Barst
25th October 2008, 16:55
Barack Obama for President
THE NEW YORK TIMES roept in zijn commentaar de Amerikanen op om voor Barack Obama te stemmen. Op alle belangrijke thema's van de verkiezingscampagne haalt hij het volgens de krant op zijn tegenstander McCain.
Er is wel vaker sprake van overdrijving bij presidentiële verkiezingscampagnes, maar dit jaar staat de toekomst van de natie echt op het spel. De Verenigde Staten zijn gehavend en op drift na acht jaar mislukt leiderschap van president Bush. Die zadelt zijn opvolger op met twee oorlogen, een flink gedeukt wereldimago en een regering die met de dag minder in staat is om haar burgers te helpen en te beschermen - ongeacht of die nu vluchten voor de watersnood van een orkaan, verlangen naar betaalbare gezondheidszorg of vechten om hun huis, job, spaargeld en pensioen te vrijwaren in een financiële crisis die voorspelbaar en te voorkomen was. De tijden mogen dan wel hard zijn, een nieuwe president kiezen, is makkelijk. Na een bijna twee jaar durende, slopende campagne heeft senator Barack Obama uit Illinois bewezen dat hij de juiste man is om de 44ste president van de Verenigde Staten te worden. Obama wordt geconfronteerd met de ene uitdaging na de andere, groeit als leider en weet zijn oude beloften van hoop en verandering tastbaar te maken. Hij blijkt een man te zijn die het hoofd weet koel te houden en nadenkt voor hij oordeelt. Volgens ons heeft hij de wil en de capaciteiten om de ruime politieke consensus te creëren die nodig is om deze natie te genezen. Tegelijkertijd verdwijnt senator John McCain uit Arizona steeds verder in een uithoek van het Amerikaanse politieke toneel, met een campagne die getekend wordt door verdeeldheid tussen partijgenoten, een klassenoorlog en zelfs een vleugje racisme. Zijn beleid en blik op de wereld zijn gewoonweg niet meer van deze tijd. Daarbovenop kiest hij een running mate die hier overduidelijk niet op haar plaats is: het resultaat van opportunisme en een slecht beoordelingsvermogen, dat een schaduw werpt op zijn 26-jarige carrière in het Congres.Uitgaande van het bijzonder gemene karakter van McCains campagne, is de neiging groot om een zuiver emotionele keuze te maken. Toch is het nuttig om wat dieper in te gaan op het leven in Amerika vandaag en na te gaan welke remedie de kandidaten voorschrijven. De verschillen zijn groot.
Economie
Het Amerikaanse financiële systeem is het slachtoffer van een decennialang Republikeins deregulerings- en antitaksbeleid - een verkeerd beleid dat een wel erg hoge tol heeft geëist. Maar McCain - een zelfuitgeroepen 'volgeling van de Reagan-revolutie' - is er nog steeds een voorstander van. Voor Obama is het duidelijk dat alleen verregaande hervormingen de Amerikanen en de Amerikaanse zakenwereld kunnen beschermen. McCain heeft het ook vaak over hervormingen, maar dan wel vanuit een beperkte visie. Zijn antwoord op elk economisch probleem is de afschaffing van (vrij kleine) staatsprojecten die dienen om stemmen te winnen - zo'n 18 miljard dollar op een begroting van 3 biljoen - snoeien in de belastingen en wachten tot de vrijgemaakte markten het probleem oplossen. Obama stelt duidelijk dat de nationale belastingsstructuur veranderd - lees: eerlijker - moet worden. De welgestelde Amerikaan, die een onredelijk voordeel haalde uit de belastingverlaging van Bush, zal dus wat meer op tafel moeten leggen, ten voordele van de werkende klasse, die haar levenstandaard en de toekomstperspectieven voor haar kinderen een duik heeft zien nemen. Obama wil het minimumloon omhoog trekken en koppelen aan de inflatie, wil opnieuw een klimaat creëren waarin werknemers het recht hebben om zich te verenigen en wil meer opleidingsmogelijkheden.
McCain, die de belastingverlaging van Bush voor de rijken ooit als fiscaal onverantwoord bestempelde, wil die daling nu permanent maken. Terwijl hij het heeft over lage belastingen voor iedereen, zou het vooral de 1procent-toplaag van de Amerikanen zijn die een gigantisch voordeel haalt uit de voorgestelde besnoeiingen, terwijl hij het land verder in de fiscale put duwt.
