Barst
20th February 2009, 15:02
Blokkeren is enige dat werkt
De Vlaamse politici passen eens een typische truc van hun Franstalige collega's toe, en hop, prompt halen ze hun slag thuis!
Maanden argumenteren dat de afschaffing van de federale lastenverlaging voor 50-plussers fout is en schadelijk voor de Vlaamse economie, hielp niet. Woensdag besliste het Vlaams Parlement een Franstalige truc toe te passen en een 'belangenconflict' in te roepen, en vóór het donderdagavond was, besliste de federale kamercommissie de twee artikelen daarover uit het ontwerp van relancewet te verwijderen.
Daarmee is er nog geen positieve oplossing voor het probleem, maar daarmee is de door één deelstaat gewraakte verandering wel geblokkeerd.
Blokkeren, dat kunnen we. Dat is de kern van alle mechanismen die ons federaal model voorziet om interne problemen 'op te lossen'. Ze zijn er allemaal gekomen op vraag van de Franstaligen en zij hanteren die ook het vaakst: de belangen- en bevoegdheidsconflicten, de alarmbelprocedure, de bijzondere meerderheden, de pariteit in de ministerraad.
Die blokkeringen hebben tot gevolg dat dit land vooral niét beslist. Niét verandert. En dàt is dan weer de reden waarom dit land almaar verder wegglijdt van een kop- naar een staartpositie in Europa.
De 50-plussersrel toont ook tot welke surrealistische politieke toestanden die blokkeringstrucs leiden.
Aanvankelijk vroég Vlaanderen dat het federale niveau alleen nog algemene lastenverlagingen zou geven, en dat de bevoegdheid om maatregelen te nemen voor 'doelgroepen' zoals de ouderen of de jongeren, zou overgeheveld worden naar de deelstaten. Dat was een terechte en logische vraag: Vlaanderen heeft vooral maatregelen nodig om zijn 50-plussers aan het werk te houden, Wallonië en Brussel vooral maatregelen om hun jongeren aan het werk te krijgen.
De sociale partners kregen van de federale overheid de wenk in die zin te onderhandelen; de politiek zou een staatshervorming in die richting goedkeuren. De sociale partners waren daar niet allemaal voor, maar bereikten toch een compromis daarover. Maar toen dat klaar was, bleek de federale politiek dat stukje staatshervorming niet rond te krijgen. Het werd geblokkeerd. Door de Franstalige politici.
Gevolg? Vlaanderen is boos: federaal de maatregelen voor de 50-plussers afschaffen en ons niet bevoegd maken om ze over te nemen, dat kan niet! En Vlaanderen eist prompt het tegenovergestelde van wat het eerst vroeg. Dat is surrealistisch. Maar wel logisch.
Is dit concrete probleem op te lossen? Natuurlijk! In een normaal land toch. Doe wat oorspronkelijk de bedoeling was: federaal zorgt voor algemene lastenverlagingen en maak de deelstaten bevoegd voor doelgroepmaatregelen. Zal dat gebeuren? Wellicht niet. Zeker tot september zullen de Franstaligen dit blokkeren, zoals elke staatshervorming. Wellicht nog langer. Intussen geven we ons geld onefficiënt uit.
DS, 20-00-2009 (Guy Tegenbos)
De Vlaamse politici passen eens een typische truc van hun Franstalige collega's toe, en hop, prompt halen ze hun slag thuis!
Maanden argumenteren dat de afschaffing van de federale lastenverlaging voor 50-plussers fout is en schadelijk voor de Vlaamse economie, hielp niet. Woensdag besliste het Vlaams Parlement een Franstalige truc toe te passen en een 'belangenconflict' in te roepen, en vóór het donderdagavond was, besliste de federale kamercommissie de twee artikelen daarover uit het ontwerp van relancewet te verwijderen.
Daarmee is er nog geen positieve oplossing voor het probleem, maar daarmee is de door één deelstaat gewraakte verandering wel geblokkeerd.
Blokkeren, dat kunnen we. Dat is de kern van alle mechanismen die ons federaal model voorziet om interne problemen 'op te lossen'. Ze zijn er allemaal gekomen op vraag van de Franstaligen en zij hanteren die ook het vaakst: de belangen- en bevoegdheidsconflicten, de alarmbelprocedure, de bijzondere meerderheden, de pariteit in de ministerraad.
Die blokkeringen hebben tot gevolg dat dit land vooral niét beslist. Niét verandert. En dàt is dan weer de reden waarom dit land almaar verder wegglijdt van een kop- naar een staartpositie in Europa.
De 50-plussersrel toont ook tot welke surrealistische politieke toestanden die blokkeringstrucs leiden.
Aanvankelijk vroég Vlaanderen dat het federale niveau alleen nog algemene lastenverlagingen zou geven, en dat de bevoegdheid om maatregelen te nemen voor 'doelgroepen' zoals de ouderen of de jongeren, zou overgeheveld worden naar de deelstaten. Dat was een terechte en logische vraag: Vlaanderen heeft vooral maatregelen nodig om zijn 50-plussers aan het werk te houden, Wallonië en Brussel vooral maatregelen om hun jongeren aan het werk te krijgen.
De sociale partners kregen van de federale overheid de wenk in die zin te onderhandelen; de politiek zou een staatshervorming in die richting goedkeuren. De sociale partners waren daar niet allemaal voor, maar bereikten toch een compromis daarover. Maar toen dat klaar was, bleek de federale politiek dat stukje staatshervorming niet rond te krijgen. Het werd geblokkeerd. Door de Franstalige politici.
Gevolg? Vlaanderen is boos: federaal de maatregelen voor de 50-plussers afschaffen en ons niet bevoegd maken om ze over te nemen, dat kan niet! En Vlaanderen eist prompt het tegenovergestelde van wat het eerst vroeg. Dat is surrealistisch. Maar wel logisch.
Is dit concrete probleem op te lossen? Natuurlijk! In een normaal land toch. Doe wat oorspronkelijk de bedoeling was: federaal zorgt voor algemene lastenverlagingen en maak de deelstaten bevoegd voor doelgroepmaatregelen. Zal dat gebeuren? Wellicht niet. Zeker tot september zullen de Franstaligen dit blokkeren, zoals elke staatshervorming. Wellicht nog langer. Intussen geven we ons geld onefficiënt uit.
DS, 20-00-2009 (Guy Tegenbos)