Willen jongeren nog hard werken?

[Barst]

'Het wordt nog een harde confrontatie'


BRUSSEL - De generatie Y wil snel werk vinden, zo blijkt uit onze enquête, maar willen ze nog wel hard werken? 'Ze staan zeker niet te springen om overuren te doen en willen een goede balans tussen werk en privéleven. Met het oog op de vergrijzing zal het nog een harde confrontatie worden, maar het zijn de werkgevers die zich moeten aanpassen', vindt Fons Leroy van de VDAB.


Werken om te leven of leven om te werken? Vraag het aan de jongeren en je zult altijd hetzelfde antwoord horen: de huidige generatie jongeren - de generatie Y zoals ze wordt genoemd - is niet meer bereid om alles te laten vallen voor haar carrière. Ze zijn compromislozer en stellen meer eisen aan hun werkgever. Hard werken? Ja, maar dan alleen binnen de normale arbeidstijd. En overuren? Ja, maar alleen als ze vet betaald worden en een uitzondering blijven.

'Ik geloof niet dat jongeren liever lui dan moe zijn', zegt Fons Leroy, de gedelegeerd bestuurder van de VDAB. 'Cijfers tonen aan dat schoolverlaters na één jaar sneller werk vinden dan vroeger. Dat bewijst dat ze willen werken. Ze willen gerust ook hard werken, maar het klopt dat ze niet staan te springen om overuren te doen. Ze willen een betere balans tussen werk en privé, en gaan daar ook actief naar op zoek.'

'In plaats van meteen een vaste baan te zoeken, zien we bijvoorbeeld dat jongeren de eerste jaren van hun carrière bewuster voor uitzendarbeid kiezen. Dat doen ze om hun eigen grenzen af te tasten, maar om ook te ontdekken welke werkgever ze de beste vinden en welke werkgever het beste bij hun verwachtingen past. Ze willen zich niet meer snel definitief aan één werkgever binden.'

Dat is een normale evolutie, meent Leroy. 'Mijn generatie is nog met de arbeidsethos opgegroeid dat je zo snel mogelijk een goede baan moest zoeken en dat werk op de eerste plaats kwam. Maar de huidige generatie heeft veel meer de rijkdom naast de arbeid ontdekt, en wil daar ook van genieten. Jongeren denken duidelijk anders over arbeid: het betekent niet alles.'

'Het zal nog een harde confrontatie worden', voorspelt Leroy. 'Met de vergrijzing voor ogen hebben we elk talent nodig. In 2020 zullen er 140.000 mensen minder aan de slag zijn dan vandaag, volgens het meest pessimistische scenario zelfs 300.000. Het zal voor iedereen een grote uitdaging worden om de druk om meer en langer te werken te verzoenen met de verwachtingen van de huidige en volgende generaties jongeren: namelijk een evenwicht tussen werk en privé.'

En Leroy is duidelijk: 'Het zijn niet de werknemers, maar de werkgevers die zich zullen moeten aanpassen aan de nieuwe generatie', zegt hij. 'Zij zullen de jongeren moeten overtuigen om toch hard te werken. Werkgevers mogen gerust nog vragen om overuren te doen. Maar dan moeten ze daar genoeg voordelen tegenover zetten, zoals ontplooiings- en promotiekansen, en de kans om zich genoeg bij te scholen.'

'De werkgever moet de jongeren perspectieven bieden: als hij daarover goed communiceert, kan hij de jonge afgestudeerden vragen om zich op een andere manier beschikbaar te stellen.'

Schort er dan echt niets aan de houding van de jongeren? 'Neen', vindt Leroy. 'Het klopt dat sommige jongeren een negatieve arbeidshouding aannemen. Maar volgens mij heeft dat niet zozeer met die jongeren te maken, maar met het watervalsysteem van het onderwijs, waarbij jongeren een verkeerde richting kiezen, moeten afzakken en daardoor gefrustreerd en ontmoedigd op de arbeidsmarkt komen.'

