Barst
31st January 2009, 14:53
Tactiek van de waanzin
Had Bert Anciaux de slachtoffers in Dendermonde met die in Gaza mogen vergelijken. Eigenlijk wel, vindt LIEVEN DE CAUTER. En hij moet zich al helemaal niet verontschuldigen bij Israël. Misdaden tegen de menselijkheid verdienen geen excuses.
Ik heb niets met Anciaux, volstrekt niets. En vergelijkingen lopen altijd mank, zeker dergelijke vergelijkingen (bijvoorbeeld de verontwaardiging over Irak afwegen tegenover die over Darfoer), maar op de keper beschouwd valt op de geest van zijn uitspraak weinig aan te merken. Nog even de tekst van Anciaux: 'Hier gaat het over vijftien slachtoffers, onder wie veertien kinderen. Het choqueert ons allemaal. Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de Gazastrook, ook bewust omgebracht door een agressor en zonder dat die agressor opgepakt werd.'
Hij heeft gelijk: Israël kan ongestraft de meest gruwelijke misdaden begaan. Bijvoorbeeld witte fosfor gebruiken die lichamen van binnenuit opbranden. En zijn vergelijking met de wandaad van een waanzinnige in Dendermonde, houdt wel degelijk steek: het ging om een bewust waanzinnige daad. Noam Chomsky schrijft daarover: 'De aanval was zorgvuldig voorbereid - gedurende meer dan zes maanden, volgens de Israëlische pers. (…) Zeker het moment van de aanval hoort daarbij: vlak voor de middag, toen kinderen terugkwamen uit school en men elkaar verdrong in de menigte in de straten van het dichtbevolkte Gaza Stad. In slechts enkele minuten tijd werden meer dan 225 mensen gedood en 700 verwond; een mooi begin voor de massaslachting van weerloze burgers die gevangen zaten in een kleine kooi, zonder mogelijkheid tot vluchten. In zijn terugblik Winsten ontwarren van de oorlog in Gaza noemt Ethan Bronner, correspondent van de New York Times, deze prestatie als een van de belangrijkste voordelen. Israël ging ervan uit dat het gunstig zou zijn om “waanzinnig, te lijken door het gebruik van buitensporige terreur, een doctrine die teruggaat tot de jaren vijftig. “De Palestijnen begrepen de boodschap vanaf de eerste dag,, schrijft Bronner.'
Dat Israël nu excuses vraagt aan Anciaux en zelfs de Belgische regering is van de pot gerukt. Maar ook dat hoort bij de tactiek van de waanzin. Eerst misdaden tegen de menselijkheid begaan (Chomsky spreekt terecht van staatsterrorisme, namelijk het bewust en massaal treffen van burgers, inclusief vrouwen en kinderen) en dan excuses vragen aan al wie daar ook maar een onheuse opmerking over maakt. Van selectieve verontwaardiging gesproken. Het is Israël dat zich moet excuseren. Nee, sterker nog, de staat Israël en zeker de verantwoordelijken voor deze buitensporige aanval zouden voor het internationaal strafhof moeten verschijnen. Vanaf de etnische zuivering in 1948 over de oorlog in 1967, de kolonisering van de Westbank na Oslo tot de collectieve opsluiting van de bevolking van Gaza en de muur van de schande, stapelt de staat Israël misdaad op misdaad. Hoewel Israëlische historici deze koloniale zuiverings- en apartheidspolitiek intussen haarfijn hebben gedocumenteerd, blijft Israël collectief zijn eigen geschiedenis negeren en verdraaien alsof zij de slachtoffers zijn (van Hamas bijvoorbeeld dat ze zelf hebben groot gemaakt om de PLO te verzwakken). Waanzin, is het. Israël mag uitzinnige misdaden plegen, en de madmantheory zelf min of meer als officiële doctrine hanteren, maar wee degene die zegt dat het wandaden zijn. Als Anciaux zich niet excuseert, zal ik eindelijk mijn hoed voor hem afnemen. Maar ik vergeef het hem nu al, als hij het wel doet. Want intimidatie van critici hoort al jaren bij de politieke strategie van het pro-Israëlische kamp. Ook dat is deel van de tactiek van de paranoia. There is method in the madness.
Lieven De Cauter is cultuurfilosoof.
