Barst
28th February 2009, 18:21
WINNAARS
1. Geert Noels
'Die magere die tegenwoordig elke week bij Phara zit', antwoorden de meeste mensen op de vraag wie Geert Noels is. 'De hoofdeconoom van Petercam', antwoordt Noels zelf op die vraag. Tot gisteren toch, want Noels heeft de deur achter zich dichtgetrokken bij het schimmige Petercam (of weet u wat zo'n beurshuis eigenlijk allemaal uitvreet?). Voortaan kan Noels zich toeleggen op waar hij goed in is: over van alles en nog wat zijn mening geven en het land redden. Het kan geen toeval zijn dat Noels deze week nog het idee van een oorlogskabinet lanceerde. En het is niet omdat niemand suggereerde hem daarin op te nemen, dat hij zich er alvast niet voor moet vrijmaken. Laat het gissen naar de lijst waarop hij dra zal prijken, een aanvang nemen.
2. Luca Prins
Mooie meisjes duren niet lang, behalve als ze Luca Prins heten en enkele maanden geleden toevallig op een foto in De Telegraaf verschenen. Daarop was te zien hoe Luca, gekleed in een frisse bikini en een warme Unox-muts, de zee inliep voor een ijsbeerduik. Het strand zag zwart van het volk, maar je keek alleen naar haar op de foto. En naar haar grootste troeven. Daar moest wel een hype van komen - tik haar naam even in op YouTube - en nu ook een carrière als fotomodel. Luca heeft een contract op zak, al is het een bescheiden start: weinig topmodellen worden immers geassocieerd met de naam Beemster-kaas. 'Is wel heel bijzonder', zo luidt de swingende baseline van het label. Maar joekels van kazen, dat wel.
3. Pierre Bergé
De 'zakelijke leider' van modelegende Yves Saint Laurent, zo werd Pierre Bergé deze week in de kranten beschreven. Veelbetekenend tussen aanhalingstekens. Pierre Bergé is steenrijk, en ligt dus niet wakker van de 373,5 miljoen euro die de veiling van YSL's privékunstcollectie opbracht. Dat geld gaat naar de stichting Yves Saint Laurent, en nog een stuk of wat andere stichtingen voor wetenschappelijk onderzoek. 'Fidele kerel', die Bergé, al zullen de Chinezen daar anders over denken. Op de veiling werden groten der aarde als Roman Abramovitch en Nicolas Sarkozy gesignaleerd. Maurice Lippens en Etienne Davignon lieten zich naar verluidt door stromannen vertegenwoordigen.
VERLIEZERS
1. Annie Leibovitz
Een door Annie Leibovitz gemaakte foto in de krant krijgen, dat is geen klein bier. Meestal mag het niet, en als het wel mag, is het onbetaalbaar. We hebben geen leedvermaak, maar nu moet ze niet komen zeuren. Leibovitz, hoffotografe van de sterren, moest de rechten op haar foto's verpanden om een lening van twaalf miljoen euro te krijgen. Anders kon ze de eindjes niet meer aan elkaar knopen. Armoede, het is niet om mee te lachen.
2. Retie
De bospoeper strikes back. In het provinciaal domein van Retie dachten ze even het streektoerisme aan te zwengelen door een 'Van-vlees-en-bloed'-route uit te tekenen. Dat was buiten Woestijnvis gerekend, dat de route verbood. Die sluwe vissen hebben de naam 'Van vlees en bloed' laten beschermen, die mag je niet zomaar gebruiken. Zouden ze dat met de titels van al hun programma's gedaan hebben? Dan is het voortaan uitkijken wat je zegt. Want je hoeft de slimste mens ter wereld niet te zijn om te weten dat Wouter Vandenhaute niet met zich laat sollen. We kennen onze pappenheimers.
3. Ingrid Betancourt
Je zou verwachten dat mensen die jarenlang samen zijn gegijzeld door de FARC in Colombia, een beetje solidair zijn met elkaar. Niet als er een vrouw tussen zit, en zeker niet als die Ingrid Betancourt heet. 'Hooghartig, oncontroleerbaar arrogant, en ze hield alle voedsel en boeken voor zichzelf', schrijft een van haar drie Amerikaanse medegevangenen, in een boek. Een andere schrijft dan weer dat het allemaal meeviel en dat hij 'een nauwe en tedere vriendschap' had ontwikkeld met Ingrid. Haantjesgedrag onder gijzelaars, het is een pas ontdekt fenomeen, dat later wellicht als het Betancourt-syndroom geboekstaafd zal worden.
4. Journalisten
Journalisten zijn watjes. Vroeger moesten ze met de hand telexen afscheuren, vanuit een telefooncel stukken doorbellen en opboksen tegen hoofdredacteurs die luisterden naar de naam Manu Ruys. Nooit hoorde je ze klagen. Maar nu ze alles in de schoot geworpen krijgen, hebben ze last van stress en burn-out. Daar worden wij zo moe van.