'Dat enkele beroepen weinig gegeerd zijn, zoals de technologie- en industriesector, heeft dan weer te maken met het imago van die sectoren in het onderwijs.'

'Bovendien wijzigt de arbeidshouding van de jongeren als ze eenmaal aan de slag zijn. Met andere woorden: als ze nog studeren, zeggen ze dat ze geen carrière voor ogen hebben en dat de balans tussen werk en gezin het belangrijkste is. Maar zodra ze werken en zien dat ze perspectieven hebben en op professioneel vlak iets kunnen realiseren, groeit de zin in werk en verandert ook hun houding. De generatie Y bestaat, maar we moeten dat een beetje relativeren.'

www.vdab.be


DS, 23-10-2008 (Yves Delepeleire)

[Evelien Peeters]

Het lijkt misschien zo dat jongeren sneller, maar minder graag werken, ze zien er tegenop om overuren te kloppen. Je zou echter voor minder in deze maatschappij. We moeten alsmaar harder werken en in alles proberen beter en beter te worden, maar wij zijn nog steeds geen machines. De waaier aan vrijetijdsbestedingen en ontspanningsmogelijkheden is enorm uitgebreid, waardoor de moderne mens naast zijn werk ook nog een heel ander leven te leiden heeft. Vroeger leefde de mens alleen maar om te werken. Het gezin en ontspanning kwamen op de tweede plaats. Nu gaan ouders allebei werken en dan is het logisch dat ze zo snel mogelijk na hun werk tijd willen vrijmaken voor het gezin. Bovendien zijn er heel wat mensen die ook in hun job wat willen betekenen en zich hier hard voor inzetten, maar wel een mooi evenwicht tussen werken en ontspanning zoeken. Dit vind ik een mooie evolutie.
Het aanbod aan keuzemogelijkheden op school is ook enorm toegenomen. Dit heeft misschien als negatief punt dat vele proberen hoger te mikken dan ze aankunnen en dan krijg je het watervalsysteem waar over gesproken word, maar er zijn veel mensen die gericht iets vinden wat ze graag doen en waar ze zich ook echt voor willen inzetten. Je zal altijd in het leven ook 2 uitersten vinden. De gulde middenweg is in veel gevallen vaak moeilijk om te vinden.
Ik denk ook dat er door de financiële crisis en de problemen in de wereld veel mensen denken: We zullen wel gaan werken voor ons brood, maar we zullen ze ook opdoen, zodat de banken er niet mee kunnen gaan lopen. Mensen stellen zich veel individueler op en willen in dit soort samenleving niet meer inzetten voor de maatschappij. Waarom echter nog kei hard knokken voor centen die opeens in rook kunnen opgaan?

[Jill Wuyts]

Een persoonlijke mening,

Er is een punt, werkgevers moeten zich aanpassen. Maar het akkoord zal toch langs beide kanten moeten gebeuren. Ik combineer mijn studie met weekendwerk (van vrijdag na school tot zondag) daarbij combineer ik nog een vriend, 6 paarden en 3 honden. Het is haalbaar maar je moet het als jongere ook willen.

Als ik zie hoeveel studenten uit mijn vorige klas gestopt zijn met school, zielig komen doen omdat ze nog steeds geen werk hebben dan heb ik het vaak moeilijk om mijn lach in te houden. In de horeca schreeuwen ze voor werkvolk, het is misschien niet de droomjob maar terwijl kan je opbouwen en verder solliciteren.
Nee, ze komen van school en hopen meteen op een eigen kantoortje en veel voordelen.

Voor wat hoort wat, het lijkt mij juist een enorme uitdaging op aan je job te werken en zo jezelf op te bouwen.

