Barst
29th October 2008, 02:17
Vlaanderen heeft plots meer overheidsbanen dan Wallonië
BRUSSEL - Per inwoner berekend, heeft Vlaanderen meer mensen in openbare dienst dan Wallonië.
In Wallonië werken beduidend meer mensen in overheidsdienst dan in Vlaanderen. Dat is een van de weinige 'stellingen' waarover 'de Belgen' - boven en onder de taalgrens - het eens zijn en die ze niet betwisten.
En als je zou zeggen: 'Dat was zo, dat is zo en dat zal altijd zo blijven', geloven ze dat ook. Het strookt met de patronen waarin we denken, het strookt met de geschiedenis, het strookt met de gekende maatschappelijke en politieke voorkeuren van beide gemeenschappen, en het stoelt op objectieve statistieken.
In België heeft één werkende op de drie een baan die rechtstreeks of onrechtstreeks door de overheid betaald wordt (onderwijs, gezondheid en maatschappelijke dienstverlening inbegrepen). In Wallonië is dat 36,7 procent, in Vlaanderen maar 30,2 procent. Dat waren de cijfers die denktank Itinera daarover nog maar enkele weken geleden verspreidde (DS 11 oktober). En alle andere cijfers - zonder de gezondheidssector of het onderwijs bijvoorbeeld - wijzen in dezelfde richting.
De denktank Itinera onderzocht de zaak verder en komt plots met de tegenovergestelde conclusie.
Het berekende dit keer eens niet het aandeel van de werkende bevolking dat in dienst van een overheid werkt, maar het aandeel van de totale bevolking dat voor een overheid werkt.
En dan blijken de verhoudingen - sinds kort - omgekeerd te liggen. Brussel scoort dan merkwaardig laag, en Vlaanderen en Wallonië spelen de jongste tijd haasje over, en voor het laatst bekende jaar staat Vlaanderen zelfs aan de kop.
In 2007 werkte 1 Vlaming op de 10 (10,08 procent) voor een overheid en in Wallonië lag dat een ietsiepietsie lager (9,94 procent); in Brussel is het maar 7,83 procent.
Is dat een probleem? Op het eerste gezicht niet. Vlaanderen heeft immers de draagkracht om dat te betalen: het heeft veel meer banen in de privésector en genereert daar veel meer rijkdom dan zijn zuiderbuur. Dat bevestigen de oude cijfers (aandeel van de werkende bevolking met een overheidsbaan) nog altijd.
En dat is wellicht ook een van de redenen waarom het aantal overheidsbanen stijgt: deelstaat Vlaanderen heeft geld om bijvoorbeeld zijn maatschappelijke dienstverlening, zijn gehandicaptenzorg, zijn kinderopvang uit te bouwen.
Er is mogelijk een tweede verklaring. De Leuvense professor Wim Moesen vond onlangs ook een wetmatigheid die de hoge overheidstewerkstelling in Vlaanderen verklaart.
Hoe kleiner de gezinnen, hoe groter de openbare sector, stelde hij vast. En daar zit ook logica in: hoe kleiner de gezinnen en de huishoudens, hoe meer ze een beroep moeten doen op de overheid voor opvang van zieken, bejaarden en kinderen.
De gezinnen in Vlaanderen zijn kleiner geworden dan die in Wallonië en zeker dan die in Brussel.
Bovendien slaat de vergrijzing ook sterker toe in Vlaanderen dan in de twee andere gewesten.
DS, 29-10-2008 (Guy Tegenbos)
BRUSSEL - Per inwoner berekend, heeft Vlaanderen meer mensen in openbare dienst dan Wallonië.
In Wallonië werken beduidend meer mensen in overheidsdienst dan in Vlaanderen. Dat is een van de weinige 'stellingen' waarover 'de Belgen' - boven en onder de taalgrens - het eens zijn en die ze niet betwisten.
En als je zou zeggen: 'Dat was zo, dat is zo en dat zal altijd zo blijven', geloven ze dat ook. Het strookt met de patronen waarin we denken, het strookt met de geschiedenis, het strookt met de gekende maatschappelijke en politieke voorkeuren van beide gemeenschappen, en het stoelt op objectieve statistieken.
In België heeft één werkende op de drie een baan die rechtstreeks of onrechtstreeks door de overheid betaald wordt (onderwijs, gezondheid en maatschappelijke dienstverlening inbegrepen). In Wallonië is dat 36,7 procent, in Vlaanderen maar 30,2 procent. Dat waren de cijfers die denktank Itinera daarover nog maar enkele weken geleden verspreidde (DS 11 oktober). En alle andere cijfers - zonder de gezondheidssector of het onderwijs bijvoorbeeld - wijzen in dezelfde richting.
De denktank Itinera onderzocht de zaak verder en komt plots met de tegenovergestelde conclusie.
Het berekende dit keer eens niet het aandeel van de werkende bevolking dat in dienst van een overheid werkt, maar het aandeel van de totale bevolking dat voor een overheid werkt.
En dan blijken de verhoudingen - sinds kort - omgekeerd te liggen. Brussel scoort dan merkwaardig laag, en Vlaanderen en Wallonië spelen de jongste tijd haasje over, en voor het laatst bekende jaar staat Vlaanderen zelfs aan de kop.
In 2007 werkte 1 Vlaming op de 10 (10,08 procent) voor een overheid en in Wallonië lag dat een ietsiepietsie lager (9,94 procent); in Brussel is het maar 7,83 procent.
Is dat een probleem? Op het eerste gezicht niet. Vlaanderen heeft immers de draagkracht om dat te betalen: het heeft veel meer banen in de privésector en genereert daar veel meer rijkdom dan zijn zuiderbuur. Dat bevestigen de oude cijfers (aandeel van de werkende bevolking met een overheidsbaan) nog altijd.
En dat is wellicht ook een van de redenen waarom het aantal overheidsbanen stijgt: deelstaat Vlaanderen heeft geld om bijvoorbeeld zijn maatschappelijke dienstverlening, zijn gehandicaptenzorg, zijn kinderopvang uit te bouwen.
Er is mogelijk een tweede verklaring. De Leuvense professor Wim Moesen vond onlangs ook een wetmatigheid die de hoge overheidstewerkstelling in Vlaanderen verklaart.
Hoe kleiner de gezinnen, hoe groter de openbare sector, stelde hij vast. En daar zit ook logica in: hoe kleiner de gezinnen en de huishoudens, hoe meer ze een beroep moeten doen op de overheid voor opvang van zieken, bejaarden en kinderen.
De gezinnen in Vlaanderen zijn kleiner geworden dan die in Wallonië en zeker dan die in Brussel.
Bovendien slaat de vergrijzing ook sterker toe in Vlaanderen dan in de twee andere gewesten.
DS, 29-10-2008 (Guy Tegenbos)