PDA

Bekijk de volledige versie : Onwetende paus erger dan rechtse


Barst
5th February 2009, 03:09
Onwetende paus erger dan rechtse


Heftige reacties volgden op de paus’ rehabilitatie van de antisemiet Williamson. Maar van een massale uittocht van katholieken is geen sprake.


Het is niet voor het eerst dat een pauselijke beslissing op weerstand stuit, maar dit keer is de verbijstering groter dan de boosheid. Hoe kan paus Benedictus een man als Williamson weer opnemen in de kerk? Een man die glashard de holocaust ontkent.

Het is aan de gewone kerkganger niet uit te leggen. Williamson mag in de rooms-katholieke kerk brood en wijn ontvangen, maar een vrome, brave gelovige die gescheiden is en een nieuwe geliefde heeft, officieel niet.

Dat bisschop Williamson de kerk is uitgezet in 1988 had niets te maken met zijn opvattingen. Dat hij nu weer is toegelaten dus ook niet, maar daarmee laten boze gelovigen en de boze joodse gemeenschap zich niet sussen. Dat zijn rationele overwegingen, die niet werken in een kerk waarin het gevoel, traditie en rituelen belangrijk zijn. Dat weet paus Benedictus natuurlijk ook.

Wat is er misgegaan? Wist de paus niet wie hij met Williamson in huis haalde, of wist hij het wel en is hij bereid geweest deze prijs te betalen. En zo ja, met welk doel dan?

Het lijkt te simpel om alles te verklaren met de term verrechtsing. Katholieke analytici die paus Benedictus wat beter kennen, houden het erop dat die niet op de hoogte is geweest van abjecte opvattingen van Williamson.

Vanaf de eerste dag dat hij paus is, heeft Benedictus XVI zich ingezet voor de dialoog binnen en buiten de kerk, met joden, moslims en orthodoxen. Daar past geen harde lijn bij.

De progressieve theoloog Hans Küng, die de paus goed kent, sprak al snel van onwetendheid en niet van welbewust rechtsaf slaan. Küng schetst de paus in de Italiaanse krant La Repubblica als een geleerde die te weinig contact heeft met het leven buiten het Vaticaan.

Ook het Vaticaan zelf gaf, bij monde van kardinaal Castrillion Hoyos, aan dat er sprake was van onwetendheid.

Mocht dit inderdaad zo zijn, dan is dat een ernstige zaak. Als de 81-jarige paus Benedictus de consequenties van zijn besluiten niet goed kan overzien en deze dus niet goed voorbereid heeft, zou dat betekenen dat hij de regie kwijt is. Dat is veel ernstiger dan dat hij welbewust de traditionalisten voorrang geeft. Bij een paus zonder regie hebben mensen als Williamson ruimte om de rest de kerk uit te werken.

Voor de Nijmeegse theoloog Jean-Pierre Wils was het te veel en te erg. Toen Williamson de kerk binnenstapte, stapte hij eruit.

Maar Wils kreeg nauwelijks navolgers. Het aartsbisdom Utrecht had vorige week twee meldingen van gelovigen die zich wilden laten uitschrijven, één meer dan gebruikelijk. Bisdom Roermond had er een stuk of vijf. Wel kwamen er, volgens woordvoerders van de bisdommen, veel mails binnen van katholieken die hun emoties kwijt moesten.

Theoloog Hans Küng blijft bij de kerk. Ook Edward Schillebeeckx (94), briljant theoloog , heeft nooit de kerk verlaten ondanks dat hij drie keer voor commissies in Rome moest verschijnen om zich te verantwoorden. Volgens het Vaticaan was hij te progressief. Schillebeeckx bleef binnen de kerk, om de gelovigen die ook bleven, te steunen. Hij wilde graag mede bepalen wat katholiek is en dat kon alleen als hij in de kerk bleef.


Hoogleraar: Paus moet excuses aanbieden

Blijft de katholieke hoogleraar Paul van Geest in de rk kerk of stapt hij eruit, net als zijn collega Jean-Pierre Wils? Van Geest: ,,Ik schaam me voor de hele consternatie, maar ben zondag gewoon naar de kerk gegaan.”

Hij respecteert het besluit van Wils: „Wellicht zijn redenen om het lidmaatschap van de kerk op te zeggen even integer en authentiek als de redenen om erin te blijven. De drijfveren van iemand om te blijven, kunnen zelfs onzuiverder zijn dan die van degene die eruit stapt. De kerk kent zondaren en heiligen, kaf en koren, dat zei Augustinus al. Wie is kaf, wie is koren?”