Veiligheid
Het Amerikaanse leger - strijdkrachten en uitrusting - is gevaarlijk overbevraagd. Bush heeft de noodzakelijke oorlog in Afghanistan verwaarloosd en dreigt nu af te stevenen op een nederlaag. De onnodige en verschrikkelijk dure oorlog in Irak moet zo snel mogelijk en op verantwoorde wijze worden beëindigd.Terwijl de Iraakse leiders aandringen op een snelle terugtrekking van de Amerikaanse troepen en een deadline voor het einde van de bezetting, heeft McCain het over een moeilijk te definiëren 'overwinning'. Bijgevolg heeft hij ook geen echt plan klaar voor de terugtrekking van de Amerikaanse troepen en een beperking van de schade in Irak en zijn buurlanden. Obama was al snel een weloverwogen tegenstander van de oorlog in Irak en heeft een militair en diplomatiek plan klaar voor de terugtrekking van de Amerikaanse troepen. Obama waarschuwt ook terecht dat, wanneer het Pentagon niet start met de terugtrekking van de troepen uit Irak, er onvoldoende strijdkrachten zijn om de Taliban en Al-Qaeda uit te schakelen in Afghanistan.
McCain heeft zich, net als Bush, te laat geconcentreerd op de gevaarlijke verbrokkeling van Afghanistan en het gevaar dat Pakistan snel zou kunnen volgen. Obama mag dan wel een groentje zijn in buitenlandse zaken, maar hij slaagt er niettemin in om in dergelijke kritische vraagstukken heel wat verstandiger te oordelen dan zijn tegenstander. Zijn keuze om senator Joseph Biden - die heel wat ervaring heeft met buitenlandbeleid - als running mate te nemen, is daar een voorbeeld van. McCains jarenlange belangstelling voor buitenlandbeleid en de talrijke gevaren waarmee zijn land nu wordt geconfronteerd, maken zijn keuze voor gouverneur Sarah Palin uit Alaska nog meer onverantwoord. Beide presidentskandidaten hebben het over versterkte allianties in Europa en Azië, met inbegrip van de Navo, en steunen Israël. Beide kandidaten willen het beeld dat de wereld heeft van Amerika herstellen. Maar voor ons is het duidelijk dat Obama hier heel wat meer slaagkansen heeft - en niet alleen omdat hij als eerste zwarte president Amerika een nieuw gezicht zou kunnen geven in de wereld. Obama wil de Verenigde Naties hervormen, terwijl McCain met de League of Democracies een nieuw verbond wil oprichten - een stap die de anti-Amerikaanse woede wereldwijd alleen maar zou aanwakkeren. Helaas heeft McCain, net als Bush, een wereldbeeld dat is opgedeeld in vrienden (zoals Georgië) en vijanden (zoals Rusland). Hij stelde nog voor de Russen Georgië binnenvielen voor om Rusland uit de G8 te gooien. Wij hebben geen enkel begrip voor het intimiderend gedrag van Rusland, maar we voelen er ook niks voor om de Koude Oorlog nog eens over te doen. De Verenigde Staten moeten een manier vinden om de Russen in toom te houden, die een samenwerking in wapenbeheersing en andere belangrijke initiatieven niet uitsluit.Beide kandidaten spreken in harde termen over terrorisme, en geen van beiden schuwt militaire acties om een einde te maken aan het nucleaire wapenprogramma van Iran. Maar Obama roept ook op om een serieuze inspanning te doen om Teheran met geloofwaardigere diplomatieke voorstellen en strengere sancties te doen afzien van zijn nucleaire ambities. Dat McCain er daarentegen niet voor terugschrikt om grappen te maken over een bom op Iran is angstaanjagend.
Een beleid van angst, verdeeldheid zaaien en karaktermoord hielp Bush om McCain uit de Republikeinse voorverkiezingen te drijven in 2000 en senator John Kerry te verslaan in 2004. Het was ook de rode draad in zijn falende presidentschap. De problemen van deze natie zijn eenvoudigweg te groot om te worden herleid tot agressieve 'robocalls' en negatieve advertenties. Dit land heeft behoefte aan een verstandige leider, een leider die medeleven toont, eerlijk én sterk is. Barack Obama heeft inmiddels bewezen dat hij al die kwaliteiten in huis heeft.
