Barst
3rd February 2009, 17:50
De wereld is een illusie rijker
Een psycholoog heeft bij toeval een nieuwe illusie ontdekt: de ‘fietsillusie’. Als fietsers achter een hek langsrijden dat bestaat uit paaltjes met kettingen ertussen lijkt het vanaf een afstand alsof de fietsers niet over een plat wegdek rijden, maar over een hobbelig parcours.
Rotterdam, 3 febr. Zag hij het nou goed? Psycholoog Michael Masson zat in het park een boterham te eten toen hij in de verte een fietser achter een hek, bestaande uit paaltjes met hangende kettingen, langs zag rijden. De weg was plat, wist hij, maar het leek alsof de fietser over een hobbelig parcours reed: bij elk paaltje leek hij omhoog te gaan, en daarna weer, met de ketting mee, naar beneden. Dit was een type gezichtsbedrog dat hij nog niet kende.
Inmiddels heeft hij met zijn collega’s de ‘fietsillusie’ onderzocht, vergeleken met andere visuele illusies en beschreven in het wetenschappelijke tijdschrift Journal of Experimental Psychology: Human Perception and Performance (februari).
Toen de wetenschappers de illusie nabootsten met een bewegende stip tussen twee golvende lijntjes kregen ze eerst de omgekeerde illusie: de stip leek omhoog te gaan als de lijntjes omlaag gingen en omgekeerd. Het bleek dat ze van een afstand moesten kijken. Dan kunnen mensen niet goed het onderscheid maken tussen de stip (fietser) en de lijntjes (kettingen). In de hersenen smelten die als het ware samen, blijkt uit de illusie. Dichterbij is het onderscheid juist weer zo duidelijk dat de hersenen te veel corrigeren voor het contrast dat ze zien.
NRC, 03-02-2009
Een psycholoog heeft bij toeval een nieuwe illusie ontdekt: de ‘fietsillusie’. Als fietsers achter een hek langsrijden dat bestaat uit paaltjes met kettingen ertussen lijkt het vanaf een afstand alsof de fietsers niet over een plat wegdek rijden, maar over een hobbelig parcours.
Rotterdam, 3 febr. Zag hij het nou goed? Psycholoog Michael Masson zat in het park een boterham te eten toen hij in de verte een fietser achter een hek, bestaande uit paaltjes met hangende kettingen, langs zag rijden. De weg was plat, wist hij, maar het leek alsof de fietser over een hobbelig parcours reed: bij elk paaltje leek hij omhoog te gaan, en daarna weer, met de ketting mee, naar beneden. Dit was een type gezichtsbedrog dat hij nog niet kende.
Inmiddels heeft hij met zijn collega’s de ‘fietsillusie’ onderzocht, vergeleken met andere visuele illusies en beschreven in het wetenschappelijke tijdschrift Journal of Experimental Psychology: Human Perception and Performance (februari).
Toen de wetenschappers de illusie nabootsten met een bewegende stip tussen twee golvende lijntjes kregen ze eerst de omgekeerde illusie: de stip leek omhoog te gaan als de lijntjes omlaag gingen en omgekeerd. Het bleek dat ze van een afstand moesten kijken. Dan kunnen mensen niet goed het onderscheid maken tussen de stip (fietser) en de lijntjes (kettingen). In de hersenen smelten die als het ware samen, blijkt uit de illusie. Dichterbij is het onderscheid juist weer zo duidelijk dat de hersenen te veel corrigeren voor het contrast dat ze zien.
NRC, 03-02-2009