Barst
4th March 2009, 02:05
Onderstaand artikel uit "Het Journaal" van Mark Grammens. Ik kan de adelbrieven van de man momenteel (nog) niet zo goed naar waarde schatten, maar ik zet het artikel hier toch op... al was het maar omdat het met de helft van het beoogde waarheidsgehalte minstens de wenkbrauwen doet fronsen...
Vlaamse regering redt KBC
In België neemt de KBC zowat de positie in van ING in Nederland: het gaat in beide gevallen om zeer solide banken, die op een gegeven moment het slachtoffer werden van de algemene beurskrisis, en ook van het feit dat inmiddels andere banken reeds ruime overheidssteun hadden gekregen. Het is bekend dat sommige beleggingsadviseurs hun klanten het advies gaven hun geld terug te trekken uit aandelen van banken zonder overheidssteun omdat die spoedig de gevolgen zouden ondervinden van het opgelopen konkurrentienadeel. Afgezien nog van de algemene krisissfeer was dit een van de oorzaken waarom de koersen van gezonde banken naar beneden gingen. Dat overkwam KBC, Deutsche Bank, Barclays (GB), Banco Santander (SP), en enkele anderen. Daarbij kwam de onbetrouwbaarheid van Oost-Europese en Russische, soms maffiose, ekonomieën, waarin KBC fors had geïnvesteerd.
Maar dat is hooguit de helft van het verhaal. De andere helft is dat KBC in een zelfstandig Vlaanderen niet zou zijn blootgesteld aan de vijandschap van een gedeelte van de eigen overheid, want dat is wat hier is gebeurd. En het was voorspeld. Toen na het aantreden van de eerste regering-Verhofstadt het Franstalig triomfalisme over heel Brussel weerklonk (want in ruil voor zijn eersteministerschap had Verhofstadt de macht in handen van de Franstaligen gelegd, precies zoals na hem Leterme en Van Rompuy hun schijnmacht te danken hebben aan hun "begrip" voor de Franstalige belangen), noteerde de scherpe waarnemer Hugo de Ridder (in Humo, 28.3.00), dat hij in de Wetstraat Franstalige politici en opiniemakers hoorde zeggen: "We zullen de Kredietbank als financiële ruggengraat van Vlaanderen ook wel klein krijgen". Dit streven stond vooraan op de Franstalige agenda.
En zo gebeurde het dus, dat toen de KBC in oktober van vorig jaar een eerste keer een beroep moest doen op overheidshulp, nadat Fortis en Dexia al lang de kassa waren gepasseerd en het hierboven beschreven konkurrentieel nadeel begon te werken, de Franstalige autoriteiten hun kans grepen. Eerst was het de PS-creatuur Quaden, die als goeverneur van de Nationale Bank, elk gevoel voor fatsoen onderdrukte om eraan te herinneren dat er buiten Fortis en Dexia nog een andere bank problemen ging krijgen, zodoende de beurs het signaal gevend om KBC-aandelen te verkopen. Toen dat niet helemaal het beoogde effekt had, zei het door de FDF benoemde Belgische staatssekretaris voor Financiën Cleyfayt ronduit dat de KBC likwiditeitsproblemen had. Dat was een grove leugen, door een minister uitgekraamd met het opzet een Belgische bank onderuit te halen. Dat Clerfayt zijn woorden naderhand moest inslikken (De Standaard; 27.10.08) verandert daar niets aan. Dit was objektief een daad van landverraad, het ondermijnen van het vertrouwen in de eigen instellingen.
