Barst
26th December 2008, 14:32
Rituelen
Ik moet ze nog inpakken, maar tegen dat u dit stukje leest, zijn ze alweer uitgepakt: de kerstcadeautjes. Of doet u daar niet aan mee? Elke familie heeft zo haar eigen manier om de traditie van Kerstmis vorm te geven. Voor sommigen moet er vooral kerstmuziek gedraaid worden, anderen laten de kinderen of kleinkinderen een toneelstukje opvoeren en eten en drinken is er natuurlijk ook bij. Net als die oom of schoonbroer die na de middag een dutje doet op de bank. Elk jaar opnieuw. De een heeft zijn beste pak aangetrokken en de ander is juist blij dat hij zijn 'werkuniform' thuis mag laten.
Als er één dag is die we in familieverband doorbrengen, dan is het wel de 25ste december, of een van de dagen voor of na Kerstmis. Het zijn familiebijeenkomsten die volgens een vast patroon verlopen waardoor je haast geen verschil merkt tussen het feest van dit en dat van vorig jaar. Tenzij bij de kinderen, die weer zoveel gegroeid zijn.
Toch is het belangrijk om dit soort tradities in stand te houden. Dat zegt June Mead van de Cornell-universiteit in New York. 'Families blijven sterk wanneer ze rituelen creëren. Maak veel drukte rond verjaardagen of andere belangrijke data. Kom op geregelde tijdstippen bijeen en houd ook formele bijeenkomsten als er over problemen moet worden gepraat. Het is wat families met elkaar verbindt, en wat de familieband in stand houdt.'
Mead heeft nog een rist tips, zoals een familiechatroom oprichten of een familiebrief rondsturen waaraan ieder een eigen herinnering of opmerking mag toevoegen. Het helpt ook wanneer ieder gezinslid of familielid een duidelijk afgebakende rol heeft: is het niet altijd dezelfde die opstaat om een woordje te doen wanneer er iemand in de bloemetjes wordt gezet? Wie neemt de foto's en wie trekt zich de geldinzameling voor het gezamenlijke cadeau aan?
Veel van die rolverdeling gebeurt vanzelf. Het is maar als er door een overlijden of een echtscheiding of, wie weet, door familieruzie iemand wegvalt, dat we ineens de kluts kwijtraken en niet goed meer weten of en hoe wie wat doet. Kerstmis wordt dan vooral een gemis. En het is niet omdat we de cadeautjes missen.
Het komt doordat we allemaal wel ergens een herinnering hebben aan wat we als kind als een 'ideale Kerstmis' ervoeren: ongerept familiegeluk, de grootste kerstboom ooit, veel plezier gemaakt met broers, zussen, neven en nichtjes en het grasveld lag bedolven onder een dik pak sneeuw en we gingen te voet naar de nachtmis.
Vroeg mijn zoon gisteren: 'Wij gaan toch altijd Kerstmis blijven vieren zoals we het nu doen, met iedereen tezamen? Dat gaat toch niet veranderen als alle neven en nichten volwassen zijn?' Opgroeien is leren loslaten, maar waarom zou ik zijn pret nu al bederven?
Veerle Beel is redactrice van deze krant.
Blog DS, 26-12-2008
Ik moet ze nog inpakken, maar tegen dat u dit stukje leest, zijn ze alweer uitgepakt: de kerstcadeautjes. Of doet u daar niet aan mee? Elke familie heeft zo haar eigen manier om de traditie van Kerstmis vorm te geven. Voor sommigen moet er vooral kerstmuziek gedraaid worden, anderen laten de kinderen of kleinkinderen een toneelstukje opvoeren en eten en drinken is er natuurlijk ook bij. Net als die oom of schoonbroer die na de middag een dutje doet op de bank. Elk jaar opnieuw. De een heeft zijn beste pak aangetrokken en de ander is juist blij dat hij zijn 'werkuniform' thuis mag laten.
Als er één dag is die we in familieverband doorbrengen, dan is het wel de 25ste december, of een van de dagen voor of na Kerstmis. Het zijn familiebijeenkomsten die volgens een vast patroon verlopen waardoor je haast geen verschil merkt tussen het feest van dit en dat van vorig jaar. Tenzij bij de kinderen, die weer zoveel gegroeid zijn.
Toch is het belangrijk om dit soort tradities in stand te houden. Dat zegt June Mead van de Cornell-universiteit in New York. 'Families blijven sterk wanneer ze rituelen creëren. Maak veel drukte rond verjaardagen of andere belangrijke data. Kom op geregelde tijdstippen bijeen en houd ook formele bijeenkomsten als er over problemen moet worden gepraat. Het is wat families met elkaar verbindt, en wat de familieband in stand houdt.'
Mead heeft nog een rist tips, zoals een familiechatroom oprichten of een familiebrief rondsturen waaraan ieder een eigen herinnering of opmerking mag toevoegen. Het helpt ook wanneer ieder gezinslid of familielid een duidelijk afgebakende rol heeft: is het niet altijd dezelfde die opstaat om een woordje te doen wanneer er iemand in de bloemetjes wordt gezet? Wie neemt de foto's en wie trekt zich de geldinzameling voor het gezamenlijke cadeau aan?
Veel van die rolverdeling gebeurt vanzelf. Het is maar als er door een overlijden of een echtscheiding of, wie weet, door familieruzie iemand wegvalt, dat we ineens de kluts kwijtraken en niet goed meer weten of en hoe wie wat doet. Kerstmis wordt dan vooral een gemis. En het is niet omdat we de cadeautjes missen.
Het komt doordat we allemaal wel ergens een herinnering hebben aan wat we als kind als een 'ideale Kerstmis' ervoeren: ongerept familiegeluk, de grootste kerstboom ooit, veel plezier gemaakt met broers, zussen, neven en nichtjes en het grasveld lag bedolven onder een dik pak sneeuw en we gingen te voet naar de nachtmis.
Vroeg mijn zoon gisteren: 'Wij gaan toch altijd Kerstmis blijven vieren zoals we het nu doen, met iedereen tezamen? Dat gaat toch niet veranderen als alle neven en nichten volwassen zijn?' Opgroeien is leren loslaten, maar waarom zou ik zijn pret nu al bederven?
Veerle Beel is redactrice van deze krant.
Blog DS, 26-12-2008