Barst
17th September 2004, 14:40
Begraven / 'Tot stof wederkeren is beschaafder'
UTRECHT - De uitvaartbranche lijkt weinig dynamisch. Bedrijven heten al sinds mensenheugenis Van Dijk Grafkisten of De Vries Uitvaartbenodigdheden. Wie iets losser wil overkomen, doet het met Memento of Cantharus. Een website over de dood? Niet te populair doen, gewoon: Dood.nl.
Uitvaartondernemers waren nooit grote innoveerders. Jarenlang ging het prima: kist, zwarte limo, hop, de oven of de grond in, plakje cake toe. Veel mensen pikken dat niet meer. Ook het sluitstuk moet groots en meeslepend zijn, of in ieder geval voorzien van 'een persoonlijke touch', zoals een digitale grafzerk, kistvervoer op een fietskar of de urn in de kleuren van je favoriete club.
Op de Uitvaartbeurs, deze week in de Utrechtse Jaarbeurs, zie je de kleine, innovatieve bedrijfjes uit hun schulp kruipen. De grote stands worden nog steeds bevolkt door de 'traditionelen' met zwarte auto's, grafzerken en houten kisten met blinkende koperen handgrepen. ,,Daar wil je toch niet in begraven worden'', zegt Wim Alenus. ,,Ik niet tenminste.''
Alenus is van het Belgische bedrijf W.Kwadraat. Hij maakt design-grafkisten, met namen als Forum of Arcum, een kist die de witte tunnel van licht symboliseert, die je vlak voor je dood schijnt te doorkruisen. ,,Ontworpen door Wim Segers. Hij verloor zijn zus tien jaar terug en wilde een designkist, maar kon die nergens vinden. Daar was hij zo kapot van dat sindsdien elk jaar een kist ontwerpt.''
Veel vindingen komen zo ter wereld: er is behoefte aan iets wat niet verkrijgbaar is. Neem vriesdrogen, of vriendelijker gezegd: de ecologische uitvaart. Dat moet naast begraven en cremeren de derde uitvaartvorm worden. Het lichaam wordt in stikstof gedompeld, verpulverd en wordt als droge, geurloze stof net onder de oppervlakte begraven in een kist van zetmeel. Binnen zes maanden is het verdwenen, zonder gevolgen voor het milieu. Uitvaartver eniging Yarden ziet het helemaal zitten. Als een experiment in Zweden, het land van bedenkster Susanne Wiigh-Mäsak, slaagt zal ook in Nederland een installatie worden gebouwd. ,,Dit is wat veel mensen willen'', zegt Wiigh-Mäsak. ,,Veel dichter bij 'Tot stof zult gij wederkeren' kom je niet. We kunnen moeilijk dood neervallen en wachten tot de beesten ons opeten. Dan is mijn manier een stuk beschaafder.''
Trouw, 17-09-2004
UTRECHT - De uitvaartbranche lijkt weinig dynamisch. Bedrijven heten al sinds mensenheugenis Van Dijk Grafkisten of De Vries Uitvaartbenodigdheden. Wie iets losser wil overkomen, doet het met Memento of Cantharus. Een website over de dood? Niet te populair doen, gewoon: Dood.nl.
Uitvaartondernemers waren nooit grote innoveerders. Jarenlang ging het prima: kist, zwarte limo, hop, de oven of de grond in, plakje cake toe. Veel mensen pikken dat niet meer. Ook het sluitstuk moet groots en meeslepend zijn, of in ieder geval voorzien van 'een persoonlijke touch', zoals een digitale grafzerk, kistvervoer op een fietskar of de urn in de kleuren van je favoriete club.
Op de Uitvaartbeurs, deze week in de Utrechtse Jaarbeurs, zie je de kleine, innovatieve bedrijfjes uit hun schulp kruipen. De grote stands worden nog steeds bevolkt door de 'traditionelen' met zwarte auto's, grafzerken en houten kisten met blinkende koperen handgrepen. ,,Daar wil je toch niet in begraven worden'', zegt Wim Alenus. ,,Ik niet tenminste.''
Alenus is van het Belgische bedrijf W.Kwadraat. Hij maakt design-grafkisten, met namen als Forum of Arcum, een kist die de witte tunnel van licht symboliseert, die je vlak voor je dood schijnt te doorkruisen. ,,Ontworpen door Wim Segers. Hij verloor zijn zus tien jaar terug en wilde een designkist, maar kon die nergens vinden. Daar was hij zo kapot van dat sindsdien elk jaar een kist ontwerpt.''
Veel vindingen komen zo ter wereld: er is behoefte aan iets wat niet verkrijgbaar is. Neem vriesdrogen, of vriendelijker gezegd: de ecologische uitvaart. Dat moet naast begraven en cremeren de derde uitvaartvorm worden. Het lichaam wordt in stikstof gedompeld, verpulverd en wordt als droge, geurloze stof net onder de oppervlakte begraven in een kist van zetmeel. Binnen zes maanden is het verdwenen, zonder gevolgen voor het milieu. Uitvaartver eniging Yarden ziet het helemaal zitten. Als een experiment in Zweden, het land van bedenkster Susanne Wiigh-Mäsak, slaagt zal ook in Nederland een installatie worden gebouwd. ,,Dit is wat veel mensen willen'', zegt Wiigh-Mäsak. ,,Veel dichter bij 'Tot stof zult gij wederkeren' kom je niet. We kunnen moeilijk dood neervallen en wachten tot de beesten ons opeten. Dan is mijn manier een stuk beschaafder.''
Trouw, 17-09-2004