Barst
3rd December 2008, 12:29
Wie schrijft, die blijft
Alles wat u in digitale vorm opschrijft, blijft eeuwig voortbestaan. En heeft de neiging om in de verkeerde handen terecht te komen. U kunt er maar beter op voorbereid zijn om er op elk later moment in uw leven of carrière mee te worden geconfronteerd. Of anders schrijft u het misschien maar beter niet.
Dat klopt weliswaar niet helemaal. Soms verdwijnt een tekst wel degelijk spoorloos. Mijn vorige column, bijvoorbeeld: die moest ik vanuit mijn geheugen opnieuw schrijven, want de oorspronkelijke versie was verdwenen in de betaversie van Microsoft Mesh -fascinerende software overigens waar ik een volgende keer uitgebreid op terugkom. Maar toch is het een goede stelregel die u veel verlegenheid, en erger, kan besparen.
Dit is, bijvoorbeeld, de reden waarom Barack Obama zijn Blackberry moet afgeven. En waarom Google op Gmail een filtertje heeft gezet dat ervoor zorgt dat u laat in de nacht niet in beschonken toestand mails kunt versturen waar u de volgende ochtend spijt van hebt.
Een barmeid (“van Nederlandse nationaliteit,) vergat dat principe even, toen ze het smeuïge relaas van de New Yorkse escapade van Pieter De Crem aan haar blog toevertrouwde. Het kostte de jongedame haar job.
Wie er toen precies boos heeft getelefoneerd met haar baas, de caféhouder, en wat die persoon precies heeft gevraagd of geëist, dat zal misschien niet meer opgehelderd worden. De vrouw klaagt in haar blog nu luidkeels over censuur en De Crem heeft inderdaad een en ander uit te leggen. Maar echt slim was die dame nu ook weer niet bezig.
Niemand heeft namelijk beweerd dat een burger niet mag bloggen over wat hij 'savonds op café ziet. Maar anderzijds: als ik een cafébaas was, zou ik niet graag hebben dat mijn personeel het gedrag van mijn klanten 'sanderdaags -al dan niet vergezeld van foto's- met de hele wereld deelt. Ik kan mij indenken dat zoiets niet echt goed is voor de zaken in een café.
Dit geval haalde de pers, omdat er een minister bij betrokken is. Maar er zijn al heel wat mensen ontslagen vanwege hun blog. En heel wat werkgevers gaan niet zo ver, maar zitten wél bijzonder verveeld met wat hun personeelsleden schrijven.
Het is ook een bijzonder moeilijke kwestie. De baas heeft natuurlijk niets te maken met wat zijn personeel thuis buiten de werkuren doet. Maar de klanten van het bedrijf lezen die blog ook tijdens de werkuren en wat ze daaruit vernemen, kan een rechtstreekse impact hebben op hun aankoopgedrag. Dat is logisch -je zou als klant wel erg dom zijn om zomaar te geloven wat een leverancier over zichzelf vertelt, zonder eens te gaan lezen wat de eigen personeelsleden van dat bedrijf daarover te vertellen hebben.
Een blog is dus nooit vrijblijvend. En hetzelfde geldt voor de persoonlijke ontboezemingen die we delen met onze “vrienden, op Facebook of Netlog. En voor de strandfoto's die tieners er ongegeneerd bij plaatsen. Dat is een nuttige les om te leren en om aan onze kinderen door te geven. Je weet niet wie jouw berichten zal lezen en in welke context ze straks op tafel komen te liggen: tijdens een zakelijke onderhandeling, een sollicitatiegesprek, een ontslagprocedure, een telefoontje van de minister of een vechtscheiding.
Ja, een vechtscheiding. Onlangs mochten we meegenieten van de -al dan niet bijgewerkte- mails tussen twee kopstukken van Vlaams Belang. Die mails zijn niet zonder relevantie voor de politieke geschiedschrijving in ons land. Toch hoorden ze niet thuis op het publieke forum. Het ging om persoonlijke correspondentie. Iets wat een Belgische politicus wel (maar een Amerikaanse politicus niet) mag hebben. Maar het is tegelijk ook een waarschuwing: je weet toch maar nooit wie er straks meeleest.
Dominique Deckmyn is manager van De Standaard Online.
