het begin. En ik krijg af en toe afkeurende blikken als ik met mijn vriendin hand in hand over straat wandel. Dronken studenten roepen ons ook na. Maar ik besef nu dat ik er eigenlijk vooral zelf een probleem van heb gemaakt.'

'Holebi's hebben rechten in België, maar een coming-out blijft een moeilijke, lange strijd, vooral met jezelf. Veel scholen verspreiden nog altijd weinig info. Daarom ben ik vrijwilliger bij Wel Jong Niet Hetero. Ik vertel in klassen dat ik volgend jaar ga samenwonen met mijn vriendin en dat we na onze studies willen trouwen en kinderen krijgen via IVF. We zouden graag allebei een kind dragen.'

'Net in de scholen krijg ik vaak nog heel negatieve reacties, zelfs van leerkrachten. Hoe moet een holebi zich in zo'n klas voelen? Ik merk wel dat meisjes het makkelijker aanvaarden dan jongens. Twee meisjes vinden jongens vooral interessant om over te fantaseren. Maar twee jongens? Dat vinden sommigen onnatuurlijk. Ook op seksueel vlak vinden sommigen het raar. Twee meisjes, die komen toch iets te kort in bed? Maar als ik dan zie dat er achteraf een paar blijven hangen of een folder meegrissen, weet ik dat het nuttig was. Dan hoop ik dat die jongeren minder lang twijfelen over zichzelf dan ik heb gedaan.'


Blog DS, 07-05-2009 (Lennie Stinissen)

[jan.dufraing]

Iemand die met mij op school heeft gezeten en nadien bevriend is gebleven is ook een homo.
Ik vond het zeer erg voor hem dat een deel van zijn “vrienden” hem lieten vallen toen hij zich als homo heeft geout. Het heeft voor hem zeer lang geduurd vooral eer hij tegen nieuwe vrienden durfde zeggen dat hij homo was. Nu iedereen weet dat hij homo is bekijken sommige hem na. Vroeger zou hij zich daar aan geërgerd hebben. Nu daarentegen denkt hij van ik ben wie ik ben en daarmee uit.

Als je hem met hem hierover praat begrijpt hij dat mensen die je laten vallen eigenlijk geen vrienden zijn. Ook dat homo zijn geen beperking is om vrienden te maken.

Ik denk ook dat de coming-out voor de meeste een stap in het onbekende is. Dit schrikt hen zeer hard af. Door het leven gaan zonder dat je jezelf bent is volgens mij nog veel erger. En welk recht hebben wij om mensen op hun persoonlijkheid af te rekenen zonder dat we ze kennen.

Ik hoop dat wij als leerkrachten de mensen meer begrip voller kunnen maken t.o.v. holibi’s. Zo dat zij zich durven outen. Als het aanvaard is dan is er niets meer om schrik voor te hebben.

Conclusie
Verdraagzaamheid heeft soms nare gevolgen, mensen durven zich zelf niet meer zijn als er te weinig verdraagzaamheid is.