Vervolgens kreeg KBC een pak euro's, veel minder dan Fortis en Dexia, en pas nadat de kabinetschef van Reynders (MR) tot bestuurder van de KBC was benoemd en binnen de regering-Leterme enkele "kompensaties" waren toegekend aan de Franstalige partijen en hun ministers. De Waalse vliegtuigbouwer Sonaca (Gosselies. Henegouwen), die op de rand van het faillissement stond, werd met Belgische (dat is in hoofdzaak Vlaamse) overheidssteun recht geholpen. Sonaca is, het weze terloops vermeld, voor 90 procent eigendom van het Waalse gewest, dat dus zelf geen bijdrage diende te leveren tot de redding ervan. Was dit de oude "wafelijzerpolitiek", die België zijn grote schuldenlast heeft bezorgd? Oh nee, zei minister Onkelinx (PS), louter toevallig kwamen de twee dossiers (KBC en Sonaca) op tafel tijdens dezelfde ministerraad, en het is de gewoonte dat er aan het eind een akkoord moet zijn over alle dossiers, zoniet is er geen akkoord. Aangezien de eventuele hulpverlening aan Sonaca tot de bevoegdheid van het Waalse gewest behoort, is de Belgische overheidssteun aan het bedrijf in de praktijk een netto-geldtransfer naar Wallonië.
En in januari dus kwam KBC ineens opnieuw in de problemen. Er zou grondig onderzoek moeten plaatsvinden naar de oorzaken hiervan. Hoe komt het dat de beurs het bankaandeel opnieuw in een neerwaartse spiraal meesleurde? Welk gefluister is daaraan voorafgegaan? Welke invloeden hebben gespeeld? Nu echter weigerden de Franstalige ministers om geld of kredieten aan KBC te bezorgen. "Vooral de PS, maar ook CDH" stonden (volgens De Tijd, 23.1.09) op de rem. De PS maakte haar eventuele instemming met een hulp aan KBC opnieuw afhankelijk van "kompensaties" voor Wallonië. Minister van Financiën Reynders leverde een eigen bijdrage tot het Franstalige offensief door, zoals Clerfayt enkele maanden geleden, uitspraken te doen die als gevolg hadden dat het aandeel KBC nog verder daalde op de beurs.
Noodgedwongen was het vervolgens aan de Vlaamse regering om, door zelf te zorgen voor de redding van KBC, het kwaad opzet van de verenigde Franstalige partijen te neutraliseren. Daarmee heeft de Vlaamse regering, en hebben met name minister-president Peeters (CD&V) en de vice-premiers Vandenbroucke (SP) en Van Mechelen (VLD) goed werk geleverd . Ze hebben bovendien een formule uitgewerkt waar de Vlaamse overheid uiteindelijk, als alles verloopt naar wens, rijker van wordt ("Fortis kost ons geld, KBC kan geld opbrengen," aldus De Standaard, 23.1.09).
Eind goed, al goed? Ja, op voorwaarde dat men in Vlaanderen berijpt wat hier gebeurd is. Er is duidelijk een intentie geweest aan Waals-francofone zijde om de Vlaamse welvaart te ondermijnen door KBC te beschadigen. De razernij van Le Soir (23.1.09) toen bleek dat het de Vlaamse regering gelukt was KBC te helpen zonder zich voorts nog aan de Belgische instellingen te storen, sprak boekdelen. Men had zeer duidelijk een ander resultaat beoogd. Hieruit volgt dat België bewezen heeft een gevaar te vormen voor de welvaart van de Vlamingen.
Vervolgens werd door de suksesrijke ingreep van de Vlaamse regering ook "het bewijs geleverd voor de levensvatbaarheid van een zelfstandig Vlaanderen" (Luc van der Kelen, in Het Laatste Nieuws, 23.1.09). Om te besluiten met de woorden van ekonomisch redakteur Karin de Ruyter (in De Standaard, 23.1.09), dat nu "onvermijdelijk de vraag rijst waartoe een federale regering eigenlijk nog dient, als ze toch permanent in de onmogelijkheid verkeert om te regeren". Waartoe ze dient? Maar dat weet men toch: om het mogelijk te maken dat sommige Vlamingen zich kunnen wijden aan de geliefkoosde bezigheid van hun volk, en dat is de voordelen te kunnen genieten van de kollaboratie met de vijanden van dat volk.
