Barst
29th March 2009, 21:02
Laat Israel de bezetting betalen
Benjamin Netanyahu is terug in de Israëlische politiek. 'American style Bibi' is goed op weg om een verkiezingsnederlaag (zijn Likoed-partij eindigde tweede na Kadima van Tzipi Livni) om te zetten in een persoonlijk succes : hij wordt straks de premier van zijn land. Netanyahu moest daarvoor een huzarenstukje uitvoeren: de 'linkse' Arbeidspartij overtuigen om toe te treden tot zijn regering, ook al maken de ultra-orthodoxe Shas-partij en het extreemrechtse Israël Ons Huis van Avigdor Lieberman er deel van uit.
Een regeringsvorming in Israël overstijgt de nationale grenzen; ze heeft gevolgen voor de wereldpolitiek. De Amerikaanse president Barack Obama merkte al op dat het met deze regering 'niet makkelijker' wordt om een tweestatenoplossing uit te werken: een eufemisme.
Ook voor de EU is dit een belangrijk nieuw politiek feit, al was het maar omdat ze de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden 'subsidieert'. Brussel betaalt mee de lonen van de ambtenaren van de Palestijnse Autoriteit, financiert de grote infrastructuurwerken en betaalt Israëlische bedrijven om water en elektriciteit te leveren aan de Palestijnen. Ze draagt ook zwaar bij tot het budget van de VN-organisatie UNRWA voor de levering van voedsel en de organisatie van onderwijs en gezondheidszorg in de Palestijnse vluchtelingenkampen.
Wie gelooft dat deze Israëlische regering zal willen praten over een tweestatenoplossing met de Palestijnen, is bijzonder naïef. Als premier in de jaren negentig deed Netanyahu er alles aan om het Oslo-vredesproces te vertragen en uit te hollen. In elke regering waarin ze zit, dreigt Shas ermee op te stappen als een opdeling van Jeruzalem ook maar ter sprake komt. En Lieberman, straks als minister van Buitenlandse Zaken het diplomatiek gezicht van Israël, zegt met zoveel woorden dat samenleven met de Arabieren binnen Israël niet mogelijk is.
Ehud Barak, de leider van de Arbeidspartij, beweert dat hij nodig is in de regering om vrede nog een kans te geven. In feite verkoos hij zijn principes in te ruilen voor een handvol zilverlingen: hij mag minister van Defensie blijven.
Terwijl een vredesakkoord met Syrië mogelijk blijft, kan men ervan uitgaan dat er onder deze regering-Netanyahu geen einde zal komen aan de bezetting van de Palestijnse gebieden of aan de uitbreiding van de nederzettingen.
De EU moet zich dringend gaan bezinnen hoe ze zich zal opstellen, en vooral beslissen of ze de Israëlische bezetting wil blijven subsidiëren. Als Brussel zijn invloed wil laten gelden, kan het Israël laten weten dat het die geldstroom geleidelijk zal verminderen als er geen vooruitgang komt in een vredesproces. Als Israël per se de Palestijnse gebieden wil blijven bezetten, moet het daar ook de volle pot voor willen betalen.
DS, 26-03-2009 (Bart Beirlant)
Benjamin Netanyahu is terug in de Israëlische politiek. 'American style Bibi' is goed op weg om een verkiezingsnederlaag (zijn Likoed-partij eindigde tweede na Kadima van Tzipi Livni) om te zetten in een persoonlijk succes : hij wordt straks de premier van zijn land. Netanyahu moest daarvoor een huzarenstukje uitvoeren: de 'linkse' Arbeidspartij overtuigen om toe te treden tot zijn regering, ook al maken de ultra-orthodoxe Shas-partij en het extreemrechtse Israël Ons Huis van Avigdor Lieberman er deel van uit.
Een regeringsvorming in Israël overstijgt de nationale grenzen; ze heeft gevolgen voor de wereldpolitiek. De Amerikaanse president Barack Obama merkte al op dat het met deze regering 'niet makkelijker' wordt om een tweestatenoplossing uit te werken: een eufemisme.
Ook voor de EU is dit een belangrijk nieuw politiek feit, al was het maar omdat ze de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden 'subsidieert'. Brussel betaalt mee de lonen van de ambtenaren van de Palestijnse Autoriteit, financiert de grote infrastructuurwerken en betaalt Israëlische bedrijven om water en elektriciteit te leveren aan de Palestijnen. Ze draagt ook zwaar bij tot het budget van de VN-organisatie UNRWA voor de levering van voedsel en de organisatie van onderwijs en gezondheidszorg in de Palestijnse vluchtelingenkampen.
Wie gelooft dat deze Israëlische regering zal willen praten over een tweestatenoplossing met de Palestijnen, is bijzonder naïef. Als premier in de jaren negentig deed Netanyahu er alles aan om het Oslo-vredesproces te vertragen en uit te hollen. In elke regering waarin ze zit, dreigt Shas ermee op te stappen als een opdeling van Jeruzalem ook maar ter sprake komt. En Lieberman, straks als minister van Buitenlandse Zaken het diplomatiek gezicht van Israël, zegt met zoveel woorden dat samenleven met de Arabieren binnen Israël niet mogelijk is.
Ehud Barak, de leider van de Arbeidspartij, beweert dat hij nodig is in de regering om vrede nog een kans te geven. In feite verkoos hij zijn principes in te ruilen voor een handvol zilverlingen: hij mag minister van Defensie blijven.
Terwijl een vredesakkoord met Syrië mogelijk blijft, kan men ervan uitgaan dat er onder deze regering-Netanyahu geen einde zal komen aan de bezetting van de Palestijnse gebieden of aan de uitbreiding van de nederzettingen.
De EU moet zich dringend gaan bezinnen hoe ze zich zal opstellen, en vooral beslissen of ze de Israëlische bezetting wil blijven subsidiëren. Als Brussel zijn invloed wil laten gelden, kan het Israël laten weten dat het die geldstroom geleidelijk zal verminderen als er geen vooruitgang komt in een vredesproces. Als Israël per se de Palestijnse gebieden wil blijven bezetten, moet het daar ook de volle pot voor willen betalen.
DS, 26-03-2009 (Bart Beirlant)