DS, 25-10-2008
THE NEW YORK TIMES roept in zijn commentaar de Amerikanen op om voor Barack Obama te stemmen. Op alle belangrijke thema's van de verkiezingscampagne haalt hij het volgens de krant op zijn tegenstander McCain.
Er is wel vaker sprake van overdrijving bij presidentiële verkiezingscampagnes, maar dit jaar staat de toekomst van de natie echt op het spel. De Verenigde Staten zijn gehavend en op drift na acht jaar mislukt leiderschap van president Bush. Die zadelt zijn opvolger op met twee oorlogen, een flink gedeukt wereldimago en een regering die met de dag minder in staat is om haar burgers te helpen en te beschermen - ongeacht of die nu vluchten voor de watersnood van een orkaan, verlangen naar betaalbare gezondheidszorg of vechten om hun huis, job, spaargeld en pensioen te vrijwaren in een financiële crisis die voorspelbaar en te voorkomen was. De tijden mogen dan wel hard zijn, een nieuwe president kiezen, is makkelijk. Na een bijna twee jaar durende, slopende campagne heeft senator Barack Obama uit Illinois bewezen dat hij de juiste man is om de 44ste president van de Verenigde Staten te worden. Obama wordt geconfronteerd met de ene uitdaging na de andere, groeit als leider en weet zijn oude beloften van hoop en verandering tastbaar te maken. Hij blijkt een man te zijn die het hoofd weet koel te houden en nadenkt voor hij oordeelt. Volgens ons heeft hij de wil en de capaciteiten om de ruime politieke consensus te creëren die nodig is om deze natie te genezen. Tegelijkertijd verdwijnt senator John McCain uit Arizona steeds verder in een uithoek van het Amerikaanse politieke toneel, met een campagne die getekend wordt door verdeeldheid tussen partijgenoten, een klassenoorlog en zelfs een vleugje racisme. Zijn beleid en blik op de wereld zijn gewoonweg niet meer van deze tijd. Daarbovenop kiest hij een running mate die hier overduidelijk niet op haar plaats is: het resultaat van opportunisme en een slecht beoordelingsvermogen, dat een schaduw werpt op zijn 26-jarige carrière in het Congres.Uitgaande van het bijzonder gemene karakter van McCains campagne, is de neiging groot om een zuiver emotionele keuze te maken. Toch is het nuttig om wat dieper in te gaan op het leven in Amerika vandaag en na te gaan welke remedie de kandidaten voorschrijven. De verschillen zijn groot.
Economie
Het Amerikaanse financiële systeem is het slachtoffer van een decennialang Republikeins deregulerings- en antitaksbeleid - een verkeerd beleid dat een wel erg hoge tol heeft geëist. Maar McCain - een zelfuitgeroepen 'volgeling van de Reagan-revolutie' - is er nog steeds een voorstander van. Voor Obama is het duidelijk dat alleen verregaande hervormingen de Amerikanen en de Amerikaanse zakenwereld kunnen beschermen. McCain heeft het ook vaak over hervormingen, maar dan wel vanuit een beperkte visie. Zijn antwoord op elk economisch probleem is de afschaffing van (vrij kleine) staatsprojecten die dienen om stemmen te winnen - zo'n 18 miljard dollar op een begroting van 3 biljoen - snoeien in de belastingen en wachten tot de vrijgemaakte markten het probleem oplossen. Obama stelt duidelijk dat de nationale belastingsstructuur veranderd - lees: eerlijker - moet worden. De welgestelde Amerikaan, die een onredelijk voordeel haalde uit de belastingverlaging van Bush, zal dus wat meer op tafel moeten leggen, ten voordele van de werkende klasse, die haar levenstandaard en de toekomstperspectieven voor haar kinderen een duik heeft zien nemen. Obama wil het minimumloon omhoog trekken en koppelen aan de inflatie, wil opnieuw een klimaat creëren waarin werknemers het recht hebben om zich te verenigen en wil meer opleidingsmogelijkheden.
McCain, die de belastingverlaging van Bush voor de rijken ooit als fiscaal onverantwoord bestempelde, wil die daling nu permanent maken. Terwijl hij het heeft over lage belastingen voor iedereen, zou het vooral de 1procent-toplaag van de Amerikanen zijn die een gigantisch voordeel haalt uit de voorgestelde besnoeiingen, terwijl hij het land verder in de fiscale put duwt.