Uit: "Het Journaal" van Mark Grammens (s.d.)
Vlaamse regering redt KBC
In België neemt de KBC zowat de positie in van ING in Nederland: het gaat in beide gevallen om zeer solide banken, die op een gegeven moment het slachtoffer werden van de algemene beurskrisis, en ook van het feit dat inmiddels andere banken reeds ruime overheidssteun hadden gekregen. Het is bekend dat sommige beleggingsadviseurs hun klanten het advies gaven hun geld terug te trekken uit aandelen van banken zonder overheidssteun omdat die spoedig de gevolgen zouden ondervinden van het opgelopen konkurrentienadeel. Afgezien nog van de algemene krisissfeer was dit een van de oorzaken waarom de koersen van gezonde banken naar beneden gingen. Dat overkwam KBC, Deutsche Bank, Barclays (GB), Banco Santander (SP), en enkele anderen. Daarbij kwam de onbetrouwbaarheid van Oost-Europese en Russische, soms maffiose, ekonomieën, waarin KBC fors had geïnvesteerd.
Maar dat is hooguit de helft van het verhaal. De andere helft is dat KBC in een zelfstandig Vlaanderen niet zou zijn blootgesteld aan de vijandschap van een gedeelte van de eigen overheid, want dat is wat hier is gebeurd. En het was voorspeld. Toen na het aantreden van de eerste regering-Verhofstadt het Franstalig triomfalisme over heel Brussel weerklonk (want in ruil voor zijn eersteministerschap had Verhofstadt de macht in handen van de Franstaligen gelegd, precies zoals na hem Leterme en Van Rompuy hun schijnmacht te danken hebben aan hun "begrip" voor de Franstalige belangen), noteerde de scherpe waarnemer Hugo de Ridder (in Humo, 28.3.00), dat hij in de Wetstraat Franstalige politici en opiniemakers hoorde zeggen: "We zullen de Kredietbank als financiële ruggengraat van Vlaanderen ook wel klein krijgen". Dit streven stond vooraan op de Franstalige agenda.
En zo gebeurde het dus, dat toen de KBC in oktober van vorig jaar een eerste keer een beroep moest doen op overheidshulp, nadat Fortis en Dexia al lang de kassa waren gepasseerd en het hierboven beschreven konkurrentieel nadeel begon te werken, de Franstalige autoriteiten hun kans grepen. Eerst was het de PS-creatuur Quaden, die als goeverneur van de Nationale Bank, elk gevoel voor fatsoen onderdrukte om eraan te herinneren dat er buiten Fortis en Dexia nog een andere bank problemen ging krijgen, zodoende de beurs het signaal gevend om KBC-aandelen te verkopen. Toen dat niet helemaal het beoogde effekt had, zei het door de FDF benoemde Belgische staatssekretaris voor Financiën Cleyfayt ronduit dat de KBC likwiditeitsproblemen had. Dat was een grove leugen, door een minister uitgekraamd met het opzet een Belgische bank onderuit te halen. Dat Clerfayt zijn woorden naderhand moest inslikken (De Standaard; 27.10.08) verandert daar niets aan. Dit was objektief een daad van landverraad, het ondermijnen van het vertrouwen in de eigen instellingen.
