Barst
17th March 2009, 20:35
Bittere lessen
De banken die het reddingsplan van Kaupthing Bank Luxemburg moesten goedkeuren, hebben dat niet gedaan. Als er tegen 8 april, dat is dus binnen drie weken, geen oplossing gevonden wordt, gaat de bank over de kop. De kans daarop is reëel.
Dat betekent echter niet dat de zowat 16.000 Belgische spaarders bij Kaupthing België hun centen definitief kwijt zijn. De Belgische overheid heeft met Luxemburg een akkoord gesloten waardoor zij vergoed worden tot een bedrag van 100.000 euro. België heeft zich ertoe verbonden 75 tot 100 miljoen euro te storten om die vergoeding mogelijk te maken.
De enkele honderden Belgische klanten die méér dan 100.000 euro op een spaarrekening bij Kaupthing hadden staan, riskeren het bedrag boven die 100.000 euro wel kwijt te zijn.
Hun frustratie en boosheid daarover zijn begrijpelijk. Ze zullen dan ook maar moeilijk kunnen toegeven dat de Belgische regering in dit dossier weinig of niets te verwijten valt. En toch is dat zo. België heeft een bijzondere inspanning gedaan, door te garanderen dat de klanten van deze ene Luxemburgse bank dezelfde rechten hebben als de klanten van een Belgische bank die in gelijkaardige moeilijkheden zou komen. België had dat niet hoeven te doen. Nog meer doen, zou niet te verantwoorden zijn tegenover de belastingbetaler. Elke Belg moet nu al tot 10 euro ophoesten om de Kaupthing-spaarders te vergoeden.
Uit het Kaupthing-debacle vallen een paar bittere lessen te trekken, die hopelijk niet vergeten worden wanneer het stof van de financiële crisis weer is gaan liggen.
Door de spaarders zelf, om te beginnen, die in goede financiële tijden, wanneer de bomen wel tot in de hemel lijken te groeien, snel geneigd zijn om alle fundamentele beleggingsprincipes uit het oog te verliezen. Dat er tegenover een hoger rendement ook een hoger risico staat, bijvoorbeeld. Of dat je als 'goede huisvader' best niet al je eieren in één mand legt, maar je beleggingen spreidt. Ook wanneer je je geld gewoon op een 'veilig' spaarboekje belegt, want ook daar is de garantie beperkt. Dat de euforie om ergens een half procentje méér vergoeding te krijgen, je er niet mag van weerhouden om ook de kleine lettertjes te lezen.
Maar ook politiek vallen er lessen te trekken uit de Kaupthing-zaak. Als Europa streeft naar een eengemaakte bankenmarkt, moet het ervoor zorgen dat het toezicht en de regulering op de banksector gelijke tred houden met die eenmaking. Zodat er tijdig ingegrepen kan worden wanneer het misloopt. Bovendien mag die eenmaking niet ten koste gaan van de transparantie voor de consument en de spaarder. In dit dossier, waar een 'Belgische' internetbank eigenlijk een bijkantoor was van een Luxemburgse bank, die op haar beurt een dochter was van een IJslandse bank, was die transparantie helaas ver zoek.
DS, 17-03-2009 (Karin De Ruyter)
De banken die het reddingsplan van Kaupthing Bank Luxemburg moesten goedkeuren, hebben dat niet gedaan. Als er tegen 8 april, dat is dus binnen drie weken, geen oplossing gevonden wordt, gaat de bank over de kop. De kans daarop is reëel.
Dat betekent echter niet dat de zowat 16.000 Belgische spaarders bij Kaupthing België hun centen definitief kwijt zijn. De Belgische overheid heeft met Luxemburg een akkoord gesloten waardoor zij vergoed worden tot een bedrag van 100.000 euro. België heeft zich ertoe verbonden 75 tot 100 miljoen euro te storten om die vergoeding mogelijk te maken.
De enkele honderden Belgische klanten die méér dan 100.000 euro op een spaarrekening bij Kaupthing hadden staan, riskeren het bedrag boven die 100.000 euro wel kwijt te zijn.
Hun frustratie en boosheid daarover zijn begrijpelijk. Ze zullen dan ook maar moeilijk kunnen toegeven dat de Belgische regering in dit dossier weinig of niets te verwijten valt. En toch is dat zo. België heeft een bijzondere inspanning gedaan, door te garanderen dat de klanten van deze ene Luxemburgse bank dezelfde rechten hebben als de klanten van een Belgische bank die in gelijkaardige moeilijkheden zou komen. België had dat niet hoeven te doen. Nog meer doen, zou niet te verantwoorden zijn tegenover de belastingbetaler. Elke Belg moet nu al tot 10 euro ophoesten om de Kaupthing-spaarders te vergoeden.
Uit het Kaupthing-debacle vallen een paar bittere lessen te trekken, die hopelijk niet vergeten worden wanneer het stof van de financiële crisis weer is gaan liggen.
Door de spaarders zelf, om te beginnen, die in goede financiële tijden, wanneer de bomen wel tot in de hemel lijken te groeien, snel geneigd zijn om alle fundamentele beleggingsprincipes uit het oog te verliezen. Dat er tegenover een hoger rendement ook een hoger risico staat, bijvoorbeeld. Of dat je als 'goede huisvader' best niet al je eieren in één mand legt, maar je beleggingen spreidt. Ook wanneer je je geld gewoon op een 'veilig' spaarboekje belegt, want ook daar is de garantie beperkt. Dat de euforie om ergens een half procentje méér vergoeding te krijgen, je er niet mag van weerhouden om ook de kleine lettertjes te lezen.
Maar ook politiek vallen er lessen te trekken uit de Kaupthing-zaak. Als Europa streeft naar een eengemaakte bankenmarkt, moet het ervoor zorgen dat het toezicht en de regulering op de banksector gelijke tred houden met die eenmaking. Zodat er tijdig ingegrepen kan worden wanneer het misloopt. Bovendien mag die eenmaking niet ten koste gaan van de transparantie voor de consument en de spaarder. In dit dossier, waar een 'Belgische' internetbank eigenlijk een bijkantoor was van een Luxemburgse bank, die op haar beurt een dochter was van een IJslandse bank, was die transparantie helaas ver zoek.
DS, 17-03-2009 (Karin De Ruyter)