Barst
12th November 2008, 01:13
Seks en schaamte
Toen ze zestien was, zei mijn dochter op een dag tegen mij : ’ik moet je wat vertellen’. We moesten er zelfs even voor naar buiten de straat op, want de anderen hoefden het niet te horen. Daar vertelde ze het: ’Ik wilde je zeggen dat het is gebeurd’. Ik begreep onmiddellijk wat ze bedoelde en zei: ’Wat leuk voor je. Was het fijn?’ ’Nee’, zei ze, ’het was niet lekker, maar nu is het gebeurd.’
Trots en bevoorrecht voelde ik me, dat mijn dochter me in vertrouwen nam over zo’n intieme gebeurtenis. De wereld was er toch maar op vooruitgegaan. Zou ik het mijn ouders ooit vrijwillig hebben durven zeggen? Over my dead body. Daargelaten dat ik er op mijn zestiende nog niet aan toe was, hield ik ze buiten alles wat mijn geestesleven en de rest van mijn bestaan betrof. En zeker mijn seksleven. Ik beschouwde de ontboezeming van mijn dochter als een teken dat de wereld vrijer en vertrouwder was geworden. Ik zelf had het allemaal van de straat moeten leren.
Mijn vader vond dat ik het maar aan mijn moeder moest vragen en beschaamde mij nog erger door een keer in het openbaar te melden dat hij tot diep in zijn jongelingsjaren had gedacht dat kinderen uit de navel kwamen. Inderdaad, geen geschikte bron. En mijn moeder probeerde het wel, maar hield ook direct weer op als ik haar ruw onderbrak met de mededeling dat ik het allemaal allang wist. Dat moest dan gebeurd zijn door het boekje ’Peter en Marianne op school’, een Zweeds voorlichtingsproduct.
Zweden stond in die tijd te boek als het meest progressieve en vrije land op aarde en daar maakten ze dus zulke boekjes. Vaag herinner ik me de zinnen eruit: ’Dan kan het wel eens gebeuren dat het buisje van de man in het gaatje van de vrouw komt’. Dan kan het wel eens gebeuren, alsof er eens in de duizend jaar op een onverwacht moment een rots van de berg rolde. Mijn hele puberteit bleef seks een raar, spannend en vaak ook naar iets. Het was er, je wilde het maar je deed het niet, want het mocht niet of het kon niet. En zie hier, de door mij op latere leeftijd onmiskenbaar door middel van seksuele handelingen voortgebrachte dochter die mij vertelde hoe het haar vergaan was. Ik moest eraan denken vanwege het tv-programma ’Sex Sells’, waarin meisjes van twaalf of dertien in een garagebox seks hadden voor een breezer. Hun lichaam veil gaven, om met Gerard Reve te spreken. Nee, dat was ik met minister Rouvoet eens, zo moest het niet. Niet dat ik van de heilige liefde ben, maar seks op je twaalfde is net als alcohol en je rijbewijs, nog even wachten. Een beetje onhandigheid, angst en schaamte kan nu eenmaal geen kwaad. En nog een tip van jullie voorlichter, jongelui, het is ook helemaal niet erg om het allemaal nog even op te houden. Immers: reculer pour mieux sauter. Zoek dat maar even op.
U begrijpt het al, ik ben blij dat ik niet in de schoenen van de minister voor gezinszaken sta. Vroegrijpe pubers de seks uit en de schaamte weer in praten, dat is nog wat anders dan verontwaardigde Kamerleden sussen en tegenspreken. Ik wens hem er veel succes mee.
Trouw, 12-11-2008 (Rob Schouten)
Toen ze zestien was, zei mijn dochter op een dag tegen mij : ’ik moet je wat vertellen’. We moesten er zelfs even voor naar buiten de straat op, want de anderen hoefden het niet te horen. Daar vertelde ze het: ’Ik wilde je zeggen dat het is gebeurd’. Ik begreep onmiddellijk wat ze bedoelde en zei: ’Wat leuk voor je. Was het fijn?’ ’Nee’, zei ze, ’het was niet lekker, maar nu is het gebeurd.’
Trots en bevoorrecht voelde ik me, dat mijn dochter me in vertrouwen nam over zo’n intieme gebeurtenis. De wereld was er toch maar op vooruitgegaan. Zou ik het mijn ouders ooit vrijwillig hebben durven zeggen? Over my dead body. Daargelaten dat ik er op mijn zestiende nog niet aan toe was, hield ik ze buiten alles wat mijn geestesleven en de rest van mijn bestaan betrof. En zeker mijn seksleven. Ik beschouwde de ontboezeming van mijn dochter als een teken dat de wereld vrijer en vertrouwder was geworden. Ik zelf had het allemaal van de straat moeten leren.
Mijn vader vond dat ik het maar aan mijn moeder moest vragen en beschaamde mij nog erger door een keer in het openbaar te melden dat hij tot diep in zijn jongelingsjaren had gedacht dat kinderen uit de navel kwamen. Inderdaad, geen geschikte bron. En mijn moeder probeerde het wel, maar hield ook direct weer op als ik haar ruw onderbrak met de mededeling dat ik het allemaal allang wist. Dat moest dan gebeurd zijn door het boekje ’Peter en Marianne op school’, een Zweeds voorlichtingsproduct.
Zweden stond in die tijd te boek als het meest progressieve en vrije land op aarde en daar maakten ze dus zulke boekjes. Vaag herinner ik me de zinnen eruit: ’Dan kan het wel eens gebeuren dat het buisje van de man in het gaatje van de vrouw komt’. Dan kan het wel eens gebeuren, alsof er eens in de duizend jaar op een onverwacht moment een rots van de berg rolde. Mijn hele puberteit bleef seks een raar, spannend en vaak ook naar iets. Het was er, je wilde het maar je deed het niet, want het mocht niet of het kon niet. En zie hier, de door mij op latere leeftijd onmiskenbaar door middel van seksuele handelingen voortgebrachte dochter die mij vertelde hoe het haar vergaan was. Ik moest eraan denken vanwege het tv-programma ’Sex Sells’, waarin meisjes van twaalf of dertien in een garagebox seks hadden voor een breezer. Hun lichaam veil gaven, om met Gerard Reve te spreken. Nee, dat was ik met minister Rouvoet eens, zo moest het niet. Niet dat ik van de heilige liefde ben, maar seks op je twaalfde is net als alcohol en je rijbewijs, nog even wachten. Een beetje onhandigheid, angst en schaamte kan nu eenmaal geen kwaad. En nog een tip van jullie voorlichter, jongelui, het is ook helemaal niet erg om het allemaal nog even op te houden. Immers: reculer pour mieux sauter. Zoek dat maar even op.
U begrijpt het al, ik ben blij dat ik niet in de schoenen van de minister voor gezinszaken sta. Vroegrijpe pubers de seks uit en de schaamte weer in praten, dat is nog wat anders dan verontwaardigde Kamerleden sussen en tegenspreken. Ik wens hem er veel succes mee.
Trouw, 12-11-2008 (Rob Schouten)