Veiligheid
Het Amerikaanse leger - strijdkrachten en uitrusting - is gevaarlijk overbevraagd. Bush heeft de noodzakelijke oorlog in Afghanistan verwaarloosd en dreigt nu af te stevenen op een nederlaag. De onnodige en verschrikkelijk dure oorlog in Irak moet zo snel mogelijk en op verantwoorde wijze worden beëindigd.Terwijl de Iraakse leiders aandringen op een snelle terugtrekking van de Amerikaanse troepen en een deadline voor het einde van de bezetting, heeft McCain het over een moeilijk te definiëren 'overwinning'. Bijgevolg heeft hij ook geen echt plan klaar voor de terugtrekking van de Amerikaanse troepen en een beperking van de schade in Irak en zijn buurlanden. Obama was al snel een weloverwogen tegenstander van de oorlog in Irak en heeft een militair en diplomatiek plan klaar voor de terugtrekking van de Amerikaanse troepen. Obama waarschuwt ook terecht dat, wanneer het Pentagon niet start met de terugtrekking van de troepen uit Irak, er onvoldoende strijdkrachten zijn om de Taliban en Al-Qaeda uit te schakelen in Afghanistan.
McCain heeft zich, net als Bush, te laat geconcentreerd op de gevaarlijke verbrokkeling van Afghanistan en het gevaar dat Pakistan snel zou kunnen volgen. Obama mag dan wel een groentje zijn in buitenlandse zaken, maar hij slaagt er niettemin in om in dergelijke kritische vraagstukken heel wat verstandiger te oordelen dan zijn tegenstander. Zijn keuze om senator Joseph Biden - die heel wat ervaring heeft met buitenlandbeleid - als running mate te nemen, is daar een voorbeeld van. McCains jarenlange belangstelling voor buitenlandbeleid en de talrijke gevaren waarmee zijn land nu wordt geconfronteerd, maken zijn keuze voor gouverneur Sarah Palin uit Alaska nog meer onverantwoord. Beide presidentskandidaten hebben het over versterkte allianties in Europa en Azië, met inbegrip van de Navo, en steunen Israël. Beide kandidaten willen het beeld dat de wereld heeft van Amerika herstellen. Maar voor ons is het duidelijk dat Obama hier heel wat meer slaagkansen heeft - en niet alleen omdat hij als eerste zwarte president Amerika een nieuw gezicht zou kunnen geven in de wereld. Obama wil de Verenigde Naties hervormen, terwijl McCain met de League of Democracies een nieuw verbond wil oprichten - een stap die de anti-Amerikaanse woede wereldwijd alleen maar zou aanwakkeren. Helaas heeft McCain, net als Bush, een wereldbeeld dat is opgedeeld in vrienden (zoals Georgië) en vijanden (zoals Rusland). Hij stelde nog voor de Russen Georgië binnenvielen voor om Rusland uit de G8 te gooien. Wij hebben geen enkel begrip voor het intimiderend gedrag van Rusland, maar we voelen er ook niks voor om de Koude Oorlog nog eens over te doen. De Verenigde Staten moeten een manier vinden om de Russen in toom te houden, die een samenwerking in wapenbeheersing en andere belangrijke initiatieven niet uitsluit.Beide kandidaten spreken in harde termen over terrorisme, en geen van beiden schuwt militaire acties om een einde te maken aan het nucleaire wapenprogramma van Iran. Maar Obama roept ook op om een serieuze inspanning te doen om Teheran met geloofwaardigere diplomatieke voorstellen en strengere sancties te doen afzien van zijn nucleaire ambities. Dat McCain er daarentegen niet voor terugschrikt om grappen te maken over een bom op Iran is angstaanjagend.
Een beleid van angst, verdeeldheid zaaien en karaktermoord hielp Bush om McCain uit de Republikeinse voorverkiezingen te drijven in 2000 en senator John Kerry te verslaan in 2004. Het was ook de rode draad in zijn falende presidentschap. De problemen van deze natie zijn eenvoudigweg te groot om te worden herleid tot agressieve 'robocalls' en negatieve advertenties. Dit land heeft behoefte aan een verstandige leider, een leider die medeleven toont, eerlijk én sterk is. Barack Obama heeft inmiddels bewezen dat hij al die kwaliteiten in huis heeft.
DS, 25-10-2008