DS, 28-02-2009 (th)
1. Geert Noels
'Die magere die tegenwoordig elke week bij Phara zit', antwoorden de meeste mensen op de vraag wie Geert Noels is. 'De hoofdeconoom van Petercam', antwoordt Noels zelf op die vraag. Tot gisteren toch, want Noels heeft de deur achter zich dichtgetrokken bij het schimmige Petercam (of weet u wat zo'n beurshuis eigenlijk allemaal uitvreet?). Voortaan kan Noels zich toeleggen op waar hij goed in is: over van alles en nog wat zijn mening geven en het land redden. Het kan geen toeval zijn dat Noels deze week nog het idee van een oorlogskabinet lanceerde. En het is niet omdat niemand suggereerde hem daarin op te nemen, dat hij zich er alvast niet voor moet vrijmaken. Laat het gissen naar de lijst waarop hij dra zal prijken, een aanvang nemen.
2. Luca Prins
Mooie meisjes duren niet lang, behalve als ze Luca Prins heten en enkele maanden geleden toevallig op een foto in De Telegraaf verschenen. Daarop was te zien hoe Luca, gekleed in een frisse bikini en een warme Unox-muts, de zee inliep voor een ijsbeerduik. Het strand zag zwart van het volk, maar je keek alleen naar haar op de foto. En naar haar grootste troeven. Daar moest wel een hype van komen - tik haar naam even in op YouTube - en nu ook een carrière als fotomodel. Luca heeft een contract op zak, al is het een bescheiden start: weinig topmodellen worden immers geassocieerd met de naam Beemster-kaas. 'Is wel heel bijzonder', zo luidt de swingende baseline van het label. Maar joekels van kazen, dat wel.
3. Pierre Bergé
De 'zakelijke leider' van modelegende Yves Saint Laurent, zo werd Pierre Bergé deze week in de kranten beschreven. Veelbetekenend tussen aanhalingstekens. Pierre Bergé is steenrijk, en ligt dus niet wakker van de 373,5 miljoen euro die de veiling van YSL's privékunstcollectie opbracht. Dat geld gaat naar de stichting Yves Saint Laurent, en nog een stuk of wat andere stichtingen voor wetenschappelijk onderzoek. 'Fidele kerel', die Bergé, al zullen de Chinezen daar anders over denken. Op de veiling werden groten der aarde als Roman Abramovitch en Nicolas Sarkozy gesignaleerd. Maurice Lippens en Etienne Davignon lieten zich naar verluidt door stromannen vertegenwoordigen.
VERLIEZERS
1. Annie Leibovitz
Een door Annie Leibovitz gemaakte foto in de krant krijgen, dat is geen klein bier. Meestal mag het niet, en als het wel mag, is het onbetaalbaar. We hebben geen leedvermaak, maar nu moet ze niet komen zeuren. Leibovitz, hoffotografe van de sterren, moest de rechten op haar foto's verpanden om een lening van twaalf miljoen euro te krijgen. Anders kon ze de eindjes niet meer aan elkaar knopen. Armoede, het is niet om mee te lachen.
2. Retie
De bospoeper strikes back. In het provinciaal domein van Retie dachten ze even het streektoerisme aan te zwengelen door een 'Van-vlees-en-bloed'-route uit te tekenen. Dat was buiten Woestijnvis gerekend, dat de route verbood. Die sluwe vissen hebben de naam 'Van vlees en bloed' laten beschermen, die mag je niet zomaar gebruiken. Zouden ze dat met de titels van al hun programma's gedaan hebben? Dan is het voortaan uitkijken wat je zegt. Want je hoeft de slimste mens ter wereld niet te zijn om te weten dat Wouter Vandenhaute niet met zich laat sollen. We kennen onze pappenheimers.
3. Ingrid Betancourt
Je zou verwachten dat mensen die jarenlang samen zijn gegijzeld door de FARC in Colombia, een beetje solidair zijn met elkaar. Niet als er een vrouw tussen zit, en zeker niet als die Ingrid Betancourt heet. 'Hooghartig, oncontroleerbaar arrogant, en ze hield alle voedsel en boeken voor zichzelf', schrijft een van haar drie Amerikaanse medegevangenen, in een boek. Een andere schrijft dan weer dat het allemaal meeviel en dat hij 'een nauwe en tedere vriendschap' had ontwikkeld met Ingrid. Haantjesgedrag onder gijzelaars, het is een pas ontdekt fenomeen, dat later wellicht als het Betancourt-syndroom geboekstaafd zal worden.
4. Journalisten
Journalisten zijn watjes. Vroeger moesten ze met de hand telexen afscheuren, vanuit een telefooncel stukken doorbellen en opboksen tegen hoofdredacteurs die luisterden naar de naam Manu Ruys. Nooit hoorde je ze klagen. Maar nu ze alles in de schoot geworpen krijgen, hebben ze last van stress en burn-out. Daar worden wij zo moe van.
DS, 28-02-2009 (th)