De paus moet zijn excuses aanbieden, vindt Van Geest. „Hij heeft zijn huiswerk niet gedaan.”

Maar zelf ziet hij in de uitglijder van de kerkvader geen reden om de kerk te verlaten. De hoogleraar patristiek en augustijnse studies aan de faculteit katholieke theologie van de Universiteit van Tilburg en aan de faculteit godgeleerdheid van de Vrije Universiteit: „Ik maak de vergelijking met een sportvereniging. Het bestuur heeft fouten gemaakt, maar ik blijf mijn rondjes lopen.”


Antisemitisme geen reden excommunicatie

Bisschop Richard Williamson is in 1988 de rooms-katholieke kerk uitgezet, omdat hij tot bisschop gewijd was zonder toestemming van de paus, door de Franse aartsbisschop Marcel Lefebvre. Deze in 1991 overleden reactionaire aartsbisschop richtte begin jaren zeventig de priesterbroederschap Pius X op. Tot het gedachtengoed van deze broederschap hoort een theologisch gefundeerde jodenhaat en een onverdraagzame houding ten aanzien van katholieken die de kerk willen laten meegaan met de tijd, door de uitgangspunten van het Tweede Vaticaans Concilie toe te passen. De uitlatingen van Williamson zijn extreem, maar passen wel bij de priesterbroederschap waar hij toe behoort. Antisemitische uitlatingen op zich kunnen volgens het katholieke kerkrecht geen reden zijn voor excommunicatie, voor uitsluiting uit de gelovige gemeenschap. Paus Benedictus kan Williamson daarom niet vanwege zijn opvattingen alsnog de kerk uit zetten.

Hij kan dat wel doen als Williamson zonder toestemming van de paus bijvoorbeeld iemand tot priester of bisschop wijdt.


Citaten over de kwestie-Williamson

„Ik geloof dat er zo’n 200.000 à 300.000 Joden zijn omgekomen in concentratiekampen, maar geen enkele in een gaskamer. Ik geloof dat er geen gaskamers waren.” De Britse bisschop Richard Williamson, 22 januari 2009 op de Zweedse televisie.

„Ik weet dat de gaskamers gebruikt werden om mensen te desinfecteren. Of daar ook mensen in gedood werden, weet ik niet.” Don Floriano Abrahamovicz, leider van priesterbroederschap Pius X, waarvan Williamson deel uitmaakte, op 29 januari 2009 in de Italiaanse krant Corriere della Sera.

„Het jodendom staat vijandig tegenover alle naties, vooral de christelijke” en „De verhouding tussen christenen en Joden is vergelijkbaar met die van God tegen Lucifer, verzoening is onmogelijk, de vijandigheid is vreselijk.” Citaten van de website van priesterbroederschap Pius X.

„Het is rampzalig wat er gebeurd is. Ik ben er van overtuigd dat de paus dit niet geweten heeft. Er zal misschien een of andere medewerker zijn geweest die hier te weinig heeft nagedacht.” Ad van Luyn, 1 februari 2009, in tv-programma ’Kruispunt’.

„Iemand die de holocaust, de shoah ontkent, mag niet gerehabiliteerd worden in een kerkelijk ambt. Ik denk dat er in dit geval kritiek op Vaticaanmedewerkers moet zijn.” Christoph Schönborn, aartsbisschop van Wenen.


Trouw, 05-02-2009 (Monic Slingerland)

Barst
6th February 2009, 03:20
De paus en de gaskamers


Paus Ratzinger hief vorige week de excommunicatie op van vier mannen die in 1988 ongeoorloofd doch rechtsgeldig tot bisschop werden gewijd door de conservatieve aartsbisschop Marcel Lefebvre (1905-1991). Lefebvre, die onder meer aartsbisschop van Dakar is geweest, verwierp de leer van Vaticanum II (1962-1965) en hield koppig vast aan de tridentijnse liturgie, met missen in het Latijn waarbij de priester het volk vrolijk de rug toekeert. Pech voor de paus: een van de bisschoppen, Richard Williamson, blijkt een verstokt negationist te zijn. De gaskamers van Hitler? Allemaal fel overdreven, vindt hij.


De opheffing van de excommunicatie van Williamson stuitte op huizenhoog protest bij onze noorderburen. Ad van Luyn, bisschop van Rotterdam en voorzitter van de Nederlandse bisschoppenconferentie, noemde de pauselijke maatregel rampzalig. Ook elders in Europa was de verontwaardiging groot. In Vlaanderen bleef alles rustig. Niet omdat de gelovigen bij ons het met de paus eens zouden zijn. Wel omdat er niet genoeg gelovigen overblijven om het met de paus oneens te zijn. Zwijgen betekent niet altijd toestemmen. Want wie dood is, zwijgt ook.

