Barst
4th April 2009, 16:47
Over grote en kleine fouten
De eerste examenvraag voor elke aspirant politieagent luidt: wat doe je met een anonieme klacht? Als het antwoord niet is 'onverwijld doorspelen aan het gerecht', belandt het examenformulier meteen in de prullenmand. Die regel moét elke agent kennen. Als de hoogste politiebaas, Fernand Koekelberg, tegen die regel zondigt, is dat onvergeeflijk. Dan hangt hij.
Trouwens, hoe kan hij in zijn korps de naleving van de regels - die blijkbaar wat taant - geloofwaardig afdwingen als hij zo'n blunder begaat?
Bovendien gaat het niet om zomaar een anonieme klacht. Het was een klacht tegen zijn baas, de federale minister van Binnenlandse Zaken Guido De Padt. Hij liet die klacht niet één dag liggen, niet één week, maar vele weken lang. Dat kan uitgelegd worden als een poging om de zaak in de doofpot te stoppen. En dat kan uitgelegd worden als een poging om 'iets achter de hand te houden' tegen die minister.
Die fout is niet goed te praten, zegt het comité P. Zelfs niet als Koekelberg de beste bedoelingen had. En ook niet als de rest van zijn functioneren oké is zoals de positieve evaluatie die hij recent kreeg, suggereert.
We zien dit wel vaker, de jongste tijd. Sommige individuele fouten die klein líjken - een verkeerd telefoontje, een dossier dat blijft liggen - worden zwaar afgestraft. Grote fouten die minder makkelijk toewijsbaar zijn en die vaak een collectieve verantwoordelijkheid zijn, blijven ongemoeid. Het zou niet mogen, het is onrechtvaardig, maar het is wel vaak zo.
Neem nu het mislukken van hervormingen. Bij Financiën blijft dit ongestraft, zelfs al is de politieke verantwoordelijkheid ervoor duidelijk toewijsbaar.
De verantwoordelijkheid voor het uitblijven van hervormingen in justitie, is minder duidelijk toewijsbaar; daar kan helemaal niet 'gestraft' worden.
Nog moeilijker wordt het met andere vormen van 'falen van bestuur', waarvoor de overheid zelfs niet veel kan verweten worden, omdat ze bijvoorbeeld wel zorgde voor een beloofde uitbreiding maar de behoeften tegelijk sterker stegen dan verwacht. Dat is zo in de gehandicaptenopvang zoals deze krant al vaak stelde en - zoals ze vandaag toont - in de jeugdzorg.
Door het gebrek aan opvangplaatsen moet geregeld een jonge delinquent vrijgelaten worden of in een onaangepaste opvangvorm worden opgenomen. Dat is heel erg. Nog erger is dat in veel meer gevallen, jongeren tégen wie misdaden gepleegd worden - de misdaad van verwaarlozing bijvoorbeeld - niet kunnen opgevangen en beschermd worden. Er zijn honderden opvangplaatsen en begeleiders te kort, zowel voor ontspoorde jongeren, als voor jongeren uit ontspoorde gezinnen. Dat is niet 'de schuld van iemand'. Maar het moet wel opgelost worden.
De volgende Vlaamse regering mag dus niet starten als het haar regeerakkoord daartoe niet genoeg middelen voorziet. De beslissing van de Vlaamse regering van vrijdag om de vergoeding voor pleeggezinnen op te trekken, is een goede eerste kleine stap.
Maar, in alle eerlijkheid, zo'n regeerakkoord zal ons, burgers én politici, niet ontslaan van de plicht diep na te denken over de vraag hoe het komt dat almaar meer jongeren en almaar meer gezinnen ontsporen.
DS, 04-04-2009 (Guy Tegenbos)
De eerste examenvraag voor elke aspirant politieagent luidt: wat doe je met een anonieme klacht? Als het antwoord niet is 'onverwijld doorspelen aan het gerecht', belandt het examenformulier meteen in de prullenmand. Die regel moét elke agent kennen. Als de hoogste politiebaas, Fernand Koekelberg, tegen die regel zondigt, is dat onvergeeflijk. Dan hangt hij.
Trouwens, hoe kan hij in zijn korps de naleving van de regels - die blijkbaar wat taant - geloofwaardig afdwingen als hij zo'n blunder begaat?
Bovendien gaat het niet om zomaar een anonieme klacht. Het was een klacht tegen zijn baas, de federale minister van Binnenlandse Zaken Guido De Padt. Hij liet die klacht niet één dag liggen, niet één week, maar vele weken lang. Dat kan uitgelegd worden als een poging om de zaak in de doofpot te stoppen. En dat kan uitgelegd worden als een poging om 'iets achter de hand te houden' tegen die minister.
Die fout is niet goed te praten, zegt het comité P. Zelfs niet als Koekelberg de beste bedoelingen had. En ook niet als de rest van zijn functioneren oké is zoals de positieve evaluatie die hij recent kreeg, suggereert.
We zien dit wel vaker, de jongste tijd. Sommige individuele fouten die klein líjken - een verkeerd telefoontje, een dossier dat blijft liggen - worden zwaar afgestraft. Grote fouten die minder makkelijk toewijsbaar zijn en die vaak een collectieve verantwoordelijkheid zijn, blijven ongemoeid. Het zou niet mogen, het is onrechtvaardig, maar het is wel vaak zo.
Neem nu het mislukken van hervormingen. Bij Financiën blijft dit ongestraft, zelfs al is de politieke verantwoordelijkheid ervoor duidelijk toewijsbaar.
De verantwoordelijkheid voor het uitblijven van hervormingen in justitie, is minder duidelijk toewijsbaar; daar kan helemaal niet 'gestraft' worden.
Nog moeilijker wordt het met andere vormen van 'falen van bestuur', waarvoor de overheid zelfs niet veel kan verweten worden, omdat ze bijvoorbeeld wel zorgde voor een beloofde uitbreiding maar de behoeften tegelijk sterker stegen dan verwacht. Dat is zo in de gehandicaptenopvang zoals deze krant al vaak stelde en - zoals ze vandaag toont - in de jeugdzorg.
Door het gebrek aan opvangplaatsen moet geregeld een jonge delinquent vrijgelaten worden of in een onaangepaste opvangvorm worden opgenomen. Dat is heel erg. Nog erger is dat in veel meer gevallen, jongeren tégen wie misdaden gepleegd worden - de misdaad van verwaarlozing bijvoorbeeld - niet kunnen opgevangen en beschermd worden. Er zijn honderden opvangplaatsen en begeleiders te kort, zowel voor ontspoorde jongeren, als voor jongeren uit ontspoorde gezinnen. Dat is niet 'de schuld van iemand'. Maar het moet wel opgelost worden.
De volgende Vlaamse regering mag dus niet starten als het haar regeerakkoord daartoe niet genoeg middelen voorziet. De beslissing van de Vlaamse regering van vrijdag om de vergoeding voor pleeggezinnen op te trekken, is een goede eerste kleine stap.
Maar, in alle eerlijkheid, zo'n regeerakkoord zal ons, burgers én politici, niet ontslaan van de plicht diep na te denken over de vraag hoe het komt dat almaar meer jongeren en almaar meer gezinnen ontsporen.
DS, 04-04-2009 (Guy Tegenbos)