DS, 03-12-2008
Alles wat u in digitale vorm opschrijft, blijft eeuwig voortbestaan. En heeft de neiging om in de verkeerde handen terecht te komen. U kunt er maar beter op voorbereid zijn om er op elk later moment in uw leven of carrière mee te worden geconfronteerd. Of anders schrijft u het misschien maar beter niet.
Dat klopt weliswaar niet helemaal. Soms verdwijnt een tekst wel degelijk spoorloos. Mijn vorige column, bijvoorbeeld: die moest ik vanuit mijn geheugen opnieuw schrijven, want de oorspronkelijke versie was verdwenen in de betaversie van Microsoft Mesh -fascinerende software overigens waar ik een volgende keer uitgebreid op terugkom. Maar toch is het een goede stelregel die u veel verlegenheid, en erger, kan besparen.
Dit is, bijvoorbeeld, de reden waarom Barack Obama zijn Blackberry moet afgeven. En waarom Google op Gmail een filtertje heeft gezet dat ervoor zorgt dat u laat in de nacht niet in beschonken toestand mails kunt versturen waar u de volgende ochtend spijt van hebt.
Een barmeid (“van Nederlandse nationaliteit,) vergat dat principe even, toen ze het smeuïge relaas van de New Yorkse escapade van Pieter De Crem aan haar blog toevertrouwde. Het kostte de jongedame haar job.
Wie er toen precies boos heeft getelefoneerd met haar baas, de caféhouder, en wat die persoon precies heeft gevraagd of geëist, dat zal misschien niet meer opgehelderd worden. De vrouw klaagt in haar blog nu luidkeels over censuur en De Crem heeft inderdaad een en ander uit te leggen. Maar echt slim was die dame nu ook weer niet bezig.
Niemand heeft namelijk beweerd dat een burger niet mag bloggen over wat hij 'savonds op café ziet. Maar anderzijds: als ik een cafébaas was, zou ik niet graag hebben dat mijn personeel het gedrag van mijn klanten 'sanderdaags -al dan niet vergezeld van foto's- met de hele wereld deelt. Ik kan mij indenken dat zoiets niet echt goed is voor de zaken in een café.
Dit geval haalde de pers, omdat er een minister bij betrokken is. Maar er zijn al heel wat mensen ontslagen vanwege hun blog. En heel wat werkgevers gaan niet zo ver, maar zitten wél bijzonder verveeld met wat hun personeelsleden schrijven.
Het is ook een bijzonder moeilijke kwestie. De baas heeft natuurlijk niets te maken met wat zijn personeel thuis buiten de werkuren doet. Maar de klanten van het bedrijf lezen die blog ook tijdens de werkuren en wat ze daaruit vernemen, kan een rechtstreekse impact hebben op hun aankoopgedrag. Dat is logisch -je zou als klant wel erg dom zijn om zomaar te geloven wat een leverancier over zichzelf vertelt, zonder eens te gaan lezen wat de eigen personeelsleden van dat bedrijf daarover te vertellen hebben.
Een blog is dus nooit vrijblijvend. En hetzelfde geldt voor de persoonlijke ontboezemingen die we delen met onze “vrienden, op Facebook of Netlog. En voor de strandfoto's die tieners er ongegeneerd bij plaatsen. Dat is een nuttige les om te leren en om aan onze kinderen door te geven. Je weet niet wie jouw berichten zal lezen en in welke context ze straks op tafel komen te liggen: tijdens een zakelijke onderhandeling, een sollicitatiegesprek, een ontslagprocedure, een telefoontje van de minister of een vechtscheiding.
Ja, een vechtscheiding. Onlangs mochten we meegenieten van de -al dan niet bijgewerkte- mails tussen twee kopstukken van Vlaams Belang. Die mails zijn niet zonder relevantie voor de politieke geschiedschrijving in ons land. Toch hoorden ze niet thuis op het publieke forum. Het ging om persoonlijke correspondentie. Iets wat een Belgische politicus wel (maar een Amerikaanse politicus niet) mag hebben. Maar het is tegelijk ook een waarschuwing: je weet toch maar nooit wie er straks meeleest.
Dominique Deckmyn is manager van De Standaard Online.
DS, 03-12-2008