DS, 31-01-2009
Had Bert Anciaux de slachtoffers in Dendermonde met die in Gaza mogen vergelijken. Eigenlijk wel, vindt LIEVEN DE CAUTER. En hij moet zich al helemaal niet verontschuldigen bij Israël. Misdaden tegen de menselijkheid verdienen geen excuses.
Ik heb niets met Anciaux, volstrekt niets. En vergelijkingen lopen altijd mank, zeker dergelijke vergelijkingen (bijvoorbeeld de verontwaardiging over Irak afwegen tegenover die over Darfoer), maar op de keper beschouwd valt op de geest van zijn uitspraak weinig aan te merken. Nog even de tekst van Anciaux: 'Hier gaat het over vijftien slachtoffers, onder wie veertien kinderen. Het choqueert ons allemaal. Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de Gazastrook, ook bewust omgebracht door een agressor en zonder dat die agressor opgepakt werd.'
Hij heeft gelijk: Israël kan ongestraft de meest gruwelijke misdaden begaan. Bijvoorbeeld witte fosfor gebruiken die lichamen van binnenuit opbranden. En zijn vergelijking met de wandaad van een waanzinnige in Dendermonde, houdt wel degelijk steek: het ging om een bewust waanzinnige daad. Noam Chomsky schrijft daarover: 'De aanval was zorgvuldig voorbereid - gedurende meer dan zes maanden, volgens de Israëlische pers. (…) Zeker het moment van de aanval hoort daarbij: vlak voor de middag, toen kinderen terugkwamen uit school en men elkaar verdrong in de menigte in de straten van het dichtbevolkte Gaza Stad. In slechts enkele minuten tijd werden meer dan 225 mensen gedood en 700 verwond; een mooi begin voor de massaslachting van weerloze burgers die gevangen zaten in een kleine kooi, zonder mogelijkheid tot vluchten. In zijn terugblik Winsten ontwarren van de oorlog in Gaza noemt Ethan Bronner, correspondent van de New York Times, deze prestatie als een van de belangrijkste voordelen. Israël ging ervan uit dat het gunstig zou zijn om “waanzinnig, te lijken door het gebruik van buitensporige terreur, een doctrine die teruggaat tot de jaren vijftig. “De Palestijnen begrepen de boodschap vanaf de eerste dag,, schrijft Bronner.'
Dat Israël nu excuses vraagt aan Anciaux en zelfs de Belgische regering is van de pot gerukt. Maar ook dat hoort bij de tactiek van de waanzin. Eerst misdaden tegen de menselijkheid begaan (Chomsky spreekt terecht van staatsterrorisme, namelijk het bewust en massaal treffen van burgers, inclusief vrouwen en kinderen) en dan excuses vragen aan al wie daar ook maar een onheuse opmerking over maakt. Van selectieve verontwaardiging gesproken. Het is Israël dat zich moet excuseren. Nee, sterker nog, de staat Israël en zeker de verantwoordelijken voor deze buitensporige aanval zouden voor het internationaal strafhof moeten verschijnen. Vanaf de etnische zuivering in 1948 over de oorlog in 1967, de kolonisering van de Westbank na Oslo tot de collectieve opsluiting van de bevolking van Gaza en de muur van de schande, stapelt de staat Israël misdaad op misdaad. Hoewel Israëlische historici deze koloniale zuiverings- en apartheidspolitiek intussen haarfijn hebben gedocumenteerd, blijft Israël collectief zijn eigen geschiedenis negeren en verdraaien alsof zij de slachtoffers zijn (van Hamas bijvoorbeeld dat ze zelf hebben groot gemaakt om de PLO te verzwakken). Waanzin, is het. Israël mag uitzinnige misdaden plegen, en de madmantheory zelf min of meer als officiële doctrine hanteren, maar wee degene die zegt dat het wandaden zijn. Als Anciaux zich niet excuseert, zal ik eindelijk mijn hoed voor hem afnemen. Maar ik vergeef het hem nu al, als hij het wel doet. Want intimidatie van critici hoort al jaren bij de politieke strategie van het pro-Israëlische kamp. Ook dat is deel van de tactiek van de paranoia. There is method in the madness.
Lieven De Cauter is cultuurfilosoof.
DS, 31-01-2009