Ondertussen verliest Joseph Ratzinger in versneld tempo het prestige waarover hij ondanks alles nog beschikte. Hij genoot immers de reputatie een waarachtig intellectueel te zijn, wat zich overigens vooral vertaalde in een grondige kennis van de klassieke theologie. Maar zijn fans zijn de laatste tijd erg stil geworden. In 2005, na zijn bliksemsnelle uitverkiezing tot paus, meldden zij nog dat deze paus ons zou verrassen. Daarmee doelden ze waarschijnlijk op andere huzarenstukjes dan op de toekomstige rehabilitatie van een negationist. Sorry dat ik een beetje cynisch klink, maar hoe moet je anders reageren als katholiek die de kerk niet wil verlaten, omdat de paus niet gerechtigd is haar zijn eigendom te noemen?

Toch is het belangrijk om Ratzinger goed te begrijpen. Wat is hij wel, en wat is hij niet?

Ratzinger is geen nazi. De verleiding is groot hem wel als dusdanig te portretteren. Werd hij immers niet in 1941, weliswaar gedwongen, lid van de Hitlerjugend? En komt hij niet uit Beieren, waar Adolf Hitler zo graag verbleef en waar de Lederhosen in de ogen van velen gelden als een voldoende bewijs van een uiterst rechts gedachtegoed? Ten onrechte overigens. Ideeën moeten niet in de broek, maar in het hoofd worden gezocht. En neen, Ratzinger is geen nazi. De kerk verwerpt heel duidelijk het nazisme, waarbij ik overigens de exacte rol die paus Pius XII tijdens de tweede wereldoorlog speelde, in het midden laat.

De huidige paus is dus geen nazi, maar wel een sentimenteel conservatief. Mensen van dat slag zullen zelden zelf gaskamers installeren, maar ze zijn evenmin ongevaarlijk. Ratzinger is vervuld van heimwee naar de vroegere luister van de kerk. IJverig als hij is om de aanhangers van oude rituelen weer aan boord te hijsen, neemt hij er de collateral damage zonder veel problemen bij. De liturgische nostalgie is groot. Dat daarvoor de straf van een negationist moet worden opgeheven, is niet meer dan een lichtjes vervelend neveneffect.

De houding van de paus laat zien hoe pervers schijnbaar goedaardig conservatisme wel kan zijn. Want het mag in Vlaanderen de jongste jaren dan al populair zijn geworden, onschuldig is dat conservatisme allerminst. De conservatief probeert de vormelijkheden uit het verleden overeind te houden, ook al is de morele prijs daarvoor onfatsoenlijk hoog. De schone schijn is belangrijker dan de moraal. Door oude rituelen te koesteren, minimaliseert de paus op indirecte wijze de Holocaust. Ratzinger is, anders dan zijn bewonderaars menen, geen profeet die dapper tegen de stroom oproeit. Hij is gewoon een conservatief in de enge en enggeestige zin van het woord. En daarin is hij niet origineel.

Zo herinner ik me het recente verhaal van een rijke, katholieke landeigenaar in Frankrijk die de verstarde relatie met zijn vrouw niet in een echtscheiding wilde laten uitlopen. Echtscheiding? Nooit ofte nimmer. God zelve was daar heel erg tegen. En vooral: echtscheiding kon niet in een voorname familie. Daarom koos de landeigenaar voor een minder schandelijke oplossing, en vermoordde hij zijn vrouw. De echtelieden bleven dus bij elkaar tot de dood hen scheidde, precies zoals de kerk dat voorschrijft.

En wat te denken over de verfijnde Duitsers van net voor de Eerste Wereldoorlog, de kampioenen van de cultuur en van de Bildung, figuren die zo uit De Toverberg van Thomas Mann konden zijn geplukt, en die desalniettemin met droge ogen miljoenen jongeren de dodende loopgraven injoegen?

Laten we ons hoeden voor het conservatisme, al oogt het lieflijk en goedmoedig. Want weemoed kan meedogenloos zijn, en schijnbare verfijning scherper dan een scheermesje.

Rik Torfs is hoogleraar kerkelijk recht.


DS, 05-02-2009

Barst
10th February 2009, 18:00
Mensvriendelijk en conservatief


'De huidige Paus is geen nazi, maar wel een sentimenteel conservatief. Mensen van dat slag zullen zelden zelf gaskamers installeren, maar ze zijn evenmin ongevaarlijk.'