[wim leenaerts]

Als ze de openingsvraag uit het artikel aan mij zouden stellen zou ik zeker en vast ook antwoorden 'werken om te leven'. Het enige dat er voor zorgt dat ik toch nog vrij veel tijd in mijn werk steek, is omdat ik in het onderwijs staat en ik het als mijn plicht en verantwoordelijkheid zie om mijn lessen zo interessant en uitgebalanceerd mogelijk te maken. Het is tenslotte de toekomst van je leerlingen waar je mee 'aan het spelen' bent.
Maar afgezien daarvan: geef mij maar vrije tijd.

Vroeger moesten de mensen veel werken enkel en alleen om te zorgen dat er brood op de plank kwam, maar dat is tegenwoordig niet zo'n probleem meer. Ik ben meer dan bereid om aan luxe in te boeten als dat mij meer tijd geeft om te gaan wandelen, te lezen, een spelletje te spelen, een filmpje te zien, met vrienden op café te gaan of gewoon gezellig thuis te zitten. Ik heb geen grote, nieuwe auto nodig, ik heb geen villa nodig, ik doe nu bijvoorbeeld al 4 jaar met mijn laptopje en daar kunnen nog wel wat jaartjes bij.

De enige reden waarom men ooit is begonnen met 'werken' (zie prehistorie), was om simpelweg in leven te blijven en het is zoals gezegd nog niet zo lang geleden dat dat inderdaad nog aan de orde was.

[jan van hoogten]

Willen werken is volgens mij iets dat sterk afhangt van persoonlijkheid en ook sterk beïnvloed wordt door je opvoeding. Die opvoeding bepaald dan weer wat je wil bereiken in je leven en dan is de rekening snel gemaakt. Wil je veel dingen kopen en doen dan zal je volgens mij snel doorhebben dat daar veel geld voor nodig is en dan begin je volgens mij wel na te denken over hoe je aan dat veel geld geraakt of dat je het toch maar zonder dat veel geld zult stellen.
Dat alles samen zal dan bepalen wat je gaat doen en hoe hard je zal moeten werken om veel geld te verdienen. Slim zijn is daarbij één ding, hard kunnen/moeten werken is daarbij een ander ding.

Als we kijken naar ons onderwijs tegenwoordig denk ik dat er veel leerlingen zijn die nog niet goed beseffen wat ze willen en vaak de verkeerde keuzes maken wat betreft de "richting" die ze volgen. Ik las bij dit onderwerp ergens:doen wat je graag doet en doen waarvoor je je wil inzetten. Dat zijn volgens mij twee heel belangrijke dingen in je leven waar veel mensen/kinderen overzien door het overaanbod op de markt. Er zijn zoveel dingen die er leuk uitzien en wat je ook doet, er zal altijd beter zijn en je zal vaak denken, "had ik maar iets anders gedaan, dan had ik het veel gemakkelijker/beter gehad!"

Ouders spelen hierin volgens mij een zéér grote rol. Als de punten van hun kinderen op de lagere school uitstekend of goed zijn dan is er bijna maar één optie naar het middelbaar toe: ASO. Over technische scholen en het aanbod daar wordt er dan al bijna niet meer gesproken. Dit maakt dan volgens mij dat een heleboel leerlingen niet echt doen wat ze graag zouden doen maar eerder gewoon de grijze muis in de massa worden. Eens het middelbaar beëindigd, staan ze daar dan met een diploma waar ze niet direct iets mee kunnen gaan doen hoewel ze dat misschien wel wilden. Wat hun visie op het leven is kon je immers 6 jaar eerder niet voorspellen. Daarvoor moet je duidelijk en open met hen communiceren en ook heel vroeg in hun leven volgens mij hen er reeds op wijzen wat de gevolgen zijn van de keuzes die ze maken en wat de voor en nadelen zijn van de verschillende opties.

Om terug te komen tot de clew: willen we nog hard werken? Dat hangt volgens mij van het doel af en van de persoon met zijn geschiedenis/karakter/visie op het leven...