Barst
12th November 2008, 16:55
Sommige Belgen zijn gelijker
De Belgen zijn gelijk voor de wet, staat er in titel II, artikel 10 van de Belgische grondwet. Maar, zo blijkt nog maar eens uit cijfers die we vandaag publiceren, sommigen zijn gelijker. Want een Belgische belastingplichtige die in Brugge woont, heeft maar liefst zes keer zoveel kans om gecontroleerd te worden als een Belgische onderdaan die in Namen resideert. Ook een vennootschap met zetel in Namen riskeert zes keer zo weinig fiscale controle als een bedrijf uit pakweg Charleroi.
De zogenaamd 'uniforme toepassing van de fiscale wetgeving' is een dusdanige klucht dat de regering-Leterme een staatssecretaris belast heeft met dit dossier. De eerste resultaten van het noeste werk van Carl Devlies wijzen op één ding: in onze fiscale administratie heerst ronduit willekeur. In grote lijnen kan je zeggen dat in Vlaanderen personen en vennootschappen net iets systematischer worden gecontroleerd dan in Wallonië. Maar zo eenvoudig liggen de kaarten dan weer niet. Want in Hasselt bijvoorbeeld worden personen even laks gecontroleerd als in Namen. En nergens in Vlaanderen worden vennootschappen zo streng gecontroleerd als in Charleroi.
De rechtvaardige inning van belastingen is een van de basisbeginselen van een moderne rechtsstaat. Als die inning niet op een redelijke manier gebeurt en mensen of bedrijven al dan niet zwaarder belast worden naargelang ze op deze of gene plaats wonen of werken, ontstaat rechtsonzekerheid. Dan verdwijnt een stuk noodzakelijke solidariteit, dan smelt het vertrouwen in de overheid én in de politiek weg.
Dat is op dit ogenblik in België aan het gebeuren. Want laat dit duidelijk zijn: ondanks een klein leger van 30.000 ambtenaren slaagt de fiscale administratie absoluut niet in een redelijke uitvoering van haar opdracht. De fiscus wordt verziekt door gevechten aan de top en politieke benoemingen, kampt met een incompetent management en herhaalde mislukte hervormingen van de administratie, en kan niet anders dan vaststellen dat de broodnodige informatisering en modernisering ronduit een catastrofe zijn.
We spreken over het departement van vicepremier en MR-voorzitter Didier Reynders. In de drie regeringen-Verhofstadt en de regering van Yves Leterme bestuurt Reynders dit departement ononderbroken. Geen enkele andere minister kreeg de kans negen jaar hetzelfde departement te leiden. De man die nog steeds hoopt om op een dag premier van dit land te zijn, maakte er een puinhoop van.
Met zijn cijfers toont Carl Devlies dat ten overvloede aan. Of de staatssecretaris effectief iets zal kunnen doen voor een meer rechtvaardige inning van de belastingen, hangt mee af van de minister aan wie hij toegevoegd is. En dat is premier Yves Leterme. Ook in dit dossier ligt bijgevolg een grote verantwoordelijkheid bij de eerste minister.
DS, 12-11-2008 (Peter Vandermeersch)
De Belgen zijn gelijk voor de wet, staat er in titel II, artikel 10 van de Belgische grondwet. Maar, zo blijkt nog maar eens uit cijfers die we vandaag publiceren, sommigen zijn gelijker. Want een Belgische belastingplichtige die in Brugge woont, heeft maar liefst zes keer zoveel kans om gecontroleerd te worden als een Belgische onderdaan die in Namen resideert. Ook een vennootschap met zetel in Namen riskeert zes keer zo weinig fiscale controle als een bedrijf uit pakweg Charleroi.
De zogenaamd 'uniforme toepassing van de fiscale wetgeving' is een dusdanige klucht dat de regering-Leterme een staatssecretaris belast heeft met dit dossier. De eerste resultaten van het noeste werk van Carl Devlies wijzen op één ding: in onze fiscale administratie heerst ronduit willekeur. In grote lijnen kan je zeggen dat in Vlaanderen personen en vennootschappen net iets systematischer worden gecontroleerd dan in Wallonië. Maar zo eenvoudig liggen de kaarten dan weer niet. Want in Hasselt bijvoorbeeld worden personen even laks gecontroleerd als in Namen. En nergens in Vlaanderen worden vennootschappen zo streng gecontroleerd als in Charleroi.
De rechtvaardige inning van belastingen is een van de basisbeginselen van een moderne rechtsstaat. Als die inning niet op een redelijke manier gebeurt en mensen of bedrijven al dan niet zwaarder belast worden naargelang ze op deze of gene plaats wonen of werken, ontstaat rechtsonzekerheid. Dan verdwijnt een stuk noodzakelijke solidariteit, dan smelt het vertrouwen in de overheid én in de politiek weg.
Dat is op dit ogenblik in België aan het gebeuren. Want laat dit duidelijk zijn: ondanks een klein leger van 30.000 ambtenaren slaagt de fiscale administratie absoluut niet in een redelijke uitvoering van haar opdracht. De fiscus wordt verziekt door gevechten aan de top en politieke benoemingen, kampt met een incompetent management en herhaalde mislukte hervormingen van de administratie, en kan niet anders dan vaststellen dat de broodnodige informatisering en modernisering ronduit een catastrofe zijn.
We spreken over het departement van vicepremier en MR-voorzitter Didier Reynders. In de drie regeringen-Verhofstadt en de regering van Yves Leterme bestuurt Reynders dit departement ononderbroken. Geen enkele andere minister kreeg de kans negen jaar hetzelfde departement te leiden. De man die nog steeds hoopt om op een dag premier van dit land te zijn, maakte er een puinhoop van.
Met zijn cijfers toont Carl Devlies dat ten overvloede aan. Of de staatssecretaris effectief iets zal kunnen doen voor een meer rechtvaardige inning van de belastingen, hangt mee af van de minister aan wie hij toegevoegd is. En dat is premier Yves Leterme. Ook in dit dossier ligt bijgevolg een grote verantwoordelijkheid bij de eerste minister.
DS, 12-11-2008 (Peter Vandermeersch)