Het is de conclusie van Rik Torfs in deze krant (DS 5 februari) naar aanleiding van de domme beslissing van het Vaticaan om de excommunicatie op te heffen van een bisschop die niet alleen het traditionele geloof, maar ook het negationisme predikt. Torfs voegt eraan toe dat we ons moeten hoeden voor het conservatisme, ook al oogt het goedmoedig want 'weemoed kan meedogenloos zijn, en schijnbare verfijning scherper dan een scheermesje'.

Dat laatste kon Adolf Hitler getuigen toen men hem na de bomaanslag van 20 juli 1944 levend onder het puin van zijn hoofdkwartier de Wolfsschanze haalde. De verfijnde aristocraat Claus Von Stauffenberg had er een bom onder Hitlers vergadertafel geplaatst, weemoedig als hij was naar het pre-nazistische Duitsland. De man herleeft dezer dagen in de gedaante van Tom Cruise op het witte doek. Es lebe unser heiliges Deutschland, waren volgens de overlevering de laatste woorden die hij sprak voor de nazi's hem executeerden. Von Stauffenberg vatte daarmee zijn sentimentele weemoed als oerkatholieke, conservatieve nationalist perfect samen.

Zoals de Duits-Britse socioloog en socialistische politicus Ralf Dahrendorf als eerste wetenschappelijk beschreef, probeerden de nazi's in Duitsland immers grondig komaf te maken met de traditionele samenleving. Het nationaalsocialisme was, zoals de benaming het al doet vermoeden, bijzonder anticonservatief. De nazi's geloofden totaal in de maakbaarheid van mens en samenleving, en vertrokken derhalve van een tabula raza. In die zin was het nationaalsocialisme samen het marxisme allicht de meest progressieve ideologie die de mensheid ooit heeft voortgebracht. Beide ideeënstelsels zijn dan ook in hoge mate verwant: het utopisme van een ideale samenleving na een gewelddadige omwenteling (voor Marx via de klassenstrijd, voor Hitler via de suprematie van de cultuurscheppende Ariër); de internationalistische pretentie (in tegenstelling tot wat algemeen gedacht wordt, wezen de nazi's het nationalisme in wezen af); het verwerpen van het financieel kapitalisme (zowel bij Marx als Hitler met een antisemitisch discours); de historisch-materialistische onderbouw. Het is dan ook geen toeval dat men in de Sovjetunie altijd is blijven verwijzen naar het fascisme om de Duitse tegenstander te duiden en nooit naar het nationaalsocialisme: het fascisme is een ideologische uitwas van rechts, het nazisme net als het communisme van links.

De deportatie van Joden naar de vernietigingskampen begon in fascistisch Italië trouwens pas nadat de Duitsers er in 1943 de macht hadden overgenomen. Geert Mak beschrijft in In Europa zelfs hoezeer de Italiaanse bezettingszone van Frankrijk tot dat moment een veilige haven was voor gevluchte Joden, in tegenstelling tot Vichy-Frankrijk overigens.

De waarschuwing van de goedmoedige en verfijnde professor Torfs voor zijn conservatieve evenknie als zijnde de mogelijke vergoelijker of wegbereider van lieden die de Goelag of de gaskamer een plaats geven in hun denkkader, verdient dus op zijn minst enige nuance. De bloedige twintigste eeuw leert ons dat het lastenboek van progressieve lieden terzake heel wat dikker is dan dat van conservatieve. Torfs heeft echter wel een punt als hij waarschuwt voor het vastklampen aan vormelijkheden uit het verleden ten koste van een hoge morele prijs. Wie het conservatisme herleidt tot het idealiseren en restaureren van een verleden dat nooit heeft bestaan, predikt aan het einde van de rit inderdaad alleen maar hypocrisie en intolerantie. In de betekenis van een voorzichtige houding tegenover de maakbaarheid van de samenleving, van een respectvol omgaan met wat de traditie heeft opgeleverd, van het hooghouden van sociale basiswaarden als bakens voor het streven naar goed gedrag, lijkt het conservatisme mij echter een bijzonder mensvriendelijke manier van denken over de maatschappij. Als Torfs gelijk heeft met zijn stelling dat het conservatisme in Vlaanderen de jongste jaren veel veld wint, dan is dit een evolutie die men in die zin moet trachten te kanaliseren in plaats van ze botweg af te wijzen.

Bart De Wever is voorzitter N-VA.


DS, 10-02-2009