Vervolgens kreeg KBC een pak euro's, veel minder dan Fortis en Dexia, en pas nadat de kabinetschef van Reynders (MR) tot bestuurder van de KBC was benoemd en binnen de regering-Leterme enkele "kompensaties" waren toegekend aan de Franstalige partijen en hun ministers. De Waalse vliegtuigbouwer Sonaca (Gosselies. Henegouwen), die op de rand van het faillissement stond, werd met Belgische (dat is in hoofdzaak Vlaamse) overheidssteun recht geholpen. Sonaca is, het weze terloops vermeld, voor 90 procent eigendom van het Waalse gewest, dat dus zelf geen bijdrage diende te leveren tot de redding ervan. Was dit de oude "wafelijzerpolitiek", die België zijn grote schuldenlast heeft bezorgd? Oh nee, zei minister Onkelinx (PS), louter toevallig kwamen de twee dossiers (KBC en Sonaca) op tafel tijdens dezelfde ministerraad, en het is de gewoonte dat er aan het eind een akkoord moet zijn over alle dossiers, zoniet is er geen akkoord. Aangezien de eventuele hulpverlening aan Sonaca tot de bevoegdheid van het Waalse gewest behoort, is de Belgische overheidssteun aan het bedrijf in de praktijk een netto-geldtransfer naar Wallonië.
En in januari dus kwam KBC ineens opnieuw in de problemen. Er zou grondig onderzoek moeten plaatsvinden naar de oorzaken hiervan. Hoe komt het dat de beurs het bankaandeel opnieuw in een neerwaartse spiraal meesleurde? Welk gefluister is daaraan voorafgegaan? Welke invloeden hebben gespeeld? Nu echter weigerden de Franstalige ministers om geld of kredieten aan KBC te bezorgen. "Vooral de PS, maar ook CDH" stonden (volgens De Tijd, 23.1.09) op de rem. De PS maakte haar eventuele instemming met een hulp aan KBC opnieuw afhankelijk van "kompensaties" voor Wallonië. Minister van Financiën Reynders leverde een eigen bijdrage tot het Franstalige offensief door, zoals Clerfayt enkele maanden geleden, uitspraken te doen die als gevolg hadden dat het aandeel KBC nog verder daalde op de beurs.
Noodgedwongen was het vervolgens aan de Vlaamse regering om, door zelf te zorgen voor de redding van KBC, het kwaad opzet van de verenigde Franstalige partijen te neutraliseren. Daarmee heeft de Vlaamse regering, en hebben met name minister-president Peeters (CD&V) en de vice-premiers Vandenbroucke (SP) en Van Mechelen (VLD) goed werk geleverd . Ze hebben bovendien een formule uitgewerkt waar de Vlaamse overheid uiteindelijk, als alles verloopt naar wens, rijker van wordt ("Fortis kost ons geld, KBC kan geld opbrengen," aldus De Standaard, 23.1.09).
Eind goed, al goed? Ja, op voorwaarde dat men in Vlaanderen berijpt wat hier gebeurd is. Er is duidelijk een intentie geweest aan Waals-francofone zijde om de Vlaamse welvaart te ondermijnen door KBC te beschadigen. De razernij van Le Soir (23.1.09) toen bleek dat het de Vlaamse regering gelukt was KBC te helpen zonder zich voorts nog aan de Belgische instellingen te storen, sprak boekdelen. Men had zeer duidelijk een ander resultaat beoogd. Hieruit volgt dat België bewezen heeft een gevaar te vormen voor de welvaart van de Vlamingen.
Vervolgens werd door de suksesrijke ingreep van de Vlaamse regering ook "het bewijs geleverd voor de levensvatbaarheid van een zelfstandig Vlaanderen" (Luc van der Kelen, in Het Laatste Nieuws, 23.1.09). Om te besluiten met de woorden van ekonomisch redakteur Karin de Ruyter (in De Standaard, 23.1.09), dat nu "onvermijdelijk de vraag rijst waartoe een federale regering eigenlijk nog dient, als ze toch permanent in de onmogelijkheid verkeert om te regeren". Waartoe ze dient? Maar dat weet men toch: om het mogelijk te maken dat sommige Vlamingen zich kunnen wijden aan de geliefkoosde bezigheid van hun volk, en dat is de voordelen te kunnen genieten van de kollaboratie met de vijanden van dat volk.
Uit: "Het Journaal" van Mark Grammens (s.d.)